Hij zat eenzaam op een boomstam en staarde de verte in, de drukte van Het Nest eerder op de avond al ontvlucht. Zonder hem voelde het fout, als een wiel dat niet meer fatsoenlijk ronddraaide, als een ketting waarin een schakel ontbrak. De anderen trachtte die leegte, die ó zo fout aanvoelde, op te vullen, bewust of onbewust. Er was een evenwicht en die was uit balans geraakt.
Ze hadden het al eens eerder gevoeld, toen Percy de rug toekeerde naar de familie, maar toen was harmonie sneller teruggevonden. Percy was gewoon weg , net zoals Charlie in Roemenië zat en Billy onder de Egyptische zon zijn thuis had. Het was niet compleet waar, maar zo vonden ze terug stabiliteit. Ook nu zochten ze naar evenwicht, maar konden die niet vinden. De leegte raakte niet opgevuld, de rest van de familie voelde dat en instictief wilden ze de rol van Fred overnemen... het vacuum dat er nu was doen verdwijnen. Percy nog het meeste van allemaal. George grimaste; dat was nog het raarste. Wat Percy dan ook mocht zijn, een komieker was hij alvast niet. Hij was Fred niet. Hij voelde fout, alles voelde zo fout. Een balans zonder Fred was er géén in Georges ogen. En daarom ontvluchtte hij steeds weer Het Nest. Zijn familie bedoelde het goed, maar keer op keer werd hij geconfronteerd met het verlies van Fred. Alles en hij was uit evenwicht zonder Fred. Een stilte volgde op ieder woord uit zijn mond... een stilte die oh zo onnatuurlijk was.
Ieder probeerde hem te troosten, elk op zijn eigen manier. Maar ieder keek naar hem en zag een reflectie van Fred. Telkens hij Angelique zag, vond een wirwar van emoties plaats in hun beiden. Zij keek naar hem vanuit de verte en dacht even, voor een klein moment, dat hij Fred was. Haar gezicht straalde, dan daagde de waarheid haar en was ze weer ontroostbaar. Het confronteerde hem ook steeds met de pijnlijke waarheid en zo was er nooit geen moment van plezier, maar enkel verdriet. Dat was een bijkomend gemis. Gesprekken en grappen tussen Leo en hem vielen steeds weer stil; er was een derde stem die hadden ze samen zoveel pret, maar nu leek die voor onherroepelijk verloren.
Pijn en onmacht en zoveel verdriet. Het leek momenteel de rode draad in zijn leven te zijn. Tovertweelings Topfopshop was drukker dan ooit, nu de oorlog gedaan was en iedereen afleiding zocht voor het verlies dat ze in de oorlog hadden geleden. Ze zochten de lach, maar George was die verloren. Fred was gestorven en had die meegenomen. Misschien gaf Fred hem die ooit terug, maar voorlopig was er enkel regen en geen zonneschijn. Het verdriet dat zo plots was gekomen wilde nog niet weg. Ze zou dat nooit doen, maar ooit, hoopte hij, kon hij aan Fred denken en weer lachen.