Crying to the moon.
a dutch story about a girl called Sandy, who felt in love with Jacob black.
'Sandy, schiet op!' ik hoorde mijn moeder krijsen vanaf beneden. Waarom wilde ze perse vandaag naar mijn oom Charlie toe? Moest ik weer heel de dag met Bella optrekken zeker. Ik keek even in de spiegel, gooide mijn lange rode haar over mijn schouder, pakte mijn mascara en deed het op. Voor de laatste keer keek ik in de spiegel en toen liep ik met mijn tas naar beneden. 'kunnen we eindelijk gaan?' ik knikte en liep naar de auto toe. Ik stapte aan de bestuurderskant in en wachtte tot mijn moeder was ingestapt. 'ik neem aan dat je weet dat het een lange reis is?' ik knikte en reed van de oprit af, via een klein weggetje naar de snelweg.
- 3 uur later –
'nou het is te merken dat we in de buurt van Forks komen.' Ik kijk zuchtend om me heen. Alles was heel groen, maar wel nat en koud. Ik had de verwarming al hoger gezet omdat het in de auto heel koud was geworden. Ik zie een gebied met een hek erom heen. 'mam, wat is dat eigenlijk?' Ik wijs en ze volgt me. 'ik vertelde toch over Billy, die goede vriend van je oom?' Ik knikte. 'dat is dus La push, waar hun wonen.' Met de nadruk op hún, omdat Charlie altijd goedlovend over ze praatten, terwijl wij ze nog nooit gezien hadden. We waren eindelijk aangekomen bij het huis van Charlie en daar zetten we de auto neer. Charlie en Bella kwamen gelijk naar buiten en glimlachten. 'Sandy, ik wil je graag een keer de omgeving laten zien!' Bella zag er beter uit als eerst. 'Wat is er met jou aan de hand?