"Nee, ik ben niet chagrijnig," val ik uit naar Bonnie.
Zij trekt slechts haar wenkbrauwen op en ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan.
"Sorry," zeg ik daarom maar snel.
Bonnie glimlacht. "Ze komen heus wel," stelt ze me gerust.
"Heb je hen zien komen?" vraag ik hoopvol, terwijl ik me inhoud om niet tegen het plafond te stuiteren.
"Je weet dat het zo niet werkt, maar ik ben ervan overtuigd dat ze komen," antwoordt Bonnie stellig.
Ik knik. Of ik nou boos word of het juist lief vraag, Bonnie zal nooit iets anders doen dan mysterieus wezen. Stomme heks.
Ik kijk weer naar de weg en luister ingespannen. Er rijden drie auto's en volgens mij toch ook... Ja, als ik het goed hoor, is er een auto bij van een heel duur merk, een BMW of zo. De motor klinkt veel luxueuzer dan de afgeleefde bakken die hier rondrijden. Als ik nog beter luister, herken ik de muziek die speelt: Duitse rap.
"Ze komen eraan!" schreeuw ik blij en nu spring ik toch op en neer. Ze komen echt! De band die ik altijd al eens heb willen ontmoeten, de band die vanaf komende maand door heel Amerika gaat touren, de band waar ik al jaren fan van ben. Ze komen!
Naast me zie ik Bonnie voorzichtig weg glippen, maar ik ben natuurlijk veel sneller dan die heks. Ik sla enthousiast mijn armen om haar heen en knuffel haar stevig.
"Auw Caroline!" roept ze boos uit.
"Oeps, sorry," zeg ik en kijk bezorgd toe hoe Bonnie over haar beurse armen wrijft.
"Het gaat wel," mompelt ze, maar het is duidelijk dat ze het me niet heeft vergeven. Ach, komt wel weer. Tokio Hotel komt bij ons optreden!
Mijn vampierzintuigen zijn zo enorm handig: ik kan op de auto blijven letten terwijl ik nog even snel wat dingen regel. Het duurt nog minstens een kwartier voor ze hier zijn, dus kan de straat nog even geveegd worden, kunnen de vuilniszakken weg, kan de übernerd Dylan nog ergens binnen achter een computer gaan zitten in plaats van hier op straat te staan en...
"Hoi lekker ding," roept Matt me vrolijk toe, terwijl hij dichterbij komt voor een kus.
Dat kan ik er nu dus écht even niet bij hebben! Straks zijn ze hier en dan hangen de blauwe lintjes nog niet recht!
"Nu niet Matt," snauw ik hem daarom toe en ik duw hem naar Stefan, die vast wel wat hulp kan gebruiken met het wegdragen van de volle vuilniszakken. Beide jongens kijken me verbaasd aan, maar ze kennen me gelukkig beter dan hun geluk te beproeven door me nu aan te spreken.
Alles is nog lang niet klaar zoals ik het eigenlijk zou willen als de rode sportwagen het terrein oprijdt. De motor gaat uit, de radio ook. De jongens praten samen wat en het is super frustrerend dat ik er geen woord van versta. Waarom leren we hier in Amerika eigenlijk geen Duits? Dat is veel handiger dan het Spaans dat op onze school wel verplicht is! Opeens vergeet ik toch al mijn ergernissen: de jongens stappen uit. Wat zijn ze weer prachtig gekleed! De stoere rapperoutfit van Tom en Bills designer broek met daarop een perfect passend shirt. Dit soort dingen verkopen ze hier niet eens!
Ik onderdruk een hoog gilletje en loop naar hen toe. "Hi, ik ben Caroline. Ik ben zo blij dat jullie hier zijn!"
"Ook hallo," reageert Tom relaxt en hij haalt de zonnebril voor zijn prachtige ogen vandaan. "Ik neem aan dat jij degene bent die ons had geschreven over het komende feest?"
"Ja, dat was ik! Wat geweldig dat je dat nog weet," hyper ik vrolijk.
