Vluchten was laf, maar dit keer had ze geen enkele keus. Dit verhaal gaat over Madison di Seth, ook wel Maddie. Samen met haar ouders was ze verhuisd vaan het regenachtige plaatsje Forks. De reden; Aiden, haar vroegere ex-vriend. Hij kon het niet hebben dat het over tussen hen was en begon haar te stalken. Het begon allemaal heel onschuldig, maar het werd steeds erger en erger. Nergens voelde Madison zich nog veilig en ze was als het ware gevangen in haar eigen huis, maar nu was het voorbij. Ze woonde nu in Forks, ver weg van Aiden. Maar is Forks wel de geschikte plaats om haar trauma te verwerken?
De karakters etc. behoren tot Stephanie Meyer, op Madison en nog wat overige na.
Liefs en laat iets achter :)
De nacht was koel en aan de hemel staken duizenden lichtjes fel af tegen de gitzwarte duisternis. Ik stond boven een rotsachtige afgrond te staren naar de zee die wereldbreed voor me uit strekte. Het water glinsterde prachtig in het maanlicht, maar de golven klotsten onguur tegen de kliffen onder me. Een winderig briesje streek langs mijn bleke gezichtje en mijn lange donkerblonde haar golfde rustig met de wind mee. Een glimlach sierde mijn gezicht, maar net zo snel mijn glimlach was verschenen, was het ook weer verdwenen. Het briesje wat eerst zo fijn langs mijn gezichtje streek was weg en een koude rilling vloeide er door mijn lichaam, waardoor mijn haren recht overeind sprongen. Mijn hartslag ging met de seconde sneller en mijn hart bonkte gevaarlijk tegen mijn borstkast. Achter me hoorde ik de takjes gevaarlijk kraken en angstvallig draaide ik me om…
"AARGH–"
Verschrikt veerde ik omhoog in mijn zwarte metalen bed. Hijgend veegde ik het zweet van mijn ijsbleke gezicht en knipte ik haastig mijn nachtlampje aan. Deze droom achtervolgde me nu al weken en iedere keer herinnerde ik me enkel de afgrond, de klotsende zee, het angstige gevoel wat me bekroop als ik me omdraaide en telkens werd ik krijsend wakker. Voorzichtig liet ik mezelf weer achterover zakken op mijn zachte matras, trok aan het touwtje van mijn nachtlampje zodat hij uitging en trok ik het laken strak omhoog tot onder mijn neus. Stilletjes staarde ik naar de donkere vlakte boven me. Enkel het maanlicht, dat van buitenaf door mijn gordijnen naar binnen wilde dringen, zorgde voor wat licht. Ik probeerde mijn ademhaling weer onder controle te krijgen en ademde een paar keer één keer lang in en drie keer kort uit, een techniek die ik mezelf inmiddels eigen had gemaakt. Sinds ik verhuisd was naar Forks waren mijn nachtmerries juist alleen maar erger geworden. Nee, dat was niet waar, sprak ik mezelf toe. De eerste twee maanden nadat ik van Aiden was verlost, had ik enkel droomloze slapen gehad. Pas toen ik die blonde jongen had ontmoet op mijn nieuwe school, waren mijn nachtmerries begonnen…