Ik vraag me af of iemand dit ooit zal lezen!
Ok, ik weet dat het metrum niet lekker loopt, maar ik schudde dit even snel uit mijn mouw en vond het zo ook al lang leuk.
ik ben een klein en
lief fantoompje
mijn moeder vindt mij gruwelijk
geen vader,
zelfs geen oompje
geven van een'ge liefde blijk
mijn haartjes
staan wat overeind
mijn knietjes buigen door
van altijd maar
dat trappenlopen
naar het valszingende koor
een zo'n
kweelend zangeresje
bemin ik namelijk zeer
goed, ze behoeft een
lesje
maar dat duurt niet lang meer
mijn
schuilplaats riekt zo muf, naar water en verrote bomen
het zal
mijn volle prul wel zijn, of zou het door de ratten komen?
ik
schrijf nog maar een requiem, een requiem of twee
dat is misschien
wat veel, maar ik zit er liever verlegen mee
(dan om)
die stomme kat met
schele ogen
kijkt me nu al uren aan
zal ik mijn bedbodem wat
ophogen?
of zou dat acht'rlijk staan?
ik pulk wat aan
mijn cape, ik inderdikkedaad
een spook moet wat, als de verveling
toeslaat
en zelf het peuteren in mijn neus is me niet
gegund
aangezien deze wel erg is uitgedund
ik hang wat aan een
draperie
ik slinger als een aap
aan touwen, en des
nachts,
fluister ik in haar slaap:
die graaf van jou,
deugt van geen kanten
hij heeft drie tepels, en in 't
geniep
slaapt hij met twee wanten
hij smeert de haarcreme van
zijn zus
op zijn kale borst en armen
in de hoop, dat jij
aldus,
je aan zijn oerwouden kunt warmen
Vergeet toch
die laffe luis
met zijn bedienden en zijn huis
ik kan je alles
bieden wat je wenst
wat aan het onmoog'lijke grenst
als je naar mijn
facie kijkt
zou je het niet zeggen
maar niets is wat het
lijkt
ook ik kan zakdoekjes leggen
(en lijkjes uit meren
dreggen)
leven met mij
is heus niet saai
ik weet alles
over surfen op hawaii
over
palingkoken in een baai
hoe te bakken een kersenvlaai
over
Charles en Ladi Di
leitmotiven en zo meer
er is slechts één
ding dat ik niet weet
en dat doet mij zeer:
hoe jij in mijn
kistje liggen zult
doodstil en met geduld
je zult mijn bruid
zijn in de dood
want in leven heb ik je niet genood