"Natuurlijk weet hij dat, anders was hij hier niet naartoe gekomen," hoor ik een bekende stem fluisteren en ik kijk Damon boos aan. Hij wéét dat ik dat prima kon horen! Hij beantwoordt mijn boze blik met een kameraadschappelijke knipoog. Alsof ik daar intrap, slijmbal.
"De rest komt over een paar uur," vertelt Tom rustig verder. Hij heeft gelukkig niks gemerkt van Damons onbeschofte opmerking. Nou ja, niet dat daar veel risico op was natuurlijk. Zulke scherpe oren hebben mensen niet.
"Mogen wij vast een rondleiding krijgen?" vraagt Bill en lacht daarbij met zijn beroemde brede smile. Ik weerhoud mezelf ervan om te gillen dat dit helemaal geweldig is en reageer bijna koel dat dit geen probleem is. Juist als ik me omdraai om ze mee te nemen naar de kantine, zodat ze eerst bij kunnen komen van de lange rit, hoor ik een grote knal bij het podium. De oorzaak is zelfs vanaf hier te zien, het achterste deel is ingestort!
"Sorry," mompel ik terwijl ik in slow motion weg sprint. Natuurlijk kan ik harder, maar ik mag mezelf niet verraden! Als ik merk dat Tom me bijhoudt, doe ik er toch maar een tikje bovenop. Ik wil niet dat zij merken met wat voor klunzen ik hier samen moet werken!
Bij het podium aangekomen, is het al snel duidelijk dat hier niks te redden valt. Iemand was de verbindingsstukken vergeten en nu kunnen we alles weer af gaan breken en de boel opnieuw opbouwen. Dit is een ramp!
"Caroline, zal ik..." hoor ik een vriendelijke stem naast me vragen.
Ik kijk om en zie mijn reddende engel daar staan. "Elena, jij weet altijd waar we je nodig hebben!" roep ik uit. "Bill, Tom, dit is Elena. Zij zal jullie rondleiden."
Ik zie Elena's ogen groot worden. "Ik bedoelde eigenlijk dat ik wilde helpen de regie te nemen over het podium," hakkelt ze, maar ik kap haar af.
"Het zal mij niet gebeuren dat dit ding instort als mijn favoriete band erop staat," mopper ik. "Ik ga dit nu stap voor stap zelf begeleiden, dus als jij zorgt dat de jongens wat te eten krijgen en hier een beetje wegwijs worden, dan ben ik je eeuwig dankbaar."
Terwijl ik praat, duw ik Elena naar Bill en Tom toe. Ze aarzelt nog steeds en lijkt zelfs naar Stefan te zoeken voor steun. Kan die tut nou niks zelf?
"Nú Elena," zucht ik en draai een keer dreigend met mijn ogen. Het zou zoveel makkelijker zijn als mijn vampiertrucjes bij haar zouden werken, maar gelukkig heb ik ook zonder nog het nodige in te brengen. Elena is minder bang voor Stefans jaloezie dan voor mijn boze uitvallen, al snap ik niet waarom Stefan jaloers zou zijn. Zo bijzonder is Elena niet en bovendien valt ze alleen op vampieren.
Ik richt mijn aandacht op de klungels, die niet lijken te snappen dat echt alles hier even weggehaald moet worden voor we de boel opnieuw op kunnen bouwen. Dáár moeten de bovendelen staan en dáár de onderste delen. Is dat nou zo moeilijk?
Als ik op vampiersnelheid had mogen werken dan was alles veel sneller gegaan, maar uiteindelijk lijkt het toch wat te worden. De podiumonderdelen zitten nu veilig vast, de versiering kan er weer opgehangen worden en eindelijk kunnen nu ook de boxen en versterkers opgezet worden. Die hadden een uur geleden al klaar moeten zijn! Als we zo doorgaan, dan gaan we nog te laat beginnen en dat wil ik echt niet hebben. Elk feest dat ik tot nu toe heb georganiseerd, is op tijd begonnen en dat gaan we zo houden!
