Hoofdstuk 1. Als het vaagjes is : mes excuses ! Read and review please.. het duurt maar heel even om te reageren : D

Lily's POV

'Dit kan u niet menen!' Lily stoof op tegen professor Anderling. Waarschijnlijk was ze de enige van haar jaar – van de hele school – die het recht had dat te doen. 'Je bent haar lievelingetje,' had haar vriendin Maud een keer gezegd. Maar nu –

'Vertel mij dan even waarom niet. Ik ben leerkracht en ik heb het recht bijles te verplichten wanneer ik dat nodig acht.' Anderling keek haar zó eng aan, dat Lily haar blik afwendde en het patroon van het houten bureau bestudeerde.

Ze ging zuchtend terug zitten. Bijles, daar kon ze mee leven, maar waarom bijles van het meest onuitstaanbare mannelijke individu in het universum? Zweinstein bezat meer dan duizend leerlingen… waarom nu die éne ?

'Lily, ik weet dat het moeilijk voor je is, maar juist het feit dat je hem… niet mag, zal maken dat je het zo snel mogelijk onder de knie hebt.'

Lily stond morrend op. Anderling hád gelijk… Niet in staat nog een woord te zeggen, sloeg ze deur van het kantoor dicht en liep naar buiten. Bij het meer liet ze zich in het vochtige gras vallen.

Waarom? Welke idiote hersenloze nul had beslist haar – toch al naar de knoppen – leven nóg erger te maken?

'Zo, Evers, aan het mediteren geslagen?' Zijn stem klonk koel in de avondlucht en ze vroeg zich even af wie het was, maar haar gevoel zei het al.

'Ga weg, Potter,' Waarom kwam hij nu ? Al 5 jaar lang had ze een hekel aan hem. Als ze nu in Frankrijk woonde, zat ze niet bij hem op school… En tegelijk besefte ze wat een absurde gedachte dat was. Waarom zou ze Zweinstein met al haar vriendinnen willen omruilen voor een tot nu toe onbekende school ? Het enige wat ze erbij moest nemen, was James Potter.

'Wat is er?' vroeg hij vriendelijk en ging tot haar ergernis naast haar zitten.

'Mijn hele leven hier op deze rotschool volg je me,' gromde ze, eerder tegen zichzelf, 'mijn eer gaat eraan zodra jij verschijnt, mijn beste vriendin staat openbaar te flirten met mijn vriendje,' dit was een algemeen bekend feit), 'de grootste sukkel van Zweinstein loopt aldoor achter me aan om me uit te vragen en Anderling wil dat ik bijles van je volg!' gilde Lily nu redelijk hysterisch. James keek haar even bedenkelijk aan.

Nooit zou ze het toegeven, maar Lily vond die haast niet bedenkelijke vrede die er nu tussen hen heerste, wel kunnen. Helaas komen aan alle leuke dingen een einde zodra je hen doorhebt…

'En wat dan? Wees blij, zou ik zeggen.' James' stem had een kern van serieusheid en irritatie in zich. 'Weet je, het enige waar jij om geeft is ik-ik-ik. Alleen jíj hebt problemen, he? Je kan alleen maar aan jezelf denken, en als je weer een probleempje hebt dan moet de rest er maar voor boeten!' Lily's mond viel open.

'Hoor eens Evers, ik begrijp dat je jezelf heel wat vindt en je zogenaamde eer hoog wil houden, maar ik snap niet dat je mij egoïstisch noemt. Waarom zit je altijd te vitten op anderen, terwijl je de balk in je eigen oog niet opmerkt?' Hij stond op en liep naar binnen.

Lily bleef achter, versuft door zijn woorden, die ze zelf nooit – maar dan ook nooit van hém verwacht had. Niet van een – een – ja, wat was hij nu eigenlijk ?

