A/N: Ένα drarry smut που έγραψα επειδή αυτό το ship με έχει καταστρέψει ολοκληρωτικά.Ελπίζω να σας αρέσει! :)
Ο Ντράκο βρισκόταν στο ντουζ,ήταν πραγματικά βρεγμένος παντού όταν το άκουσε - ένα κτύπημα στην πόρτα των αποδυτηρίων - και κάποιον να φωνάζει τόσο δυνατά που τον έκανε να χάσει την ισορροπία του και να γλιστρήσει στο βρεγμένο πάτωμα.
Ευτυχώς όμως ο ξανθός Σλίθεριν είχε αποκτήσει από την παιδική του ηλικία μια καλή ισορροπία όποτε και κατάφερε να σταθεί όρθιος.
"Μαλφόι,ηλίθιε απατεώνα,άνοιξε την γαμημένη πόρτα αυτή την στιγμή!"
Χαμογέλασε και έσκυψε το κεφάλι του κάτω από το ντουζ για άλλη μια φορά.Πόσο προβλέψιμο.
"Μαλφόι αν δεν ανοίξεις την ηλίθια πόρτα αυτή την στιγμή σου ορκίζομαι πως θα φέρω την Μαγκόναγκαλ αυτοπροσώπως"
Ο Κραμπ κοίταξε τον Ντράκο.Ήταν οι μόνοι που είχαν μείνει στα αποδυτήρια.Η υπόλοιπη ομάδα του Κουίντιτς είχε τελειώσει εδώ και πολύ ώρα και πιθανότατα βρισκόταν ήδη στον κοιτώνα τους απολαμβάνοντας την ζέστη αίσθηση που είχε το αλκοόλ.
Ο Ντράκο είχε κάθε πρόθεση να συμμετάσχει στο πάρτυ νίκης, αλλά είχε υποθέσει ότι ο Ποτέρ θα τον περίμενε έξω από τα αποδυτήρια,βράζοντας από θυμό λόγω του αγώνα.
Η σκέψη πως θα τον κρατούσε εκεί έξω να βρίζει και να ωρύεται ήταν απλά τόσο υπέροχη που δεν μπορούσε να αντισταθεί.
Έτσι λοιπόν ο Ντράκο είχε αλλάξει το πρόγραμμα του επίτηδες γνωρίζοντας πως με κάθε λεπτό που περνούσε ο Πότερ θα γινόταν ακόμα πιο εξοργισμένος με εκείνον.
Φαινόταν,ωστόσο,ότι είχε υπερεκτιμήσει την υπομονή του Πότερ ή ίσως υποτιμήσει την οργή του.Είτε έτσι είτε αλλιώς,ο Ποτέρ σαφώς δεν θα περίμενε άλλο.
Ήταν ένα ελαφρύ χτύπημα στο σχέδιο του Ντράκο.Θα προτιμούσε να έχει μια αναμέτρηση σε εξωτερικούς χώρους, όπου θα μπορούσε να κάνει μια γρήγορη απόδραση αν χρειαζόταν,αλλά δεν έχει σημασία.Στην πραγματικότητα, ίσως θα ήταν καλύτερο να είχαν κάποια ιδιωτικότητα.
Ο Πότερ τα πήγαινε καλύτερα με ένα πλήθος απο πίσω του,ειδικά αν το εν λόγω πλήθος περιελάμβανε τον Γουίσλι και την Γκρέιντζερ. Φαίνονταν να τον σταθεροποιούν,δίνοντάς του την αποφασιστικότητα που χρειαζόταν για να κερδίσει τον αγώνα.
Μόνος ο Πότερ θα μπορούσε να λυγίσει πολύ πιο εύκολα.Μόνος του θα μπορούσε να αποσπασθεί,να μπερδευτεί,να συμπεριφερθεί με αυτή την παιδικότητα που έκανε το αίμα του Ντράκο να βράζει από τον θυμό αλλά και τον ενθουσιασμό ταυτοχρόνως.
Ήταν αλήθεια ότι ο Πότερ είχε εκείνες τις σπάνιες στιγμές που μια απόλυτη απάθεια και ηρεμία ξεπρόβαλε από την οργή-Γκρίφιντορ που είχε μέσα του,συνήθως στέκονταν λίγο πιο πίσω πετώντας του κάποιες πολύ πετυχημένες ατάκες.
Κάτι τέτοιες στιγμές ήταν λες και ο Πότερ είχε λίγο Σλίθεριν κρυμμένο μέσα του και Μέρλιν,αυτό έκανε τον Ντράκο να τον μισήσει ακόμα πιο πολύ.
Εσωτερικό Σλίθεριν ή όχι,ο Πότερ ήταν σίγουρα απίστευτα εκνευρισμένος εκείνη την στιγμή - ο Ντράκο είχε κέρδισε τον αγώνα κλέβοντας με τον πιο εντυπωσιακό τρόπο - οπότε ο Ντράκο αμφέβαλε πάρα πολύ ότι θα την γλίτωνε μόνο με προσβολές και απειλές.
Όχι, ο Πότερ ήταν τόσο εξοργισμένος και έτσι ήταν η ώρα για το σόου του.
Ο Ντράκο έγλειψε τα χείλη του και έκανε ενα νεύμα στον Κραμπ.''Άφησε τον να μπεί μέσα."
