Klein voorwoord:Ik hoop dat jullie dit een goed verhaal vinden. Ik weet dat er weinig nederlandse POTC verhalen zijn, maar in het nederlands schrijven is schrijven in mijn moedertaal, dus ik hoop dat jullie reviewen. Nu is er nog geen Jack, je zal moeten wachten ;) Hij is hier bij mij aan het wachten. ;) ;p

DISCLAIMER:Potc is niet van mij.

Gracie prutste een beetje aan het afgekolfde stukje potlood dat op de rand hing van op het lege papier te vallen. Ze was doodmoe, en verveeld. Ze had het papier langs de zijkanten al opgefleurd met figuurtjes en tekst, ze had al zeker honderd keer in de lach geschoten na een actie van Joy, haar vriendin, maar dat duurde maar een minuutje. Niets kon haar boeien. En die saaie les hielp niet. Waar leerden ze weer over? Dat deed haar een beetje nadenken.

"…terugkijken in de historie is al helemaal niet gemakkelijk, zeker niet zonder goeie bronnen, die je bijna nooit…" hoorde ze haar leerkracht zijn tekst vlotjes opzeggen. Zelf was hij vast ook niet geïnteresseerd, want hij had dezelfde eentonige stem opgezet die hij altijd gebruikt wanneer hij verveeld is. Joy fleurde iedere les op, soms tot ongenoegen van de ongemotiveerde leerkrachten. Na nog een tijd tekenen op haar cursus, hoorde ze het bevrijdende geluid van de bel. Ze raapte het zielige hoopje boeken, papieren en notities op voor ze opstond en zuchtte. De onderwijzer zei nog snel iets over een lezing, maar daar wist ze maar al te veel van. Joy, erg geboeid door boeken, wou persé naar die lezing gaan. Omdat Gracie toch niets anders te doen had, besloot ze mee te gaan, gewoon, als tijdverdrijf. Ze ging daar vast toch zitten tekenen, dus waarom niet? Ze had niets tegen boeken, integendeel, ze las graag, maar 1 uur lang luisteren naar iemand die vast erg blij voor het handvol groepje studenten zal staan en blij zal staan praten en praten en praten leek haar niet erg leuk. Joy trok haar mee de klas uit, en per ongeluk liet Gracie een blad vallen.

"Joy kalmeer nou eens een minuutje! Die kerel zal niet weglopen of zo!" zei ze terwijl ze zich handig tussen de mensen naar de andere richting wurmde en snel het papier opraapte. Joy volgde heel even mee, en toen Gracie terug opstond, trok ze haar terug tegen de mensenmassa in mee naar het duffe lokaal op het einde van de gang. Toen ze de logge deur openden, zagen ze amper 5 andere studenten zitten. Amber en John, van een lager jaar als zij, Edward, een student van het hetzelfde jaar die bleek erg goed te schrijven, en Andy en June zaten wat rond te gapen. Joy trok haar verder naar twee vrije plaatsen, en Gracie plofte neer in de stoel. Iedereen praatte wat, behalve Edward die wat zat te schrijven.

"Zie je, we zijn veel te vroeg. Hij is hier nog niet eens," zuchtte Gracie terwijl ze haar tekenblok uithaalde. Elk minuutje dat ze mogelijk vrij had, trok ze het nogal vuile, bemorste, volgekladde map uit die vodden van schetsen bijhield. De tekeningen waren mooi, alleen niet in zo'n goede staat. Voor ze klaar was een wegvliegend blad te nemen, liepen de directeur en een onbekend gezicht binnen. Snel graaide ze het papier uit de handen van het briesje en zette zich neer naast Joy. De directeur begon te praten, verbaasd kijkend naar het weinige aantal opgedaagde studenten voor z'n neus. Misschien hadden ze meer mensen verwacht, dat verklaarde vast de hopen stoelen achteraan de klas.

"Welkom. Gelukkig zijn er toch nog een paar gemotiveerde lezers in deze school. Maar dat buiten de kwestie. Dit is mr. Damon Hodges, verzamelaar van authentieke boeken. Hij zal jullie wat meer vertellen, en nu laat ik hem aan het woord," zei hij, wijzend naar een nog niet te oude man, ze gokte misschien 24, met een sikje, bruin haar in een staart en een snor. Hij oogde wel leuk. Voor een spreker. Ze nam haar potlood en liet de man zich voorstellen, zonder echt te luisteren. Na ongeveer een kwartier was ze klaar een portret te tekenen van de man terwijl hij op het bureau zat te vertellen.

"En jij bent vast ook heel geïnteresseerd?" vroeg hij haar terwijl ze staarde naar de handen, die nog wat aanpassingen nodig hadden.

