Crimson Red – door Silver Winged Dragon
M'n eerste verhaal, Read It and Weap!
Disclaimer – for all you lawyers out there: Do not sue me, I'm just a humble student who loves the artwork, videos music and more!
Gundam wing is owned by the rightfull authors like Bandai etcetera.
Crimson Red however and all it's characters who are made up by me, belong to me.
For all our English readers, I'm trying to make an English version.
Chappie 1
---
Crimson Red
Trowa bestudeerde het scherm nauwgezet. Het zou niet lang duren voor hij de Gundam door de ravage zou leiden naar de truck en daar plaats nemen om naar huis te gaan. Hij glimlachte droevig, dit zou een simpele missie zijn. Vanuit de hoge dennenbomen keek hij neer op de bedrijvigheid van de OZ basis. Een en al vrolijkheid, hun Treize Kushrenada had de laatste slag gewonnen tegen de koloniën en dat werd gevierd. Ergens was Trowa bezorgd. Dit was geen gewone OZ basis. Dit was een ondersteunende basis, voor ceremonieel gebeuren en andere toeters en bellen. Hier waren de koetsen en de paarden waar Treize zo van hield. Hier waren de tradities hoog in het vaandel en hier was Treize´ ware thuis. Dit was zijn thuis. Trowa huiverde, de dieren die hier rond liepen waren onschuldig. Het voelde alsof hij Leeuw ombracht, zijn vriend. Quatre zou hem vermoordden als hij erachter kwam. De mensen... Daar was het hem om te doen.
Iridal liep kalm door de stallen, op zoek naar haar favoriet, Crimson Red. Ze glimlachte toen hij zijn grote hoofd over de staldeur hing en naar buiten keek, op zoek naar zijn berijdster, zijn vriendin, zijn partner. De witte bles op zijn voorhoofd stak fel af tegen de bijna rode vacht van het enorme dier. Met een luide hinnik begroette hij haar en trappelde ongeduldig in de box. ´Kalm aan, oude jongen, kalm aan!´ gniffelend opende ze de staldeur en liep naar binnen. Van alle paarden was Crimson Red de enige die een hengst was. De rest waren ruinen of merries. Crimson Red was uniek. Hij was de enige Shire van de gehele cavalerie, de enige met een uithoudingsvermogen van een stoomtrein. Hij kon, als het moest, uren door galopperen en ten slotte half dood neervallen. Tijdens die galop galoppeerden de snelste paarden hem voorbij, maar zij gaven vrij snel op. Uiteindelijk was het dan Crimson Red die won, en zijn eindbestemming haalde. De hengst stampte ongeduldig, hij wilde gepoetst worden en wel nu! ´Ja, oude jongen, jaja, komt voor elkaar, maar eerst naar buiten en weg uit deze stank. Je kunt er wat van!´ ze kneep haar neus verontwaardigd dicht. Crimson was hier niet van gediend en tapte met zijn hoeven tegen haar benen, ze was niet snel genoeg. Deze verhouding zorgde veelal voor spanningen als een ander voor Crimson Red zorgde, zij kenden zijn gedrag en houding niet. Maar Iridal genoot van het spelletje, want dat was het.
Ze glimlachte en aaide hem over z´n neus, ´kom hier, oude jongen.´ en ze leidde hem de stal uit, de gang in en uiteindelijk naar de frisse buitenlucht.
Ergens viel het Trowa zwaar deze basis te vernietigen. Het was een slag recht in Treize´ gezicht, dat moest hij toegeven. Datgene vernietigen waar Treize het meest om gaf: traditie. Maar het moest. Duo was woedend geweest dat hij erachter kwam. Trowa eveneens. Niemand had het recht om over zijn schouder te kijken terwijl hij zijn missie voorbereidde. Om de een of andere reden was Duo kwaad geworden en had geëist dat Trowa die basis met rust zou laten. Trowa had tegengeworpen dat het een OZ faciliteit was en dat zij hem net zo lief vermoordden als Trowa met hen zou doen. Uiteindelijk was Duo zijn kamer binnen gevlucht en had daar gehuild tot hij verstilde.
