Dit is het eerste verhaal over Peter Pan die wij schrijven, we schreven alleen maar over Harry Potter, dus dit is compleet anders. Hopelijk vinden jullie dit leuk!

groetjes Emma en Skye

Hoofdstuk 1

POV Peter Pan

Peter vloog samen met Tinkerbell over de daken van Londen heen. Hij ging Wendy en Jane nog een keer bezoeken! Hij was niet vaak komen kijken, maar daar had hij nu een beetje spijt van.

Vrolijk door de wolken zocht hij het huis van Wendy en Jane. "Daar is het Tinkerbell!" zei Peter. Hij vloog naar het raam, die op een kier stond. Peter hoorde wat geluiden.

"En wat gebeurde er toen?" hoorde hij een stem van een jongentje vragen. Iemand grinnikte. "Toen kwam er een grote inktvis die achter Haak en zijn bemanning aan ging!" Het jongentje begon te schateren. "Wauw! En heeft oma Jane dat allemaal meegemaakt?" "Ja, ze heeft het me allemaal verteld." Antwoordde het meisje. Oma Jane? Is dat de Jane die ik ken? Dacht Peter."Vertel nog eens een verhaal die overgrootoma Wendy altijd vertelde!" riep het jongentje.

Peter gluurde door het kiertje. De kamer was heel vreemd. Er stonden twee bedden, maar ze waren allemaal netjes opgemaakt. Nergens lag speelgoed, en op de bedden lagen geen enkele knuffel. Er zat een goudblond meisje met een blond jongentje op schoot op een bed. En op een ander bed, lag een blond meisje met iets in haar hand. Het ding dat ze vasthield gaf licht, haar gezicht was wit door het ding die licht gaf. Af en toe veegde ze met haar vinger over het scherm heen, of tikte ze er op. Peter keek weer naar het meisje en het jongentje. Het meisje was ongeveer zijn leeftijd en het jongentje ongeveer vijf. Het andere meisje was vijftien dacht Peter.

Het meisje met het jongentje op haar schoot keek op. Peter schrok en dook weg bij het raam. Hij bleef op het dak luisteren. Het raam werd wat meer opengegooid. "Wat is er Rachel?" vroeg het jongentje. Peter gluurde over het dak heen naar beneden. Onder hem stond het oudste meisje. Ze keek om zich heen en naar beneden. Peter dook net op tijd weg voordat ze naar boven keek. "Ik dacht dat ik een lichtje zag." Peter keek naar Tinkerbell, die hem onschuldig aankeek. "Kom je terug op bed om een verhaal te vertellen?" Peter gluurde weer naar beneden. Het meisje had zich omgedraaid, en keek op een klokje op haar pols.

"Ik denk dat jullie nu moeten omkleden, want madame Gothel komt over tien minuten." Het meisje liep weer naar binnen, maar liet het raam open staan. Peter keek Tinkerbell vragend aan. Wie zijn dit? Waarom zeggen ze overgrootoma Wendy en oma Jane? Peter bleef een tijdje luisteren, en hij hoorde dat het meisje een van zijn verhalen vertelde. Hij vloog naar beneden, en keek om het hoekje van het raam. Het oudste meisje zat op bed met het jongentje. Het andere meisje zat op bed, met haar armen om haar knieen gevouwen en luisterde mee. Ze had het lichtgevende ding niet meer bij haar.

Peter en Tinkerbell luisterden naar het meisje met de verhalen, maar opeens werd hoorde Peter de deurknop omdraaien. De deur vloog open, en Peter dook naar opzij, net als Tinkerbell.

"Je zit toch niet weer verhalen te vertellen?" snerpte een schelle stem. "Maar madame Gothel, het is toch niet erg als ik hem verhalen vertel voor het slapengaan?" vroeg het oudste meisje.

"Die verhalen van jouw bestaan niet. Dat moet jij toch wel weten! Je wordt bijna achttien! Je gaat naar een universiteit, en daar kan je niet met sprookjes voortkomen." Peter hoorde het meisje opstaan, en hij wilde stiekem nog even gluren, als de vrouw zei: "Waarom is het raam niet gesloten? Ik had toch gezegd dat je die niet open mocht doen! Alleen op een kier! En nu slapen jullie twee, en jij ook jongedame!" Peter ging op de gevel zitten. De vrouw sloot het raam, en Peter hoorde nog dat het meisje de twee andere kinderen nog goedenacht wenste.

Het licht in de kamer ging uit, maar door het raam van de andere kamer kon Peter zien dat het licht aanging. Peter vloog naar het raam, en Tinkerbell rinkelde zachtjes. Peter draaide zich naar haar toe. "Het kan toch geen kwaad om even te kijken?" vroeg hij. Tinkerbell rinkelde waarschuwend. "Ja, ik pas wel op…" mompelde Peter. Hij keek door het raam, en zag het meisje naar het raam komen. Snel dook hij weg bij het raam, onder de plantenbak die onder haar raam hing.

Het raam ging open, en Peter zag door maar net door de planten door dat het meisje uit het raam leunde. Verbaast keek ze om zich heen. "He… dat is gek, ik dacht dat ik iets zag…" mompelde het meisje. Ze keek om de plantenbak heen, en ze zag Peter. Met grote ogen staarde ze hem aan. Waarom was hij niet gewoon naar de gevel gevlogen?

