Hoofdstuk 1: Deroboticized

Leuk... Heel leuk... de dokter is weer eens doorgedraaid.

'Ga maar naar Freedom HQ, Metal Sonic en neem iedereen daar gevangen,' had hij tegen me gezegd. 'En hier zijn een paar vrienden voor je.'

Hij had een roldeur geopend... Ik had met mijn eigen sensors gezien wat hij had gemaakt: Metal Tails, Metal Shadow, Metal Knuckles, Metal Charmy en Metal Espio.

'Waarvoor Metal Espio en Metal Charmy?' had ik gevraagd.

'Omdat hij goed kan spioneren en de ander kan vliegen,' was het botte antwoord geweest van de dokter. En nu zitten we in dat stinkende bos dat die Freedom Fighters de Great Forest noemden. Espio liep voorop. Ik daarentegen, liep naast Metal Tails en Metal Knuckles. De enige die ik werkelijk mocht was Metal Tails, maar dat viel ook weer mee. Metal Espio stond stil.

'Daar,' zei hij met zijn metalen stem, terwijl hij door enkele struiken en bomen zijn metalen vinger richtte op een klein gebouw dat schijnbaar de grond in zakte. Bovenop het gebouw stond een koepel, helemaal overdekt met gras. Alleen bovenop de koepel zat een ijzeren luik, of zoiets. Maar dat ding was als uitgang bedoeld en er via die manier inkomen was moeilijk. We focusten ons dus op de ingangen: De deur en de Great Oak Slide. De deur is... jullie weten waarschijnlijk wel wat een deur is... zo niet, dan ben ik vrijwel zeker dat dit verhaal niet voor je voorbestemt is. De Great Oak Slide was een geheime ingang. De ingang was een boomstronk waar je in kon springen. Zodra je erin springt, belandt je in een of andere glijbaan die je vanzelf in het gebouw brengt... Het grootste gedeelte van het gebouw lag ondergronds. Alleen het lab was op grondniveau. Met een trap kon je naar de "relax-ruimte" komen. Hier stonden een paar banken, stoelen, een koelkast en nog heel veel andere spullen die je in een doorsnee huiskamer en keuken zult aantreffen. Enkele deuren leidden naar slaapkamer... Voor ieder lid van de Knothole Freedom Fighters en de Chaotix was er een. Ik was er vaker geweest... De laatste keer werd ik vernietigd door Sonic en Scourge en zijn Suppression Squad.

'Ja... ga je de hele dag wijzen of gaan we ook nog wat doen,' zei ik ongeduldig tegen Metal Espio.

Met z'n zessen vlogen we naar de deur. Niemand te zien, niet op mijn radar en niet op mijn sensors, die jullie ogen noemen. Metal Knuckles stelde zijn armkanon in en richtte op de deur en voordat iemand hem kon waarschuwen knalde hij de deur en het gebied erom heen tot puin. Een grote stofwolk kwam opzetten.

'Sukkel... We waren gezegd om het stil te doen!' riep Metal Shadow boos.

'Geen tijd!' riep Metal Espio. 'Erin.'

Met zijn zessen vlogen we de deur door. We kwamen in een gang terecht. Vlak voor ons was een deur... de deur die toegang gaf tot het lab. Metal Espio stopte niet, maar crashte meteen door de deur heen. Ik wilde hem waarschuwen voor het geluid. Het was weer te laat.

'Ach... Wie daarnet de explosie niet heeft gehoord, is verschrikkelijk doof, of verschrikkelijk naïef.'

We stormden allemaal het lab in, waar exact één persoon aanwezig was: Tails. Met grote ogen keek hij naar ons. Hij ging in de vechthouding staan.

'Wees niet dom, klein kind. Je bent verloren,' zei ik. 'Geef je over.'

'Dat hoorde ik te zeggen,' zei Metal Tails verontwaardigd.

Oh... daarom haat ik het om in teams te werken.

'Hou je mond en richt je op Tails,' zei ik.