"Natuurlijk. Zou ik hier anders zitten?" vuurde ze terug, kijkend in z'n vermoedelijk bruine ogen.

"Wel, dan kan jij wel vertellen welke boeken je erg interessant vind," stelde hij voor, ook al klonk het meer als een geïrriteerde man die niet graag had dat ze niet alleen luisterde en voor zich keek.

"Ik vind Don Quichot erg leuk," zei ze schouderophalend. Nog voor iemand reageerde, besefte ze dat ze beter een ander woord gebruikte dan 'leuk'. Interessant, verrijkend, overhalend, historisch gesitueerd, toch tenminste iets anders dan leuk?! Hij zal denken dat ze echt die kamer is binnen gesleurd om te luisteren. Maar in plaats van bits te reageren rolde hij met z'n ogen en ging verder met uitleggen. Een teken voor haar om die handen bij te werken. Toch voelde ze dat hij soms naar haar keek, subtiel, maar toch. Hij had vast door dat ze liever ergens anders zat. Gracie was niet erg speciaal. Ze droeg altijd jeansbroeken, nooit rokken. Ze haatte rokken, en roze. Haar truien en shirts waren altijd wel zwart of een soort blauw, met korte inscripties op. Vandaag stond erop geletterd 'Mondays suck', haar favoriete lijfspreuk. Haar zwarte sneakers pasten bij haar zwarte haar, die rode strepen had en verschillende vlechtjes. Ze had een dot, maar vele plukken haar vielen nog op haar rug. Ze had lang haar, maar wist altijd een manier het uit haar weg te houden. Je zou een mat kunnen vervaardigen van haar haar. Maar ze vond dat juist goed, meer en dikker haar. Ging het minder snel uitvallen. Na een halfuur handen zitten corrigeren, hoorde ze dat Joy nog een laatste vraag stelde.

"En wat of hoe moet je studeren om een job als de uwe te hebben?" vroeg ze, niet erg enthousiast, maar ook niet verveeld.

"Wel, dat hangt er natuurlijk vanaf…" begon hij, maar ze luisterde niet meer. Langzaam stroomde het groepje leerlingen weg, en Joy rende naar het toilet. Dat gebeurde vaak, maar dan spraken ze af aan de toiletten te wachten. Gracie op Joy wachten, ja. Langzaam raapte ze al haar boeken weer van het kleine tafeltje en smeet ze onvoorzichtig in de rugzak naast het bankje. Haar benen konden er nauwelijks onder. Maar ze kon terug rechtstaan, dus nu maakte dat niet zoveel meer uit.

"Je was hier tegen je zin, niet?" hoorde ze mr. Hodges vragen. Hij was ook aan het opruimen.

"Nou, ik zou niet zeggen dat het saai was, integendeel, maar ik teken, ik schrijf niet," mompelde ze haarzelf uit de situatie.

"Wat heb je dan getekend? Ik hoop iets nuttig," zei hij, en toen merkte ze dat het papier nog op het bankje lag. Hij bekeek het, en bleef kijken naar de handen. Ze nam de kans weg te glippen. Weer een tekening verloren. Ze slenterde naar Joy's tweede thuis, het toilet, en leunde tegen de muur. Joy kwam naar buiten, lijkbleek, en Gracie kon haar nog opvangen voor ze van haar stokje viel.

"Meid, wat is er?" vroeg ze bezorgd.

"Ziek…Overgeven…Veel pijn…" kreunde Joy. Gracie liep met Joy's arm steunend op haar schouder naar de balie. Daar zat mevr. Andrews; zoals altijd.

"Mevr. Andrews? Joy heeft gekotst en voelt zich echt niet goed," legde ze uit terwijl Joy op een van de zetels ging zitten. Terwijl ze aan Andrews het telefoonnummer van de ouders van Joy dicteerde, hoorde ze het gepraat van de leerkrachten galmen in de gang.

"Haar ouders komen. Ze kan hier een beetje wachten met jou," zei Andrews vriendelijk. Was je vriendelijk tegen haar, was ze vriendelijk tegen jou. En haar aan je goeie kant hebben kan nooit kwaad. Joy was intussen op het leerkrachtentoilet, haar lunch aan het uitbrengen. Gracie zuchtte en zette zich neer op het zeteltje, haar knie ter hoogte van haar hoofd en haar elleboog rustend op diezelfde knie. Ze nam haar I-pod, en begon mee te knikken op het ritme van het liedje. Leerkrachten gingen binnen en buiten, studiemeesters huppelden rond met pakken papier, kleine jongens en meisjes kwamen wenend binnen terwijl ze eigenlijk geen reden hadden, en na zeker 10 liedjes kwam Joy's moeder binnen.

