Dit verhaal is niet van mij. Dit verhaal is geschreven door Kurinoone en vertaald door mij
De personages zijn officieel van J.K Rowling
Ze zijn gewoon even geleend door Kurinoone
Dit verhaal is ook geinspireerd door A Shatterd Prophecy van Project Dark Overlord

(origineel) FF .net/s/2913149/1/The_Darkness_Within

Enjoy!

'Het is echt eng hoeveel hij op James lijkt.' Dacht Lily. Al was hij pas een jaar leek Harry, haar zoon, al verschrikkelijk veel op zijn vader. Zijn haar was net zo onhandelbaar als dat van James. Ze had haar man altijd gezegd dat hij er iets aan moest doen, maar James glimlachte dan altijd zijn oogverblindende glimlach en haalde zijn hand weer door zijn haar, waardoor het nog havelozer werd.

'Hij heeft tenminste mijn ogen.'Dacht Lily dankbaar toen ze naar het spelende kind in haar schoot keek. Het smaragd groene van Harry`s ogen maakte hem nog schattiger.

Het gitzwart harige kind zat op het moment op zijn moeder's schoot, vrolijk kauwend op zijn speelgoed en regelmatig om zich heen kijkend, alsof hij iemand hoopte te vinden.

"Wie zoek je dan liefie?" Kirde Lily terwijl ze Harry dicht bij haar hield.

Ze wist maar al te goed wie Harry zocht. Het was elke avond hetzelfde; rond 7 uur zou Harry gretig zijn vader`s terugkomst aanvoelen. Natuurlijk was het voor een gewone jongen van een niet mogelijk om de tijd te bepalen, maar Harry was geen gewone jongen. Evenmin waren zijn ouders. Harry en zijn ouders waren een tovenaars gezin. James was een volbloed terwijl Lily uit een dreuzel gezin kwam. Desondanks was ze een van de getallenteerste heksen van haar generatie.

Alsof het was afgesproken verscheen James door de voordeur een beetje somber kijkend, maar bij het aanblik van Harry en Lily, lichtten zijn bruine ogen op en verscheen een glimlach op zijn gezicht.

"Hey, hoe gaat het met mijn kleine man?" vroeg James toen hij naar Lily schreide en Harry oppakte, die nu enthousiast aan het brabbelen was om zijn vader`s aandacht te krijgen.

"James! Hoe vaak moet ik je eraan herinneren? Hij is een jongen, geen man." Verweet Lily hem, al was het maar halfhartig.

James haalde zijn schouders simpel op en antwoordde, "Jongen is zo … ik weet niet. Het klinkt gewoon raar, alsof ik hem straf geef. Hij is mijn 'kleine man'."

Lily glimlachte naar haar man. Volgens haar wilde James gewoon niet zo vaderlijk klinken, aangezien hij nog maar drieëntwintig jaar oud was.

Lily wilde net het eten gaan klaarmaken toen geklop haar onderbrak. James was onmiddellijk op zijn hoede. Hij gaf Harry zwijgend een Lily en trok zijn toverstok. Hij ging naar de deur en stelde woordloos voor aan Lily om naar de andere kamer te gaan met Harry. Lily knikte en ging snel naar de kamer. Normaal zou Lily van niemand een orde aannemen, zelfs niet van James maar sinds die verschrikkelijke profetie was gedaan waren dingen dramatisch veranderd. Ze waren naar Godric`s Eind verhuisd en maar een paar gekozen mensen wisten waar dat was. Lily wachtte ongeduldig met haar toverstok in haar hand terwijl ze Harry nog steeds vast hield. Ze zou iedereen betoveren die zoveel als een schaduw over haar zoon wierp.

Ze hoorde James een spreuk mompelen waardoor hij kon zien wie er aan de deur was. Plotseling werd de deur geopend en hoorde ze gelach en een stem die ze maar al te goed kende. Ze kwam uit haar kamer en ging naar beneden. Daar waren haar man`s oude vrienden; Sirius en Peter. Sirius had Lily redeloos geïrriteerd in haar jaren op Zweinstein, altijd rond klieren met James waardoor hij in veel problemen kwam. Natuurlijk was James niet echt de onschuldige, maar sinds Lily nu zijn vrouw was, wilde ze Sirius liever de schuld geven. Peter was altijd zo stil dat Lily zich soms afvroeg waarom hij een Marauder was. Remus was de enige waarmee Lily een intelligent gesprek mee kon voeren. Helaas was hij er nu niet omdat hij last had van zijn 'harige probleempje', zoals Sirius zijn staat had genoemd.

"Je had ons kunnen laten weten dat je langs kwam Sluipvoet." Merkte Lily op terwijl ze Harry over gaf aan zijn Peetvader, die hem enthousiast aanpakte en hem zo plat knuffelde als het maar kon.

