Disclaimer: Alle Twilight-related dingen behoren toe aan Stephenie Meyer. De meeste andere dingen heb ik verzonnen of bestaan echt.

Volledige Summary: Ann Thomas is een nieuwsgierige jonge studente. Tijdens een bezoek aan de geheime archieven van het Vaticaan komt ze achter het bestaan van een eeuwenoud genootschap, dat eeuwenlang gevestigd zou zijn in de stad Volterra. Maar wat heeft dat te maken met de verdwijningen van toeristen van de laatste tijd? Alle waarschuwingen en dreigbrieven negerend gaat ze op onderzoek uit, en ontdekt meer dan dat ze eigenlijk zou mogen weten…

Proloog.

Waarom vertellen leraren je altijd dat het goed is om nieuwsgierig te zijn? Waarom blijven ze erin hameren dat het goed is om ergens verder onderzoek naar te doen, om achter het 'hoe' en 'wanneer' te komen? Telkens als ze dat doen zakt de gemiddelde jonge student onderuit in zijn stoel en staart uit het raam naar de buitenlucht, waar ze twee uur later weer met hun brommertjes doorheen scheuren. Ze leren gewoon voor hun overhoringen, de maken braaf hun huiswerk, maar verder laten ze zich niet echt inspireren door de andere kanten van het leven. "Als ik later maar een goede job krijg." Zeggen ze. "Dan ben ik gelukkig." Zo hoort het ook. Je moet je niet laten verleiden door een interessant onderwerp wat je aandacht trekt. De student die rechtop gaat zitten en zich laat inspireren door de woorden van de leraar, werkt zichzelf gegarandeerd de afgrond in. Ik geef toe, dat zou je niet denken. Je ziet het ook niet aankomen. Maar soms is het beter om dingen te laten zijn zoals ze zijn. Problemen uit het verleden moet je laten rusten. Zelfs als ze ook nu nog de wereld bedreigen.

Het was een koele maar zonnige zaterdagochtend in de prachtige stad Oxford, waar het leven al vroeg begint. Ook voor mij, Ann Thomas, eerstejaars Geschiedenis aan de universiteit van het prestigieuze Oxford.

"The Missing Bean…" Mompelde ik. Ik tikte met mijn nagel op het touchscreen van mijn mobiele telefoon. "Oké." Ik stopte het apparaatje in het voorvakje van mijn leren handtas.

Wankelend op mijn nieuwe hakken liep ik over het zebrapad. Ik had met mijn vriendin, Sabrina Lovett, afgesproken in haar favoriete café in Oxford, de stad waar we allebei studeerden.

Ik duwde de deur open en er rinkelde een belletje boven mijn hoofd. Ik stapte de koele buitenlucht uit, het warme café binnen. Het was er modern ingericht. Aan de zwart geverfde muren hingen moderne schilderijen met kleine spotjes erop gericht. De geur van verse koffie prikkelde mijn smaakpapillen. Aan het tafeltje bij het raam zat een jonge vrouw met lang, golvend blond haar. Ze zat in een boek te lezen en er stond op het tafeltje bij haar een grote kop hete cappuccino. Ik liep er op af, trok mijn jas uit, hing hem over de stoelleuning en ging zitten. De jonge vrouw schrok op.

"Hoi Ann!"

Sabrina Lovett. Eerstejaars studente Engels aan de universiteit van Oxford en al jaren één van mijn beste vriendinnen. Intelligent, aardig en vol humor. Zo zou ik haar beschrijven. Haar blauwe ogen keken me vrolijk aan.

"Hoe gaat het met je?" Vroeg ik.

"Oh, prima! Die studie bevalt me zeer! Het is wel hard werken, maar dat vind ik erbij horen. En de jouwe? Geschiedenis, hé?"

"Erg interessant! We leren veel. Het is wel veel zelf studeren, maar het is beter dan de middelbare!" Ik glimlachte.

Sabrina lachte dromerig. "Niet te geloven dat we met z'n drieën op Oxford zouden eindigen! Ik hou van Engeland!"

"Het heeft ons gewoon flink meegezeten. Maar Hannah heeft het ook niet slecht! Alleen de besten worden aangenomen bij het Vaticaan!"

Ze knikte instemmend. Toen wenkte ze de serveerster. "Mary, mijn vriendin wil graag wat drinken."

"Natuurlijk," Zei ze. "Wat mag het zijn?"

"Een gewone koffie graag, met melk en suiker."

Ze knikte en liep weg.

"Maarja, over Hannah gesproken," Sabrina gooide haar zakje suiker leeg in haar cappuccino. "Zullen we aankomende vakantie bij haar op bezoek gaan? Dan nemen we Melissa ook mee. Die wil vast ook wel eens naar Rome."

"Ja!" Zei ik vrolijk. "Lijkt me leuk!"

Ze nam een slok van haar koffie. "Dat is dan afgesproken. Ik heb het er wel even met Melis over."

Ik tikte met mijn nagels op de rand van de tafel. "Ik wil dan wel minstens een hele dag in de bibliotheek van het Vaticaan rondhangen, hoor!"

"Uh-Oh…" Sabrina giechelde. "Dan gaan wij wel shoppen!"

"Dan zou ik maar vast beginnen met sparen. Je hebt gezien hoe onbetaalbaar ons vorige tripje was."