Tails was achteruit aan het lopen. Een stuk metaal, wat weet ik niet precies, lag nu vlak achter hem. Voordat ik of de anderen hem konden waarschuwen, iets wat we zeker te weten niet hadden gedaan, struikelde hij over het ding en viel hij met een schreeuw achterover. In zijn val drukte hij een hendel op een of ander apparaat naar beneden. Het apparaat begon te zoemen en een geluid te maken dat ik nog nooit van een apparaat had gehoord. Het klonk alsof het ding aan het laden was. Voordat we het doorhadden, schoot het een straal op ons af. We werden allen omgeven door een blauwe gloed. Ik voelde iets raars... het volgende moment was alles zwart.

Ik werd weer wakker met een heel vreemd gevoel. Ik lag op een bed. Alles was veel groter dan anders. Ik wist nu al dat er iets verschrikkelijk mis was. Ik keek rond en zag de anderen... wacht, waren dat de anderen. Voor me zag ik een rode mierenegel, een zwart egel zonder rode streep op zijn stekel, een paarse kameleon en een oranje-witte vos met twee staarten en een zwart-witte bij... allemaal zo ongeveer een jaar of 8. Een vreselijke gedachte kwam mijn hersens binnenvliegen...

'We zijn gederobotiseerd... nu zijn we kinderen van 8 jaar!'

Ik keek naar mijn eigen handen... in plaats van metalen handen waren het handen van van vlees en bloed... ik kon mijn sensoren... eh, ogen, niet geloven. Metal Shadow werd wakker. Hij wreef met zijn handen in zijn ogen. Hij keek mij aan met een vreemde blik. Zijn ogen werden groot en hij vroeg:
'B-ben jij dat, Metal Sonic?'

Hij keek naar zijn eigen handen en staarde vlak langs mij. In zijn ogen had hij een verre blik, alsof hij zich iets ergs realiseerde.

'Waar zijn we?' vroeg hij.

Ik haalde mijn schouders op.

'Kweenie. Laten we het gaan uitzoeken.'

Metal Shadow keek om naar de andere drie.

'En zij?'

'Laat maar liggen. Die hebben we toch niet nodig,' verzekerde ik Metal Shadow. Ik sprong van het bed af, dat ongeveer even hoog als ik was. De kamer was niet al te groot. Naast het bed stond een eikenhouten nachtkastje. Tegenover het bed stond een kleding kast. Aan de muur hing een poster van de Freedom Fighters. Ik en Shadow liepen naar de deur. Oh... waren hangen jullie die deurknoppen altijd zo hoog.

'Hoe gaan we dat oplossen?' vroeg ik aan Metal Shadow.

'Tails,' antwoordde hij.

Ik zuchtte, maar zag in dat er niks anders op zat. Metal Shadow sprong weer op het bed. Hij schudde Metal Tails even heen en weer en na een grote geeuw, wat uitstrekken en wat knipperen, was Metal Tails ook weer in het land der levenden.

'W-wie ben jij?' vroeg hij verschrikt aan Metal Shadow.

'Metal Shadow. We zijn 8-jarige kinderen geworden.'

Het was stil... en bleef stil.

'Hei, zeg... komt er nog wat van,' zei ik ongeduldig. 'Die deur moet open.'

'No problemo,' zei Metal Tails. Hij vloog naar de deur en duwde de deurknop naar beneden. Met gekraak ging de deur open. Ik keek als eerst uit de kamer. Mijn blik viel op een gang... een ondergrondse gang. We waren dus nog steeds in Freedom HQ. Naast onze deur zaten nog vijf of zes deuren. Aan het einde van de gang was een deur die naar de woonruimte leidde. Ik gebaarde Metal Shadow en Metal Tails me te volgen. Met z'n drieën keken me schichtig om ons heen, terwijl we naar de deur liepen die toegang gaf tot de woonruimte. Hier zat de deurknop lager. Zonder moeite deed ik de houten deur open. Een klein piepje was hoorbaar toen ik de deur opendeed.

'Hallo?' zei ik met een zacht stemmetje. Een van de banken begon te kraken en over de leuning van de groene bank kwam het hoofd van Tails.