´wat doe je?´Duo zette de koffie neer die hij Trowa bracht.
´Missie voorbereiden.´ antwoordde de altijd stille jongeman met de kuif, ´niets bijzonders.´ Duo keek mee over zijn schouder, ´Die basis ken ik.´
´Het schijnt dat een Gundampiloot heeft geweigerd die basis aan te vallen.´ bromde Trowa rustig en nipte van de hete drank. Quatre had die klaargemaakt, koffie in water, dit vier maal koken en dan serveren met een wolkje melk. Het was de beste koffie. Hijzelf kon dat niet en maakte slappe hap of schonk een overdosis cafeïne in.
´Weet ik, ik weiger die basis aan te vallen.´ zei Duo standvastig, ´Nimmer.´
´Waarom?´
´Mijn redenen.´ hij draaide zich om en liep weg, maar halverwege de deuropening bleef hij staan, ´Als je verstandig bent, laat je die basis met rust.´
Met een schuin oog keek Trowa hem aan, ´het is mijn missie die basis te vernietigen.´
´Je moet die basis met rust laten.´ wierp Duo tegen, ´dat is beter voor je gezondheid.´
´Ga je dreigen?´ Trowa was nauwelijks onder de indruk en werkte zijn missie verder uit.
´Ja, ik ga dreigen, en ik maak mijn dreigementen altijd waar.´ Duo keek hem dreigend aan, de spanning steeg in de kamer.
´Dat lukt je niet, bij voorbaat.´ Trowa onderschatte zijn tegenstander nooit, ´Je bent niet veel sterker dan ik.´
´Maar wel sneller, dat heb je met te veel spieren.´ Dat moest Trowa hem toegeven, Duo was inderdaad sneller en leniger dan hij. Maar dan nog, Trowa had kracht als zijn voordeel. ´Nogmaals: waarom moet ik die basis met rust laten?´ Trowa liep langs hem heen de overloop op, de trap af en de keuken in, ´waarom Duo?´
´Omdat ik je dat zeg. Laat mij er anders alsnog heen gaan, dan los ik dat op, op mijn manier.´ ´Het is mijn missie Duo, en ik volbreng ze altijd.´ Trowa zette het kopje in de vaatwasser en draaide zich om, ´blijf weg van mijn zaken, dat is veiliger voor je.´
´Als jij die basis aanvalt...´ begon Duo, maar maakte uit woede zijn zin niet af.
´Dan wat?´ Trowa draaide zich naar hem om, ´Dan wat Duo? Wat wilde je doen?´ Hij kreeg geen antwoord, het enige dat hij wist was dat Duo hem zou aanvallen, en dat kon hij niet toestaan.
´Blijf er van af...´ siste Duo woedend, ´Ik heb vrienden daar.´
Wufei schonk nauwelijks aandacht aan ruzietjes, die normaal waren. Iedereen tastte elkaar af, probeerde een soort van eigen territorium te maken en behouden, terwijl hij en Quatre eigenlijk iedereen de hand reikten. Het was amusant, maar kwam tussenbeide als het te druk werd. Dan keerde de rust weer. Nu trok iets zijn aandacht. Hij wist dat Trowa bezig was een missie voor te bereiden, maar dit sloeg alles. Duo die daar vrienden had! Hij spitste zijn oren, en luisterde, ´Het is iets uit mijn verleden, laat die basis met rust.´
´Nee, het is mijn missie.´ Trowa kapte het af en liep naar boven, ´ik vertrek zodirect.´
´Nee!´ Trowa draaide zich langzaam om, Duo deinsde achteruit, de leeuw was woedend geworden, ´Hoe durf je! Wat weten een stel idiote aardlingen van de pijn en het leed dat ze de koloniën hebben aangedaan!´
Duo voelde zich kleiner en kleiner worden, ´Maar zij zijn anders.´ wierp hij nog tegen, hoewel het niet meer baatte.
