Dus… Deze FanFic gaat over Takao en de Bladebreakers. Takao moet naar een soort kostschool omdat zijn gedrag niet om uit te staan is.

Het eerste Chappie is een beetje lang: ik had plotselings geweldig veel ideeën!


Beyblade is niet van mij :(

De personages van de serie zijn aangepast door: Mangaka Online:) Hey, that's me!

Enkele personages uit dit verhaal zijn door mij verzonnen.

Sommige van de plaatsen zijn ook mijn werk .

Dit is mijn eerste FanFic voor deze FanFic-site.


"Tussen deze tekens staan dingen die gezegd worden."

/En dit zijn de gedachtes van de personen./

:Telepathische gedachten met Bidbeasten.:

Dingen die personages doen als sigh, smirk, laugh/ zucht, gniffel, lach.


Takao Tyson

Max Max

Rei Ray

Kyouju Kenny

Hitoshi Hiro

Kai Kai

Ryuunosuke/Ojiisan KinomiyaOpa Kinomiya/ Opa Granger

Daichi Daichi


Eindelijk. De wereldkampioenschappen zijn voorbij. En als altijd, Takao won. Maar dit keer met een team anders dan anders. Het meisje Aki (alright, that's my Jap. name) deed mee in de wereldkampioenschappen. In de halve finales verslagen door Kai. Daarna trainde ze elke minuut, maar ze keek ook naar de laatste wedstrijd: Kai- Takao. En niet voor niets. Aki is een lid van de BBA Revolutions, Bladebreakers 2. Als na deze kampioenschappen de BBA weer samenkomt, is het geluk compleet.

"Ha, voor de tweede keer wereldkampioen!" gniffelt Takao. Aki zit verveeld naast Takao. Hij is eeuwig en altijd bezig haar te versieren, maar eten en Beyblade staat nog steeds boven haar. De eerste keer dat hij haar verkering vroeg, was hij dat bijna vergeten, omdat hij een taart had zien staan. Dit ergert Aki vreselijk. Geen normaal mens vind haar leuk, alleen zo'n vreetzak met een beyblade hoofd waar verder niets in past.

"Takao, doe niet zo raar, je weet dat wij dat allang weten!" Aki staat op.

"Ik moet trainen. Volgend jaar wint er iemand anders."

"Ja, volgend jaar wint Kai… En dat moet ik geloven…"

Aki: sigh "Nee! IK WIN!"

Takao staart Aki verbaasd aan. "Jij? Maar jij bent een meisje! En je bent op dieet!"

"Tyson, if you don't stop I gonna act like Kai!" gilt Aki. Takao kijkt Aki raar aan.

"Who the heck is Tyson?"

Aki: rolls her eyes "Nevermind…"

Ze gaat naar buiten, naar de geïmproviseerde beydish, sinds de vorige gestolen is (rara wie dat heeft gedaan). Takao volgt haar.

"Laat toch vallen, je kunt niet dieeteren en tegelijkertijd beybattlen!"

Aki kijkt Takao vernietigend aan. Ze draait zich weer om naar de beydish en telt af. "3…2…1… LET IT RIP!"

Haar beyblade raakt de beydish en schiet naar de hoek. Vervolgens schiet de blade naar de rand.

"Zo word je echt wereldkampioen…" Aki lacht.

"Dit trucje heb ik van jou… Go Dragonzer!"

Dragonzer schiet omhoog via de rand en boort zich in Takao's maag. Takao begint te gillen. Ryuunosuke, Max, Rei en Kai komen aangerent. "Alles okay?" roept Ryuunosuke bezorgd.

Takao rolt gillend op de grond, schreeuwend van de pijn en zijn maag vasthoudend.

Na een half uur ligt-ie daar nog. De rest is allang binnen. Kermend en jammerend, maar ondertussen is het allang toneelspel, dat hebben de anderen wel door.

"Dit is echt slecht," zegt Ryuunosuke.

Rei: "Sinds dat hij die stomme wedstrijd gewonnen heeft, is hij veranderd."

Daichi, Ryuunosuke, Max, Kyouju en Hitoshi knikken instemmend. Max: "Ja, hij doet zo raar, hij doet de hele tijd alsof, hij 'leende' Kai's gel, en je hoeft maar dìt te doen of hij breekt het huis af. En hij zegt gemene dingen. En dan die vreetbuien!"

Hitoshi knikt. "Ik heb besloten om een oranjeharige jongen te gaan trainen, om Takao tot trainen te dwingen. Hij begon plotseling met een stoel op mijn hoofd te meppen en me verrader te noemen."

Aki: "Ja, en dan nu weer dat kermen!"

Er wordt op de deur geklopt. Ryuunosuke doet open. Het is Chairman Gogoro Daitenji (Mr. Dickenson).

"Mr. Dickenson! Wat doet u hier?" vraagt Max.

Daitenji: "O, sorry, maar ik hoorde jullie gesprek en dacht dat ik jullie kon helpen." Hitoshi wordt bleek.

"Hoe kunt u ons horen?" Daitenji lacht.