"Wat is de lol daarvan?" Vroeg hij en gaf Harry een van zijn kenmerkende blaf-achtige lach.

Harry was alweer met zijn armen aan het zwaaien en aan het giechelen om Sirius en zijn trekjes. Lily keek liefdevol naar haar zoon; hij was gek van zijn Peetvader. Peter keek ook en Lily was niet zeker of ze zich nou inbeeldde of niet dat een emotie Wormstaart overmeesterde. Een bijna pijnlijke uitdrukking was overduidelijk in zijn ogen.

"Gaat het Peter?" Vroeg ze terwijl ze een hand op zijn schouder legde.

Peter keek snel weg en schoof oncomfortabel.

"Ja uhm … Ik was gewoon … um, ik had gewoon een lange dag vandaag, dat is alles." Hij zag er ronduit ziek uit.

"Praat me niet van lange dagen." Voegde James zich erbij. "Ik had de hoogst verschrikkelijkste dag."

"Oh, wat gebeurde er dan?" Vroeg Sirius snel, terwijl hij Harry aan zijn schouderlange donkere haren liet trekken.

"Nou, met alle aanvallen links en rechts weet ik niet hoeveel we nog aankunnen het zal snel niet meer gaan." James had een sombere blik in zijn normaal glinsterende ogen. James hield ervan een Schouwer te zijn ook al had hij toegegeven dat hij het alleen was geworden omdat Sirius het gekozen had, maar hij werd snel genoeg gek van zijn baan als strijder voor de kant van het goede.

Hoewel, nadat de profetie over Harry was gedaan, was James meer en meer paranoïde aan het worden. Hij hield niet van het idee dat zijn kind zo`n grote verantwoordelijkheid zou moeten dragen, 'De wereld redden.' Dat was zijn baan, niet die van Harry. Dus James, James zijnd, werkte dag en nacht om Voldemort`s leger te verslaan. Dit werd echter steeds stressvoller. Voldemort leek altijd een stap voor te zijn op de Schouwers.

Sirius keek teneergeslagen bij de blik op zijn beste vriend`s gezicht. Sirius, Remus en Peter waren Schouwers, net als James, maar James was de enige die de oorlog als een rede om te leven zag. Hij wilde dat het over en klaar was zodat Harry een normaal leven kon leiden.

Lily zuchtte en pakte de spelende Harry van Sirius en nam hem zachtjes wiegend mee naar boven naar zijn kamer. Daar legde ze hem voorzichtig neer in zijn bedje en maakte zijn haar vlak in nog een tevergeefse poging om zijn haar er netjes uit te laten zien.

"Misschien vind je het nu grappig, Harry, maar geloof me, als je ouder bent en je haar wil nog steeds niet goed zitten, is het alles behalve grappig." Vertelde ze de kleine zwartharige jongen toen hij giechelend probeerde zijn moeder`s vingers te pakken toen ze zijn haar streelde. Lily draaide zich om en verliet haar jongen vrolijk spelend in zijn wieg.

Ze was net naar beneden aan het gaan toen ze zich plotseling met een vreselijk gevoel realiseerde dat er iets mis was. Het was niet iets wat ze hoorde, maar in feite het gebrek aan geluid. De drie mannen in de woonkamer waren doodstil. Dat op zich was vreemd aangezien Sirius er was. Snel pakte Lily haar toverstok en ademde diep in.

Wat ze zag toen ze de kamer binnenkwam zou haar voor de rest van haar leven achtervolgen. Op de vloer lag het lichaam van James met een groeiende plas bloed bij zijn hoofd. Een kapotte Vuurwhisky fles las er naast. Sirius lag ernaast op zijn rug, totaal bewusteloos.

"Oh … God … James … oh, James! … Sirius … Oh Merlijn!"

Lily rende naar James, de derde persoon in de kamer totaal vergetend. Als Lily hem net achter de deur had zien staan was ze misschien in staat om de tragedie te stoppen die dichterbij kwam. Toen Lily naar James ging, kwam Peter, die zijn toverstok naar Lily richtte, omhoog en viel haar aan voordat ze haar man zelfs maar bereikt had.

"Paralitis." Fluisterde hij.

Lily viel en werd opgeslokt door zwart voordat ze de grond raakte. Peter keek naar zijn vroegere vrienden, allemaal lagen ze op de grond van hun eigen huis, gekrenkt en verraden door hun eigen vriend. Hij ademde beverig in en probeerde zijn kloppende hart te kalmeren. Hij was zeker dat als hij die zwijgzaamheidsspreuk niet had uitgesproken over de kamer, Lily zijn hart in zijn borst hoorde kloppen, harder dan het breken van de fles of de aanval die James en Sirius hadden gekregen.

