A/N: dit heb ik geschreven op een avond, ik wist niet waarover ik moest schrijven, starend in het niets ging mijn pen over het papier, ik keek in de mooiste bruine ogen ooit,toen knipperde ik.Het verhaal stond kant en klaar op mijn papier.Raar.

Bruine poelen van onschuld, maken je verdrinken in warme chocolade.

Laten je de zoetste geuren ruiken. De fonkeltjes doen denken aan de sterren op een heldere avond en laten je de ware hemel zien.

Ze doen denken aan een puppy die zijn hoofdje schuin houd, probeert het te begrijpen.

Ze maken je blozen tot je roder bent dan zijn lippen.

Hun zachte glans doet je huiveren van die enorme onschuld.

Ze kunnen iedereen op zijn of haar knieën krijgen. Zo Machtig.

Ze doen je hart stoppen met kloppen en je adem stokken. Dwingen je op je knieën, en smelten de ijzige muur om je ziel.

Zo wonderbaarlijk. Gevoelens die diep van binnen opgesloten zaten zijn ontwaakt en ontsnapt. Spokend door je hoofd. Ze fluisteren zoete woordjes en laten je het leven door een roze bril zien.

Zoete parels kussen.

Wegdromen op een wolkje.

Je vleugels spreiden.

Een blik naar de hemel.

Omhoog, omhoog getrokken door een mysterieuze kracht.

Zwevend door de leegte, door diepten.

Ze sluiten zich. De poorten van de hemel sluiten.

Dan vind je jezelf terug op de wereld. In je woonkamer, op de bank.

Een hand zwaaiend voor je ogen.

Een zachte stem je naam roepend.

Langzaam raak je uit trance, knippert je ogen ziet Ryou terugstarend met bezorgde ogen.

"Alles goed?"Een zachte stem.

"Jah,"mompel je als je weer verdrinkt in die bruine chocolade.

/einde/