Ze trok haar neus op en keek op haar horloge. "Waar blijft Melissa toch…?"

Ik keek uit het raam. "Daar heb je d'r al!"

Een vrouw met halflang donkerblond haar en een lange rode jas stak de straat over. Zodra ze ons achter het raam zag zitten, zwaaide ze vrolijk. Toen ze binnenkwam, rinkelde het belletje boven de deur weer.

"Hello Ladies!" Ze hing haar rode jas over een stoel en ging erbij zitten.

"Zo Melis," Zei Sabrina opgewekt. "Heb je het druk ofzo?"

"Natuurlijk heb ik het druk! Ik doe een moeilijke studie en ik moet een heel appartement onderhouden, inclusief drie katten en een cavia!"

"Sinds wanneer heb jij een cavia?" Vroeg ik verbaasd.

"Nou, de onderburen gingen verhuizen. Dus…"

"Je hebt aangeboden hem in huis te nemen." Concludeerde ik.

"Nou, als ik wegga, mag JIJ op Edward en Alphish passen." Sabrina nam nog een slok cappuccino.

"Over weggaan gesproken," begon ik. "Sabrina had het idee om Hannah op te zoeken in Rome."

"Vaticaanstad, bedoel je." Sabrina veegde het schuim van haar bovenlip.

"Whatever. Ga je ook mee?"

"Lijkt me super! Ik moet alleen dan iemand vinden die zolang voor Smoothie, Misty en Poekie en nieuwkomertje Morgan zorgt."

"Gezellig. Nu nog zorgen dat Hannah tussen al haar klusjes voor de Paus even tijd voor ons heeft."

"Vast wel."

De serveerster Mary kwam mijn koffie brengen, en vroeg Melissa of ze ook wat wilde.

"Doe mij maar een warme Choco met extra veel slagroom."

Melissa Adams: een 18-jarige studente dierengeneeskunde aan de universiteit van Oxford. Slim en aardig maar een beetje verlegen en een enorme dierenfan, vooral van katten.

Ik pakte het koffiekoekje van het schoteltje voor mij en nam er een hapje van.

Melissa pakte haar BlackBerry. "Zullen we kijken of Hannah een gaatje voor ons heeft?"

Ik knikte enthousiast.

Ze toetste wat in en voor ik het wist ging de telefoon over.

"Hannah! Hoe is het in het heilige hart?" Melissa zette de telefoon op speaker.

"Druk." Klonk het vanaf de andere kant van de lijn. "Maar verder prima! En in Oxford?"

"Het is eventjes wennen." Sabrina leunde naar voren.

"Hier ook hoor… Ik ben echt in een totaal andere wereld terechtgekomen. Allemaal beveiliging en strenge regels… Maar aan de andere kant is het ook wel ontroerend, hoor. Al deze mensen geloven echt… Heilig!"

"Kan ik me voorstellen." Lachte Melissa.

"Tja… Ik breng mijn meeste tijd door in de archieven. Wat ze hier hebben is echt overweldigend!"

"De Vaticaanse Archieven? Ga weg! Kan je daar echt zomaar in?" Vroeg ik opgewonden.

"Ja, er zijn speciale tijdstippen dat het open is voor studenten, maar die moeten dat wel aanvragen en…"

"Goed, maar laten we even ter zake komen. Hannah, wij willen je graag volgende week een bezoek komen brengen."

"Echt? Dat is geweldig! Ik weet zeker dat ik wel wat tijd vrij kan maken, hoor!"

"Super! Dan bellen we je nog wel, goed?"

"Is goed. Tot hoors!"

Melissa hing op. "Goed, ik boek wel een last-minute, als jullie zorgen voor een hotel."

Sabrina en ik knikten.

"Dan moet ik zo weg." Zei Melissa. "Ik moet met Misty naar de dierenarts."

We dronken onze koffie op en hadden nog wat meidenpraat.

Onderweg naar de bus stond er een krantenverkoper op de hoek. Ik liep naar hem toe en kocht de dikke zaterdagkrant.

Ik liep naar de bushalte en sloeg de krant open. Mijn oog viel op een klein artikel in de hoek van de pagina.

"OPNIEUW TOERISTEN IN ITALIË VERDWENEN."

Opnieuw zijn er meldingen binnengekomen van vermiste toeristen. Dit keer gaat het om een groep van 53 personen. Mannen, vrouwen, ouderen en kinderen. Ze zijn voor het laatst gezien op het vliegveld van Pisa. Diverse zoekacties van de politie hebben tot nog toe geen resultaten.

Ik haalde mijn wenkbrauwen op. "Al gedacht aan een ongeluk?" Mompelde ik.

Ik vouwde de grote krant weer dicht, stond op en stapte de bus in. Ik liet de chauffeur mijn kaart zien, en liep het trappetje op naar boven. Plofte neer op één van de stoelen in de lege bus en las het vreemde artikel nog eens door, niet wetend hoe erg mijn leven zou veranderen door de reden waarom deze mensen verdwenen waren.

Zo, is het wat? Nouja, moeilijk te oordelen nog... In elk geval, alvast bedankt voor het lezen en klik voor kritiek, tips en complimentjes op dit leuke knopje hieronder!

xx