Dit is mijn eerste verhaal, dus ik verwacht geen grote loftuitingen. Ik hoop wel dat jullie het verhaal willen lezen en een eerlijke reactie willen geven. Het begint bij hoofdstuk 1…

Zonlicht schijnt naar binnen van onder het rode gordijn van de zolderkamer. Eleonore kijkt op de wekker, 7.11. Veel te vroeg. Ze draait zicht om en valt weer in slaap. Een zacht tik tik tik klinkt vanaf het slaapkamerraam. Eleonore gooit de dekens van zich af en staat op. Ze kijkt naar het vlakke weiland rechts onder het raam. Ze ziet niks en kijkt nog eens goed naar buiten. De bladeren van de bomen tegenover het raam waaien rustig mee met de wind en links zit een musje luid kwetterend op de draden van de elektriciteitsmast die achter de horizon verdwijnt. Opnieuw klinkt datzelfde getik, dit keer vanaf het badkamerraam aan de andere kant van het huis. Ze loopt de trap af, naar beneden, maar ze is pas halverwege de trap als het geluid weer ophoudt. Ze loopt naar boven, zet haar wekker uit en loopt weer naar beneden. In de keuken smeert ze snel een paar boterhammen en gaat dan voor de tv zitten. Ze zapt langs een programma over onderzeeërs, een slechte soap en twee tapdansende beren en vindt dan een programma over het maken van mooie origamiroosjes. Ze schrikt op als ze weer dat tik tik tik- geluid hoort bij het raam naast haar. Nu ziet ze een grote bruine uil met kleine pluizige oortjes. Haar hart slaat over. Wat doet die uil hier, bij haar thuis? Ze kijkt nog eens goed, het dier heeft wat in zijn bek. Ze loopt naar de voordeur en gaat naar buiten. Het dier draait zich om en kijkt haar nu recht in de ogen. De uil vliegt recht op haar af! Ze slaakt een kreet van angst. Dan stopt de uil plotseling voor haar en laat iets vallen. Ze raapt het vlug op met een oog op de uil gericht. Een brief! Ze kijkt meteen naar het adres:

Waterweg 13 7865 XT Drechterland

Vol ongeloof blijft ze het dier aanstaren. Ze is niet zo gauw ergens verbaasd over, maar in dit geval! Op de brief zit een zegel met een ' z' erin gegraveerd. Ze kijkt nog eens naar de uil. Eventjes staart hij haar doordringend aan, dan vliegt hij weg. Eleonore kijkt hem na. Als er enkel nog een zwart puntje van het dier te zien is aan de horizon richt ze haar aandacht weer op de brief. Van wie zou het zijn? Ze kan zich niemand voorstellen die haar zo'n brief zou sturen, ze kijkt nog eens naar de envelop, dat is geen normaal papier. En dan is de brief ook nog eens verzonden per uil! Ze wist niet eens dat die bestonden, postuilen. Van postduiven had ze wel eens gehoord, en die had ze zelfs nog nooit gezien. Ze blijft nog even verbijsterd staan en neemt de brief dan mee naar binnen. Het is vast en zeker voor haar moeder. Maar al gauw blijkt die verklaring niet kloppen. Zodra ze de brief op tafel legt ziet ze dat er nog een meer tekst op staat:

Eleonore Ravenwoud

Zolderkamer

De brief is dus echt voor haar. Wel raar dat er een kamer op de brief staat. Het moet in ieder van geval iemand zijn die hier wel eens thuis is geweest. Even twijfelt ze nog. Is het wel de bedoeling dat ze deze brief heeft gekregen? Ach, het adres klopt, haar naam klopt, zelfs haar kamer klopt en waarom zou iemand een brief sturen als het niet de bedoeling is dat ze hem ontvangt. Ze breekt het zegel. Er komt een brief uit tevoorschijn, geschreven in smaragd groene letters.

Zweinstein Hogeschool voor

Hekserij en Hocus- Pocus

Hoofd: Minerva Anderling

Het doet mij genoegen u te kunnen meedelen dat u in aanmerking komt…

Ze leest de brief aandachtig door. Een toverschool, welke grapjas zou haar een brief willen sturen dat ze een heks is en naar toverschool moet gaan. Die persoon moet in ieder geval veel moeite hebben gedaan, met zijn postuil. Onder aan de brief staat nog iets.

Ps. Als U vragen hebt of niet voor 15 augustus reageert per uil, zal plaatsvervangend schoolhoofd Professor Filius Banning bij U langs komen voor nadere informatie.

Ze legt de brief weer neer. Vragen heeft ze zeker, maar ze kunnen toch niet van haar verwachten dat ze zomaar ergens een postuil vandaan tovert. Tovert, misschien is dat juist wel wat ze van haar verwachten. Ze lacht in zichzelf. Ze begint die onzin al helemaal te geloven. Eleonore gaat weer voor de tv zitten. Even later komt Karine, haar moeder, van de trap af de woonkamer binnen.