Geen Geintjes

Hoofdstuk 1 Grapje Zeker?

Kai en ik zijn al jaren vrienden, tenminste zo goed als mogelijk. We beschouwen elkaar als elkaars vriend, maar dat houd dus eigenlijk gewoon in; we haten elkaar niet meer. Dat vind ik jammer, ik ben blij als hij bij me in de buurt is, hij is leuk. Ik word al knalrood als hij me alleen een complimentje geeft over mijn beyblade-technieken bijvoorbeeld. En dat is écht vervelend sinds mijn huid nogal spierwit is.

Maar ik heb besloten dat ik er wat aan moet doen, ik ben al bijna een heel jaar in de wolken, dat gaat vervelen op een gegeven moment, vooral als de reden van je 'In de wolken verhaal' niks doorheeft. Ik wil hem gewoon zeggen, 'Hé, die Kai. Weet je, sinds de dag dat we vrienden zijn vond ik je denk ik al te gek. Maar goed, dat is normaal, want je bent... gewoon mega sexy!' Ook al lijkt me dat niet de geschikte methode, vooral niet als je verliefdheid om Kai Hiwatari draait. En het werkt ook alleen maar als je bijvoorbeeld Tyson heet, ik zie hem er zo voor aan dat hij zijn liefde op die manier zou verklaren.

Ik loop de binnenplaats op om Max en Tyson in elkaar verdrinkend te vinden. "Zoek een kamer jullie twee," zeg ik met een grijns. Ik besteed voor de rest geen aandacht aan de langzaam roder wordende bladers.

"Hé Ray! Heb je zin in een wedstrijdje?"

"Ik vind het goed, dan kan ik meteen mijn nieuwe aanvalsring testen, cadeautje van Lee," zegt hij uitdagend. Tja, Lee en hij zijn ook nog al, tja, close de laatste tijd. Oftewel zij zijn een stelletje als je het mij vraagt, maar ze zitten nog in de ontkenningsfase. Hm, ik denk dat ik deze verliefde neko-jin zo afmaak. Ik heb namelijk OOK een nieuwe aanvalsring, dus ik ben benieuwd.

Na een potje bladen staat Ray met waterige oogjes naar zijn blade te staren, ik heb niks tegen hem, maar het is altijd leuk om een trotse opschepper op z'n nummer te zetten.

"Dat was een mooie wedstrijd," zegt de stem die waarschijnlijk mee stond te kijken. Kai.

"Uhm... Dank je," zeg ik. Slome opmerking... Maar gelukkig loopt hij naar een andere plek en gaat zijn strategieën verbeteren, of iets wat daarop lijkt.

Als ik hem nog een tijdje sta te bewonderen (heel onopvallend natuurlijk, ahem) besluit ik het erop te wagen. Wat kan er nou mis gaan? Nou, ik heb zo ongeveer 0,1 kans dat hij hetzelfde voor mij voelt. En mijn hart en ziel kunnen in honderd stukjes breken... En, en, en, ik ga het toch vertellen. Daar gaat mijn leven...

Hij lanceert net zijn blade als ik naar hem toe loop. Hoe zijn spieren zich spannen en hoe zijn gezicht zo geconcentreerd blijft, prachtig... Maar goed, voordat ik begin te kwijlen moet ik eerst maar eens zorgen dat hij me opmerkt zodat we kunnen praten, of in ieder geval ik tegen hem.

"Kai...?"

Hij gaat nog even door met bladen, maar als hij zijn blade opdraagt terug naar zijn hand te keren, en me recht aankijkt, weet ik dat ik nu moet praten. "Zeg het eens, Tala."

"Als ik het zeg, wat ik ook zeg, zijn we nog vrienden dan?" vraag ik nerveus.

Hij kijkt even bedenkelijk maar knikt dan zijn hoofd in een bemoedigende 'ja'.

"Uhm... Nou, ik... Jij en ik... Ik bedoel, ik denk dat ik, uhm, gevoelens heb... voor jou..." zeg ik ongemakkelijk. Go me... Maar niet heus.

Hij kijkt me even met een geïnteresseerde en bijna blije blik aan, maar na een fractie van een seconde is zijn gezicht terug naar de kan-mij-het-schelen mode. Hij begint te lachen, maar ik heb geen idee wat er grappig is aan iemand die net zijn diepste gevoelens heeft laten blijken...

"Goeie Tala, ik dacht echt bijna dat je serieus was! Probeer het ook maar eens op Bryan bijvoorbeeld, en wel vertellen hoe ze reageerden, goed?"

Denkt hij... dat ik hem in de maling neem? Ik voel langzaam hoe mijn hart in heel veel kleine stukjes breekt, en hoe ze langzaam mijn diep bedroefde ziel invallen, waar nu niet meer van over is dan een donker zwart gat, als je het mij vraagt. Ik kan wel huilen, maar ik pers er een 'Oké, dag Kai' uit en ren zowat het erf af, met tranen brandend in mijn ogen. Hoe...?