Tula
Akira Kobayashi
YOU ARE THE… napakaikling kwento ukol sa kahalagahan ng isang tao sa buhay ng isa pa.
Nyahaha! First tagalog fic ko! Proud! Anyway, hindi akin ang tula dito, nakyutan ako, kaya ayan, hiniram ko sa kaklase ko. Nagpaalam ako! Hindi ko rin pag-aari ang Captain Tsubasa, wala naman ako sinasabi, di b a?
Naglakad ang lalaki sa tabing daanan. Malamang, kapag naglakad sa gitna baka mabangga, di ba? So, sabi niya sa sarili niya na maglakad na lang siya sa gilid. Smart, di ba?
And so, nagpatuloy siyang maglakad hanggang makarating siya sa munting paaralan sa tabi ng isang soccer field at tinanggal ang kanyang sapatos. Kukunin niya na sana yung puting sapatos na nasa munting locker niya nang bigla niyang nakita ang isang sobre sa taas nito.
Tumingin sa gilid. Nang makitang walang tao, kinuha niya ito at binuksan.
Simpleng papel lang ang laman nito, na may mga simpleng salita na maiintindihan ng isang tao. Binasa niya ito, at mapangiti sa mga isinulat. Ibinulsa ang sulat at nagpatuloy sa klasrum. Malamig ang aircon.
Umupo sa napakalamig na upuan at naghintay ng guro. 10 minuto na ang nakalipas, wala pa rin. Nagsimula nang magwala ang klase. Dahil sa sobrang lamig ng aircon, merong isang bata na wala sa tamang pag-iisip na nagdala ng malong. Alam niyo yun, di ba? Yung mahabang parang blanket na may butas sa dalawang dulo, parang tube.
Anyway, hindi kayo nandito para magbasa ng kaekekan na yan, di ba? And so, nang makitang wala pa rin planong magpakita ang guro, nilabas ang kawawang malong at naglaro.
Itong lalaki natin, inilabas ang sweater sa loob ng bag at isnuot ito hanggang napatingin ito sa kumpul-kumpulan ng taosa isang dulo ng kwarto. Nakita niya sa loob ng malong si Hajime Taki, nakatayo at nakangiti. Nagsimulang mag-count down ang mga tao.
10! 9! 8!
"Mamaya, kita niyong straight buhok ko di ba?! Magiging curly yan!"
7! 6! 5! 4!
Kaekekan ng tao.
3! 2! 1!
Biglang nawala si Hajime at tumalon si Teppei Kisugi sa loob ng malong, at nagtawanan ang sambayanan.
"Nice joke!"
Sabi pa nga nila.
Ito naming lalaki natin, sa sobrang kakatawa, nakalimutan ang sobre sa loob ng bulsa. Kawawang sobre, nahulog at muntikan nang matapakan kung hindi nakita ni Sanae Nakazawa. Pinulat at sinimulang basahin. Ngumiti ito at nilagay sa bulsa nang biglang nagpakita ang Filipino teacher.
Ilang minutes rin ang nakalipas, at dahil sa sobrang galit ng guro, sinabi na mag-isip sila ng isang 40-line tula na magkakapareho ang tunog sa huli. Dali-dali naming nagtaas ng kamay ang manager ng soocer club. Dali-dali naman siyang tinawag.
Naghanda. At eto na!
YOU ARE THE...apple of my eye,mango of my pie,palaman of my tinapay,keso of my monay,teeth of my suklay,fingers on my kamay,blood in my atay,bubbles of my laway,sala of my bahay,seeds of my palay,clothes in my ukay- ukay,calcium in my kalansay,calamansi on my siomai,inay of my tatay,knot on my tie,toyo on my kuchay,vitamins in my gulay,airplane of my Cathay,stars of my sky,hammer of my panday,sand of my Boracay,sultan of my Brunei,highlands of my Tagaytay,MOLE on my Ate Guy,baba of my Ai-Ai,voice of my Inday Garutay,spinach of my Popeye,sizzle when I fry,wind when I paypay,tungkod when I'm pilay,feeling when I'm high,shoulder when I cry,wings when I fly,prize when I vie,cure to my "ARAY!",answer to my "WHY?",foundation of my tulay,truth behind the lie,the life after I die...In short, you're a friend sking buhay!
At proud na nag-bow at umupo habang ang mga kaklase ay nagtatawanan. Eto na ang katapusan n gating maikling kwento, at kung magkaroon man ng bukas na may inspirasyon, baka ito ay madagdagan ng kabanata…
Kaekekan! Ang saya! Nakyutan ako eh, sharing lang. Anyway, review po!