Deze one-shot heb ik zelf niet geschreven. Mijn zus is ook een grote fan van Harry Potter en is lid van een forum waarop zij verhaaltjes post, maar ik heb gevraagd aan haar of ik ze niet op mijn profiel mag zetten om te kijken of het hier ook goede reacties krijgt. En o ja, niets van wat hier in staat van personages en zo voort behoort mij toe, het is allemaal van die wonderlijke dame, J.K. Rowling.

Het moment

Het kind was nog maar net in zijn bed gelegd toen zijn vader thuis kwam. Het gezicht van de man leek plots tien jaar verouderd te zijn met groeven van zwaar verdriet die er kriskras over liepen.
"Lily. James," zuchtte hij en hij zeeg neer in de zetel. Zijn vrouw ging naast hem zitten, haar wangen waren nat van de tranen. Ze had het nieuws al opgevangen. Overal was het feest omdat Jeweetwel verslagen was maar zij voelde vooral droefenis voor welk offer het vereist had.
"Maar hun zoon heeft het overleefd," zei ze terwijl ze over zijn rug wreef. "Even oud als Marcel. Hij heeft hem verslagen. Door hem zal onze zoon in een betere wereld leven."
Even duwde Alice haar mondhoeken naar boven in een glimlach. Haar zoon zou niet bang hoeven zijn en dat liet een warm gevoel bij haar binnen. Maar direct was er ook weer verdriet. Zoveel anderen hadden het geluk niet gehad. Zoveel tovenaars en heksen hadden ze verloren in de strijd. Zoveel onschuldige Dreuzels waren om gekomen. En Harry Potter, de redder, was een wees geworden. Ze herinnerde zich de jongen nog. Groene ogen zoals de prachtige exemplaren van zijn moeder en het zwarte haar van zijn vader. Een levenslustige jongen met even levenslustige ouders.
"Mama?" De roep van Marcel deed haar uit haar gedachten opschrikken. Normaal zou ze er niet veel aandacht aan schenken maar nu had ze de behoefte om hem vast te nemen. Ze nam hem daarom uit zijn bedje en plaatste hem toen tussen haar man en zichzelf in de zetel. Haar jongen zou een normaal leven kunnen leiden nu de oorlog voorbij was.
Ze streek even door de korte haren van haar kind en kneep toen in de hand van haar man. Haar gezin was ongedeerd gebleven en daar was ze dankbaar voor.

Het was aan dat moment dat Alice Lubbermans een paar dagen later dacht. Enkele luttele seconden voor de Cruciatusvloek haar raakte. Marcel was veilig bij zijn grootmoeder maar Frank en zij waren in het huis geweest toen enkele verloren Dooddoeners het huis binnenvielen. Ze hadden zich dapper verweerd maar de tegenstand was te sterk geweest.
Bellatrix Van Detta zag er krankzinniger uit dan ooit. Haar zwarte haren stonden wild terwijl haar ogen uitpuilden en haar gezicht verkrampt was van woede. Haar stem liet horen dat ze uitgeput was maar daarom niet minder gevaarlijk.
Maar Alice zou haar niets vertellen. Voor de veiligheid van haar zoon zou geen splinter informatie geven. Haar hart bloedde toen ze Frank getroffen zag worden door de vloek. Maar hij wisselde zijn alliantie niet en dat sterkte haar. Het was haast in een trance dat ze de toverstok op haar gericht zag. Ze dacht enkel aan het moment van enkele dagen geleden. Dat gelukkig moment toen de toekomst er even wat mooier uitzag.
"Marcel." Het was het laatste woord dat ze over haar lippen bracht. Daarna klonk enkel gegil.