Ik ken Robert niet persoonlijk en heb hem ook nog nooit ontmoet; spijtig genoeg. Zijn persoon is een eigen interpretatie.


Hoofdstuk 1

Ik was alweer eens de vloer aan het schoonmaken. De vierde keer al vandaag.
Een onnozele idioot had zijn drank gemorst op de grond en ik was de sukkelaar die dat wederom moest gaan opkuisen. 'Kon mijn dag echt niet erger worden' dacht ik bij mezelf. Vandaag was al een echte ramp gebleken. De vervelende klusjes bleven zich maar opstapelen. En dat had ik allemaal te danken aan 'ons al beminde' Josefine. Laat ik het even uitleggen.

Ik ben Elisabeth Vermeersch, 21 jaar oud en momenteel arbeidster bij de kuisploeg bij de Entertainment Studio's.
Ja, je hebt me duidelijk goed gehoord. De beroemde studio's waar tal van beroemde films worden gemaakt. Ik was ongeveer een half jaar geleden naar Amerika verhuisd. Ik was mijn thuisland zo beu en wou eindelijk eens iets anders en spannends beleven.

Dat was althans wat ik mezelf wijsmaakte. En Amerika leek de geschikte locatie ervoor. Ik had niet zoveel geld dus moest ik direct op zoek naar een baan. Ik heb een diploma in Nederlands/ Engels. Mijn droom was om zelf ooit een boek te publiceren en wie weet scripts te schrijven voor films.
Maar mijn enthousiasme en hoogmoed werden al direct op een laag pitje geplaatst. Ik vond helaas nergens werk. Ik had wel twintig verschillende bedrijven gecontacteerd maar niemand leek geïnteresseerd in een onervaren derderangs germanist. Uiteindelijk kwam ik terecht bij een schoonmaakbedrijf die mij te werk stelde in de Studio's. Ik vond het niet zo'n ramp dat ik gebouwen moest gaan schoonmaken. Ik was al blij dat ik geld in het laatje zou krijgen en het was toch maar tijdelijk.

Maar mijn chef bleek mijn ergste nachtmerrie te zijn. Een echte tiran, hierbij leek mijn vader op een moeder Theresa. Ze bulderde mij continue af, gaf mijn de vuilste en vieste taken die ze maar kan vinden en zat zelfs maar op haar lui gat een koffie te drinken, samen met de vervelende dochter van haar.
Carmen hoopte ooit een beroemde actrice te worden en te trouwen met een spetter van een man( hopelijk met veel geld.) Maar ik kan je verzekeren dat ze het niet zo ver zal schoppen. Ze zag er niet uit al een actrice en talent had ze zeker niet. Zo'n irriterende, kwetterende stem. Zelfs geen kat zou ernaar willen luisteren.

Je zou dan denken dat ik dan ontslag zou nemen of ten minste mijn beklag zou gaan geven aan de baas. Maar meneer Johnson geloofde mij niet. Josefine was al jaren in dienst bij hem en hij had nog nooit één slecht woord gehoord over haar of haar dochter.
Maar nu wist ik waarom hij haar in bescherming nam. Ze was de zus van de chef. Natuurlijk zou hij haar niet ontslag, ondanks wat ze allemaal deed (of juist niet deed). Sindsdien heb ik mijn mond gehouden want ik kon deze baan niet verliezen. Ik had het geld echt nodig.

Dus zat ik alweer met mijn knieën in viezigheid, bezig met vloer nogmaals te boenen.
Af en toe passeerden er mensen door de gang maar echt veel aandacht gaven ze niet aan me. Ik was toch maar een zielig kuismeisje. Een minderwaardig wezen in de wereld van de glitter en glamour. Ik kreeg die vlekken onmogelijk uit dat tapijt. Die kleverige troep kwam maar niet los. Het leek wel uren te duren dat ik daar zat te schuren op dat verdomde vloerkleed. Als het niet eruit zou zijn, zou Josefine weer eens haar keel open zetten. En als ze in een slecht humeur was, kon haar handje ook wel eens uitschuiven.
Had ik al vermeld dat mijn leven echt een hel was.
De zoveelste persoon kwam mijn richting uitgewandeld. Ach, ga ze me dan nooit even alleen laten dacht ik. En juist toen die persoon passeerde, riep er iemand naar hem.