"Waarom zit je daar?" vroeg het meisje. Peter keek even naar Tinkerbell die haar hoofd schudde, maar hij vloog omhoog. Het meisje staarde hem verbaast aan. "Je… je kan vliegen?" Peter knikte. "Maar waarom zat je daar? En was jij net ook bij het andere raam?" vroeg het meisje nieuwsgierig. "Ik luisterde naar je verhalen." Biechtte Peter op. "Mijn verhalen over Peter Pan?" vroeg het meisje, terwijl ze hem bekeek. "Maar wat was het lichtje van net dan?" Peter keek naar Tinkerbell, die heftig haar hoofd schudde. "Dat was Tinkerbell." Het meisje staarde hem sprakeloos aan.

"Ben jij dan Peter Pan?" vroeg ze na een tijdje. Peter knikte. "Wauw… Het is een eer om je te ontmoeten Peter." Zei het meisje, en ze stak een hand uit. Peter pakte hem voorzichtig aan, en het meisje schudde zijn hand. "Ik ben Rachel, de kleindochter van Jane." Ze liet zijn hand los. "Wauw Peter." Zei ze en ze schudde haar hoofd. Peter wachtte af of ze iets zou zeggen, maar dat deed ze niet. Het meisje staarde denkend naar de sterren, en Peter volgde haar blik. Ze keek naar de ster waar hij uit gekomen was.

"Weet je Peter, er is veel gebeurt sinds jij weg was." Zei Rachel na een tijdje. "Oma Jane en overgrootmoeder Wendy vertelden mij de verhalen over jou toen ik klein was. Ze zeiden ook dat als ik jouw tegenkwam, dat ik de groeten van hen aan jou moest doen." Peter staarde haar vragend aan. "Het is een tijd geleden, sinds de laatste keer dat jij Wendy en Jane hebt gezien Peter." Zei Rachel, en ze liep haar kamer binnen. Peter volgde haar aarzelend naar binnen. Rachel ging op haar bed zitten, en Peter op een stoelleuning. "Ik ben de kleindochter van Jane, en…" Ze was even stil. "Peter, de laatste keer dat jij Wendy zag was ze moeder, toch?" Peter knikte. "Ze is mijn gootmoeder. Tenminste was…" Ze keek Peter aan. Langzaam drong het tot Peter door. Wendy was… overleden? Hoelang ben ik wel niet weggeweest? "En hoe is het met Jane?" vroeg Peter. Rachel glimlachte. "Ze leeft nog, maar we mogen haar niet zien van madame Gothel." "Wie is dat?" vroeg Peter. "Onze stiefmoeder. Onze moeder overleed toen mijn broertje één was, en mijn vader is vorig jaar overleden." Zei Rachel, en ze boog haar hoofd verdrietig. "Sinds hij er niet meer is, is Gothel steeds erger geworden. Ze stuurt Stan en Kairi naar een Internaat en mij straks naar een universiteit. We moeten vroeg naar bed, en ik mag geen verhalen meer vertellen aan Kairi en Stan." "Kan je het goed dan?" vroeg Peter. Rachel knikte. "Ja, maar Stan's favoriete verhaal is Peter Pan." Zei ze glimlachend. "Ken je er nog meer?" vroeg Peter nieuwsgierig. Rachel knikte. "Veel meer."

Peter dacht na. Als zij hier zo ongelukkig is… Kan ze onze Moeder worden! "Wil je onze Moeder worden?" flapte hij er uit. Rachel keek hem verbaast aan, en stond op. "Alleen als mijn broertje en zusje ook meemogen." Peter dacht na. "Nou, vooruit dan maar." Peter vloog van de stoel af, en wilde naar de deur lopen, maar Rachel liep naar een andere deur. Hij keek haar verbaast aan, maar volgde haar. Ze deed de deur open, en Peter zag alleen maar kleding aan kleerhangers, en schoenen op de grond. Rachel duwde de kleding opzij, liep er doorheen, en hield het open voor Peter. Peter liep er ook doorheen, en zag een ruimte achter de kleding.

Hier lagen allemaal knuffels, speelgoed, boeken, potjes met kleurtjes er in en vele andere dingen. "Er is hiervoor, in de gang een kast, zodat de muur wat dikker was, en er nog plek was voor extra spullen." Legde Rachel uit. Peter knikte, en keek naar een kastje waar ook zo'n ding lag die het andere meisje had. Rachel pakte zijn hand. "Kom!" zei ze en ze trok hem mee naar een klein deurtje, in het midden van de muur.

Ze trok aan een ketting die onder haar jurk zat, en er hing een sleutel en een hartje aan. Ze deed de ketting af, en deed de sleutel in het slot van het kleine deurtje. Met een zachte 'Klik!' ging het open, en ze kroop op handen en knieen naar binnen. Peter volgde haar nieuwsgierig.

Het was hier ook bijna hetzelfde, alleen stond hier meer speelgoed en knuffels. Er was een weggetje gemaakt naar kleding op kleerhangers, en ze liepen samen naar de kleding. Peter maakte een poortje voor Rachel. Ze ging eerst door heen en daarna Peter.

Wat vond je ervan? Review!