Ο Κραμπ φαινόταν αβέβαιος,αλλά υπάκουσε.Ήταν αξιοσημείωτο, πραγματικά, πόσο γρήγορα ο ίδιος και ο Κραμπ επέστρεψαν πίσω στους παλιούς τους ρόλους,σαν να μην συνέβαινε καθόλου το όγδοο έτος.Αλλά και πάλι, ίσως δεν ήταν τόσο αξιοσημείωτο.Όλοι προσπάθησαν να χωρέσουν πίσω στις παλιές τους ρουτίνες,όλοι,ψάχνοντας για αυτές τις παλιές ανέσεις.Γι 'αυτό ο Κραμπ πήρε εντολές από αυτόν τώρα, γι'αυτό ο Πότερ ήταν έξω από την πόρτα των αποδυτηρίων ζητώντας εξηγήσεις, γι'αυτό ο ίδιος απολάμβανε τη στιγμή τόσο πολύ.Ήταν όπως τα πράγματα θα έπρεπε να είναι εάν δεν είχε γίνει ο πόλεμος.
Αλλά αυτή η σκέψη θα οδηγούσε σε κάτι δυσάρεστο και ο Ντράκο δεν είχε τη διάθεση να αφήσει τίποτα να χαλάσει αυτή τη στιγμή γι 'αυτόν.Λύγισε ελαφρά τον λαιμό του προς το μέρος της πόρτας, ακούγοντας, καθώς ο Κραμπ ξεκλείδωνε τα πολλά μπουλόνια στην πόρτα των αποδυτηρίων.Ο Ντράκο δεν μπορούσε να δει την πόρτα από τα ντουζ, αλλά μπορούσε να φανταστεί τον Πότερ από την κορυφή ως τα νύχια, ήξερε ακριβώς πώς θα τον έβλεπε.
Θα στεκόταν στην πόρτα,φορώντας ακόμα την φόρμα του Κουίντιτς, το πρόσωπο του γεμάτο θυμό, το βλέμμα της χαζής έκπληξης ότι η πόρτα είχε ανοιχτεί,ότι ο Ντράκο τον είχε ακούσει.
Ήταν σίγουρος...
"Ακόμα ακολουθείς διαταγές;" Η φωνή του Πότερ έφτασε σε αυτόν,εξασθενημένη,αλλά και πάλι κατά κάποιο τρόπο διαπεραστική."Νόμιζα ότι είχες πάρει το μάθημα σου Κραμπ"
Ο Ντράκο γέλασε.Ω,αυτό ήταν αξιολύπητο, ακόμη και για τον Πότερ.Έπρεπε να ήταν απίστευτα θυμωμένος.Αυτό θα ήταντόσοδιασκεδαστικό.
"Πού είναι;" Ο Πότερ φώναζε τώρα."Αυτό το εκνευριστικό,άθλιο φίδι;"
"Ω, ηρέμησε Πότερ" ο Ντράκο αναφώνησε σε όλη την αίθουσα με ένα βαριεστημένο τόνο."Θα πάθεις τίποτα αν συνεχίσεις έτσι.Είμαι εδώ.Έλα να με βρείς αν θέλεις να μου μιλήσειςκαι Κραμπ;Μπορείς να πάς.Πες στους άλλους ότι θα είμαι σύντομα εκεί."
Ήταν επικίνδυνο, που ήταν μόνος στα αποδυτήρια με τον Πότερ, αλλά ο Ντράκο ήθελε την αμέριστη προσοχή του.Θα μπορούσε να λυγίσει τον Πότερ πολύ πιο γρήγορα.
"Στην θέση τους δεν θα είχα και πολλές ελπίδες", είπε ο Πότερ,καλύπτοντας την φωνή του."Ο Μαλφόι δεν πρόκειται να είναι οπουδήποτε αλλού εκτός από το νοσοκομείο για αρκετό καιρό."
Ακούσε τον Κραμπ να μουγκρίζει,την πόρτα να κλείνει και στη συνέχεια τον ήχο των κλειδαριών.Ένιωσε μια περίεργη αίσθηση στο στομάχι του.Δεν περίμενε να τους κλειδώσει μέσα ο Πότερ.
Τα μάτια του έπεσαν στο ράφι απέναντι από τα ντουζ.Το ραβδί του ήταν εκεί, ασφαλές και στεγνό, μόνο λίγα βήματα μακριά.Θα μπορούσε να το έχει στα χέρια του σε λιγότερο από ένα δευτερόλεπτο.Όχι, δεν υπήρχε τίποτα που θα μπορούσε να τον κάνει να ανησυχήσει.Το μόνο που έπρεπε να κάνει ήταν να καθίσει και να απολαύσει την παράσταση καθώς ο Πότερ θα πάθαινε νευρικό κλονισμό.
Και αν ερχόταν να τον χτυπήσει,καλά, αυτό θα ήταν εντάξει.Υπήρξαν πάρα πολλά από τα κακά είδη βίας τα τελευταία δύο χρόνια.Ο Ντράκο χρειαζόταν κάτι καλό.Είχε περάσει πάρα πολύς καιρός από τότε που είχε έναν καλό αγώνα και δεν υπήρχε κανένας άλλος που θα ήθελε να βυθίσει τις γροθιές περισσότερο από τον Πότερ.
Τώρα τα βήματα του Πότερ ακούγονταν δυνατά καθώς διέσχιζε τα αποδυτήρια.Η αγωνία του Ντράκο κορυφωνώταν με κάθε βήμα.Ο Ντράκο αναγκάστηκε να κλείσει τα μάτια του και να χαλαρώσει πίσω στο ντουζ του.Δεν χρειαζόταν να μοιάζει σαν να ήταν πρόθυμος για αυτό.
