ΑΛΙΣ ΤΟ ΟΡΑΜΑ
Σημειωση:Αυτο το fanfiction αναφερεται σε αναμνησεις της Αλις πριν την μεταμορφωση της.
Εκεινη την μερα καθομουν στην πολυθρονα διπλα στο παραθυρο και κοιτουσα το σκοταδι που σιγα σιγα απλωνοταν στον ουρανο,σε λιγο θα νυχτωνε.Ο πατερας μου καθοταν λιγο πιο περα διαβαζοντας ενα βιβλιο ενω η μητερα μου στο διπλανο δωματιο εστρωνε το τραπεζι για το δειπνο.
Οταν αρχισε ηταν οπως ολες τις αλλες φορες,τιποτα δεν με προετοιμασε για αυτο που θα εβλεπα...
Ξαφνικα το σωμα μου παγωσε στην θεση που βρισκοταν και η θεα του παραθυρου αρχισε να χανεται απο τα ματια μου.Ειδα τον εαυτο μου να ξυπναει στην μεση ενος καταπρασινου δασους,αλλα ημουν τοσο διαφορετικη...
Ειδα το καταλευκο δερμα μου να ακτινοβολει στο φως του ηλιου,τα κατακοκκινα σαν ρουμπινια ματια μου αλλα κυριως ενιωθα,ενιωθα την αβασταχτη διψα μου για αιμα...
Στην πραγματικοτητα με επανεφεραν οι κραυγες της μητερας μου η οποια με ταρακουνουσε φωναζοντας''Αλις!Αλις!Τι συμβαινει;''
Το οραμα αρχισε να ξεθωριαζει και μετα απο λιγο βρεθηκα να κοιταω καταματα την μητερα μου,η οποια φαινοταν τρομοκρατημενη.Το σοκ που μου προκαλεσε η εικονα που ειδα ηταν τετοιο που ξεστομισα τα λογια χωρις να το σκεφτω''Θα...θα γινω βρικολακας...''
Τα ματια της μητερας μου ανοιξαν διαπλατα απο το σοκ και την εκπληξη ενω εφερε το χερι στο στομα της για να καλυψει μια κραυγη.Επειτα κατερρευσε στο πατωμα και καθισμενη στα γονατα αρχισε να κλαιει με λυγμους,ενω ο πατερας μου εφυγε απο το δωματιο με βημα αποφασιστικο.Η αντιδραση τους με ξαφνιασε,παντα αντιδρουσαν πολυ ασχημα οταν τους μιλουσα για τα οραματα μου,αλλα ποτε ετσι.Επρεπε να ακουσω τον ηχο του αυτοκινητου που σταματησε εξω απο το σπιτι και να δω τους νοσοκομους να βγαινουν για να καταλαβω οτι ολα ηταν εδω και καιρο συμφωνημενα.Οι γονεις μου προφανως ειχαν θεσει καποια ορια,ορια που τωρα ειχα ξεπερασει.Τρομος και πανικος με κατεκλυσαν καθως σηκωθηκα απο την πολυθρονα και αρχισα να βηματιζω πανω κατω στο δωματιο λεγοντας στον εαυτο μου''Οχι,οχι,δεν ειναι δυνατον να μου το κανουν αυτο...Ειναι οι γονεις μου με αγαπανε,δεν μπορει να πιστευουν...''
Αρνουμουν πεισματικα να δεχτω την αληθεια,αρνουμουν να πιστεψω οτι οι δικοι μου με ειχαν ηδη εγκαταλειψει.
Οι δυο νοσοκομοι με τις ασπρες στολες μπηκαν στο δωματιο οπου βρισκομουν μαζι με τον πατερα μου.''Αλις θα πρεπει να ακολουθησεις τους κυριους.''ειπε εκεινος και η καρδια μου σταματησε να χτυπα.Κοιταξα τα ματια του και εκτος απο σκληροτητα τιποτα αλλο δεν υπηρχε,τιποτα απο την αγαπη που μου εδειξε,τιποτα που να με κανει να ελπιζω.''Πατερα...''ψελλισα ενω δακρυα ανεβαιναν στα ματια μου''δεν ειναι δυνατον να πιστευεις...''
Η μητερα μου ειχε ερθει αθορυβα στο δωματιο και τωρα στεκοταν διπλα του με το βλεμμα της καρφωμενο στο πατωμα.Ο πατερας μου συνεχιζε να με κοιταζει αμιλητος ενω τα δακρυα ετρεχαν τωρα στα μαγουλα μου.''Δεν ειμαι τρελη!Μητερα εσυ το ξερεις σε παρακαλω πες του το,μιλα του σε παρακαλω!''ειπα με αγωνια καθως στραφηκα προς την μητερα μου.Η μητερα μου ομως δεν σηκωσε το βλεμμα της ουτε για να με κοιταξει.''Μητερα σε παρακαλω κοιτα με,δεν ειμαι τρελη,κοιτα με!''αρχισα να φωναζω κλαιγοντας ενω οι λυγμοι τρανταζαν το στηθος μου.Η μητερα μου κλονιστηκε για μια στιγμη αλλα παρεμεινε σταθερα προσηλωμενη με το βλεμμα στο κενο.