'Ook hallo,' zei hij.

'Wat... wat is er gebeurd?'

'Om het kort te houden... Dat apparaat verandert metaal in organische dingen.'

'Daar was ik ook achtergekomen,' zei ik. Duh... Dat kon een baby nog verzinnen.

Metal Shadow en Metal Tails kwamen achter mij naar binnen.

'Metal Espio, Metal Charmy en Metal Knuckles zijn ook wakker, Metal Sonic,' zei Metal Tails. Achter Metal Tails kwamen nu ook Metal Espio, Metal Charmy en Metal Knuckles naar binnen. We stonden daar stil. Beiden wisten niet wat we tegen de ander moesten zeggen. Er was weinig te zeggen.

'Laten we als eerst voor nieuwe namen zorgen... of wil je soms dat Dr. Eggman jullie weer robotiseerd?'

Daar had ik nog niet over nagedacht. Wilde ik weer terug... Ik het eigenlijk wel best zo.

'Dat lijkt me een geschikt plan,' zei ik. Ik dacht na: Welke naam zou ik willen kiezen.

'Mark,' zei ik.

Metal Knuckles koos voor Ryan, Metal Shadow koos voor Josh, Metal Espio koos voor Brad, Charmy nam Tyler en Metal Tails nam Wes.

'Mooi,' zei Tails tegen ons. 'Wil je dat ik de anderen vertel, of...'

'Nee,' zei Metal Espio, eh... Brad. 'Een persoon lijkt me genoeg.'

'Ik heb wat zitten denken... jullie zijn eigenlijk precies hetzelfde als degenen waar je voor bent ontworpen, met enkele verschillen, die later wel zullen opduiken.'

Hij had zijn zin nog niet afgemaakt, toen een grote, harde bons onze aandacht trok. Allemaal keken we naar boven.

'Dat,' zei Tails, 'is niet goed.'

Hij keerde zich naar ons en zei:

'Jullie blijven hier. Ik ga kijken wat er aan de hand is.'

Voordat we antwoord konden geven, rende hij de trap op naar boven.

'Wat denk jij?' vroeg ik aan Wes.

'Eggman... zeker te weten. Die is ongeduldig geworden, dat we niet zijn komen opdagen. En nu valt-ie ons aan. Nou ja... Freedom HQ.'

'Zullen we...' begon Tyler. We keken elkaar aan.

'Waarom ook niet,' zei Josh, zijn schouders ophalend. We renden naar de trap. Nou ja... Het leek alsof de rest er een jaar over deed. In een flits stond ik bij de trap, naast Shadow. We hadden dus dezelfde eigenschappen, hè. Dat kon nog mooi worden.

'Schiet op slomo's,' zei ik plagend tegen de rest. 'Kom op, Josh... wij gaan alvast vooruit.'

Josh en ik renden de trap op en Freedom HQ uit... waar een grote robot van Eggman ons de weg versperde. Het ding leek op een metalen krab. In een van zijn scharen had hij Tails geklemd. Tails zag er uitgeput uit.

'Okay,' zei ik. 'Let the game begin.'

Ik ging in een spin dash en sneed door de poot die vast zat aan de schaar die Tails vasthad. De schaar zakte open en viel op de grond. Tails keek versuft naar ons. De andere vier kwamen nu ook naar buiten rennen. Mijn oog viel op de cockpit, of hoe je zoiets noemt in een robot. Eggman zat in de cockpit verbaasd naar ons te kijken.

'Hey, Eggie,' zei ik plagend. 'Volgens mij zit er wat haar onder je neus. Zeker niet geschoren vandaag.'

'Hou je mond, egel!'

Ik ging weer in een spin dash en zaagde makkelijk door de andere drie poten van de krab. Josh deed het aan de andere kant op precies dezelfde manier. Een milliseconde bleef het ding in de lucht zweven, maar daarna viel het met een nog grotere bons neer. Dit was eigenlijk leuk... als robot had ik altijd Sonic om te verslaan. Nooit had ik een ander doel gehad. En nu kon eindelijk iets slopen wat te slopen was. Ik sprong op het glas van de cockpit en zei:

'Oké... bedankt dat we je robot mochten slopen. Het was een waar genoegen. Ga nu maar snel weer terug om een nieuwe te maken. Ik kan niet wachten tot de volgende keer.