Διέκρινε τον Πότερ καθώς έστριβε την γωνιά, και η απότομη αγανάκτηση του κόπηκε μονομιάς όταν έπεσε το βλέμμα του στο ντουζ.Το στόμα του άνοιξε για μια στιγμή και τον κοίταξε - πραγματικά εντυπωσιασμένος - προτού το πρόσωπό του σχηματίσει μια έκφραση απέχθειας.
"Τι σκατά,Μαλφόι;",απαίτησε, η μάτια του ήταν προσεκτικά τοποθετημένη σε κάποιο σημείο προς τα δεξιά, μακριά από τη γυμνή μορφή του Ντράκο.
Ο Ντράκο χαμογέλασε και έτεινε το χέρι του για να πιάσει το σαπούνι."Υπάρχει κάποιο πρόβλημα,Πότερ;"
"Ναι, υπάρχει πρόβλημα.Είσαι γυμνός!"
"Και;"
"Και δεν χρειάζεται να δω τα συγκεκριμένα μέρη σου, ευχαριστώ!"
Ο Ντράκο ίσιωσε και σύσφιξε το σώμα του,αφήνοντας τα χέρια του να γλιστρήσουν πάνω από το υγρό του δέρμα."Λοιπόν, εσύ είσαι αυτός που μπήκε εδώ, ενώ ήμουν στη μέση του ντουζ μου.Όχι το καλύτερο σχέδιο αν δεν ήθελες να με δεις γυμνό."
"Για όνομα- σκέφτηκα ότι κρυβόσουν εδώ.Δεν ήξερα ότι ήσουν στο ντουζ."
"Λοιπόν, τώρα το ξέρεις."
Υπήρχε μια μακριά, τεταμένη σιωπή.Ο Ντράκο μπορούσε να ακούσει τις σκέψεις του Πότερ,ήταν τόσο προφανείς.Ο Πότερ είχε έρθει περιμένοντας έναν καβγά και ήθελε έναν,άσχημα, αλλά δεν ήθελε να αγγίξει ένα γυμνό Ντράκο.
Προσπαθούσε να καταλάβει πώς θα μπορούσε να αναγκάσει τον Ντρακο να βγει από το ντους και να ντυθεί, αλλά δεν έφτασε σε κανένα αποτέλεσμα.Επειδή δεν υπήρχε τίποτα να καταλήξει.Ο Πότερ θα μπορούσε πιθανότατα να χρησιμοποιήσει το ραβδί του για να βγάλει τον Ντράκο από το ντους, αλλά δεν υπήρχαν ξόρκια που θα εμφάνιζαν ξαφνικά ρούχα στον Ντράκο, ή τουλάχιστον κανένα που ο Πότερ πιθανόν γνώριζε.
Ο Ντράκο παρακολούθησε με χαρά το πρόσωπο του Πότερ καθώς επεξεργαζόταν τις εναλλακτικές που είχε αλλά τελικά δεν κατέληξε σε καμία.
Όταν το μικρό συνοφρύωμα εμφανίστηκε,ο Ντράκο ήξερε πως είχε κερδίσει.
Ο Ντράκο κατέβασε το ένα χέρι του αργά ανάμεσα στα πόδια του και άρχισε να το κινεί ρυθμικά, σαν να ήταν κάτι που έκανε κάθε μέρα μπροστά στον Πότερ."Ήθελες κάτι ή ήρθες μόνο για να ρίξεις μια ματιά;" τον ρώτησε χαμογελώντας πονηρά.
"Γαμώτο,Μαλφόι.Ξέρεις πολύ καλά γιατί είμαι εδώ.Και θα μπορούσες να μην το κάνεις αυτό όταν σου μιλάω;" Κοίταξε έντονα το χέρι που ο Ντράκο είχε τυλίξει γύρω του,δίνοντας περισσότερη έμφαση στο κεφάλι από ότι στο υπόλοιπο.
"Καθαρίζω τον εαυτό μου μόνο" είπε τρεμοπαιζοντας τα βλέφαρα του,"Πρέπει να συνεχίσει να λειτουργεί ο μηχανισμός,εάν καταλαβαίνεις τι εννοώ"
Παρατήρησε ότι τα μάτια του Πότερ ήταν ακόμα κολλημένα σε εκείνο το μέρος.Χμμμ.Πόσο ενδιαφέρον."Αν δεν σου αρέσει τόσο Πότερ,ίσως θα πρέπει να σταματήσεις να το κοιτάς".
Ο Πότερ κοκκίνισε ενστικτωδώς και ο Ντράκο δεν μπορούσε να συγκρατήσει το γέλιο του.
"Μην αισθάνεσε άσχημα, Πότερ.Το ξέρω πως είναι πολύ ωραίο.Μου είπαν ότι έχω και πολύ ωραίο κώλο.Θα ήθελες να δεις;"
Του γύρισε την πλάτη με μια αργή κίνηση,δείχνοντας το γυμνό,πίσω μέρος του σώματος του για μια στιγμή.Τα μάτια του Πότερ κατέβηκαν για να κοιτάξουν, να διευρυνθούν τόσο ελαφρώς και έπειτα στράφηκαν αλλου, γρήγορα, ένοχα.Χμμμ.Πολύ ενδιαφέρον, πράγματι.