Ενιωθα οτι ολος ο κοσμος γυριζε και επρεπε να κρατηθω απο μια πολυθρονα για να μην καταρρευσω.Με ενα νευμα του πατερα μου οι δυο νοσοκομοι ηρθαν και πιασανε τα μπρατσα μου τραβωντας με προς την πορτα.Αντισταθηκα με ολες μου τις δυναμεις ενω το βλεμμα μου ηταν ακομα στους γονεις μου''Ειμαι κορη σας!''φωναζα ενω τα δακρυα ετρεχαν ασταματητα απο τα ματια μου.Ο πατερας μου κοιταζοντας αλλου ειπε ανεκφραστα''Δεν εχω κορη.Η κορη μου πεθανε σημερα.''Εκεινη την στιγμη ενιωσα την καρδια μου να σπαει σε χιλια κομματια,ηταν λες και δεν ενιωθαν τιποτα για εμενα,λες και δεν σημαινα τιποτα για αυτους.Ο πονος που ενιωθα ηταν αβασταχτος και ευχομουν να πεθανω εκεινη την στιγμη.Χωρις κανεις να το καταλαβει η Σινθια ειχε μπει στο δωματιο και ετρεχε προς το μερος μου.Μολις που προλαβα να την δω πριν ο πατερας μου απλωσει το χερι του για να την σταματησει.
''Σε παρακαλω,αφασε την να ερθει κοντα μου,σε παρακαλω!''εκλαιγα με αναφυλητα βλεποντας την να παλευει να ξεφυγει απο τα χερια του πατερα μου.
''Αλις!Αλις μην φυγεις!''μου φωναζε ενω δακρυα μουσκευαν το προσωπο της.Φωναζα και παρακαλουσα τον πατερα μου να με αφησει να την αγκαλιασω για μια ακομα φορα αλλα ποτε δεν πηρα απαντηση.Κοιταξα την μητερα μου,το προσωπο της φανερωνε οδυνη,ηταν λες και με θρηνουσε ηδη...
Με ενα δευτερο νευμα του πατερα μου οι νοσοκομοι με πηρανε τραβωντας με με την βια εξω απο το δωματιο ενω εγω εκλιπαρουσα τους γονεις μου κλαιγοντας δυνατα
''Οχι!Σας παρακαλω οχι!Δεν ειμαι τρελη!Μην μου το κανετε αυτο!Σας παρακαλω!''
Οσο και αν τους παρακαλουσα και τους ικετευα τιποτα δεν τους εμποδισε να με καταδικασουν σε μια ζωη χειροτερη και απο τον ιδιο τον θανατο...
Λιγες στιγμες αργοτερα μουδιασμενη απο τον αφορητο πονο των ηλεκτροσοκ παρακολουθουσα την πορτα της απομονωσης να κλεινει και να με βυθιζει στο σκοταδι.
Εξαντλημενη απο την κουραση ξαπλωσα στο πατωμα κουλουριαστικα σε μια μπαλα και προσπαθησα να κοιμηθω.Ο υπνος ομως δεν ερχοταν για να με ανακουφισει,το σωμα μου ετρεμε απο το κρυο και ο πονος δεν περνουσε.Εκλεισα τα ματια μου και αρχισα να τραγουδαω σιγανα το νανουρισμα που ελεγε σε εμενα και την Σινθια η μητερα μου οταν ημασταν μικρες.Λιγα λεπτα μετα ονειρευομουν και το ονειρο ηταν τοσο ομορφο που δεν ηθελα να ξυπνησω.Δεν ενιωθα ουτε το κρυο,ουτε τον πονο να διαλυει το κορμι μου,ημουν καλα...
Ειδα τον εαυτο μου να επιστρεφει σπιτι.Με το που ανοιξα την πορτα η Σινθια αρχισε να τρεχει πηδωντας κατα πανω μου.Την αγκαλιασα σφιχτα και την φιλησα τρυφερα στο μαγουλο.Οι γονεις μου στεκονταν πιο πισω χαμολελαστοι και με το βλεμμα τους με καλωσοριζαν σπιτι.Μεσα στον υπνο μου αισθανθηκα τοσο ευτυχισμενη,ενιωθα οτι με αγαπουσαν...''