Kleine inleiding:
Free
en Celia, een 13-jarige tweeling, verhuizen samen met hun moeder naar
Duitsland en komen naast de geliefde tweeling van onze geliefde band
te wonen. (Hoe orgineel xD)
Bill
en Tom, beide net 14 geworden, moeten wennen aan de meiden, die vanaf
het eerste moment erg open en aardig zijn, waardoor er niet veel
later een hechte vriendschap ontstaat.
Voor
het succes van Tokio Hotel en daarna, ik weet dat het nogal een basic
idee klinkt, dat is het eigenlijk ook, maar door de gebeurtenissen
erin hoop ik dat het een beetje origineel is
Het
heeft ook geen basic wendingen =p
Mijn
schrijfstijl is ook behoorlijk veranderd in de loop van het verhaal
vind ik, maar blijkbaar is het een positieve verandering, ik hoop dat
jullie dat ook vinden 33
Gott, I suck in inleidingen
Hoofdstuk 1
'Meisjes!
Zijn jullie verdorie nog niet klaar met jullie koffers in te
pakken??? We moeten over een halfuur vertrekken, en jullie kamer
staat nog vol rommel! MAAK JULLIE NU KLAAR!'
Free
en Celia lagen allebei compleet ongeïnteresseerd op hun bed. Celia
was een tijdschrift aan het lezen, en Free was al liggende aan het
pingpongen, met het plafond als tegenstander.
'Maaam,
we hebben nog een eeuwigheid!' Klaagde Celia 'De auto zal heus niet
weglopen!'
'Nee,
maar ons vliegtuig wel!' Riep haar moeder.
'Wacht,
vliegtuig?' Vroeg Free vanaf haar liggende positie 'Wie vliegtuig,
wat vliegtuig, waarom hebben wij een vliegtuig nodig?'
'Ja!'
Viel Celia haar bij 'Ik dacht dat we naar Duitsland gingen! Waar ik
btw absoluut niet naar toe wil!'
Ze
wierp een kwade blik op haar moeder, die dat compleet negeerde.
'Ja,
we gaan naar Duitsland met het vliegtuig. Dat over een halfuur
vertrekt!'
Free
trok een gezicht. 'Sinds wanneer ga je naar Duitsland met een
vliegtuig?'
'Sinds
ik dat besloten heb. Nu allebei spullen inpakken, ONMIDDELLIJK!' En
na deze woorden gooide ze de deur van hun voormalige kamer
dicht.
'Geweldig...
Echt geweldig...' Mompelde Celia 'Duitsland, tsss, wie gaat er nu in
DUITSLAND wonen? Dat is echt de meest saaie plaats om te gaan
wonen!'
Free
reageerde niet. Te
opgeslorpt in haar tafeltennis-zonder-tafel-wedstrijd tegen het
plafond.
Celia
gooide haar kussen naar Free, waardoor ze van haar bed
afviel.
'Verdomme
Celia, ik was bijna gewonnen! Het was 6-4! VOOR MIJ!'
Celia
rolde met haar ogen. 'Pak je spullen, kunnen we vertrekken naar onze
nieuwe thuis.' Ze spuwde het laatste woord uit.
Free
sprong over haar bed, gooide alles in haar open sporttas, en na 5
minuten stond ze in de deur. Ongeveer 2 minuten later stond Celia ook
klaar en konden ze 'hun' kamerdeur voor de laatste keer achter zich
dichttrekken.
'En
dan zelfs mijn bed achterlaten, omdat het niet in de auto past, wat
een onzin, maakt het eigenlijk wel uit wat wij denken? *Grom grom,
zeur zeur*
'Ik
wil niet naar Duitsland. Ik wil niet naar Duitsland.' Herhaalde Celia
voor de twintigste keer.
'Ik
weet het' Zuchtte Free. 'Maar we kunnen er niets aan doen, dus laten
we maar gaan.'
'Jep,
gelijk heb je.'
Dus
ze liepen naar de auto. Zeurend en zorgend dat hun mam ZEKER zou
weten dat ze het er NIET mee eens waren.