Ο Ντράκο κοίταξε προσεκτικά τον Πότερ.Ο θυμός δεν ήταν πλέον αυτός που ξεχώριζε σε αυτά τα πράσινα μάτια,είχε αντικατασταθεί από κάτι άλλο, κάτι που φαινόταν σαν φόβος και ο Ντράκο θα έπρεπε να ξέρει - αν υπήρχε κάτι που έμαθε από την εποχή του με τον Βόλντεμορτ, ήταν τα πολλά πρόσωπα του φόβου-.Και ο Πότερ, καλά, ο Πότερ ήταν πάντα ένα ανοικτό βιβλίο και τώρα αυτά τα μάτια έλεγαν στον Ντράκο ότι ήταν κοντά σε ένα μυστικό. Ο Πότερ δεν ήθελε να το ξέρει κανείς.Δεδομένης της κατάστασης, υπήρχε πραγματικά μόνο ένα πράγμα που θα μπορούσε να είναι το αυτό μυστικό.
Ένα τεράστιο χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπο του Ντράκο."Σου αρέσει αυτό που βλέπεις, έτσι δεν είναι;"
"Σκάσε, Μαλφόι," γκρίνιαξε ο Πότερ έχοντας το βλέμμα του στραμμένο στο έδαφος.
Ο Ντράκο γέλασε ξανά, ενθουσιασμένος με την ανακάλυψή του."Θα το ήθελες έτσι δεν είναι;Επειδή έχω χτυπήσει ένα νεύρο, ένα νεύρο που έχει την λέξη 'γκέι' γραμμένο πάνω του και δεν θα ήθελες τίποτα περισσότερο από μένα πάρα να σταματήσω να μιλάω,ώστε να μπορείς να πας πίσω στο να προσποιείσαι ότι δεν σκέφτεσαι για τα γαμημένα αγόρια κάθε λεπτό της ημέρας."
"Σκάσε Μαλφόι!" Ο Πότερ είπε πάλι,η έκφραση του απέκτησε την θέρμη της αυτή την φορά.
"Γι'αυτο χώρισες με τη μικρή Γουίσλι;Ανεξάρτητα από το πόσο λύγισες,ανεξάρτητα από το πόσο σφιχτά έκλεισες τα μάτια απλά δεν μπορούσες να χωνέψεις πως αυτή ήταν αυτή;"
Ο Πότερ έκανε ένα θυμωμένο βήμα προς τα εμπρός, πλησιάζοντας το ντουζ."Βούλωσέ το!" φώναξε,υπήρχε κάτι άγριο και χαμένο στο βλέμμα του.
Αυτό ήταν πολύ καλύτερο από ό,τι είχε φανταστεί ο Ντράκο.Είχε σκεφτεί πως πρόκειται απλώς να καβγαδίσουν,αλλά αυτό,η απροσδόκητη αποκάλυψη των ακόμα πιο απροσδόκητων σεξουαλικών προτιμήσεων του Πότερ, ήταν σαν τα Χριστούγεννα και το σεξ και τα γλυκά, όλα σε ένα.
Ο Πότερ δάγκωσε το κάτω χείλος του και έσφιξε και τις δύο παλάμες του από τον θυμό.
Ο Ντράκο παρακολουθούσε, ενθουσιασμένος από την ταραχή του Πότερ, το μυαλό του είχε κατακλυστεί από τις δυνατότητες.Πιέζοντας τον πέρα από τα όρια θα ήταν τόσο εύκολο και τόσο διασκεδαστικό.
"Ω, Πότερ.Ο μικρός μας ήρωας.Μπορώ ήδη να ακούσω τις καρδιές των κοριτσιών να σπάνε σε όλο το Χόγκουαρτς.Ο Χάρι Πότερ, το αγόρι που στριμώχνει αγόρια.Ή" Ο Ντράκο σταμάτησε δραματικά και σήκωσε το ένα φρύδι "που στριμώχνεται απο αγόρια;Ποια είναι η βρώμικη μικρή φαντασία στο κεφάλι σου,Πότερ;"
Έστρεψε το σώμα του από τον Πότερ και κοίταξε πίσω από τον ώμο του."Ονειρεύεσαι να βρίσκεσαι εσύ πίσω από κάποιον;Να τον κάνεις δικό σου;" ρώτησε με τρελό τρόπο,στρέφοντας την πλάτη του έτσι ώστε ο κώλος να ήταν πιο εμφανής στον Πότερ.Ο Πότερ είχε μείνει άναυδος, αλλά τα μάτια του είχαν ήδη στραφεί εκεί. Ο Ντράκο γέλασε πριν γυρίσει αργά απο την άλλη πλευρά.Έχει αφήσει το χέρι του να επιστρέψει και πάλι στο σημείο ανάμεσα στα πόδια του, χωρίς να εκπλήσσεται καθόλου που το είχε βρει μισο σκληρό- όλο αυτό είχε καταλήξει να είναι πολύ πιο ευχάριστο από ότι είχε τολμήσει να ονειρευτεί - και τύλιξε τα δάχτυλά του γύρω από την αυξανόμενη στύση του."Ή μήπως μαστίζεται από τις σκέψεις κάποιου από πίσω σου;"
Ο Πότερ έστρεψε την ματιά του μακριά με προφανή προσπάθεια."Ω Θεέ μου, είσαι τόσο διεστραμμένος"
"Και εσύ αποφεύγεις την ερώτηση",είπε ο Ντράκο, αρχίζοντας να χαϊδεύει ελαφρά,αργά και ρυθμικά το συγκεκριμένο μέρος,"Έλα, Πότερ.Πάνω ή κάτω;"
Ο Πότερ του έριξε ένα δολοφονικό βλέμμα αυτή την φορά"Σοβαρά, Μαλφόι, σταμάτα να το κάνεις αυτό."