"Iemand is vergeten de connexie met mijn mobiel uit te zetten. Ik kon alles horen via de telefoon." Ryuunosuke kijkt Hitoshi aan.

"Hitoshi!" Hitoshi bloost.

"O, sorry…"

Daitenji: "Maar terug naar 'het probleem', een goede vriend van mij is hoofd van de School Voor Moeilijk Opvoedbare En Anti-lerende Beybladers. Als jullie Takao daar heensturen, komt hij vast opgevoed terug, zonder die rare streken." Ryuunosuke ontploft.

"Bedoelt u dat ik mijn kleinkind niet goed opvoed!"

Hij probeert Daitenji te grijpen, maar Kai en Aki houden hem tegen.

Aki: "Ryuunosuke! Hij wil alleen helpen! Hij bedoelt het niet zo! Dat altijd maar winnen van Takao is de jongen gewoon naar het hoofd gestegen! Dat betekend toch niet dat u tekort geschoten bent!" Ryuunosuke koelt af.

"Je hebt gelijk, Aki, sorry, Mr. Daitenji. Wanneer moet ik het Takao vertellen?"

Daitenji: "De dag voor hij gaat. Hij moet zijn spullen kunnen pakken. Ik informeer u ruim 3 dagen van tevoren wanneer hij kan gaan. En dan vertel ik ook de ligging, de kosten en de reis."

Ryuunosuke: "Er zijn kosten aan verbonden?" Daitenji knikt.

"Maar misschien met korting, het is een vriend van mij." Aki zucht.

"Tyson gets always in trouble, I don't think this will help." Kai kijkt Aki aan.

"You're right. He's just to stupid." Aki kijkt Kai boos aan.

"Zo bedoelde ik het niet!"

Max: "AKI IS VERLIEFD! AKI IS VER-LIE-HIEFD!"

Aki: "SHUT YOUR TRAP!" Max krimpt in elkaar. Rai schudt zijn hoofd.

Rei: "Jongens, niet zo vechten, jullie maken d'r een rotzooi van."

Aki: poeslief "We vechten niet!"

Ryuunosuke: "En nu is het afgelopen! We hebben belangrijkere dingen te doen!"

Hij stapt naar buiten en roept: "TAKAO KINOMIYA! HOU OP MET JE AAN TE STELLEN EN GEDRAAG JE EVEN NIET ALS EEN KIND VAN TWEE!" De teenagers lachen. Takao bloosd even, maar wordt dan boos. Hij mompelt iets dat lijkt op een scheldwoord en gaat naar zijn kamer.

"Hij is echt een beetje te ver gegaan hè?" Iedereen in de kamer knikt. Hoewel het heel zachtjes was, wist iedereen wat hij zei.

Takao staat klaar om weg te gaan. Naast hem staan twee tassen en een koelbox. Ryuunosuke heeft een hele verzameling koelboxen. Dus het maakt niet uit als er eentje naar Nederland verdwijnt. Want daar moet Takao heen. Aki gaat met hem mee. De zomervakantie is afgelopen en zij moet ook weer naar huis. In Nederland.

Takao heeft het gevoel dat hij in de steek gelaten is. Over een half uur zit hij is het vliegtuig. Volgens Ryuunosuke hebben ze daar geen gekoeld drinken. Vandaar de koelbox.

Een schattig hodje komt uit de dojo rennen. Rei en Kai rennen er achteraan.

Rei: "Nee! Kom hier!" Het hondje rent op Takao af en begint hem te likken. Kai krijgt een gezicht als een baksteen. Takao glimlacht.

Rei: "Het was eigenlijk een afscheidsverrassing van Kai en mij, maar…" Takao's gezicht betrekt.

"Maar… Er kunnen geen honden mee in het vliegtuig…" Takao's gezicht klaart weer op.

"Hij kan in de koelbox! Daar is nog genoeg ruimte!"

Rei: "Eigenlijk overleeft hij dat niet. We sturen hem via de doggie-express naar Nederland en hij wordt naar de school gebracht. Hij komt een week na jou aan. Hij heet overigens Tusako." De andere teenagers geven hun afscheidsverrassingen, behalve Aki, want zij zegt eerlijk dat ze gewoon geen zin had. Takao kijkt haar wel wat beteuterd aan, maar reageert verder niet.

/Als ik nou laat zien hoe lief ik ben hoef ik misschien niet naar die kotsschool…/

Aki komt thuis.

"Hoe was je vakantie, schat?" vraagt haar moeder.

"Ik heb verloren in de halve finale!" zegt Aki boos. Moeder lacht.

"Volgend jaar beter! Was het leuk met die Tako?"

Aki: sigh "Takao, mam, Takao! Hij was idioot. Hij dwingt zichzelf problemen te krijgen." Moeder lacht weer.

"Typisch jongens!" (Ja hé sorry jongens!)

Takao staat voor het gebouw. Het is heel groot, van bruin uitgeslagen stenen (ofzo). Boven de grote, massieve, eikenhouten deur staat: 'School Voor Moeilijk Opvoedbare En Anti-lerende Beybladers'. Takao slikt en belt aan.

