A/N: Iets kleins voor Valentijn. Enjoy!
Disclaimer: Niet van mij.
Chad Danforth was in een rothumeur. Niets anders was er te vertellen. Hij had deze week twee keer extra toertjes mogen lopen omdat hij vijf minuten te laat was geweest, één van zijn professoren had hem een uitbrander gegeven voor heel de aula omdat hij als enige niet zijn verslag bij had, en daar nog bovenop had hij geen Valentijnsdate.
Chad was in een rothumeur. En dat was ook de reden dat hij de hele weg naar huis kwaad toeterde als de auto's voor hem te traag waren, hoe hij bruut de deur van zowel zijn gammele tweedehands 4 maal 4 dichtsmeet, net zoals hij de voordeur van zijn ouderlijk huis dichtsmeet.
Zonder op zijn ouders groet in te gaan stormde hij de trappen op, hard stampend bij iedere trede. En ook de deur van zijn kamer sloeg hij oorverdovend hard dicht. Zijn tas liet hij op de grond vallen en hij smeet zichzelf op zijn bed. Hij bleef zo even liggen, trapte daarna zijn schoenen uit, begroef zijn gezicht in zijn kussen en probeerde zichzelf wat comfortabeler te maken.
Even later klonken er voetstappen op de trappen en een klopje op de deur. Chad wist dat het zijn moeder was. Hij probeerde een "Ja!" door te laten klinken zonder zijn gezicht van zijn kussen te tillen. Hij hoorde de deur openen en voelde hoe zijn moeder zich op de bedrand zetten.
"Gaat het wat?" vroeg ze. Chad rolde zich om zodat hij met zijn gezicht naar het plafond keek. Zijn ogen bleven wel gesloten. "Gewoon," verzuchtte hij. "Een rotweek achter de rug." Ze knikte wat, en opende haar mond om iets te zeggen, maar Chad was haar voor. "Ik wil het er niet over hebben."
Weer knikte ze. Ze bleef een paar tellen zitten, stonden daarna recht en zei: "Wel, als het je wat kan opbeuren, dit kwam vandaag met de post." Chad opende zijn ogen en zag een enveloppe liggen op de plaats waar zijn moeder had gezeten. Hij keek op en wou haar vragen hoe of wie of wat, maar voor hij de kans kreeg viel de deur zachtjes in het slot.
Chad ging rechtop zitten in kleermakerszit en nam de enveloppe vast. Het was een lichtroze enveloppe met hartjes. Zo één van typische Valentijn enveloppe, maar met zijn naam op de voorkant. Chad draaide de enveloppe om. Geen afzender. Hij bestudeerde de enveloppe wat aandachtiger, proberend het handschrift te herkennen. Toen zag hij het, de stempel op de postzegel. New York City.
Misschien was dit al bij al toch niet zo'n slechte Valentijn, dacht Chad, terwijl hij met een lacht de enveloppe opende en de brief er uit haalde.