"Οχι.Δεν θέλω να σταματήσω.Αν δεν σου αρέσει,μπορείς να φύγεις." Πέρασαν λίγα δευτερόλεπτα και ο Ποττέρ δεν κινήθηκε.Η ματιά του δεν στρεφόταν αλλού,είχε κολλήσει σε εκείνο το σημείο.Ο Ντράκο μπορούσε ουσιαστικά να δει την προεξοχή που είχε τώρα το παντελόνι του,"Αλλά δεν νομίζω ότι θέλεις να φύγεις.Νομίζω ότι θέλεις να μείνεις και να παρακολουθήσεις,νομίζω οτι θέλεις να με δεις τόσο πολύ να το κάνω αυτό που πνίγεσαι."
"Εσύ είσαι αυτός που το κάνει μπροστά μου" Ο Χάρι τον κοίταξε με ένα εξοργισμένο βλέμμα αλλά ο καθένας θα μπορούσε να διακρίνει και κάτι άλλο στο βλέμμα του,"Μάλλον εσύ θέλεις να σε παρακολουθώ."
Ο Ντράκο ανασήκωσε τους ώμους του με αδιαφορία "Λοιπόν, όπως είπες, είμαι ένας διεστραμμένος." Ο Ντράκο πήρε το χρόνο του χαϊδεύοντας την συγκεκριμένη περιοχή, αφήνοντας τα μάτια του να κλείσουν και ένα μικρό,σαρδόνιο χαμόγελο να σχηματιστεί στο πρόσωπο του.
"Σταμάτα!", είπε δυναμικά ο Πότερ αυτή τη φορά.
Ο Ντράκο άνοιξε τα μάτια του και το χαμόγελό του έγινε ακόμα μεγαλύτερο "Κάνε με."
Τα μάτια του Πότερ στένεψαν και τα χείλη του σχημάτισαν μόνο μια λεπτή γραμμή,ο Ντράκο ήταν σίγουρος ότι ένα από τα δύο πράγματα επρόκειτο να συμβεί στη συνέχεια.
Είτε ο Πότερ θα το έβαζε στα πόδια,κάτι το οποίο θα ήταν ένα μεγάλο παράδοξο για έναν καθαρό Γκρίφιντορ όπως εκείνος,είτε θα χτύπαγε τον Ντράκο στο πρόσωπο.
Ο Ντράκο έπιασε τον εαυτό του,κρατώντας την αναπνοή του,να προσεύχεται θερμά σε κάθε θεό που άκουγε να τον χτυπήσει Ο Πότερ.
Αν τον χτυπούσε,ενώ ο Ντράκο ήταν σκληρός και υγρός και γυμνός ήταν σίγουρο πως - ήταν σίγουρος πως θα είχε έναν από τους καλύτερους οργασμούς της ζωής του.
Το χέρι του Πότερ κλείδωσε γύρω από την μέση του Ντράκο,το νερό άρχισε να μουσκεύει το μανίκι της φόρμας του.Έσπρωξε το άλλο χέρι του Ντράκο μακριά από το ευαίσθητο του σημείο.
Ο Ντράκο προετοίμασε τον εαυτό του τότε,περιμένοντας την μπουνιά που θα του έριχνε από λεπτό σε λεπτό.
Αλλά η μπουνιά δεν ήρθε ποτέ.
Αντ 'αυτού,ο Ποτέρ κινήθηκε ακόμα πιο κοντά του οδηγώντας τον Ντράκο πίσω, τον χτύπησε στον τοίχο του ντουζ, τα δόντια του Ντράκο χτύπησαν οδυνηρά καθώς το κεφάλι του αναπήδησε από τα κεραμίδια.Ο Πότερ έσπρωξε τον Ντράκο προς τα εμπρός μόνο για να τον χτυπήσει ξανά και ξανά και ξανά.
Ο Πότερ ήταν λερωμένος, τα ρούχα του βρεγμένα και βαριά, τα μαλλιά του έσταζαν στο πρόσωπό του.Είχε πετάξει τα γυαλιά του σε κάποιο σημείο - ο Ντράκο μπορούσε να τα δει να κείτονται στο πάτωμα - και τα μάτια του Πότερ ήταν γεμάτα θυμό, σκοτεινά,έκαιγαν.
Η αναπνοή του ήταν γρήγορη και κοφτή, καθώς οδήγησε τον Ντράκο πίσω στον τοίχο.Το κεφάλι του Ντράκο άρχισε να πονάει, ο πόνος ήταν κακός, και ο υπαινιγμός του αίματος στο στόμα του έδειχνε ότι είχε δαγκώσει τη γλώσσα του.Αλλά δεν είχε σημασία.Τα χέρια του Ποτέρ ήταν στον Ντράκο , γύρω από τον δικέφαλο, και ο Πότερ τα έχανε, κατέρρεε με τον πιο θαυμάσιο τρόπο και ακόμα κι αν ο Ντράκο πάθαινε καμία διάσειση θα άξιζε τον κόπο.
Τα χτυπήματα σταμάτησαν για μια στιγμή και ο Ντράκο βρήκε τον εαυτό του για άλλη μια φορά κολλημένο στον τοίχο.Ο Πότερ δεν έκανε τίποτα άλλο από το να τον κοιτάει στα μάτια και γαμωτο αυτό παραλίγο να τον κάνει να-
"Γαμώτο Μαλφόι,Σε μισώ" μουρμούρισε ο Πότερ.Ο Ντράκο αισθάνθηκε ότι το χέρι του Πότερ άφησε το αριστερό του χέρι και ήξερε ότι αυτό ήταν.
