De Valentijnsbeuker
Geschreven door: Bloem1990
Gerne: Romantiek,Drama
Datum geschreven: 14 Februari 2007 (-__-)
A/N: Ik las dit hele verhaal nog eens door en besloot toen dat ik hem veel te lang vond. Daarom heb ik besloten hem in 'delen' (of hoofdstukken, hoe je het ook wilt noemen) te verdelen.
We beginnen (natuurlijk) met de proloog....
Disclaimer: Ik bezit niet Harry Potter, alleen de karakters die in dit verhaal voorkomen en die niet bekend zijn uit de boeken/films!
Proloog
Mijn bed, 15 Februarie 2007
De ziekenzaal
Lief Dagboek,
Gisteren was het Valentijnsdag, voor mij de meet gehate dag van het hele jaar (op Nieuwjaar na dan, maar daar hebben we het nu niet over). En dat geldt alleen voor mij; Conny Schraapbroek.
In mijn opzicht is Valentijnsdag haast hetzelfde als 1 April. De hele dag halen mensen grappen met me uit, en dat nu al minstens 10 lange jaren lang (ik werd voor het eerst verliefd toen ik 3 was).
Onder die grappen vallen nep valentijnskaartjes met de meest vreemde namen ondertekend, dozen met bedorven Valentijns-snoep of een bos bloemen die allang verwelkt zijn of waar alle blaadjes vanaf gevallen zijn. Het was elk jaar opnieuw erg vervelend, en bij elk nieuw (nep) cadeau moest ik mijn best doen om mijn tranen in te houden, zeker toen ik geacht werd mijn 'zogenaamde' cadeautje open te maken onder toezicht van al mijn klasgenoten, die dan smadelijk lachten toen ik ontdekte dat het nep was. Eigenlijk zou ik met Valentijnsdag het liefst de hele dag op bed blijven liggen, met een kussen op mijn hoofd gedrukt.
Wat ik me trouwens ook heel vaak afvraag, is waarom ik ben wie ik ben; Cony Schraapbroek, net 13 jaar, met dik,zwart/grijs haar dat net tot over mijn schouders komt en dat (hoe vaak ik het ook was) er nooit verzorgd uitziet,een smal gezicht met nogal plompe lippen, en niet zo groot van stuk (in tegenstelling tot de gemiddeldeleerling uit mijn jaar ben ik 2 centimeter te kort - op zijn minst).
Het enige wat me wel bevalt aan mijn uiterlijk, zijn mijn ogen. Die zijn klein, grijs en nietszeggend, waardoor ik erg goed ben ik leugens vertellen, omdat ze geen emoties verraden.
Voordat ik ongeveer 2 jaar terug voor het eerst naar Zweinstein ging, zat ik op een Dreuzel-school, waar iedereen me altijd pakte op mijn ogen. Ze gaven me bijnamen als 'Geest', 'Demon' of - die vond ik eigenlijk het meest kwetsend - 'Hersenloze'.
Gelukkig hebben de meesten later nog hun verdiend loon gekregen, want toen ik in de zomervakantie ontdekte dat mijn familie eigenlijk uit heksen en tovenaars bestond - inclusief mezelf - (We bleken ondergedoken te zijn uit angst voor 'Je-Weet-Wel'), kreeg ik mijn broer Micheal (die al meerderjarig is volgens de magische wetboeken) zover dat hij me hielp om wraak te nemen.
In tegenstelling tot mij is Micheal heel knap. Hij heeft bruin,halflang, krullerig haar, blauwe ogen die je doen denken aan de lucht op een wolkeloze dag en hij is lang.
In die tijd was ik erg nieuwsgierig naar de Toverwereld en vroeg ik Micheal de hemd van het lijf; tot vervelens aan toe. Hij vertelde me dat er een school voor Heksen en tovenaars was: Zweinstein. En 2 dagen later, alsof het afgesproken was, kreeg ik een brief waarin stond dat ik ertoe was toegelaten, zonder daarvoor eerst een test te hoeven doen!
Niet dat op Zweinstein alles veel beter werd op Valentijnsdag (ik heb vorig jaar geen een cadeautje gehad, maar dat was eigenlijk ook wel een verbetering), maar ik ontmoette wel mijn 3 vrienden (Luka,Boris en Marlijn) en er was niemand meer die me uitlachte of belachelijk maakte.
Ik werd ingedeeld bij Ravenklauw en kon goed opschieten met mijn klasgenoten enzij ook met mij. Ik was echt gelukkig op school, vooral omdat iedereen er normaal tegen elkaar leek te doen (of in ieder geval bijna iedereen).
Eigenlijk had ik dit jaar ook niet verwacht dat iemand me iets zou geven voor Valentijnsdag, maar daar vergistte ik me deerlijk in..
Opbouwende kritiek is welkom!