James' POV

James zat in de beste zetel voor de haard. Zijn gelaarsde voet tikte tegen zijn knie. Hij had Lily Evers even de realiteit onder ogen geschoven, maar waarschijnlijk ging ze gewoon verder met zichzelf belangrijk achten. En ze zou razend kwaad zijn… Het kon hem niets meer schelen. Sinds een tijd interesseerde Lily Evers hem… op een totaal andere manier dan wat je zou verstaan onder die zin. Hij had haar altijd al bekeken als een betweter, een trut die dacht alles te weten en dat iedereen haar dankbaar was als ze hun fouten verbeterde.

Maar nu… was ze nog steeds een betweter en ontzettend eigenwijs – maar op een positievere manier. Lily Evers hechtte dan wel belang aan haar cijfers, ze liet er zeker niet haar leven door beïnvloeden. Hij had haar al vaak in Zweinsveld gezien – met of zonder jongen – en ze was geregeld het onderwerp van gesprekken.

'He, Gaffel! We hebben je overal gezocht!' Sirius kwam de leerlingenkamer binnen, gevolgd door Remus, die over zijn schouder keek en wachtte tot Peter kwam aanpuffen. James' gedachten dwaalden van mysterieuze betweters af naar zwetende Peters.

'Sirius, volgens mij zijn loopwedstrijden door de gang niet zo'n goed idee,' merkte hij op. Peter stond met een groen gezicht naar Remus te kijken en knikte. Zijn ogen werden groot.

'Ik – ik moet…' Hij rende naar de slaapzalen. Sirius stond aan de trap te luisteren. 'Kotsen,' vulde hij aan.

'Sirius, hou op,' zuchtte Remus. James keek hem aan. Hij zag er bleek uit.

'Wanneer?' vroeg hij.

'Overmorgen,' antwoordde Remus. Hij was zestien, maar zag eruit alsof hij achteraan de twintig was. Hoe pijnlijk en vermoeiend was weerwolf zijn?

'Heb je het al gehoord?' Sirius zette zichzelf naast Remus en steunde met zijn ellebogen op zijn knieën. 'Voldemort heeft drie dreuzelgezinnen openbaar vermoord.'

'Openbaar?' Remus keek hem niet begrijpend aan. 'Hoe dan?'

'Wil je dat écht weten?'

'Laat maar…' mompelde Remus. James zei niets.

'James?' Sirius ging gehurkt voor hem zitten. 'Sorry dat ik erover begon. Het is gewoon – die gast denkt dat hij…'

'Het is goed, Sirius,' mompelde James en veegde met zijn hand langs zijn wang. Zijn ouders waren deze zomervakantie omgekomen door een eenvoudige maar overduidelijk geplande brand. Later hoorde hij dat zijn moeder had kunnen wegkomen, maar vermoord was door Voldemort. Vanaf dat moment wist James wat hij ging worden: Schouwer. Hij zou niet rusten voor hij Voldemort het leed had toegebracht dat hem was aangedaan. Hoewel hij bij god niet wist wat Voldemort zou missen.

'Laten we erover zwijgen,' zei Remus vermoeid, 'hij houdt zich koest – buiten die drie gezinnen – laten we blij zijn dat hij niet op dit eigenste moment de school aan het bombarderen is.'

'Je hebt gelijk,' Sirius stond op. 'Komt er iemand mee naar de keukens?' Hij keek rond.

'Sirius, we komen net van de keukens!'

'Ja, dus? Mag een mens daarom niet eten!' Hij keek naar zijn maag en wreef er liefdevol over. 'Ja hoor, je krijgt dadelijk eten.'

Remus stond op. 'Ik niet, ik moet dat opstel voor Carmina nog doen…'

'Zolang je niet doet of je zwanger bent en teder over je vetbuik wrijft, kom ik mee,' antwoordde James droog.

'Vet!' riep Sirius uit. Na een zwaai viel er een dure spiegel naar beneden, waarna hij zijn trui omhoog rolde en zichzelf bekeek. Hij spande zijn buikspieren op, waardoor zijn blokjes nog beter zichtbaar werden. James rolde zijn ogen en wist dat Sirius zich er ter dege bewust van was dat een paar vierdejaars lichtjes zaten te kwijlen.

'Kom, Sirius,' grijnsde hij. 'Dadelijk vat je nog kou.'