1η Σεπτεμβρίου. Στην πλατφόρμα 9 και 3/4 κατέφθαναν οι φοιτητές της σχολής Χόγκουαρτς για Μαγείες και Ξόρκια. Ήταν η πρώτη μέρα του νέου σχολικού έτους.
Η πλατφόρμα ήταν γεμάτη από αγχωμένους πρωτοετείς έως και μαθητές των τελευταίων τάξεων.
Ο Ντράκο Μαλφόι έφτασε στην πλατφόρμα αρκετά νωρίς. Ήταν επιμελητής εκείνη τη χρονιά και ήθελε να τακτοποιήσει το μπαούλο του στο βαγόνι των επιμελητών χωρίς το ενοχλητικό στριμωξίδι της αναχώρησης. Επίσης, ένα περίεργο όνειρο τον έκανε να ξυπνήσει πολύ νωρίτερα απ'ότι υπολόγιζε: Βρισκόταν σε μια έρημη τάξη του σχολείου, με μια μοναδική θηλυκή παρουσία. Ο Ντράκο ούτε στα πιο τρελά του όνειρα δε περίμενε να είναι μόνος του με αυτή τη κοπέλα: ήταν η Ερμιόνη Γκρέιντζερ, η φίλη του Χάρι Πότερ! Το όνειρο όμως δε σταματούσε εκεί. Η Γκρέιντζερ τον πλησίαζε, άνοιγε τα κουμπιά του πουκαμίσου του και τον φιλούσε στον λαιμό. Ύστερα, τα χείλη της συνέθλιβαν αργά τα δικά του. Κι εκείνος δε την έδιωχνε, την έσφιγγε πιο δυνατά πάνω του.. Και καθώς το όνειρο προχωρούσε, τα μάγουλα του Ντράκο πήραν φωτιά, καθώς θα ντρεπόταν πολύ αν το περιέγραφε...
Αφού τακτοποίησε τη βαλίτσα του, αποφάσισε να ψάξει για τους κολλητούς του, τον Κράμπε και τον Γκόιλ, που ήταν αχώριστοι καθ'όλη τη διάρκεια της φοίτησής τους στη σχολή ως τώρα. Τους έψαξε για λίγο, εκνευρισμένος. Μα που στο καλό είναι, αναρωτήθηκε χωλομένος. Εκείνη τη στιγμή, η έλευση του Χάρι Πότερ στην πλατφόρμα έκανε ακόμα χειρότερο τον εκνευρισμό του Ντράκο. Παρατήρησε πως ο Πότερ δεν ήταν μόνος. Μαζί του ήταν και η συνοδεία του, ο Ουέσλι και η Γκρέιντζερ, σκέφτηκε χαιρέκακα. Η Γκρέιντζερ... Το ντροπιαστικό ερωτικό του όνειρο ξαναήρθε στο προσκήνιο του μυαλού του, ενώ σχεδόν το είχε ξεχάσει. Ο Ντράκο της έριξε μια επίμονη ματιά, σαν να την έβλεπε για πρώτη φορά. Την Ερμιόνη Γκρέιντζερ κάθε άλλο, παρά τη συμπαθούσε ο Ντράκο. Ήταν Μαγκλογεννημένη, "Λασποαίματη", όπως την είχε αποκαλέσει στο δεύτερο τους έτος. Γι'αυτόν έπρεπε να είναι κατώτερη. Οι μάγοι με ανόθευτο αίμα είναι πολύ καλύτεροι απ'αυτούς που έχουν γεννηθεί από Μαγκλ, του έλεγε ο πατέρας του. Τώρα όμως, έβλεπε την Ερμιόνη με διαφορετικά μάτια. Δεν ήξερε πως ή γιατί, αλλά μόλις η κοπέλα αντίκρισε το επίμονο βλέμμα του, ένιωσε κάτι παράξενο στο στομάχι. Η Ερμιόνη τον κοιτούσε επίσης, εκνευρισμένη. "Τι πρόβλημα έχει ο Μαλφόι;!" είπε στον Χάρι χαμηλόφωνα, αλλά όχι αρκετά σιγά, ώστε να μη τους αντιληφθεί ο Ντράκο. Ο Χάρι ανασήκωσε τους ώμους και μπήκε μέσα στο τρένο, πίσω από τον Ρον. Εκείνη κοντοστάθηκε, του έριξε μια ανύσηχη ματιά και ακολούθησε τους φίλους της.