'Jij... jij... Hoe durf je me te beledigen!'

'Beledigen? Ik geef je een compliment...'

Dr. Eggman drukte een knopje in en de cockpit kwam los van het grote geheel. Het kleine vliegende apparaat waar hij zo vaak in ontsnapte was nu ook weer zijn ontsnapping. Snel sprong ik van het glas af.

'Ik zal me wreken!' riep hij, voordat hij wegvloog.

'Dat... was eigenlijk best leuk,' zei Ryan.

Een blauwe flits ging ons voorbij en stopte. Het was Sonic.

'Waar is Eggman?' vroeg hij aan ons. Hij bekeek ons allemaal.

'Die is net weg... we hebben z'n speeltje gesloopt en dat vond-ie niet leuk,' zei ik.

'Wie zijn jullie eigenlijk... ik heb jullie nooit eerder gezien.'

Oei... nu begon het lastig te worden. En juist op dat moment kwam Tails met de redding. Hij liep nog steeds met een suf gezicht rond, maar een hersenschudding kon het niet zijn:
'Wezen, Sonic. Ik heb ze gevonden in het bos...'

'Oh...' zei Sonic. Zijn ogen vielen op de kapotte deur van Freedom HQ.

'Zou je me willen uitleggen wat er daar is gebeurd?' vroeg hij aan Tails, die naar ons liep. Hij stond stil. Ik kon zijn gezicht zien verstarren.

'Eh... Metal Sonic is hier geweest. Heeft wat schade aangericht, maar eh... ik heb 'm eh... verslagen.'

Dat was een grote leugen die ik hem nooit vergeef. Hij keek naar me met een lachend gezicht. De anderen konden hun lach ook moeilijk inhouden. Ik gromde wat, maar liet het hierbij.

'Dus...,' zei Sonic. 'Jullie hebben Eggman aangepakt. Ik moet zeggen dat het er heel wat is gesloopt.'

Hij lachte.

'Je gaat toch niet een eigen groep oprichten, hè.'

'Huh?' zei Tails verbaasd.

'Hé... dat is niet eens zo'n slecht idee.'

Voordat Tails kon antwoorden zei ik:
'Ja... dat waren we van plan.'

Iedereen keek mij aan.

'Echt?' vroeg Wes.

'Jep. En we heten de Metal-Busters.'

Oké... misschien had ik dat niet moeten zeggen. Dat klonk echt verkeerd.

'Oowwkee,' zei Sonic lang nadenkend. 'Ik ga even naar New Mobo...'

Tails knikte. In een flits verdween Sonic.

'Waar haal je het idee vandaan!' zei Josh, zodra Sonic weg was.

'Is het dan zo'n slecht plan?' vroeg ik aan de anderen.

Daar moesten de anderen even over nadenken.

'En wie moet de leider zijn?' vroeg Tails. 'Ik zeker.'

'Dat is vanzelfsprekend,' zei Brad.

'Maar ik weet niet... ik heb zoiets nooit gedaan. Ik heb nooit een team geleid... hoe moet ik dan...'

'Relax,' zei Wes naast me.

'Ik weet niet eens of het zo'n goed plan is om de rest van de Knothole Freedom Fighters te verlaten.'

'Da 's oké. Je zult zien dat het leuk wordt.'

'Zeg, Mark,' zei Ryan. 'Hoe kom je eigenlijk bij de naam "Metal Busters".'

'Dat schoot zomaar m'n hoofd in,' zei ik. Ik weet serieus tot de dag van vandaag niet waarom ik die naam had gekozen. Ik richtte me nu op Tails.

'Mij verslaan, hè,' zei ik boos tegen Tails.

'Wat? Ik moest toch wat verzinnen.'

