Dag luitjes! M'n eerste POTC-verhaal op Fanfiction, maar jullie weten het: potc isn't mine... jammer genoeg:P Nou jah, hier is ie dan: Me tweede potcverhaal maar de eerste op ff:

Chapter one

Great.. you're here too...

Jane staart voor zich uit. Weer zo'n saaie les nederlands... Wie dat bedacht heeft? Vast een gek die zich verveelde.. Plotseling valt er een propje op haar tafel. Ze zucht. Vast weer van Jason.. Ze wordt nog eens gestoord van die gast! Ongeïnteresseerd pakt ze het op. Toch maakt ze hem open. In een kriebelig lelijk handschrift staat er:

Hey trutje,

Je favoriete klasgenoot

Ze rolt met haar ogen, maakt er weer een propje van en mikt hem in de papierbak.

'Jane! Let op, dit is moeilijke stof!' waarschuwt Mevrouw Kiste. 'Ze was te veel afgeleid door mij..' merkt Jason die 2 banken, schuin achter haar zit grijnzend op. Zijn bruine ogen kijken haar plagend aan. 'Dream on..' zucht Jane geïrriteerd. 'Trek je er niks van aan..' zegt haar vriendin Michelle. Ze zit altijd naast Jane en steunt die door alles heen, nou ja.. alles? Nee. Jason is een verschrikkelijke flirt die denkt dat hij super stoer en knap is. Jammer genoeg heeft hij in dat laatste gelijk.. Hij hoeft maar een knipoog te geven of de meiden vallen flauw. Jane weet wel bijna zeker dat hij met iedereen op school versierd heeft, van de meiden dan natuurlijk. Behalve zij, zij lijkt immuun voor hem. Dat is het enigste waar haar vriendin haar niet in kan steunen, Michelle heeft zich namelijk een keer laten ompraten om mee naar de disco te gaan. Maar meneertje zag een leuker meisje en dumpte haar die avond. Michelle heart-broken natuurlijk, ze heeft nu dan ook een gloeiende hekel aan Jason. Maar toch, Jane zag het des tijds als verraad. Maar Jason kan er dus niet tegen als iemand hem weerstaat, en plaagt haar daarom voortdurend. Zoals ook vandaag weer...

De school is uit. 'Weer lekker naar huis fietsen! Jippie!' zegt Jane droog als ze haar jas uit haar kluisje haalt en ze draait een rondje in de lucht met haar vinger. Michelle grinnikt. 'Ja, heerlijk 12 km fietsen over het platteland.. Geweldig toch?' Michelle is gek op het platteland.. De frisse buitenlucht, het kanaal langs het fietspad vol met eendjes en de leuke boerderijtjes langs de weg.. Jane zal het een zorg zijn.

Ze wonen in een klein dorpje, 12 km van de school af. Ze fietsen altijd met een hele groep naar huis, de jongens en meiden uit haar klas die uit hun dorp komen. Jason en z'n beste vriend Bill fietsen altijd met een andere groep mee, gelukkig. 'Zijn jullie klaar?' roept Kathy die in de ingang staat te wachten. 'Coming!' roept Jane terug. 'Tempo tempo tempo! Noem je dat conditie?' grapt Kirsten, de tweelingzus van Kathy. 'Ja ja, ik ben er al!' moppert Jane. Met z'n vieren lopen ze naar het fietsenhok, wat eigenlijk groter is dan het schoolplein. Jason en Bill lopen langs de meiden. 'Dag geliefde!' roept hij grijnzend naar Jane en hij zwaait even. Ze glimlacht sarcastisch. 'Ooit hé? Ooit geef ik hem toch zo'n harde klap in z'n gezicht! Dan wenst hij dat hij me nooit ontmoet had!' briest ze. 'Ik heb het met je te doen..' leeft Kathy mee. 'Nou, ik wou juist dat ik jou was! Als hij mij zoveel aandacht gaf! Volgens mij vindt hij je gewoon echt leuk!' gaat Kirsten er enthousiast tegenin. 'Ja tuurlijk!' antwoordt Jane sarcastisch en ze gooit haar handen in de lucht. 'Wat moet ik nou met zo'n vriendin?' vraagt ze wanhopig aan niemand. Michelle lacht. 'In deze kwestie, heb je aan niemand iets ben ik bang.' 'Nee dat blijkt..' zucht Jane. 'Ughum!' gaat Kathy er beledigt tegenin. 'Ja ja, jij hebt het met me te doen, ik weet het!' stelt Jane haar glimlachend gerust.