Εκείνη τη στιγμή ο Ντράκο ένιωσε ένα απότομο χτύπημα στον ώμο του. Γύρισε πίσω και αντίκρισε μια εκνευρισμένη Πάνσι Πάρκινσον. Τα μάτια της πετούσαν φλόγες. "Λοιπόν Ντράκο, δε θα επιβιβαστείς στο τρένο;" Και συμπλήρωσε, με μια υποψία ζήλιας στη φωνή της: "Ή μήπως προτιμάς να καθίσεις στο βαγόνι των επιμελητών του Γκρίφιντορ;"
Ο Ντράκο της έριξε ένα παγερό βλέμμα. "Τι βλακείες είναι αυτές που λες;"
Η Πάνσι σταύρωσε τα χέρια, κοιτώντας τον με ενδιαφέρον. "Απλά όλοι παρατηρήσαμε πως είχες καρφωθεί πάνω στη Γκρέιντζερ. Δε πιστεύω να σου γυάλισε αυτή η Λασποαίματη!"
Η φλέβα στο μέτωπο του άρχισε να πάλλεται. Έπνιξε την παρόρμηση να τη χαστουκίσει και σήκωσε αδιάφορα τους ώμους και γυρνώντας της την πλάτη, μπήκε στο τρένο. Τι στο καλό είχε πάθει; Τι του έκανε αυτή η μικρή απόβλητη; Γιατί την κοιτούσε τόσο επίμονα πριν; Ξαφνικά αυτές οι σκέψεις του φάνηκαν τόσο ηλίθιες, που ξέσπασε σε γέλια. Μπα σε καλό σου, μονολόγησε καθώς προχωρούσε προς το βαγόνι των επιμελητών του Σλίθεριν. Αυτό μου έλειπε, να αρχίσει να μου αρέσει η Γκρέιντζερ!
Και με αυτές τις σκέψεις μπήκε καθυσηχασμένος στο βαγόνι.
Το βραδινό στη Μέγαλη Τραπεζαρία ήταν τόσο πλουσιοπάροχο, που ο Ντράκο ξέχασε αμέσως την Ερμιόνη Γκρέιντζερ και το όνειρο που είχε δει. Χορτασμένος και κουρασμένος, ήταν από τους πρώτους που σηκώθηκαν απ'το τραπέζι, μαζί με τα πρωτάκια, για να τα οδηγήσει στον κοιτώνα τους. Έπεσε στο κρεβάτι του αμέσως και έκανε τον κοιμισμένο, έτσι απέφυγε τις ερωτήσεις για την Γκρέιντζερ.
Τελικά διαπίστωσε το επόμενο πρωί πως κανείς εκτός από την Πάνσι δεν είχε παρατηρήσει το παραμικρό. Κατέβηκε από τους πρώτους για πρωινό και κάθισε όσο πιο μακριά μπορούσε από την Πάνσι Πάρκινσον. Εκείνη του έριξε μια θυμωμένη ματιά και συνέχισε το πρωινό της. Αφηρημένος με το πρωινό του, ο Ντράκο δε πρόσεξε πως μπορούσε να δει την Ερμιόνη Γκρέιντζερ στο τραπέζι του Γκρίφιντορ από εκεί που καθόταν. Κι εκείνη μπορούσε να τον δει. Χαμογέλασε μόνος του και προσπάθησε να διώξει αυτές τις σκέψεις απ'το μυαλό του, καθώς ο καθηγητής Σνέιπ μοίραζε το καινούργιο πρόγραμμα της νεας σχολικής χρονιάς στο τραπέζι των Σλίθεριν. Καθώς το κοίταζε, ο Ντράκο παρατήρησε πως η νεα χρονιά ξεκινούσε με μάθημα Φίλτρων, με συνδιδασκαλία με το Γκρίφιντορ. Υπέροχα, αναστέναξε και σηκώθηκε από την καρέκλα του, για να πάει στην τάξη του Σνέιπ, πριν χτυπήσει το κουδούνι.