Θα δεχόταν μια καλή και δυνατή μπουνιά.Κράτησε τα μάτια του ανοιχτά, θέλοντας να δει τη γροθιά του Ποτέρ να έρχεται προς αυτόν, θέλοντας να δει κάθε στιγμή που Πότερ έχανε τον έλεγχο.
Αλλά η γροθιά του Ποτέρ δεν οδηγήθηκε στο πρόσωπο του Ντράκο.Αντ 'αυτού,κατέβηκε ανάμεσα στα πόδια του και έκλεισε γύρω από εκείνον.
Και μετάκινήθηκε.
Σκατα.
Ο Χάρι ο γαμημένος Πότερ είχε το χέρι του σε εκείνο το σημείο.
Τα γόνατα του Ντράκο ένιωσαν αδύναμα για ένα λεπτό, αλλά προσπάθησε να μην πέσει.Αν έπεφτε,μπορεί ο Πότερ να απελευθερωνοταν από οποιαδήποτε μαγεία του είχε προκαλέσει η οργή του και αν το έκανε,θα σταματούσε τις υπέροχες κινήσεις του εκεί κάτω.
Αυτό δεν θα μπορούσε να επιτραπεί.
"Σε μισώ,μισώ το Σκοτεινό σήμα σου και τα γαμημένα ρατσιστικά σκατά του καθαρόαιμου πατέρα σου",ο Πότερ αύξησε την ταχύτητα της κίνησης του χεριού του κατά τη διάρκεια της ομιλίας του."Μισώ το ηλίθιο πρόσωπο σου,και την ηλίθια φωνή σου και τον τρόπο που κρύβεσε πίσω από τους σωματοφύλακες σου,δειλέ." Το χέρι του κινήθηκε πιο γρήγορα τώρα, η λαβή του ήταν τόσο σφιχτή που ήταν ελαφρά επώδυνη.
Ο Ντράκο μπορούσε να αισθανθεί πόσο κοντά ήταν.Υποψιάστηκε ότι θα μπορούσε ακόμα και να λυποθιμίσει.Η ίδια η ιδέα τον έκανε να βγάλει ένα μακρόσυρτο βογκητό.
"Μισώ τα πάντα σχετικά με εσένα."
Ο Ντράκο άνοιξε τα μάτια του και είδε τον Πότερ να προσπαθεί να ελευθερωθεί από τα βρεγμένα του ρούχα,το μόνο που είχε μείνει πάνω του πια,ήταν ένα άνετο παντελόνι και ένα μούσκεμα γκρι μπλουζάκι που προσκολλώταν στο σώμα του σαν ένα δεύτερο δέρμα.
Καθώς παρακολουθούσε τα χέρια του Πότερ βρέθηκαν στο παντελόνι του και το ξεκούμπωσαν με δύο μόνο κινήσεις φανερώνοντας την απίστευτα φανερή στύση του.
Το στόμα του Ντράκο στέγνωσε με την όψη του και πολέμησε την επιθυμία να πέσει στα γόνατά του.Όχι ότι αυτό δεν θα ήταν καλό, αλλά ήταν σίγουρος πως ότι είχε κατά νου ο Πότερ θα ήταν πολύ, πολύ καλύτερο.
Με μια γρήγορη κίνηση, ο Πότερ τον περιέστρεψε με τα χέρια του στερεώνοντας το στήθος του στον τοίχο.Ένα κύμα καθαρής έκστασης διαπέρασε όλο του το κορμί την στιγμή που ένιωσε τον Πότερ να τον πιέζει εκεί κάτω και ύστερα να εισέρχεται μέσα του.
Ο Ντράκο είχε μόλις προλάβει να πάρει μια κοφτή ανάσα πριν ο Πότερ τραβήξει πάλι προς τα έξω και στη συνέχεια να προχωρήσει προς τα εμπρός,πιέζοντας όσο πιο βαθιά μπορούσε.
Ο Πότερ είχε το ένα χέρι κλειδωμένο στο ισχίο του Ντράκο σαν ένα μέσο, το άλλο στο πίσω μέρος του κεφαλιού του Ντράκο,κολλώντας το πρόσωπό του στον τοίχο.Είχε υιοθετήσει έναν βίαιο ρυθμό, μια δύναμη που θα μπορούσε να συνορεύει με τη βία.Ο Ντάκο σκεφτόταν να πει στον Πότερ να σταματήσει, απλώς για να δει αν θα ήθελε, μόνο για να δει πόσο μακριά είχε πάει, αλλά δεν μπορούσε να αφήσει τον εαυτό του να το κάνει.Δεν μπορούσε να κάνει τίποτα παρά να γυρίσει πίσω από τις ωθήσεις του Πότερ και να εκφράσει την ευχαρίστηση του με μακρόσυρτα βογκητά.
Πολύ νωρίτερα από ότι θα ήθελε ο Ντράκο,οι γοφοί του Πότερ άρχισαν να κινούνται γρηγορότερα και ο Ντράκο ήξερε ότι θα έπρεπε να πλησιάζουν στο τέλος.Ο Ντράκο κατόρθωσε να τυλίξει την παλάμη του γύρω από την δικιά του στύση προσπαθώντας να συγχρονίσει τον εαυτό του στον ίδιο ρυθμό με τις ωθήσεις του Πότερ.
