Ik had geen idee hoe lang ik hier al zat maar het was een flinke tijd. Gelukkig hadden we aan bedden geen gebrek, en was hier praktisch alles waardoor ik me geweldig voelde, maar toch miste ik iets wat ik eerst altijd had gehad. Ik schrok wakker uit mijn droom door de hagelstenen die tegen de ruiten uiteen spatten en een hels kabaal maakten. Ik trok mijn broek en shirt weer aan en haastte me naar de gang om te zien of ik iets kon betekenen.

'Sloan en Shepard, meekomen,' riep de man die ons alles leerde wat we moesten weten.

Ik keek mijn beste vriend Derek aan en glimlachte naar hem. We waren al zo lang vrienden, en toen ik hoorde dat hij ook geneeskunde ging studeren moesten we wel samen blijven. Dat we uiteindelijk allebei ingeloot waren en ons door onze studie heen hadden geworsteld verbaast me nog steeds net zoveel als toen. Natuurlijk kon Derek veel beter leren dan ik en haalde hij met gemak het hoogste cijfer voor een tentamen, toch was hij in de praktijk minder snel dan ik. En doordat ik niet bepaald op mijn mond gevallen ben, krijg ik praktisch alle goede operaties. Iets wat ik al eens heb gedaan deel ik uiteraard wel met Derek, maar de anderen kunnen mijn rug op.
'Shepard, vertel me zijn status,' zei dokter Rice.
Ik vermoedde dat hij Derek koos omdat de man er nogal saai uit zag en totaal niet chirurgisch interessant.

Ik zag Derek haastig zoeken naar zijn aantekeningen en na enige tijd ratelde hij de status van de patiënt op.

Het bleek te gaan om iemand die zijn oogleden wilde liften omdat hij het nu wel eens zat was om alleen te zijn. Als ik de man zo eens bekeek, leek het me sterk dat hij überhaupt iemand ging vinden, hij mocht dan eerst wel wat meer veranderen aan zichzelf.
'Shepard, maak je klaar voor de operatie.'

Ik keek dokter Rice vol ongeloof aan terwijl hij weg liep en mijn ogen flitsten daarna naar die van Derek, die zijn schouders ophaalde. Ik was geschokt, dokter Rice wist dat ik me erg interesseer in de plastische chirurgie.

'Sorry man,' klopte Derek me op mijn rug.

'Is er eindelijk een operatie die in mijn gebied ligt, en dan krijg jij hem. Wedden dat ik straks een appendectomie mag uitvoeren, die kan ik verdorie blind!'

Ik besefte dat Derek hier ook weinig aan kon doen en ik dus beter weer mijn bed kon opzoeken om nog wat slaap te vatten. Ik zat hier tenslotte al 65 uur opgesloten door die hagelbuien van de laatste paar dagen. We waren in New York wel wat gewend qua weersomstandigheden, maar dit had ik nog nooit gezien. De hagelstenen waren zo groot als duiveneieren en daarom was het een drukte van jewelste op de eerste hulp. Het was eigenlijk niet in me opgekomen en ik wist dat het eigenlijk niet mocht, maar om een beetje een goede operatie te bemachtigen, moest ik me begeven op het terrein van de eerste hulp. Met drie treden tegelijk sprintte ik naar beneden en greep de eerste de beste status die binnen kwam rijden. Overal op me heen zag ik mensen met hoofdwonden en toen ik naar mijn eigen patiënt keek zag ik dat ook hij slechts een hechting nodig had. Ik gaf zijn status aan een eerste jaars die zoekend om zich heen keek.
Ik moest en zou een operatie te pakken krijgen vandaag, anders werd ik gek. Niet veel later werd een vrouw binnen gebracht die een auto ongeluk had gehad door de hagelstenen die op haar ruit vielen. Ik vond haar persoonlijk nogal dom om de straat op te gaan met dit weer, maar ze zou er vast een goede reden voor hebben. Je hoorde mij sowieso nooit klagen wanneer er een chirurgische patiënt binnen werd gebracht. Ik pakte haar status over van de ambulance broeder en las eens wat er gebeurd was.

'Addison Montgomery, voer een laparoscopie uit!'