´Zij zijn niets meer dan een stel rampzalige moordenaars die complete families uitmoorden! Denk je dat ik daar om geef? Zij, die volgens mij ook mijn familie vermoord hebben!´ Trowa draaide zich om toen hij geen antwoord meer kreeg en liet Duo alleen achter.
´Maar zij hebben mijn leven gered...´ bracht Duo er zwak uit.
Nieuwsgierig naar het stemverhef van zijn vriend keek Quatre toe, en zag dat Trowa dat laatste niet had gehoord.
´Trowa...´
´niet nu.´ bromde de woedende Latijnse piloot, ´Niet nu.´
´Zou je dat wel doen?´ Quatre keek hem met zijn onschuldige ogen aan.
Trowa smolt, ´Duo moet goed begrijpen dat wanneer er een missie gegeven wordt dat deze ook wordt uitgevoerd.´
´Je gaat dus toch?´ Duo keek naar zijn rug, ´Ik haat je.´ en met deze woorden stormde Duo naar zijn kamer, smeet de deur dicht en viel er huilend tegenaan.
Trowa zuchtte, ´wat moet, dat moet.´
Quatre zuchtte, als zijn vriend iets in zijn hoofd had, haalde hij het er niet meer uit. Trowa vertrok toen hij zijn laptop had uitgeschakeld en ingepakt in de draagtas. Hij controleerde nog eenmaal zijn vuurwapens en besloot toch nog een extra magazijn mee te nemen.
Duo bleef al die tijd op zijn kamer, huilen, tot hij verstilde...
´Ik weet het niet, Duo leek heel erg van slag af.´ Wufei kwam naast Quatre staan, ´Het zijn zware tijden, Hiro is ergens, Duo behoort bij hem te zijn.´
´Weet ik, maar Hiro wilde perse de missie alleen uitvoeren. Dat is nu eenmaal zijn stijl.´
´Hm, ik neem aan dat ik dat van Duo niet heb gehoord.´ besloot Wufei kalm en ging terug naar zijn boek in de huiskamer. Quatre keek hem na, het was gemakkelijk voor hem. Hij had net als Wufei nauwelijks iets met de oorlog te maken gehad. En ieder had z´n eigen reden voor deze gestoorde oorlog.
Hiro wilde totale wraak voor de koloniën.
Duo zocht persoonlijke wraak.
Trowa voerde slechts een opdracht uit, zoals hij vertelde.
Quatre wilde zijn familie beschermen.
Wufei wilde het universum van kwaad redden.
En dat bracht hen bij elkaar.
Trowa klom uit de dennenboom naar beneden, het zou niet lastig worden om deze missie af te maken. Bewaking was er nauwelijks, veel paarden graasden al in de wei en dan zou te midden van al die bedrijvigheid een bom afgaan.
Takjes dwarrelden naar beneden. Sirius leegde zijn blaas onder de boom toen hij takjes en dennennaaldjes op zijn hoofd voelde neerdalen.
´Hmm...´geschrokken keek hij op toen hij een jongeman uit de boom naar beneden zag komen. Hij borg zijn zaakje op en pakte zijn geweer. Met een perfect schot schoot hij de jongeman uit de boom, die met een kreet van pijn op de grond viel. Sirius sloop behoedzaam naderbij, maar de jongeman was buiten westen. Naast hem op de grond lag een stukgeslagen laptop.
Crimson Red schrok net als al de andere paarden van het geweerschot. Hij steigerde en bokte, maar liet zich met suikerklontjes en appeltjes omkopen. Bezorgd liet ze hem naar buiten en ging kijken waar het schot vandaan kwam. Ze hoefde niet veel te doen, twee mannen droegen een brancard, waar een jongeman buiten bewustzijn op lag. Sirius sprak over zijn heldendaad maar toen hij de luitenant kolonel zag, verstomde hij.
´Wat is hier in hemelsnaam aan de hand.´ sprak Iridal luid en duidelijk. De korporaal salueerde en vertelde haar wat hij deed, zag en hoe hij handelde. Naast haar stonden de twee sergeanten en de jongeman op de brancard tussen hen in.
