Hey mensen!!! Een nieuw verhaal van mij… nouja nieuw op deze site in ieder geval. Ik wou eens een xtje proberen een time-turnerfic te maken. Vandaar…
Nouja, ik hoop dat jullie het wat vinden…
Disclaimer: De personages in dit verhaal zijn niet van mij… Jammer genoeg :S
Veel plezier met hst. 1

Een boek, een kistje en een ring

"Harry, Ron, schiet OP!"

Ron gebaarde met zijn hand naar me: "Nog eventjes wachten Hermelien, Malfidus komt zo en we willen hem graag beheksen."

Ik zuchtte: "Luister nou, Malfidus komt toch niet meer, verweer tegen de zwarte kunsten begint over twee minuten en we moeten nog helemaal naar de westervleugel."

Harry zuchtte: "Ik denk dat Hermelien gelijk heeft, Ron, laten we maar naar verweer gaan. Professor Lupos heeft verteld dat we een hele interessante les krijgen."

Ik maakte me klaar om te protesteren toen ik erachter kwam dat Harry mij gelijk had gegeven.

"Laten we gaan." Harry en ik liepen de gang uit, op weg naar de westervleugel terwijl Ron met een zuur gezicht achter ons aan sjokte mompelend over de geweldige nieuwe vervloeking die hij in een boek in de bieb had gevonden. Het verbaasde me dat hij het over de bieb had. Hij deed altijd alsof het iets slechts was om te lezen. Ik wist wel beter, boeken waren geweldig. Ik kon mezelf verliezen in de bladzijden, wegdromen en even loskomen uit de dagelijkse sleur.

Net toen de laatste bel ging liepen we met z'n drieën het lokaal binnen. Professor Lupos begon met de les. Het was een erg interessante les over kroonkarpers. Professor Lupos was een goede leraar, hij wist dingen op zo'n manier uit te leggen dat zelfs Marcel het snapte. En ik wist hoeveel moeite Marcel had met leren. Ik had hem vaak genoeg geholpen.

Na 50 minuten ging de bel weer, onze lesdag zat erop. Samen met Ron en Harry liep ik het lokaal uit: "Jongens, ik weet niet wat jullie gaan doen maar ik ga naar de bibliotheek."

Ron keek me aan of ik gek was: "Waarom nu weer?"

Ik zuchtte: "Omdat we een ellenlang werkstuk voor toverdranken moeten maken en je weet hoe onredelijk professor Sneep is."

Ron zuchtte: "Het is weekend, ik ga me tot zondagavond geen zorgen om die gigantische vleermuis maken." En hij liep naar de Griffoendor leerlingenkamer.

Harry gaf me een verontschuldigende blik: "Om eerlijk te zijn heb ik ook wel een beetje genoeg gehad, ik maak het morgen wel."

Met een zucht knikte ik en hij ging achter Ron aan. Voorzichtig keek ik of niemand in de buurt was, de gang was leeg. Dus snel deed ik mijn tijdverdrijver af en stopte hem in mijn tas. Daarna hees ik mijn tas iets hoger op en liep met een opgeheven hoofd naar de bibliotheek.

Even later liep ik door de deuren de bibliotheek binnen en zette mijn tas bij een tafeltje. Ik haalde mijn opdracht uit de tas en bekeek welke boeken ik nodig zou hebben. Na zo'n 10 minuten had ik alle boeken bij elkaar, op een boek na. Ik moest een bepaald boek hebben. Alleen had ik geen idee waar die lag. Dus ging ik op zoek naar madame Rommela.

Ik was de hele bieb doorgelopen maar ze was nergens te vinden, ik nam aan dat ze in de verboden sectie zat. Ik mocht daar niet naar binnen dus nam ik het maar voor lief en ging zelf het boek maar zoeken.

Drie keer liep ik langs de toverdrank sectie voordat ik het maar opgaf. Net toen ik terug wou lopen naar de tafel viel mijn oog op een dik afgebladerd boek. Ik had net 'De tovenaarswereld (een korte samenvatting) in 1000 bladzijden' uitgelezen, zocht nog naar een nieuw boek voor wat licht leeswerk en dit boek zag er erg interessant uit.