Een pijnlijk gevoel knaagt al een tijdje in mijn buik en ik weet wat het is. Honger. Waarom moeten jonge vampieren zo vaak eten? Dat is super onhandig. Ik kan hier moeilijk aan een zak bloed gaan lurken of het een Caprisonne is! Mijn maag knort bij het idee en ik kijk schichtig om me heen of iemand het gehoord heeft. Een tikje op mijn schouder doet me verrast omdraaien.
"Alsjeblieft," zegt Damon terwijl hij me een wijnglas met een heerlijk ruikende inhoud aanbiedt.
"Je bent een engel!" flap ik uit en hij deinst terug.
"Niet vloeken meisje, dan doe ik dit nooit weer," reageert hij afwerend.
"Sorry," reageer ik lachend en neem een slok van het heerlijke drankje. De spanning zakt weg als mijn maag tot rust komt. We gaan een groot succes maken van dit feest!
"Beter," knikt Damon me toe en brengt dan het lege glas weg voor iemand de te dikke restjes aan de randen kan zien kleven.
Ik kijk nog eens naar het podium en naar de versiering en begin te glimlachen. Ja, dit gaat helemaal goed komen. Ik zeg Matt om de steekwagens op te ruimen waarmee we een groot deel van het podium hebben verplaatst, laat Tyler rondgaan om de verpakkingen van de versiering op te ruimen en zie dat het terrein steeds meer gaat lijken op wat de bedoeling is. Vanuit mijn ooghoeken zie ik Damon een duim opsteken, maar voor ik hem kan vertellen om ook even de handen uit de mouwen te steken, is hij alweer weg. Ach, dat geeft niet. Alles is klaar!
Ik bedank de mensen, die het tot het einde met me volgehouden hebben, en wens ze een super feest toe. Dan ga ik op zoek naar Elena en de broertjes Kaulitz. Ze moeten hier toch nog ergens rondhangen?
Ik spits mijn oren en vang bijna direct Elena's paniekerig gefluister op. "Nu niet Tom, blijf stil zitten!"
Snel ga ik erop af voor ook Stefan hier iets van merkt. Tom zou toch niet de macho aan het uithangen zijn? Dat is wel een erg stomme manier om zelfmoord te plegen! Ik stap het tuinhuisje binnen waar Elena en de broertjes zitten, maar krijg de kans niet om boos te worden op Tom. Ik zie twee Elena's en die tweede ken ik maar al te goed...
"Katherine," sis ik boos en ze kijkt me quasi-onschuldig aan.
"Hoi Caroline," antwoordt ze suikerzoet, "Lust je ook een hapje?"
Geschokt kijk ik naar de jongen in Katherines handen. Bill is bleek en staart wezenloos voor zich uit. Ik kijk naar de echte Elena en zie dat ze Tom tegenhoudt om niet naar zijn broertje toe te rennen. Ik flits naar Katherine toe, maar nog voor ik haar kan raken, is zij al weg. Ik hoor haar van buiten de hut lachen en dan verdwijnt ze. We blijven achter met een woedende Tom en een Bill die langzaam wegzakt in een coma. Dat brengt me weer bij mijn positieven.
"Ik zal mijn feest niet laten verpesten door een dode zanger!" bries ik boos en gelijk voeg ik daad bij het woord. Ik bijt mijn pols open en duw de wonde in Bills mond. Tom en Elena schreeuwen me beiden toe dat ze geen hout snappen van wat ik van plan ben, maar uiteraard om verschillende redenen. Elena weet wat er gebeurt als Bill sterft met mijn bloed in zijn aderen.
"Haal Damon en een zak eten," snauw ik de hysterische brunette toe en tot mijn verbazing luistert ze meteen. Tom kruipt naar ons toe en ik haal mijn pols bij Bills mond weg. Alles wat ik kan doen is gebeurd, we moeten gewoon even geduld hebben tot Bill weer bijkomt.
