ΡΟΖΑΛΙ Ο ΕΜΕΤ ΚΑΙ Η ΑΡΚΟΥΔΑ
Για πρωτη φορα απο τη στιγμη που τελειωσε η ζωη που ποθουσα κατι τοσο πολυ.Μολις αντικρυσα το προσωπο του ενα ριγος με διαπερασε,ηταν λες και η ζωη που ειχα χασει μου προσφεροταν ξανα καθως ενα ενα τα κομματια της χαμενης μου ψυχης ενωνονταν στα ματια του...''Οχι''ψιθυρισα στον εαυτο μου''ειναι δικος μου!''αυτοματα πεταχτηκα μπροστα και μπηκα αναμεσα σε αυτον και την αρκουδα.Το ζωο ξαφνιαστικε και εκανε μερικα βηματα προς τα πισω.Το σωμα μου ειχε κυρτωσει σε σταση επιθεσης κι απο τον λαιμο μου εβγαιναν αγρια γρυλισματα ενω την παρακολουθουσα να με εξεταζει.Ηξερα οτι δεν θα παρατουσε την μαχη τοσο ευκολα,οταν σηκωθηκε στα δυο ποδια και ετοιμαστηκε να επιτεθει.Της ορμηξα πρωτη,τα δοντια μου γυμνωθηκαν και βρηκαν την βαση του λαιμου της.Το ζωο ουρλιαξε απο τον πονο και αρχισε να οπισθοχωρει.Μολις χαθηκε τελειως απο τα ματια μου γυρισα και τον κοιταξα.Με αργα αλλα σταθερα βηματα τον πλησιασα και τον περιεργαστηκα.Ειχε χασει τις αισθησεις του αλλα ζουσε,για ποσο ομως ακομα;Καθε λεπτο που περνουσε εχανε ακομα περισσοτερο αιμα,αιμα...η μυρωδια του ειχε γεμιζε ασφυκτικα αλοκληρη μου την υπαρξη αλλα παλευα σαν τρελη για να αντισταθω.''Οχι,δεν θα τον χασω τωρα,οχι απο τον ιδιο μου τον εαυτο..''ψιθυρισα προσπαθωντας να ανακτησω την ψυχραιμια μου και να σκεφτω καθαρα.Δεν θα μπορουσα να το κανω εγω,οχι χωρις να τον σκοτωσω.Ο Καρλαιλ ηταν ο μοναδικος που μπορουσε να το κανει.Αναλογιστικα την αποσταση,το σπιτι ηταν πολλα χιλιομετρα μακρια.''Θα αντεχε αυτος;Μπορει''απαντησα στην ερωτηση μου''Θα αντεχα εγω;Πρεπει!''γρυλισα σφιγγοντας τα δοντια καθως τον επαιρνα στην αγκαλια μου και αρχισα να τρεχω ασταματητα.Δεν θυμαμαι ποση ωρα ετρεχα,κι ουτε με ενοιαζε,ειχα παψει πια να νιωθω την κουραση και τον αφορητο πονο σε ολο μου το σωμα καθως η εξαντληση με κυριευε σιγα-σιγα.Το μονο που μπορουσα πλεον να νιωσω ηταν αγωνια,η αγωνια μου να σωσω την ζωη του σαν να επροκετο για την δικη μου ζωη.Αν πεθαινε μεσα στα χερια μου δεν θα συγχωρουσα ποτε τον εαυτο μου,οχι δεν θα μπορουσα να ζησω χανοντας την ευτυχια για δευτερη φορα,τωρα ολος μου ο κοσμος ειχε γινει αυτος...
Υπηρχαν ομως και στιγμες που η μυρωδια απο το αιμα του με τρελαινε,υπηρχαν στιγμες που δεν αντεχα και με βασανιζε μαρτυρικα η επιθυμια να τα παρατησω ολα και να υποκυψω στην διψα που συνεχεια ενιωθα.''Οχι!''σκεφτομουν και ξανασκεφτομουν''θα ειναι αφορητο για εμενα να τον χασω!''και τοτε αυτοματα κοιταζα το προσωπο του.Παντα ειχε τα ματια του ανοιχτα,αν και ο πονος φαινοταν να ειναι αβασταχτος για αυτον και παντα με κοιτουσε,με εξεπληξε το ποσο ευχαριστος μου ηταν ο τροπος που με κοιτουσε,σαν να ημουν αγγελος ή κατι τετοιο.Γελουσα πικρα καθε φορα που το σκεφτομουν,αγγελος...ποσο εξω ειχε πεσει!
Οταν τελικα εφτασα σπιτι τον ακουμπησα προσεκτικα στο κρεβατι και μιλησα σιγανα στον Καρλαιλ που στεκοταν διπλα μου ανυσηχος αλλα και εκπληκτος.''Τον βρηκα στο δασος μισοπεθαμενο,του επιτεθηκε αρκουδα και θα τον σκοτωνε αν δεν τον εσωζα....''μιλησα γρηγορα βλεποντας την κατασταση του νεαρου αντρα να χειροτερευει''Σε παρακαλω μεταμορφωσε τον για μενα!''μου προκαλεσε εκπληξη το θαρρος με το οποιο εξεφρασα τον εγωισμο μου.Σοκαριστηκα,μου ηταν τοσο μισητη αυτη η ζωη κι ομως εγω η ιδια την διαλεγα για καποιον αλλο εν αγνοια του!Τον κοιταξα ξανα,μπορει οντως να προτιμουσε να πεθανει αν του δινοταν η επιλογη αυτη την στιγμη.Αλλα οχι,δεν θα αντεχα να χασω κι αυτον,τον ηθελα δικο μου!''Σε παρακαλω..''ξαναειπα στον Καρλαιλ,ο οποιος κοιταζε εξεταστικα το προσωπο μου λες και μαντευε τις σκεψεις μου.''Ας γινει.''ειπε ψυχραιμα εκεινος κι αφου επιασε τον λαιμο του νεαρου αντρα πολυ προσεκτικα βυθισε τα δοντια του στον λαιμο του.Η επιθυμια μου ειχε πραγματοποιηθει,ενα μερος της κλεμμενης μου ευτυχιας ηταν και παλι δικο μου....