Love on top
Nie mieli dużo czasu, więc musieli się spieszyć.
Niezauważeni przez nikogo, skręcili w boczną uliczkę prowadzącą ku mniej zaludnionym terenom podmiejskim. Jechali najszybciej jak tylko mogli, aby zdążyć wrócić przed lunchem na soundcheck bez wzbudzania jakichkolwiek podejrzeń swoim spóźnieniem lub – co gorsza – nieobecnością.
Już dość było plotek na ich temat.
Kris skręcił w nieoznakowaną drogę tuż za tablicami informującymi o wyjeździe z terenu miasta. Po kilkunastu metrach asfaltowa nawierzchnia zniknęła, a zastąpił ją kołyszący samochodem żwir. Kiedy minęli ostatnie zabudowania i nikt nie mógł ich już zobaczyć, siedzący na fotelu pasażera Adam odważył się zdjąć duże, przeciwsłoneczne okulary. Otworzył okno i wystawił głowę, zamykając oczy i zwracając twarz prosto w słońce, ciesząc się jego ciepłem. Szeroki uśmiech rozpromienił jego twarz, a Kris zwolnił, zdejmując delikatnie nogę z gazu, bo nie potrafił jednocześnie kierować i podziwiać jego urody.
Nie mógł oderwać od niego wzroku.
Adam spojrzał na niego i uśmiechnął się jeszcze bardziej promiennie. Sięgnął ku jego twarzy i zdjął mu z nosa ciemne okulary. Poczuł, że musi po raz kolejny spojrzeć w jego czekoladowe oczy.
Kris odwzajemnił uśmiech i puścił do niego perskie oko, co sprawiło, że jego ukochany zaśmiał się perliście. Odwrócił wzrok z powrotem na drogę, jednak wyciągnął prawą rękę i położył ją na szczupłym udzie bruneta, który momentalnie splótł ich palce ze sobą, pieszcząc delikatnie dłoń młodszego mężczyzny.
Nie patrzyli na siebie, bo nie musieli; i bez tego czuli swoją intensywną obecność i wibrujące w powietrzu uczucie. Uśmiechali się szeroko do własnych myśli, obserwując skąpane w lipcowym słońcu łąki Południowej Karoliny.
Byli szczęśliwi jak nigdy w życiu.
Kris zaparkował przy krańcu lasu, jaki pojawił się w końcu na horyzoncie. Ciepłe promienie słoneczne nagrzewały ciemny samochód i sprawiały, że otwarte okna i szyberdach były koniecznością. Mimo tego obaj czuli, że cienkie koszulki zwyczajnie przyklejają im się do spoconych pleców.
Drobny szatyn zsunął się ze swojego siedzenia i wspiął na kolana Adama, siadając na nich okrakiem i obejmując udami jego biodra. Brunet objął go ręką, aby zabezpieczyć jego pozycję, a drugą położył na szorstkim od kilkudniowego zarostu policzku. Złączył ich usta w leniwym pocałunku.
Kątem oka Kris zerknął na zegarek wyświetlany na desce rozdzielczej.
- Powinniśmy się pospieszyć.
Adam kiwnął głową i odsunął nieco Krisa, aby mieć więcej swobody przy rozpinaniu spodni. Zajęło im to jedynie kilka sekund, łącznie z rozpakowaniem i założeniem prezerwatywy. Kris podniósł biodra do góry i opuścił się delikatnie i powoli na Adama, który kierował go i ubezpieczał przed utratą równowagi, trzymając mocno za biodra.
Kris nie zwrócił szczególnej uwagi na to, kiedy początkowy ból przeistoczył się w rozkosz. Widział przed sobą jedynie błękitne oczy, pociemniałe w tym momencie z pożądania, pełne usta - nabrzmiałe i poczerwieniałe od pocałunków - oraz ciemne pasma opadające w nieładzie na zroszone kroplami potu czoło.
Czuł wbijające się w dół jego pleców odstające fragmenty deski rozdzielczej, jednak w tym właśnie momencie w ogóle go to nie obchodziło.
Słońce wpadało przez przednią szybę i oświetlało sylwetkę Krisa. W rozczochranych, sterczących we wszystkich kierunkach włosach tańczyły złote iskierki, które umykały przed goniącymi je, wplecionymi w brązowe kosmyki palcami Adama.
Nawet, kiedy zaczynali bardzo delikatnie i powoli, żądza i emocje zawsze brały górę, a miękkie, płynne ruchy stawały się nieregularne i szaleńcze. Nie inaczej było i tym razem; już po kilku chwilach ich zbliżenie nabrało charakteru ruchów ich bioder – gorączkowych i rozpaczliwych, jakby próbowali przegonić goniący ich czas.
Nie panowali nad swoimi reakcjami, a Kris w przebłysku świadomości złapał się kurczowo krawędzi otwartego szyberdachu, aby zabezpieczyć się przed osunięciem się na Adama pieszczącego jego umięśniony, opalony na złoto brzuch.
Spełnienie osiągnęli w odstępie kilkunastu sekund. Gorąca fala rozkoszy przelała się przez ich targane rozkoszą ciała, kiedy starali się wyciszyć własne okrzyki, złączając usta w nieskładnym, niespójnym pocałunku.
Słońce było niemal u zenitu, kiedy wjeżdżali z powrotem do miasta, starając się stłumić wypływające na ich twarze uśmiechy. Kris jechał szybko - zbyt szybko, ale nie mieli wyjścia, jeśli chcieli zdążyć na próbę i uniknąć niewygodnych pytań. Ubrania kleiły im się do wilgotnych ciał jeszcze bardziej, niż pół godziny temu, ale zupełnie im to nie przeszkadzało. Kris odwrócił głowę w stronę pasażera, starając się złapać jego wzrok. Kiedy ich spojrzenia wreszcie się spotkały, szatyn ponownie puścił do niego perskie oko, na co Adam momentalnie się zaśmiał. Kris odwrócił głowę z powrotem na drogę i założył na nos okulary.
Żaden z nich nie był w życiu szczęśliwszy.