/Waarom? Waarom? Waarom? Ik ben niet eens gewaarschuwd…/

De deur gaat open. Een butlerachtige man doet open.

"Ben je de nieuwe student?" Takao knikt. De man trekt zijn neus op.

/Wat 'n stuk ongedierte./ "Kom binnen, meld je bij de derde deur links." Takao volgt de 'butler' naar binnen en legt zijn hand op de derde deur rechts.

"Links, jong, links!"

Takao schrikt op.

"O, gomen, ik haalde ze effe door elkaar…"

Hij draait zich om en opent de derde deur links. De kamer achter de deur is groot, en prachtig bekleed met kleedjes en banken grote, comfortabele stoelen. Er staat ook een bureau vol met paperassen en een computer, met een comfortabele stoel erachter, bij het raam, dat een prachtig uitzicht over een meer geeft (I know, zo'n plaats vind je niet snel hier- but who cares?).

"Sluit de deur," zegt een zachte, donkere stem. Takao sluit de deur. Pas dan merkt hij dat de stoel achter het bureau omgedraaid staat. De stoel draait. In de stoel zit een kleine man, met groene ogen en kort, blond haar.

"Kijk eens aan, bluette, hier ben je beland." Takao knikt.

/Dat is vast de bedoeling. Hij wil vast dat ik het met hem eens ben./

"Ga zitten, bluette. Vertel mij eens, wat is je naam, wat zijn de namen van je familieleden en waar kom je vandaan?" Terwijl de man dit vraagt, opent hij een bestand op de computeren zet hij zijn vingers klaar boven het toetsenbord.

Takao//Wat een geluk dat Aki me Nederlands heeft geleerd, nu versta ik hem./ "Eeh… Takao Kinomiya, mijn opa heet Ryuunosuke Kinomiya en mijn broer heet Hitoshi Kinomiya. Ik kom uit Japan." De man kijkt hem niet-begrijpend aan.

"Wàt zei je? O - wacht… Hier zie ik het! Mijn goede vriend Gary Dickenson heeft je hiernaartoe gestuurd… A ja, Japans is niet mijn sterkste vak, ik noem hem daarom altijd Gary… Jij staat hier als 'Tyson Granger', onthoud dat goed, jongen. Je opa… Ja, zeg maar gewoon opa en je broer heet hier Hiro. Geen Japanse namen noemen, niemand begrijpt je dan!" Takao knikt.

"Gomen, gast." De man schudt zijn hoofd.

"Gomen is Japans, dat begrijp ik niet." Takao raakt in paniek.

"Ik weet het Nederlandse woord niet!" De man glimlacht.

"Maakt niet uit, kom je nog wel achter. Je blijft hier nog wel een paar jaar. Overigens, ik heet Niels Verstoren, maar voor jou is het meneer Verstoren en spreek de leraren met 'u' -"

"IK BLIJF HIER EEN PAAR JAAR?"

"Tyson, houd op met schreeuwen. Ja, volgens de berekeningen ben jij een ernstig geval en je blijft ook de vakanties op school. Let op, want ik ga je nu de regels uitleggen! Spreek mij en de leraren aan met 'u', niet rennen door de gangen, op tijd opstaan, geen geschreeuw en geen geroep, alle cijfers onder de6 zijn verboden, boven de8 ook, Zaterdag en Zondag beybladen is verplicht, Maandag tot en met Vrijdag school bijwonen en voor school lerenis ook verplicht! Maximaal 3 porties eten per dag, geen snacks dus, en de porties mogen ieder maar 3 kilogram wegen. Geen gepest en geen ijdel gedrag, uitblinken is verboden en ontsnappen ook. En het is verplicht het uniform te dragen." Takao's haren staan recht overeind (moet een lol gezicht zijn XD).

"Wààt?"

"Het is verplicht het uniform te dragen." Verstoren haalt een uniform uit een kast, die Takao eerder nog niet gezien had.

"Dit is jou maat volgens Gary. Kijken of het je past." Met tegenzin trekt Takao het uniform aan. Het is precies zijn maat.

/Jammer! Ik had graag gewild dat-ie te klein was./

"Oké Tyson, geef me nu je tassen." Takao zet zijn tassen op het bureau. Verstoren pakt de tassen uit. De eerste tas zat vol met Spullen van Takao: zijn beyblade, zijn launcher, zijn ripcord, een paar kleren en een ketting met de foto's van Takao's overleden ouders (Ja-ha, in mijn FanFic zijn ze allebei dood!) erin. Verstoren haalt de kleren en de ketting eruit.

"Die heb je niet nodig!" Hij maakt de tweede tas open. Hierin zitten allemaal Japanse snacks, die Takao van zijn vrienden gekregen heeft. Verstoren haalt de hele tas leeg. De rest geeft hij terug aan Takao, inclusief een soort mapje om zijn beyblade en stuff in op te bergen.

"En nu je pet. Geef hier." Met tegenzin overhandigd Takao zijn pet.

"Naar de slaapzalen op de 1e verdieping jij!"


Hey dat was het voor nu, alsjeblieft review, maar zelfs als dat niet gebeurt zal ik verder schijven. Hope you liked it! BYE!