Die avond eet Jane alleen, haar ouders zijn nog aan het werk en haar kleine broertje heeft al bij een vriendje gegeten. Ze ligt op de bank en kijkt tv. Plotseling komt haar broertje naar beneden stormen. 'Jane!' zeurt hij op een kinderachtig toontje. 'Ik wil Sesamstraat kijken!' 'Dat is pech voor jou..' antwoordt Jane simpel. 'Ik kijk nu..' 'Maar ik wil Sesamstraat kijken!' zeurt hij door. 'Nee..' 'JA!' 'Nee..' 'JA-A!!' 'Voor de laatste keer: nee!' Z'n onderlipje begint te trillen. O nee! Niet gaan huilen, denkt Jane wanhopig. 'Luister Toby, ik ben 15, jij bent 8, dat betekent dat ik de oudste ben dus ik ben de baas, duidelijk? Vandaag geen Sesamstraat, punt uit!' legt ze streng uit. Wat ze had kunnen verwachten gebeurt: hij begint te huilen. 'En ga boven maar uithuilen, want ik verander toch niet van gedachte!' roept ze nu boos. Stampend verdwijnt het knulletje weer. 'Zo, dat hebben we ook weer gehad..' zucht Jane tevreden.

Die volgende dag hebben ze het 3e uur een Rep. van Engels. Terwijl ze naar het lokaal lopen kletsen ze nog even gezellig. 'Heb je al gehoord wat Mikkie is overkomen?' vraagt Kathy aan de anderen. 'Nou?' 'Ze had dit weekend een "date" met Jason. Ze gingen naar de bios. Toen midden in de film heeft hij haar gedumpt en is weggelopen, ze stond helemaal voor schut want ze zaten vooraan!' vertelt Kathy. 'Hufter..' reageert Michelle. 'Zoooo voorspelbaar!' zegt Jane. 'Echt? Wat een sukkel..' zegt zelfs Kirsten. 'Daar zul je hem hebben..' merkt Jane op als ze bij het klaslokaal komen. Minachtend kijkt ze hem een seconde aan om daarna weer verder te praten met de meiden.

Na de rep:

'Hij ging echt vet goed bij mij! Ik heb een rep. Engels nog nooit zo goed gemaakt geloof ik!' zegt Michelle enthousiast. 'Ik ook! Hij was echt simpel!' zegt Tanja. Jane blijft stil. 'Maar ja, ik zal wel nooit zo goed als Jane hebben, toch Engels-expert?' merkt Michelle dan op. 'Ik ben bang van wel, ik had een total blackout!' zucht die neerslachtig. 'Dat valt vast wel mee!' beweert Kathy. 'Nee echt! Ik wist niks! Ik weet niet wat ik had!' roept Jane uit. Vier paar ogen kijkt haar verbaasd en onderzoekend aan. 'Echt?' vragen ze in koor. 'JA!' Jane haalt haar schouders op. 'Ik heb volgens mij een dikke onvoldoende!'

En ze had gelijk, want drie dagen later als ze de cijfers krijgen komt Meneer Tiemens teleurgesteld naar haar toe. Hij geeft haar stil het blaadje. 'Ah nee!' zucht Jane. 'Wat heb je?' vraagt Tanja meteen. 'Een 4!' 'WAT?' roept Sasja. 'Dat kan niet!' roept Kirsten. 'Toch wel..' zucht Jane. 'Ik had eerder gedacht dat jullie cijfers andersom geweest waren..' merkt Meneer Tiemens op als hij Michelle haar blaadje geeft.

'EEN ACHT KOMMA ZES!!!' gilt ze blij. 'Gefeliciteerd.' zegt Jane met een flauwe glimlach. Michelle legt een hand op haar schouder. 'Ach.. je staat vast geen onvoldoende, je hebt al heel veel goede cijfers voor Engels gehad..' 'Dat is zo.'

'NOU! Das mooi! Een 3.5!' zegt Jason tevreden als hij z'n blaadje heeft gekregen.

'Ja lach er maar om Jason, tot dat je zakt..' bromt Jane. 'Laat me, jij had zeker een 10 ofzo? Stuudje!?' kaatst hij terug. 'Nee, ik had een 4, nou blij?' zegt ze met tegenzin. 'EEN WAT? HAHAHA!' Jason barst in lachen uit. 'Dat meen je niet! Jij? Een vier? Nou, de wonderen zijn de wereld dus nog niet uit..' concludeert hij lachend. Jane zucht diep. 'Nou, je hebt in ieder geval nog hoger dan hem..' grinnikt Tanja. Er breekt weer een glimlach door op Jane's gezicht. 'Ja, gelukkig wel, anders was het echt een complete nederlaag.' antwoordt ze. 'Ja, zie je! Positief bekijken!' tipt Kirsten haar.

Die middag fietst Jane alleen achter in de groep. Ze kan haar gedachten maar niet van die 4 afhalen. Ze staat nog wel voldoende maar haar gemiddelde is wel drastisch gezakt.. Haar rode haar wappert los langs haar gezicht, ze hebben een beetje tegenwind vandaag. De rest kletst gezellig voor haar, ze merkt niet eens dat de afstand tussen haar en de groep steeds groter wordt. Plotseling hoort ze een klap en veel gesis. Haar achterband loopt langzaam leeg. Ze zucht. 'Great! Dat kan er ook nog wel bij!' zegt ze terwijl ze afstapt. Ze schopt tegen haar fiets aan en gaat hopeloos in de berm zitten. Natuurlijk heeft ze weer eens geen plakspullen bij zich want die heeft ze toch nooit nodig! Ze blijft een tijdje roerloos voor zich uit staren. 'Ok.. wat nu?' vraagt ze zichzelf dan.