"Waar is ze? Heeft ze veel pijn?" riep ze voor het hele kamertje terwijl ze schudde aan Gracie.

"Mevrouw Penny alsjeblieft ze is niet dood! Ze is in dat kleine toiletje haar lunch aan het uitbrengen," zei Gracie terwijl ze Mevrouw P van zich afduwde. Mevrouw P leek net Joy. Blonde haren, lange haren. Een klein wipneusje, donkergrijze ogen, alleen de rimpels ontbraken nog bij Joy. Mevrouw P was wel aantrekkelijk. Meneer P ook. Ze waren net het perfecte huisgezin. Joy was knap, en Gracie had dat snel door. Zij had geen pakken haar altijd in een mislukte dot, zij had altijd iets nieuws, iets flashy. Maar Gracie was blij Joy's vriendin te zijn, want onder dat mooie lichaam zat een lieve meid die erg geïnteresseerd was in boeken. Ze was ook erg slim. Gracie hoorde het geruststellende geluid van een toilet dat doorgespoeld werd, een teken voor haar om terug naar de klas te gaan. Voor Joy in de auto werd gesleept wenste Gracie haar nog beterschap en gaf haar een knuffel. Terwijl Andrews haar een briefje gaf Joy's leerstof bij te houden (Gracie vergeet snel) praatten ze een beetje over de spreker. Blijkbaar was hij erg charmant, maar ja, als iemand van bijna 18 zag hij je vast nog als een student. Andrews zwaaide nog even, en terwijl ze glimlachte en achteruit liep, botste tegen iets op. Iets bewegend, dat begon te vloeken. Ze draaide zich om en zei snel sorry terwijl ze de boeken opraapte. Die zagen er oud uit. Met haar duim wreef ze over 1 van de kaften, maar gaf ze snel en rende toen naar haar klas. De rest van de dag slenterde voorbij. Gelukkig had ze het excuus dat ze alles dubbel moest opschrijven, moest ze niet zoveel antwoorden. Wanneer de laatste keer die bel rinkelde, nam ze haar fiets van de stalling en passeerde de tientallen kleine studentjes die nog reden met hun minifiets.

"Dat noem je toch geen pubers," zuchtte ze tegen zichzelf. Zij was vroeg in de pubertijd, ze had al mooie ronde meisjes als ze 16 was. Ze kende meisjes van haar jaar, 18 dus, die nog deels plat waren. Maar je had er ook die van die joekels hadden. Dat wou ze ook niet. Toen ze thuis kwam, zag ze dat haar moeder nog niet thuis was. Haar vader en moeder waren gescheiden. Dat was, tenminste, wat ze haar hadden wijsgemaakt. De foto van haar vader en moeder opgaand in een knuffel staat nog steeds in het midden op de schouw. Voor ze de sleutel in de deur kon steken, riep iemand haar. Wel, niet haar naam, maar gewoon 'Juffrouw? Hallo?' en zo van die dingen. Ze draaide naar het geluid en zag een auto voor haar, maar helemaal leeg. Toch draaide de motor, dus besloot ze te kijken of er iemand inzat. Ze tikte voorzichtig op de voorruit, maar weer geen reactie. Ze trok aan de klink van het zwarte portier, en de deur opende gewillig. Er zat echt niemand in. Voor ze nog eens kon roepen naar iemand sloeg de deur dicht en zat ze vast in de auto. Ze sloeg op de ruit, maar niemand hoorde het. Ze trok en duwde aan het portier, maar het bewoog niet. Om alles nog angstaanjagender te maken begon de auto te rijden. Zonder te denken sprong ze voor het stuur, maar dat bewoog niet.

"Alsjeblieft! Stop nu toch met rijden!" fluisterde ze bang toen ze bijna tegen het huis aan het einde van de doodlopende straat botste. Maar in plaats van er tegen te botsen, ging de auto omhoog. Bang omklemde ze de rand van de zetel, haar kneukels wit wordend. Haar adem was nogal hevig, maar het enige waar ze aan dacht was die auto op de grond te krijgen. Plotseling werd ze omringt door licht en voelde haar kleren wegglippen. Bang naakt door de vooruit te zien te zijn, (alleen voor vogels dan), omarmde ze haar vrouwelijke lichaamsdelen maar voor ze de kans had te kijken gleed er een stof over. Zachte stof gleed voorzichtig langs haar benen, maar iets verstikte haar romp. Zwarte lokken haar vlogen langs haar gezicht, en ze eindigde op een hard bed.

Nawoord:Iedereen die reviewt krijgt chips! Zout of Paprika! Of iets anders, als je echt wil.