Disclaimer: Niet van mij, jammer genoeg.

De trap was zwak verlicht door het schijnsel van de maan buiten, dat door een klein raampje aan het plafond scheen. Grillige schaduwen bedekten de muren, terwijl ze met hun klauwen aan de schilderijen klauwden, rukten.

De deur bovenaan op de overloop stond op een kier. Binnen de duisternis van het onbekende, buiten een omarming die me tot op het bot verkleumde. Ik duwde de deur open. Aarzelend stond ik op de drempel.

Een bed domineerde de kamer, erboven een raam, overdekt met een rood laken, om te beschermen tegen de kille blik van de maan.

Op het bed zat een man, zijn blik wild, zijn houding gespannen. Hij gaf geen enkel blijk van reactie op mijn binnenkomst.

De deur viel achter me dicht, waardoor het laatste licht verdween.

Ik liep naar het bed toe, zonder te twijfelen. Hoewel er rondom me enkel duisternis was, vond ik de weg zonder probleem.

Ik voelde het gezicht van de man naar me toe draaien, eerder dan dat ik het zag. Zijn lippen raakten de mijne, en onze kus ging verloren in de duistere nacht.

En hoewel het pikdonker was, was er hier meer licht dan er ooit buiten deze kamer zou zijn.

Heel kort, ik weet het. Hopelijk vinden jullie hem goed ;)