Αμφισβήτησε ότι χρειαζόταν καν να αγγίξει τον εαυτό του.Το μόνο που έπρεπε πραγματικά να κάνει ήταν να σκεφτεί για το τι συνέβαινε, να επικεντρωθεί στην αίσθηση καθώς ο Πότερ έμπαινε μέσα και έβγαινε έξω από εκείνον, για να ακούσει την σκληρή και τραχιά αναπνοή του Πότερ και ... εκεί, ήταν ακριβώς στα όρια του τώρα,ήταν σίγουρο ότι θα είχε έναν πραγματικά συγκλονιστικό οργασμό.
Όταν ο Ντράκο αισθάνθηκε ότι ο οργασμός του έσπευσε προς τα εμπρός, ο Ποτερ σταμάτησε και το χέρι του άφησε το κεφάλι του Ντράκο.Ο Ντράκο ξεφύσιξε με θυμό και απογοήτευση.Το είχε χάσει;Ήταν τόσο απασχολημένος με την δική του ευχαρίστηση που είχε χάσει τον οργασμό του Πότερ;Ήταν όμως τόσο μικρός, τόσο ήσυχος;Δεν θα μπορούσε να ήταν, όχι όταν ο Ντράκο νιώθει έτσι.Ο Ποτέρ έπρεπε να νιώθει κι αυτός,γαμώτο!
Αλλά όχι.Ο Ποτέρ δεν είχε έρθει ακόμα.Ο Ντράκο μπορούσε να ακούσει τον ήχο της σάρκας στη σάρκα.Το χέρι του Ποτέρ στο ισχίο του εμπόδιζε τον Ντράκο από το να γυρίσει,κατάφερε όμως να γυρίσει τον λαιμό του για να κοιτάξει πάνω από τον ώμο του,για να δει.
Ο Πότερ ήταν αφοσιωμένος στον εαυτό του,από τις γρήγορες κινήσεις ο Ντράκο κατάλαβε πως ο σκόπευε να έρθει ακριβώς πάνω σε εκείνο το μέρος.Ο Ντράκο άναψε βαθιά και ο λαιμός του έγινε κατακόκκινος, δεν ήθελε τίποτα περισσότερο από να το δει να συμβαίνει τώρα.
Και ακριβώς έτσι.Στο πρόσωπο του Πότερ ζωγραφίστηκε η έκφραση της απόλυτης ευχαρίστησης και ο ήχος που έβγαλε ήταν μακρύς και δυνατός.Το θέαμα ήταν το μόνο που χρειαζόταν ο Ντρακο και σε λίγα δευτερόλεπτα ερχόταν και εκείνος με μια δυνατή κραυγή.Η όραση του εξασθένησε για ένα λεπτό και υποψιάστηκε ότι θα είχε πέσει εάν δεν υπήρχε το χέρι του Πότερ, που τον στήριζε στον τοίχο.
Στάθηκαν και οι δύο σε εκείνο το σημείο για λίγη ώρα, και οι δύο αγωνίζονταν να μείνουν όρθιοι ενώ το ζεστό νερό του ντουζ έπεφτε πάνω τους.
Τελικά ο Πότερ έκανε ένα βήμα πίσω, το χέρι του άφησε το ισχύο του Ντράκο.
Μόλις ήταν σίγουρος ότι τα πόδια του θα τον κρατούσαν, ο Ντράκο σταμάτησε να στηρίζεται στον τοίχο του ντουζ και τον κοίταξε."Πάνω τότε."
"Γαμώτο, Μαλφόι" ο Πότερ μάζεψε το παντελόνι του από κάτω και το φόρεσε αντλώντας απίστευτη προσπάθεια.
"Λοιπόν, ναι, νομίζω ότι αυτό κάναμε μόλις τώρα."
Τα χείλια του Πότερ σχημάτισαν μια γκριμάτσα για ένα δευτερόλεπτο, αλλά στη συνέχεια κάτι έκανε το πρόσωπό του να σκοτεινιάσει και ξαφνικά φαινόταν αβέβαιος."Δεν σε πόνεσα έτσι δεν είναι;"
"Λίγο αργά για να εμφανιστεί και πάλι ο Γκρίφιντορ, έτσι δεν είναι;" Ο Ντράκο γέλασε."Πότερ, απλά με πήρες έτσι απλά στον τοίχο χωρίς προετοιμασία.Φυσικά με πόνεσες."
Το χρώμα που είχε το πρόσωπο του Πότερ μεμιάς εξαφανίστηκε.
"Δεν παραπονιέμαι", είπε ο Ντράκο."Μου άρεσε.Εκτός αυτού, πάντα ήξερα ότι σου άρεσε αυτός ο τρόπος"
"Σκάσε", ο Πότερ γκρίνιαξε, αλλά ο Ντράκο άκουσε μόνο την ένδειξη ανακούφισης στη φωνή του.
Υπήρχε μια μακρά σιωπή και ο Πότερ κουνιόταν νευρικά.Δεν θα μπορούσε να είναι πιο προφανές τι σκεφτόταν.
Ο Ντράκο αναστέναξε."Σταμάτα.Δεν θα το πω σε κανέναν."
"Όχι;" ρώτησε ο Πότερ, σαφώς έκπληκτος.
