Hoofdstuk 1: Een vreemde brief

De elfjarige Rachel Berry bond haar haren in een staart. Ze was bezig met haar dagelijkse ochtendritueel. Elke ochtend stond het meisje stipt om half zes 's ochtends op. Dan bond ze haar haren in een staart en smeerde ze een gezichtsmasker. Haar droom zou ze immers niet bereiken door een huid die aanvoelde als de schubben van een schildpad. Nee, ze moest haar huid mooi, glad en zacht houden. Om haar jeugdige lichaam later zo lang mogelijk te bewaren trainde ze daarna een halfuur op de hometrainer van haar vaders. Die had ze zichzelf ondertussen toegeëigend en stond te pronken in de hobbykamer van Rachel zelf. Terwijl ze trainde, zette ze de televisie op. Ze zapte naar kanaal 1. Er was net een nieuwsuitzending begonnen. De reportster had een rood kleedje aan, dat volgens Rachel toch net een beetje te kort was, dat fel afstak tegen de lichtblauwe achtergrond van de buitenlucht. Het waaide blijkbaar, want af en toe hield de vrouw haar hand verontschuldigend tegen het kleedje hopend dat ze niet op nationale televisie in ondergoed zou verschijnen. "Doe dan ook niet zo een kleedje aan" dacht Rachel geërgerd, maar ze liet die gedachte al gauw varen. Door negatieve gedachten over anderen zou ze haar toekomstdoel niet bereiken. Het was belangrijk dat Rachel zich focuste op zichzelf en al haar goede eigenschappen. Op die manier kon ze de slechte eigenschappen van andere mensen namelijk overstemmen.

Plots werd Rachel opgeschrikt door een zacht piepend geluid. Het geluid kwam van beneden en leek steeds harder te worden. Nieuwsgierig spitste Rachel haar oren, hopend dat ze het geluid zou kunnen thuisbrengen. Ze werd er echter niet veel wijzer van. Zuchtend zette ze de televisie en de loopband uit. Rachel onderbrak haar dagelijkse ochtendritueel niet graag, maar op deze manier kon ze zich ook niet focussen. Bovendien was ze erg benieuwd naar wat er beneden gaande was. Ze liep op haar tenen de trap af, haar vaders sliepen immers beiden nog. Beneden aan de trap stond een heel klein uiltje op haar te wachten. Het was al vreemd dat het uiltje zich überhaupt in haar huis bevond. Rachel vond het echter nog verdachter dat het uiltje stilletjes zat te piepen en amper beweging leek te maken. Konden uiltjes dan niet vliegen? Net toen ze dat dacht zag ze dat de uil gewond was. Uit zijn rechtervleugel leek bloed te komen. Met zijn pootjes omklemde hij een stukje opgerold papier, het leek wel perkament. Geschrokken snelde Rachel vlug naar boven om haar beide vaders wakker te maken. Slaperig wreven meneer en meneer Berry in hun ogen. Meneer Berry geeuwde. "Jezus Rachel, het is nog geen 6 uur geweest hoor" zei de andere meneer Berry terwijl hij een blik op de wekker wierp. "Ik maak jullie dan ook niet voor niks wakker." zei Rachel mysterieus en gauw begon ze te vertellen over het uiltje dat beneden aan de trap stond te wachten. Beide heren schoten meteen in actie. Meneer en meneer Berry waren heuse dierenliefhebbers en als er een gewonde uil in hun huis verbleef dan moest die natuurlijk onmiddellijk verzorgd worden.

Terwijl haar vaders naar beneden gingen, bekeek Rachel de brief in haar handen aandachtig.

Geachte Rachel Berry,

met grote vreugde kunnen wij u mededelen dat u toegelaten bent tot Zweinstein, school voor hekserij en hocus pocus. We merken dat u toverkracht bezit en verzoeken u dan ook om op 1 September de Zweinsteinexpress te nemen op perron 9/3 kwart. Deze vertrekt om 11u stipt. Hierbij voegen wij ook een lijst met benodigdheden. Naast deze benodigdheden mogen leerlingen ook een kat, uil of pad als huisdier meenemen. Eerstejaars mogen echter niet in het bezit zijn van een eigen bezemsteel en dienen deze dan ook thuis te laten. Uw benodigdheden kan u kopen op de Wegisweg , te Londen. Laat u ons iets weten of u naar onze school komt per uil.

Met vriendelijk groeten,

Minerva Anderling,

Schoolhoofd van Zweinstein.

Rachel wierp een blik op de lijst van schoolbenodigdheden. Een schooluniform met heksenhoed en een toverstok las ze. Verder bestond de lijst uit boeken. Magische bezweringen en hoe je ze leert- deel 1. Transformeren: een uil naar een olifant. - een beginnersgids. Toverdranken: van liefdesdrankje tot genezend middel. Dreuzels en hun levensstijl. - een inleiding.

Ze fronste haar wenkbrauwen. Was dit iemands idee van een grap? Rachel bezat helemaal geen toverkracht. Niemand bezat toverkracht, dat was een fabeltje waarin alleen de allerkleinste kinderen in geloofde. En wat waren in hemelsnaam Dreuzels? Rachel trok haar paardenstaart strakker en besloot om dan maar verder te gaan met haar ochtendtraining. Als ze zich haastte kon ze nog net een kwartiertje stretchoefeningen doen.

Ze ging naar beneden om te kijken hoe het met die arme uil was. Haar vaders hadden het kleine uiltje in een kartonnen doos gelegd. De vleugel was ingewikkeld in verband. Ze vroeg zich af of dit wel de juiste methode was. Ze stak haar hand in de doos. Het uiltje keek aarzelend naar haar op. De kleine goudbruine ogen tuurden voorzichtig naar Rachel. Net alsof ze inschatten of Rachel te vertrouwen was. Uiteindelijk boog het uiltje zijn hoofdje tegen de hand van Rachel. Het meisje kon niet anders dan glimlachen. Misschien moest ze nu toch maar eens een dierenarts bellen.

Later die dag - de uil was ondertussen naar de dierenarts gebracht , een week rusten en het beestje zou helemaal genezen zijn - dacht Rachel verder na over de brief. Ze dacht over de brief terwijl ze at, terwijl ze haar stemoefeningen deed, terwijl ze video's maakte waarin ze liedjes van Celine Dion zong en ze dacht over de brief terwijl ze die zelfde filmpjes uploade op haar My Space pagina. Natuurlijk geloofde ze geen letter van wat er in die brief stond. Toch vond ze het vreemd dat iemand zoveel moeite zou doen om een grap met haar uit te halen. Natuurlijk was Rachel wel al wat gewend. Sinds haar geboorte waren er altijd mensen geweest die jaloers om haar zangtalent waren of anders haar wel uitlachten omdat Rachel koos voor een unieke kledingsstijl. Ze haalde haar neus op voor mensen die ervoor kozen blindelings de laatste mode te volgen. Bovendien voelde ze zich beter als ze gewoon zichzelf kon zijn. Trouwens, in Rachels ogen had iedereen die het ooit ergens gemaakt had een unieke persoonlijkheid - met name vooral de mensen in de zang, theater of musicalwereld. Ze dacht met vreugde aan haar grote idool Barbra Streisand en haar opmerkelijk acteer en zangprestaties in de film Funny Girl. Hopelijk kon zij later ook grootse dingen bereiken. Uiteindelijk besloot het elfjarige meisje om de brief maar uit haar hoofd te zetten. Ze zou voor nog genoeg uitdagingen komen te staan van haters wist ze en ze besloot dat deze brief haar aandacht helemaal niet waard was.