Haar helderblauwe ogen turen het fietspad af. In de verte komt een fietser slungelig deze kant op! Maar als hij dichter bij komt ziet ze wie het is: Jason. 'Ja lekker, alsof ik nog niet genoeg gehad heb!' roept ze en ze gooit een steentje keihard weg. Langzaam komt hij dichterbij, hij stopt vlak voor haar neus. Ze staart kwaad naar de grond en weigert ook maar op te kijken. 'Lekke band?' vraagt hij grijnzend. Jane blijft stil. 'Nou?' vraagt hij na een tijde. 'DAT ZIE JE TOCH!' valt ze kwaad uit. 'Ok ok! Sorry hoor! Ik ga al!' hij maakt een beweging om weer weg te fietsen. Jane kan het blijkbaar niks schelen. 'Waarom zou je me helpen anyway?' 'Ik heb plakspullen.. maar als je m'n hulp niet wil, ik ben al weg!' antwoordt Jason en hij begint weg te fietsen. 'Nee wacht!' roept Jane. 'Ja?' hij kijkt haar grijnzend aan terwijl hij zich omdraait. 'Ik zou het fijn vinden als ik je plakspullen zou mogen lenen..' mompelt ze met tegenzin. 'Wat is het magische woord?' plaagt hij haar nog. 'Vergeet het!' kaatst ze terug. 'Ok, tot ooit dan maar!' hij wil weer weg fietsen. 'Ok ok! Alsjeblieft!' roept Jane hem wanhopig na. Ze ziet hem er voor aan echt zo weg te fietsen.

Gelukkig zet Jason z'n fiets op de standaard en begint z'n tas los te maken. 'Waar is je groep eigenlijk?' vraagt hij ondertussen. 'Ik fietste achteraan en er kwam nogal afstand.. dus ze hadden het niet echt door..' legt Jane nors uit. 'Ah..' 'En waar zijn jou vrienden?' 'Die waren al weg toen ik uit de klas kwam..' antwoordt Jason kort af. Jane besluit voor de zekerheid maar geen gemene opmerking te maken. Jason heeft ondertussen de plakspullen gevonden en begint haar binnenband eruit te halen nadat hij de band opgepompt heeft. Jane kijkt stil toe vanaf haar plekje in de berm. Hij is eigenlijk helemaal niet zo lang als de andere jongens, langer dan haar maar toch..

Z'n zwarte haar is iets korter dan het hare. Zij heeft het tot net onder haar schouders.

Hij heeft het in een soort laagjes, en ze moet eerlijk toegeven: Dat staat hem leuk.

Zij heeft een schuine pony, en ze hebben beide een beetje slag in hun haar.

'Ben je echt trots op die 3.5 van je?' vraagt ze na een tijdje om de stilte te verbreken. Jason kijkt op. Daarbij laat hij het tubetje lijm vallen.

Het rolt de berm in, ergens naast Jane in het hoge gras. Jason bukt zich om het op te pakken en duwt daarvoor wat gras aan de kant. 'Hé kijk,' zegt hij en hij pakt een raar wijzertje op. Jane staat op en kijkt naar het ding wat hij in z'n hand heeft. 'Lijkt wel de wijzer van een kompas..' merkt ze op. Jason kijkt haar even met opgetrokken wenkbrauw aan en bekijkt dan het wijzertje wat beter. Plotseling begint het helemaal rondjes te draaien en daardoor als een helikopter te zweven.

Plotseling is er een rare flitst en alles voor Jane begint te draaien. De grond verdwijnt onder haar voeten en ze komt in een rare tunnel met alleen maar zwarte en witte blokken terecht. Ze valt en valt en wil het wel uitschreeuwen maar het is alsof ze niks kan doen, ze kan niet eens haar pink bewegen. Dan belandt ze met een harde knal op een harde grond van steen. 'Auw!' ze wrijft met een pijnlijk gezicht over haar kont. That hurts! Waar is ze eigenlijk? En wat is er gebeurd? Ze kijkt om zich heen.

Ow... leuk.. een cel. En niet echt modern ook, zo te zien.. In de cel naast haar zit iemand tegen de muur aan, hij lijkt te slapen. Ze besteed geen aandacht aan hem.

Ze staat op en gaat tegen de tralies aan staan leunen. 'Wat nu?' vraagt ze zichzelf voor de tweede keer vandaag hardop af. 'A Nee!' hoort ze een te bekende stem achter haar teleurgesteld roepen. Ze draait zich vliegensvlug om. Met grote ogen staart ze Jason aan die in de cel aan de andere kant zit. 'Great.. Jij bent hier ook..' zucht ze.

Niet zo'n perfect lang hoofdstuk but, as always: I don't bloody care:P

Please revieuw!!