'Had dan gezegd dat Eggman het had gedaan.'

'De eerste optie schoot mijn gedachten in en ik zei het. Als ik aan andere dingen moest gaan denken zou het te lang hebben geduurd... dat zou argwaan wekken, denk je ook niet.'

'Best... Als je maar niet denkt dat dat op waarheid is gebaseerd.'

Tails mompelde wat en keek naar het grote gat, waar eerst een deur had gezeten.

'Net klaar en nu al weer aan vervanging toe... het is niet mogelijk,' zuchtte hij.

Het was twee dagen later. In de tussentijd hadden we onze eerste ontmoeting met de Knothole Freedom Fighters gehad... nou ja, de eerste... We hadden ze al heel wat vaker ontmoet, maar aangezien zij het niet wisten... Ze waren eigenlijk best aardig. Ik weet ook niet hoe, maar op een of andere manier waren ik en Wes naar elkaar toegegroeid, als beste vrienden. Precies hetzelfde met Tyler en Brad en met Ryan en Josh. Deze dag begon onze eerste missie... wacht... ik begin verkeerd. De meeste Freedom Fighters waren afwezig... Sonic was naar de Northern Tundra, Tails, Bunnie en Antoine waren naar Cocoa Island... (StH #116/SU #17). Alleen Sally was nog hier. En aangezien Tails weg was, was ik nu de leider van de Metal-Busters. Ik voelde me net een klein kind, dat niet kon wachten tot hij zijn eerste avontuur ging beleven. Dat betekent niet dat het in New Mobotropolis niet slecht was... in tegendeel. Het eten was er geweldig en het gevoel om te slapen was heerlijk. Zoiets zou echt voor robots moeten worden uitgevonden. Het is grappig om te bedenken dat ik nu een held ging worden die mijn grootste aartsvijanden ging ondersteunen... nou ja, ik zag ze niet echt als aartsvijanden. Ze waren daar veel te aardig voor. En Dr. Eggman... die kon me vergeten. Ik had het hier reuze naar m'n zin. Ik snapte nu pas waarom Mobians geen robots willen zijn. En dan was er Sally Acorn... ik denk niet dat ze veel vertrouwen in ons heeft... We zijn immers 8 jaar... maar daar tegenover staat dat Sally Acorn even oud was toen zij begon. Desniettemin functioneerden we nu als een soort reserve Freedom Fighters. En denkend aan wat er aan de vorige groep reserve Freedom Fighters was gebeurd, wilde ik zo gauw mogelijk laten zien dat we wat konden. Tails, onze leider, was waarschijnlijk een van de beste personen die ik ooit heb ontmoet en ken. Hij is aardig, doet nooit iets zonder te overleggen... een perfecte gozer... net als Sonic en de rest. Ik heb nooit gezegd dat ik ze haatte. De Chaotix hadden we nog niet ontmoet. Ik zou ze graag eens willen zien. Maar oké, dat zal vast nog wel eens gebeuren. Nu had ik andere dingen aan me hoofd. NICOLE had me gezegd om naar Sally te komen in het kasteel. Het was het mooiste gebouw dat ik ooit had gezien, van binnen en van buiten. En het was groot. Heel groot.

'Mark!'

Ik schoot uit m'n gedachten. Sally keek me streng aan.

'Eh... sorry,' zei ik beschaamd. Was ik beschaamd? Ik schaamde me nog meer. Oh... zo houdt het nooit op.

'Opletten. Ik zei dat je naar Sand-Blast City gaat.'

Sand-Blast City... heel in de verte begon een belletje te rinkelen... wacht... nee, dat was de etensbel voor de bedienden... grr...

'Is het vreemd als ik daar nog nooit van heb gehoord?' vroeg ik.

'Zeker niet. Je hoeft voorlopig alleen maar te weten dat die stad in de problemen zit. Het Dark Egg Legion is de oorzaak van die problemen. Missie is simpel... los het op.'

Heel makkelijk gezegd, dame... als het nou ook net zo makkelijk en snel ging als dat je praatte... dat ging het zeker niet.