Hij wierp nog een blik op zijn vrienden en verliet toen de kamer klunzig. Hij ging op weg naar Harry`s kamer; de hele tijd "Vergeef me Harry … het spijt me James … Lily … Sirius … het spijt me zo verschrikkelijk." herhalend.

Hij had nooit gedacht dat hij zo ver zou komen, hij had gehoopt dat James of Sirius of zelfs Lily hem zou kunnen stoppen, maar aangezien ze niet van hem zulk verraad hadden verwacht, laat staan een aanval en het kidnappen van Harry, had hij het al zo ver gehaald. Hij wilde dit echt niet doen maar er was geen andere manier. De Duistere Heerser was heel duidelijk in zijn instructies. Harry zou zijn lot ontmoeten aan de handen van Voldemort zelf.

Hij opende de deur langzaam en vond Harry slapend met zijn hippogrief knuffel in zijn handen geklemd. Peter keek naar het slapende kind en voelde de verschrikkelijke sensatie van schuldgevoel over hem heen spoelen. Hij leidde het kind naar zijn dood. Harry was maar een jaar oud en had niet eens zijn eerste woordje gezegd. Peter voelde zich net zo blij met zijn geboorte als Sirius, Remus en James, maar toen de profetie aan het licht kwam was alles veranderd. Deze jongen was voorbestemd om de Heer van het Duister te verslaan en dat mocht niet gebeuren. De Heer van het Duister moest deze oorlog winnen. Peter moest kracht hebben die hij niet eens kon bedenken. De jongen moest weg.

Zichzelf ervan overtuigend dat dit het enige goede ding was om te doen pakte hij Harry op en droeg hem uit de kamer, naar beneden en zonder nog een blik te werpen op de drie lichamen op de grond, opende Peter de deur en verliet Goderic`s Eind voor altijd.

Xxx

Peter rende naar de rand van de beschermingswal rond het huis en Verdwijnselde naar zijn Heerser`s hol. Met bevende handen plaatste hij Harry op de stenen vloer aan heer Voldemort`s voeten. Harry was vreemd genoeg nog vast in slaap en verroerde zich niet eens. Peter ging gelijk door zijn knieën en kroop naar Voldemort, kuste de zoom van zijn gewaad terwijl sprak met een beverige stem.

"Meester, ik heb gedaan wat u me vroeg. Meester, dit is Harry."

Voldemort richtte zijn rode ogen op het slapende kind en op zijn gezicht verscheen een tevreden glimlach. Hij was een knappe man met lang donker haar en gelaatstrekken waarmee hij veel voor elkaar had gekregen in zijn jongere jaren. Het enige wat het ware monster van binnen liet zien was het paar duivelachtige rode ogen die degene leken te verbranden die zelfs maar naar hem durfde te kijken. Hij scheurde zijn ogen los van Harry en keek naar de lafaard van een Dooddoener.

"Sta op, Wormstaart. Je hebt het goed gedaan. Je hebt voor de verandering er geen zooitje van gemaakt en echt de taak volbracht."

Hij keek hoe de stumperige ratachtige man beverig op stond en zijn bedankje verwoordde en hij luisterde hoe hij door ging over wat een barmhartige Heerser hij was.

"Genoeg!"

Meteen werd Peter stil.

"Bella, til de jongen op zodat ik die snotaap beter kan bekijken!"

Bella kwam meteen aanlopen om Harry van de koude vloer op te tillen en hield hem omhoog zodat de Heer van het Duister hem kon zien.

Voldemort nam elk detail van het kind goed in zich op. Hij had een afkeer voor kinderen. Hij was nog niet echt vergeten hoe de kinderen in het verschrikkelijke weeshuis van zijn verleden hem gepest en uitgelachen hadden. Dit kind had echter zo`n krachtige magische aura om zich heen die om de jongen heen leek te zweven. Hij was krachtig, er was geen twijfel daarover en als Voldemort het kind bij die blaag van een Potter liet leven zou dat zijn ondergang worden.
'Zo`n verspilling van kracht.' Dacht Voldemort. Hij trok zijn toverstok en hoorde de ademhaling van zijn Dooddoeners stokken. Hij glimlachte naar zichzelf, dit zou zo verrukkelijk worden en hij zou van elk moment ervan gaan genieten

Hij richtte zijn toverstok op Harry`s hoofd toen hij zijn smaragd groene ogen opende en Voldemort onschuldig aanstaarde. Er werd gemompeld en een plotseling groen licht vulde ieders zicht. Peter sloot zijn ogen voordat de spreuk was verwoord, maar alsnog drong het groene licht zijn ogen binnen. 'Sorry Harry!' Was alles wat hij kon denken toen het verblindende licht verdoofde en iedereen in duisternis hulde.

---

Volgende chapter heet
Dark Prince