Ο Ντράκο έκανε ένα νεύμα για να δείξει την απάθεια του."Φυσικά και όχι.Ποιο θα ήταν το όφελος γι 'αυτό;"
"Άρα θα με εκβιάζεις"
Τα λόγια του Πότερ εξέπληξαν τον Ντράκο.Δεν ήταν αυτό που είχε ως στόχο.Δεν είχε καμία πρόθεση να εκβιάσει τον Πότερ - στιγμές όπως αυτη βέβαια ήταν υπερβολικά υπέροχες για χαθούν με αυτόν τον τρόπο - αλλά ο Πότερ δεν χρειαζόταν να το ξέρει αυτό.Ο Ντράκο ανασήκωσε τους αγκώνες και χαμογέλασε αινιγματικά.
Ο Πότερ τον κοίταζε,δύσπιστος."Για ποιό λόγο θα με εκβιάσεις;Δεν χρειάζεσαι χρήματα.Παίρνω χειρότερους βαθμούς από εσένα και έτσι δεν είναι πιθανό να θέλεις να κάνω τις εργασίες σου.Εκτός αν θέλεις κάτι από τη συλλογή καρτών μου, δεν έχω τίποτα στο λέω."
Ντράκο χαμογέλασε πονηρά και πλησίασε λίγο πιο κοντά στον Πότερ. "Ω, νομίζω ότι έχεις κάτι που θέλω."
"Θα με εκβιάσεις να κάνω πάλι σεξ μαζί σου;" ρώτησε ο Πότερ, μια τρομαγμένη έκφραση είχε εμφανιστεί στο πρόσωπό του.
Το χαμόγελο του Ντράκο έγινε ακόμα μεγαλύτερο και προχώρησε προς τα εμπρός μέχρι που τα σώματα τους απείχαν μόνο λίγα εκατοστά.Καθώς η ματιά του Πότερ έτρεχε πάνω στο το σώμα του Ντράκο εκείνος ξαφνικά ένιωσε πολύ ευτυχισμένος με το γεγονός πως ήταν ακόμα γυμνός ενώ ο Πότερ ήταν ντυμένος.Θα έπρεπε να τον έκανε να αισθάνεται ευάλωτος, αλλά αντ 'αυτού ένιωθε ισχυρός.
Στον Πότερ άρεσε το σώμα του, δεν κατάφερνε να ελέγξει τον εαυτό του με την όψη του.Το σώμα του ήταν ένα όπλο που μπορούσε να ασκήσει εναντίον του Πότερ και σκόπευε να εκμεταλλευτεί πλήρως το γεγονός αυτό.
Πίεσε το σώμα του πάνω στο σώμα του Πότερ, το στήθος στο στήθος, το στομάχι στο στομάχι και έφερε το στόμα του δίπλα από το αυτί του Πότερ.
"Δεν θέλω να σε κάνω να έρθεις σε εμένα χωρίς να το θες", ψιθύρισε ο Ντράκο."Θέλω να περιμένω μέχρι να έρθεις εσύ σε μένα γιατί δεν μπορείς να βοηθήσεις τον εαυτό σου, γιατί η επιθυμία θα έχει τελικά ξεπεράσει τη ντροπή.Σε θέλω στα γόνατά σου,το στόμα σου γύρω από εμένα,επειδή θα θέλεις εσύ να είσαι εκεί.Γιατί δεν θα μπορείς να αντέξεις άλλο χωρίς εμένα.Δεν χρειάζεται να σε εκβιάσω για να σε έχω ξάνα,Πότερ.Απλά πρέπει να περιμένω.Σου δίνω μια εβδομάδα πριν με βρεις.Πιθανότατα λιγότερο."
Πότερ έκανε και πάλι ένα βήμα πίσω, ξεφεύγοντας από τον Ντράκο, κουνώντας το κεφάλι του."Είσαι τρελός."
"Θα δούμε," είπε ο Ντράκο με ευκολία και κινήθηκε για να ανακτήσει την πετσέτα του από το κοντινό γάντζο."Μέχρι τότε, δεν χρειάζεται να ανησυχείς.Ξέρω πώς να κρατάω μυστικά"
Φαινόταν πως ο Πότερ προσπαθούσε να βρει κάποια απειλή που θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει για να εξασφαλίσει τη σιωπή του Ντράκο, αλλά δεν υπήρχε τίποτα.Θα έπρεπε απλώς να τον εμπιστευτεί."Και πολύ καλά θα κάνεις" μουρμούρισε επιτέλους, αλλά ακούστηκε πιο θορυβώδης από ότι απειλητικός.
"Ναι ναι.Τώρα τρέξε, Πότερ.Έχω ένα πάρτυ νίκης που πρέπει να παρευρεθώ και καλύτερα να πάς να βρείς τους μικρούς σου φίλους πριν έρθουν να σε αναζητήσουν.Δεν θα ήθελες να τους το εξηγήσεις αυτό, χμμμμ;"
Ο Πότερ τον κοίταξε, αλλά άρχισε να μαζεύει τα πράγματα του,έβγαλε το ραβδί του και έκανε ξόρκια στα μαλλιά και τα ρούχα του για να τα στεγνώσει.Στη συνέχεια, με μια τελευταία οργισμένη ματιά, ο Πότερ γύρισε και κατευθύνθηκε προς την πόρτα.
"Θα σε δω σύντομα,Σημαδεμένε!", ο Ντράκο του φώναξε,γελώντας,άκουσε την πόρτα να κοπανά με δύναμη.
Ο Ντρακό αναστέναξε ικανοποιημένος με τον εαυτο του.
Ποιός δήλωσε ότι οι χαμένοι ποτέ δεν ευημερούν;