"Hey Rob, je bent je aantekeningen vergeten!"

In al zijn haast draaide de man zich vliegensvlug om en een deel van zijn koffie kwam op mij te terecht. Verschrikkelijke, hete koffie liep over mijn arm en een deel van mijn gezicht.
Amai, dat brandde! Nu was ik het echt beu.

"Och, het spijt me vreselijk. Is alles wel in orde?" vroeg de jongeman.

Wat denk je? Jeez, ik krijg hier gloeiende koffie over mij gegoten en alles zou in orde moeten zijn? Laat me niet lachen! Ik was het nu echt spuugzat. Ik ging hier eens mijn gedacht zeggen. Ik stond op en keek recht in het gezicht van deze 'Rob'.

Maar mijn frustraties en woede werden al meteen de kop ingedrukt. Daar, vlak voor mijn neus, stond Robert Pattinson. Robert fucking Pattinson! Twilight ster en elk meisjes droomprins. Nochtans voor de helft van de vrouwelijke bevolking. De andere helft had zijn hartje verloren aan Taylor Lautner (de acteur die Jacob Black speelt.) Wat moest ik nu doen? Ik kon toch niet beginnen te schreeuwen tegen hem.

"Miss, gaat het wel? Het spijt me echt. Laat mij je brengen naar het ziekenhuis." zei hij. Nee, dat mocht niet gebeuren.

"Nee, dat is niet nodig. Bedankt."

"Er moet gekeken worden naar die brandwonden."

"Nee, echt niet. Ik zal wel straks zalf erop smeren. Het is niet zo erg."

"Laat me dan te minste helpen met dit op te kuisen."

"Nee! Echt, het hoeft echt niet meneer."

"LIZ, wat heb je nu weer gedaan! God, wat ben jij toch een onhandig kind!"
Ja, daar zal je het hebben. Josefine 'The bitchy stephmother' has entered the building.

"Wat heb je nu weer laten vallen? Je bent nog erger dan een olifant in een porseleinen kast. Ik kan je echt geen 2 minuten alleen laten. Wat moet ik toch met je aanvangen?"

Ze leek op het eerste moment Robert niet op te merken. Ze bleef maar doordrammen over hoe een hopeloos stuk schroot ik was. Maar plots leek ze toch aandacht te besteden aan de persoon die naast haar stond.

"Oh, het spijt me verschrikkelijk, meneer Pattinson. Mijn excuses. Ik probeer al een hele tijd dit kind manieren aan te leren. Maar het blijkt geen nut te hebben. Niets dringt er door in die kleine kop. Ik hoop dat ze u niet lastig heeft gevallen?"

Wat een degoutant mens! Ze zat hier Robert gewoon op te vrijen in het midden van de gang. Ze was verdorie het dubbele van zijn leeftijd, al nog niet het driedubbele. Maar het ergste moest nog komen. Als klap op de vuurpijl kwam Carmen 'Barbie Doll' de gang opgeparadeerd. Josefine zag haar kans mooi open liggen voor haar dochter om haar te koppelen met deze god.

"Meneer Pattinson, mag ik je voorstellen aan mijn dochter, Carmen. Liefje, dit is…"

"Oh my God, Robert Pattinson! Ik weet natuurlijk wie u bent. Ik heb al je films gezien. Echt schitterend hoe je die orks een kopje kleiner maakte."

Ik kon wel in de grond zakken van schaamte. Er zag echt wel geen grammetje tack in die kop van haar. Robert stond daar net als een volslagen idioot naar die twee brulapen te staren. Hij zag er duidelijk ongemakkelijk uit. Hij wende zijn blik een moment naar mij toe en even leek ik in zijn ogen iets te hebben gezien. Een teken dat hij het liefst zou verdwijnen uit deze wereld. Even ontsnappen aan al de drukte en hysterie van Hollywood en aan duidelijke feeksen zoals Josefine en Carmen.

"Wat sta je hier nog te doen! Maak dat je onmiddellijk weer aan het werk gaat. De toiletten moeten nog eens gekuist worden. Verdwijn uit mijn ogen!"

Josefine vond het niet echt plezant dat ik hun onderonsje stoorde. Ik nam mijn schoonmaak gerief bij de hand en liep richting de toiletten. Even leek ik iets gehoord te hebben maar ik negeerde het. Ik had al genoeg aan mijn hoofd.