Disclaimer: Deze personages zijn niet van mij, maar van de geweldige J.K. Rowling. Enkel Fara, Edward (haar vader), Miranda en nog andere zijn het werk van mijn eigen fantasie.

HOOFDSTUK 1

Het was muisstil. Iedereen sliep. De maan verspreidde een wit licht op de daken en de wind zocht zich een weg door de straten. Alles was rustig. Op de vensterbank van één van de huizen zat een meisje, starend naar de slapende stad.

Fara genoot van de stilte. Het was een klare zomernacht in augustus en ze voelde de warmte op haar huid. Naast haar lag een zwarte kat opgerold. Ze streelde hem lief over zijn kopje.

Fara draaide zich om en klauterde van de vensterbank. Ze keek haar kamer rond en liep toen rustig naar haar schrijftafel. Ze had een grote kamer met witte muren. De ruimte was karig ingericht. Het bed, een grote kast en haar schrijftafel waren, naast enkele stoelen en een klein tafeltje, de enige meubelen die er stonden. Alles lag er kraaknet bij.

Na een vlugge krabbel plooide ze het blaadje dubbel en liep terug naar het raamkozijn waar Ristas nog steeds lag. Ze streelde hem zachtjes en bond het briefje aan zijn halsband.

"Ga naar Sam, Ristas" fluisterde ze hem toe.

Fara keek hem na als hij weg sloop over de daken, niet meer dan een schaduw. Even later liet ze zich doodmoe op haar bed vallen en viel bijn aogenblikkelijk in slaap.

-X-

Fara werd de volgende ochtend vroeg wakker. Knipperend met haar ogen keek ze naar het plafond van de kamer. Ze sloeg de lakens weg en liep de gang op naar de badkamer. Na een koele douche trok ze een gemakkelijke broek aan en een groen T-shirt.

Al neuriënd daalde ze de trap af, maar haar glimlach verdween al snel wanneer ze een man in de hal zag staan. Hij droeg een zwart kostuum, had een Italiaanse uiterlijk en, net als haar, zwart krulhaar.

"Goedemorgen, Fara."

"Goedemorgen, vader." antwoordde Fara koel.

"Miranda en ik moeten nog wat belangrijke zaken regelen. Ik verwacht dat je je gedraagt zoals het een Van Detta betaamt." vervolgde hij.

Net op dat moment komt een ranke dame de hal binnen gewandeld. "Heb je het haar al verteld?" vraagt ze informerend. Ze haalde haar blonde haar uit het gezicht en controleerden weer haar handtas.

"Ja, Miranda." antwoordt haar vader met een rustige stem. Miranda was de weduwe van Lunathan, de beste vriend van haar vader. Na de dood van Fara's moeder had haar vader geen relatie meer begonnen. Niemand was zo goed als zijn vrouw. Miranda was dan ook niet meer dan een oude kennis.

"Vader, is het goed dat ik met Samira naar de Wegisweg ga?" vroeg Fara. Haar vader knikte instemmend en liep daarna met Miranda naar buiten.

Fara zag hen Verdwijnselen en liep daarna mijmerend het huis terug binnen.

-X-

"Uw ontbijt staat klaar in de eetkamer, Miss"

"Dank je. Deze brief moet vandaag nog verzonden worden, Misty." vervolgde Fara en ze overhandigde de huiself een enveloppe versiert met groene letters.

"Komt in orde, Miss" piepte Misty.

"Heb je Ristas al gezien deze ochtend, Misty?" De kleine huiself schudde het hoofd heftig.

"Als je haar ziet, zorg er dan voor dat ze goed verzorgd wordt en als ze een bericht bij zich heeft zorg je ervoor dat je het me onmiddellijk bezorgt. Begrepen?" vervolgde Fara.

"Ja, Miss" knikte Misty

"Je kan nu gaan, Misty" zei Fara zonder op te kijken.

"Ja, Miss" herhaalde Misty gehoorzaam en verliet de kamer achteruitlopend.

Nadat Misty de kamer verlaten had stond Fara op en verliet op haar beurt de woonkamer. De eetkamer was al even groot als de woonkamer. De kamer had grote zware gordijnen die alles een grimmige stemming gaf. In het midden van de ruimte stond een immense tafel waar wel 30 mensen aan konden eten. Dat de tafel nu gezet was voor juist één persoon gaf dan ook een grappig zicht. Fara at haar ontbijt en wou net de kamer verlaten, maar stopte wanneer iemand haar aansprak.

"Excuseer, Miss, om u te moeten storen."

"Wat is er dat je me wilt zeggen Misty ?" vroeg Fara geduldig

"Ristas is gearriveerd en hij had een bericht bij zich, Miss." piepte Misty verlegen terwijl ze Fara een briefje toereikt. "Dank je wel Misty." zei Fara en ze nam het briefje aan. Het briefje was van haar vriendin Sam. Om dit te weten moest ze de brief zelf niet meer openen. Het mooie handschrift van haar vriendin sierde de voorkant.

Hey Fara

Ik vind het een fantastisch idee om met je naar de Wegisweg te gaan. Ik moet zelf ook nog mijn schoolspullen kopen en het is ook een tijd geleden dat ik nog wat nieuwe kleren heb gekocht.

Ik zal rond de middag bij jou zijn, als dat geen probleem is?

Je vriendin, Samira

Met een glimlach verliet Fara de eetkamer en liep de hal door, de trap op.

-X-

Er klonk geklop op de deur.

"Binnen!" riep er iemand vanuit de kamer.

"Er is iemand gearriveerd voor u, Miss. Ze wacht in de hal."

"Laat haar in de living binnen en zeg haar dat ik onmiddellijk kom" zei Fara

Ze keek naar zichzelf in de lange spiegel die de muur bekleedde. Ze had zwart krullend haar tot op haar schouders, een welgevormd gezicht en volle lippen. Twee goudgroene ogen bekeken haar kritisch en waren duidelijk tevreden. Met een grijns op haar lippen verliet ze haar kamer en daalde statig de marmeren trap af.

-X-

"Hallo, Samira" zei Fara, wanneer ze woonkamer binnenstapte. Het meisje dat aan de haard stond te kijken naar de familiefoto's draaide zich galant om, schenkte Fara

een stralende glimlach en liep op haar af.

"Hallo, Fara. Voel je je al wat meer thuis hier in Engeland?" vroeg het meisje haar bezorgd.

" Ik doe mijn best, maar ik kan niet ontkennen dat ik het mooie Frankrijk mis."

Fara was 2 maanden geleden verhuisd naar Engeland. Het land deed haar vader te veel denken aan zijn vrouw en daarom besloot hij terug te gaan naar zijn geboorteland. Hij had ervoor gezorgd dat Fara het naar haar zin had en haar voorgesteld aan kinderen van welgestelde families. Samira en zij hadden het onmiddellijk goed kunnen vinden met elkaar. Samira was de dochter van Damien en Klara Zabini, een befaamde volbloed familie. Ze droeg haar lang bruin haar in een hoge staart. Ze had de schoonheid van haar moeder, maar ze had de gitzwarte ogen van haar vader.

"Zullen we gaan?" onderbrak Samira Fara's dagdromen.

"Natuurlijk!" lachtte Fara en samen liepen ze naar het haardvuur. Fara nam wat brandstof uit een mooie versierde schaal en strooide het in het vuur, dat onmiddellijk gifgroen werd. Ze stapten beiden in de vlammen en zeiden in koor: "de Wegisweg!"

-X-

Oké, dit was het dan. Ik hoop dat jullie het mooi vonden en een klein reviewtje is natuurlijk altijd welkom.

eden