Το πρώτο μάθημα των Φίλτρων ήταν υπερβολικά ανιαρό, αλλά ο Ντράκο δε παραπονιόταν. Ο καθηγητής Σνέιπ ήταν ο αγαπημένος του Ντράκο κι αυτό έφτιαχνε κάπως τα πράγματα. Η υπόλοιπη μέρα ήταν γεμάτη με εξουθενωτικά μαθήματα, από βοτανολογία έως άμυνα εναντίον των σκοτεινών τεχνών. Στο βραδινό, ήταν ο τελευταίος που μπήκε στην αίθουσα τρεκλίζοντας από τη κούραση και παρατήρησε απογοητευμένος πως η μοναδική άδεια θέση ήταν δίπλα στην Πάνσι. Με δυσκολία, κάθισε δίπλα της.
Παρατήρησε πως ενώ εκείνος προσπαθούσε όσο πιο γρήγορα να τελειώσει το φαγητό του για να φύγει από κοντά της, εκείνη προσπαθούσε να ανοίξει κουβέντα, να ζητήσει συγνώμη ίσως, μάντεψε ο Ντράκο. Αλλά τέλειωσε τόσο γρήγορα το φαγητό του, που δε της έδωσε τη δυνατότητα να μιλήσει. Σηκώθηκε απότομα από τη καρέκλα του και κατευθήνθηκε προς την έξοδο της Μεγάλης Τραπεζαρίας. Καθώς προχωρούσε σαν χαμένος, έπεσε πάνω σε κάποιον. Όταν σήκωσε τα μάτια του, συνειδητοποίησε πως είχε πέσει πάνω στην Ερμιόνη Γκρέιντζερ!
"Ει! Πρόσεχε που πηγαίνεις, Μαλφόι!" φώναξε.
Ο Ντράκο κοκκίνισε, μουρμούρισε μια συγνώμη και έφυγε τρέχοντας για το εντευκτήριο. Η Ερμιόνη έμεινε κοκαλωμένη, να κοιτάζει την κατεύθυνση όπου χάθηκε ο Μαλφόι και να αναρωτιέται: Ο Μαλφόι ήταν αυτός που κοκκίνησε; Ο Μαλφόι ήταν αυτός που ζήτησε συγνώμη;
Στο εντευκτήριο, ο Ντράκο ήταν καθισμένος αναπαυτικά σε μια πολυθρόνα και διάβαζε, προσπαθώντας να αδειάσει το μυαλό του από την Ερμιόνη Γκρέιντζερ. Εξαιτίας του ονείρου, είχε αρχίσει να σκέφτεται διάφορα για εκείνη, τα οποία δεν ήταν όλα ευγενικά: Πως τη συναντούσε τυχαία στο διάδρομο και την κολλούσε στον τοίχο, καθώς άρχισε να τη φιλάει μετά μανίας. Ενώ σκεφτόταν τι θα έλεγαν οι Σλίθεριν αν μάθαιναν ότι βγαίνει με την Ερμιόνη Γκρέιντζερ, τον έπιασε νευρικό γέλιο.
"Γεια σου Ντράκο". Η φωνή της Πάνσι Πάρκινσον διέκοψε τις φαντασιώσεις του. Τι στο καλό ήθελε πια αυτή η κοπέλα;
"Τι θες, Πάνσι; Είμαι απασχολημένος." απάντησε.
"Δε θα σε ενοχλήσω πολύ" είπε εκείνη και κάθισε στη πολυθρόνα δίπλα του. Ήταν πολύ κοντά ο ένας με τον άλλον και ο Ντράκο παρατήρησε έντρομος πως το εντευκτήριο ήταν άδειο.
"Λοιπόν" άρχισε "όλη μέρα σήμερα ήθελα να σου ζητήσω συγνώμη γι'αυτό το θέμα με την Γκρέιντζερ. Να απλώς... Ζήλεψα που σε έπιασα να την κοιτάζεις".
Ο Ντράκο αιφνιδιάστηκε. Για ποιο λόγο ζήλευε η Πάνσι; Δε μπορούσε να καταλάβει.