Voorzichtig haalde ik het boek uit de kast, de kaft was leeg. Het boek voelde ook raar, licht aan. Langzaam lopend zodat ik nergens over zou struikelen liep ik met het boek naar mijn tafeltje. Daar legde ik het neer.

Ik ging op een stoel zitten en trok het boek naar me toe, haalde een keer diep adem en sloeg het open. Op de eerste bladzijde van het boek stond: 'Wat je kunt leren van anderen' door de maraurders.

Ik vroeg me net af wie de maraurders waren toen ik me de plattegrond herinnerde die Harry van Fred en George had gekregen. Dus dit boek was van de maraurders hè? Laten we eens even kijken hoe slim ze zijn.

Voorzichtig sloeg ik de bladzijde om en schrok me te pletter. Snel keek ik om me heen of madame Rommela in de buurt was, godzijdank was ze nog nergens te bekennen. Want het boek was kapot, ik het midden van elke bladzij was een blok uitgeknipt. Het was zo gedaan dan aan elke rand nog precies een centimeter over was. Maar de lege ruimte in het boek was niet leeg, bij lange na niet.

De hele ruimte werd ingenomen door een prachtig bewerkt, houten kistje. Voordat ik het zelf doorhad had ik een beslissing genomen, ik keek nog een keer snel om me heen. Nog steeds niemand, toen stopte ik tegen beter weten het boek en het kistje in mijn tas.

Die avond was ik alleen ik de slaapzaal, ik was eerder naar bed gegaan omdat ik eigenlijk nog wat wou leren. Maar mijn gedachtes dwaalden steeds af naar het boek met het kistje erin dat nog steeds in mijn tas zat.

Ik had besloten nog niets aan Harry en Ron te vertellen, ik wou eerst kijken wat er in het kistje zat. Dus pakte ik het boek maar uit mijn tas.

Ik sloeg de kaft open en de eerste bladzijde om. Voorzichtig haalde ik het kistje uit het boek en zette het voor me op de beddensprei. Er zat een slot op. Damn!

Toen keek ik het boek eens door en warempel in de achterste kaft zat een klein gouden sleuteltje, net als van het slot. Heel secuur stak ik het sleuteltje in het slot. En met een klik opende het zich.

Met trillende handen pakte ik het deksel vast en deed het voorzichtig omhoog. Het kistje was voorzien van een inhoud verzekerings bezwering wat betekende de hele kistje was gevuld met magische bubbels die weggingen zodra je het deksel opende. Gewoon zodat de inhoud veilig bleef.

Toen alles weg was leek het alsof het donkerhouten kistje leeg was, dus tilde ik hem op en hield hem op de kop. Er viel wat op mijn laken en rolde daarna van het bed af. Snel zette ik het kistje weg en dook onder mijn bed, na bijna het hele tapijt onder mijn bed afgetast te hebben vond ik iets. Voorzichtig haalde ik het onder het bed vandaan.

Wat ik in mijn hand hield was een oude donkermetalen ring met een zwarte diamant erin, hij leek zwaar maar dat was hij niet. En als ik er zo naar keek was het precies mijn maat. Voor de tweede keer vandaag deed ik iets tegen beter weten in, ik schoof de ring om mijn vinger.

Vanaf het moment dat de ring mijn vinger raakte wist ik dat ik een fout had begaan. Zoals altijd had ik weer eens gelijk. Want op het moment dat de ring op zijn plek zat begon alles om me heen te draaien, en het leek wel alsof het achteruit werd gespoeld. Het leek zelfs alsof de grond bewoog.

Dit was niet goed, ik werd al misselijk in de draaimolen. En dit ging zo'n twintig keer sneller. Ik begon te wankelen en even later voelde ik hoe ik hard met mijn hoofd op de grond terecht kwam.

Tada!!! Nou? Wat vonden jullie??? Revieuw aub!
ps: ik ga dit verhaal alleen updaten als ik er tijd voor heb… sorry!