´Breng hem naar ziekenboeg en lap hem op, breng die laptop naar beveiliging en kraak alles dat je tegenkomt.´ beval ze, ´Ingerukt mars.´
ze salueerden voor haar en deden wat er haar werd gevraagd, ´En jullie aan het werk, die paarden poetsen, hooi maaien, dorsen, alles wat je normaal ook doet!´ riep ze hen toe en liep naar de ziekenboeg. Crimson Red zou even moeten wachten.
Hiro kwam thuis, en waar hij normaliter werd begroet door een jongman met een enorme vlecht op de rug, was er nu Quatre die hem in stilte opwachtte. ´Waar is Duo?´
Quatre nam hem apart, ´Hij heeft een missie geweigerd.´ begon Wufei toen Duo´s vriend Hiro binnenkwam, ´Die missie is naar Trowa gegaan en hij voert die nu uit.´
´Maar...´ Hiro begreep het niet, ´Wat is er mis met die missie, te gevaarlijk of zo?´
´Het heeft iets met zijn verleden te maken. Duo wil dat wij allen die basis met rust laten. Trowa valt hem nu aan, als het goed is.´ vertelde Wufei hem, ´Duo is er erg door van slag af.´
´Trowa valt helemaal niets aan. Hij is gevangen genomen!´ Duo kwam beneden, ´het is op het nieuws.´ Wufei ving een flauwgevallen Quatre op, foto´s van een behoorlijk toegetakelde Trowa prijkten op het nieuws.
´Hij ziet er niet uit.´ bromde Duo zachtjes, ´arme knul. Dit had nou ook weer niet gehoeven.´
Quatre staarde het halfduister in, ´Trowa...?´
´nee, ik ben het, Wufei.´ hij kwam binnen en sloot de deur, ´je moet wat eten.´
´Heb geen honger.´ murmelde hij en draaide zich om, ´Ik wil Trowa.´
´Sst, je zal hem spoedig zien. Zelfs Duo is van slag af en is van plan de basis toch nog aan te vallen.´ sprak hij hem moed in, ´we krijgen Trowa wel terug en dan gaan we barbecuen in de tuin, goed?´
Quatre was dol op barbecue, maar zelfs dat kon hem niet verleiden te eten. Hij snifte en krulde zich op tot een balletje, waarna hij in huilen uitbarstte. Wufei zette het eten op de grond neer, waarna hij naast Quatre ging liggen, ´Sst, alles komt goed, echt waar...´ Met zijn armen om Quatre´s lichaam geslagen kalmeerde Quatre langzamerhand, ´Ik denk dat ik toch een beetje trek heb.´
Wufei glimlachte, ´dan moet je eten.´
Het schemerduister deed pijn aan Trowa´s ogen. Hij lag op zijn buik, kon hij vaststellen, en iemand behandelde zijn rug. Hij voelde geen pijn, maar voelde wel dat iemand iets deed. Het laatste dat hij zich herinnerde was dat hij in zijn schouder werd getroffen door een kogel en uit de dennenboom naar beneden viel, met zijn rug op de grond. Met een zeker ongenoegen spande hij de spieren in zijn benen. Die werkten tenminste nog.
´Hij is wakker.´ de deken die over zijn ogen lag werd weggehaald en het felle licht van een operatielamp scheen in zijn ogen. Pijnlijk kneep hij ze dicht en verzette zich uit alle macht tegen de mensen om hem heen. Zijn lichaam daarentegen had andere plannen en bleef stil liggen.
´Rustig maar, alles is goed, je bent alleen een beetje gebroken.´ een kalme vrouwenstem sprak tot hem, hoewel hij haar niet kon zien, ´Hier, ga nog maar wat slapen.´ hij voelde een injectienaald zijn arm binnendringen en de druk van een vloeistof die werd ingespoten. Toen verzonk hij in een diepe slaap zonder dromen...
