Proloog

Het was stil. Te stil. George keek rond. Nergens zag hij mensen, of een levend iemand lopen. Het was hier compleet uitgestorven. George was een geheim agent van de geheime dienst in Minecraftia. Hij was erop uitgestuurd om meer dan twintig verdwenen mensen te vinden. George had, diep in de bossen van Minecraftia, een oud pretpark gevonden. Hij had bij de ingang gelezen dat het pretpark The Fairground heette. Twee weken geleden waren er dus meer dan twintig mensen verdwenen. Niemand wist wat er was gebeurd. Het was dus een grote zaak om de mensen te vinden. De geheime dienst had gelijk een van haar beste agenten, George, erop uitgestuurd. Nu was George in het verlaten pretpark 'The Fairground'. Voorzichtig liep George door. Hij zag een achtbaan. Het leek wel alsof de mensen er gewoon uit gevlucht waren, want het treintje stond nog bij de ingang. Ineens draaide George zich vlug om. Niets. Hij wist zeker dat hij iets had gehoord. Het voelde alsof hij hier niet alleen was. Hij moest zijn oren en ogen goed open houden. Hij keek rond. Overal zag je niets meer dan mist. George kneep zijn ogen tot spleetjes. Stond daar nou iemand in de mist? Toen George met zijn ogen knipperde was de schim weg. Misschien had hij het zich verbeeld. Voorzichtig liep George door. Voor hem doemde een enorm reuzenrad op. Geschrokken keek George er naar. Het had iets angstaanjagends. Toen kreeg George iets kleins in de gaten. Het lag voor de ingang van het reuzenrad. George liep ernaartoe. Het was een klein boekje. Hij raapte het op en sloeg het open. Op de eerste bladzijde stond:

13 oktober 1989

Vanochtend heb ik in de krant gelezen dat er een nieuw pretpark is geopend. Ik heb besloten om ernaartoe te gaan, dus heb ik gelijk mijn spullen gepakt. Ik ben er nu al bijna, na een uur te hebben gelopen. Ik zie de ingang al. Het is een grote poort, met niet meer erop dan welkom in The Fairground! Ik loop het pretpark in. Het is niet heel druk. Misschien zijn er maar tien mensen. Dat zal later op de dag wel komen. Het eerste wat mij opvalt, is de grote achtbaan. Het ziet er fantastisch uit! Ik ga meteen bij de ingang staan.

Ik kom nu net uit de achtbaan. Het was een wilde rit, maar wel heel leuk. Ik kijk rond. Ineens zie ik daar een reuzenrad. Het reuzenrad heb ik altijd al leuk gevonden. Snel ga ik in de rij staan. Het wordt al iets drukker hier. Er zijn nu denk ik wel meer dan twintig mensen. Als ik bijna aan de beurt ben om het reuzenrad in te gaan, hoor ik geschreeuw. Mensen rennen gillend weg. Alle attracties worden gestopt en de mensen stappen angstig uit. Ik ren naar de man die bij het reuzenrad helpt, en ik vraag hem wat er is. Hij lijkt ook in paniek. Vlug vertelt hij mij dat de legende van Herobrine waar is. Herobrine loopt rond in dit pretpark. Nu begin ik ook in paniek te raken. Ik moet hier snel weg. Ik ren ergens heen, ik weet niet waar, als ik hier maar weg kom. Weg van het enge pretpark met Herobrine. Ik kom bij een plek waar allemaal lijken van mensen liggen. Er rennen schreeuwende mensen. Ik heb echt geen idee waar ik heen ga. Dan bedenk ik me ineens iets. Als iemand ooit dit dagboek vindt, komt hij er nu achter hoe er meer dan twintig mensen zo snel dood kunnen gaan. Hierdoor dus. Door Herobrine in het pretpark The Fairground. Ik kijk rond. Ik heb geen tijd meer om te schrijven. Een vaag figuur komt op me afrennen, dus ik moet vluchten!

George deed het dagboek dicht. Het drong allemaal nauwelijks tot hem door. Als het waar was wat hier stond, was hij in levensgevaar. Gelukkig had hij een walkietalkie meegekregen. Snel riep hij zijn opdrachtgever op. 'George hier. Hoort u mij? Over', zei hij in de walkietalkie. 'George? Ben jij dat?' klonk de vrouwelijke stem aan de andere kant. De opdrachtgever van George was een vrouw, en een goede vriendin van hem. Ze heette Katie. 'Ja, ik ben het. Ik heb iets belangrijks ontdekt', zei George. 'Wat dan?' 'Alle mensen die zijn verdwenen zijn dood. Iedereen. Ze zijn gestorven in het pretpark The Fairground. Ik herhaal het pretpark The Fairground. De legende van Herobrine is echt. Herobrine bestaat-' Ineens hield George op met praten. 'George? George?' klonk er vanuit de walkietalkie. Maar George luisterde niet meer. Hij had in zijn nek geadem gevoeld. Hij wist al wat het was. Langzaam draaide hij zich om. Voor hem stond iemand met witte ogen. Herobrine. 'George? George?' riep Katie in paniek, maar het enige wat ze nog aan de andere kant van de lijn hoorde was geschreeuw.


Dit was dus de spannende proloog. Ik moet wel even mededelen dat ik dit verhaal een jaar geleden heb geschreven (ik vond het ineens tussen al mijn documenten). Tegenwoordig kan ik al wel wat beter schrijven :). Voel je vrij om reacties te plaatsen en mij te vertellen hoe ik mijn verhalen kan verbeteren.

Writer's Note: Dit verhaal is gebaseerd op de minigame van The Hive MC: The Herobrine. Ik heb alleen de personen zelf verzonnen (behalve Herobrine zelf). The Fairground is een map in het spel, dus die is ook eigendom van The Hive.

Zoals je misschien wel gemerkt heb, hou ik van korte hoofdstukken en Engelse namen. Ik vind het namelijk niet fijn om een hoofdstuk van 22 pagina's te lezen of te schrijven.

Bedankt voor het lezen!