Proloog - Duisternis
"Hallo, hier spreekt Haruno Riku. 15 jaar oud en net verhuisd. Een maand terug hoopte ik nog mijn drie jaar High School met mijn beste vriendinnen door te brengen. Nu kan ik alleen maar hopen dat ik nieuwe vriendinnen vind op mijn nieuwe school."
Verveeld gooide ik mijn pen neer. Waarom schreef ik eigenlijk nog. Alles wat er in mijn hoofd omging was toch teveel om op papier te zetten. Het enige wat ik mogelijk kon doen was alles in één zien proberen samen te vatten.
"Ik haat het. Ik mijn nieuwe huis, ik haat mijn nieuwe stad en ik haat mijn nieuwe school."
Kon ik dat laatste eigenlijk wel opschrijven? Ik was nog helemaal niet naar school geweest. Mijn eerste schooldag was pas morgen. Ik kon eigenlijk nog niet weten of ik mijn school haatte. Toch streepte ik de woorden niet weg. Diep in mijn hart wist ik gewoon dat ik mijn nieuwe school zou gaan haatten. Zonder mijn beste vriendinnen zou ik er niets te zoeken hebben.
Ik zuchtte diep en dacht aan Miko, Sakura en Aiko. Zij waren mijn beste vriendinnen geweest. Met hen had ik mijn Middle School tijd doorgebracht en met hen had ik mijn High School tijd willen doorbrengen. Alles was al vastgesteld. We wisten van tevoren al naar welke school we wilden, we hadden al uitgezocht hoe we er moesten komen en hoe lang we erover zouden doen. Alles klopte uiteindelijk ook. Met zijn drieën zouden we de High School doorlopen alsof het niets was. Helaas vielen alle plannen in duigen op die vreselijke dag. Mijn vader kondigde aan dat we gingen verhuizen.
Wat was de reden ook al weer dat we verhuisd waren? Ik geloof dat ik daarvoor niet lang genoeg naar hem geluisterd heb. De eerste woorden waren al te veel voor mij. Een te grote shock. Ik denk dat in de tussentijd eigenlijk nauwelijks nog iets gehoord heb. Het enige wat ik nog hoor is mijn eigen geklaag over de nieuwe situatie. Het verveelt me, het put mijn lichaam volledig uit, maar ik kan niet anders. In deze nieuwe plaats heerst alleen maar duisternis. Hoe denkt men dat ooit dat ik het licht opnieuw kan zien?