"Δε καταλαβαίνω, Πάνσι" ομολόγησε ο Ντράκο. "Για ποιο λόγο να ζηλέψεις την Γκρέιντζερ;"
Τα μάτια της Πάνσι βούρκωσαν και άρχισε να πλησιάζει πιο πολύ το πρόσωπό του. Ο Ντράκο παρατήρησε πως τα μάτια της είχαν μια περίεργη λάμψη και δεν ήταν καθόλου καλό σημάδι γι'αυτόν.
Πριν τα χείλη της ακουμπήσουν τα δικά του, την έπιασε απ'τα μπράτσα και την απομάκρυνε μαλακά.
"Άκου, Πάνσι" άρχισε. "Λυπάμαι μα δε νιώθω όπως εσύ. Είμαστε.. φίλοι" ξεστόμισε τη τελευταία λέξη με ένα βεβιασμένο χαμόγελο. "Υπάρχει κάποια άλλη;" ρώτησε αποφασιστικά. Ναι, του ήρθε να πει, μα συγκρατήθηκε. Έπρεπε να τελειώσει πια αυτή η ιστορία.
"Λυπάμαι, Πάνσι, αλλά όχι. Καμιά. Συγνώμη. Αν δε θες να μιλάμε μετά απ'αυτό, θα καταλάβω".
Πες ναι, πες ναι!
Η εσωτερική φωνή του Μαλφόι οργίαζε μέσα του. Ευχόταν με όλη του τη ψυχή να σταματήσει η Πάνσι να μιλάει μαζί του, όμως πρόσεξε πως είχε τα δυο τις χέρια στο πλάι του προσώπου του. Αυτό τον τρόμαξε.
"Όχι, Ντράκο Μαλφόι, μη λυπάσαι" είπε με επισημότητα. "Ούτε εγώ λυπάμαι. Αν είναι να λυπηθώ για κάτι, θα είναι γι'αυτό".
Και αιφνιδιαστικά, πριν ο Ντράκο απομακρυνθεί, κόλλησε τα χείλη της με τα δικά του. Τότε όλες οι άμυνες του Ντράκο έπεσαν.
Αν βγάλει απ'το μυαλό μου την Γκρέιντζερ, θα της κάνω την χάρη, σκέφτηκε. Αλλά μπορεί μια ζωή με την Πάνσι Πάρκινσον να είναι ευχάροστη; Όχι, δε νομίζω, απάντησε στον εαυτό του.
Όση ώρα σκεφτόταν και τη φιλούσε μηχανικά, η Πάνσι είχε κάνει πρόοδο με τα ρούχα του. Είχε ξεσφίξει τη ασημοπράσινη γραβάτα του και ετοιμαζόταν να ανοίξει και το πουκάμισό του. Την ακινητοποίησε, πιάνοντας τους καρπούς της και σταματώντας την.
"Όχι" ψιθύρισε και άρχισε να κουμπώνει τα κουμπιά που είχε προλάβει να ανοίξει η Πανσι.
"Μα νόμιζα.. Έδειχνες ότι.." έλεγε η Πάνσι εν μέσω των λυγμών της.
"Ήταν λάθος μου που παρασύρθηκα. Συγνώμη Πάνσι" είπε με τα μάτια στα παπούτσια του. Κατα βάθος χαιρόταν που είχε σταματήσει. "Έλα θα σε συνοδεύσω στους κοιτώνες των κοριτσιών..."
"Όχι ευχαριστώ, μπορώ και μόνη μου!" του απάντησε. "Καληνύχτα κύριε επιμελητή!" Όταν η Πάνσι χάθηκε, ο Ντράκο κάθισε στη πλησιέστερη καρέκλα, τράβηξε ένα κομμάτι περγαμηνής και έγραψε ένα μήνυμα. Το έκλεισε σε ένα φάκελο, έγραψε το όνομα του παραλήπτη και το έδωσε στη κουκουβάγια του που κοιμόταν. Η κουκουβάγια πέταξε ως τον πύργο των Γκρίφιντορ και άφησε στο κομοδίνο της Ερμιόνης Γκρέιντζερ το σημείωμα του αφέντη της.
