ΕΝΤΟΥΑΡΝΤ Η ΑΠΟΦΑΣΗ
Σημειωση:αυτο το fanfiction αναφερεται στην Νεα Σεληνη και πιο συγκεκριμενα στην αποφαση του Εντουαρντ να αφησει την Μπελλα
Η μυρωδια γινοταν ολο και πιο εντονη οσο πλησιαζα,ετρεχε γρηγορα αλλα οχι αρκετα,τον προλαβα πριν απομακρυνθει πολυ απο το σπιτι.''Σταματα,το ξερεις οτι το να φυγεις δεν βοηθαει κανεναν..''του φωναξα ενω ετρεχε λιγα μετρα μπροστα μου.Στο ακουσμα της φωνης μου αρχισε να κοβει ταχυτητα ωσπου τελικα σταματησε για να καθισει στον κορμο ενος δεντρου που ηταν εκει κοντα.Οταν τελικα σηκωσε το κεφαλι απο τα γονατα του το βλεμμα του συναντησε το δικο μου.Τα ματια του ηταν ακομα κατακκοκινα απο την διψα αλλα το προσωπο του ηταν παραμορφωμενο απο τον πονο.''Συγγνωμη...''ψελλισε ψαχνoντας τα λογια για να συνεχισει''πραγματικα δεν ξερεις ποσο λυπαμαι ποσο ντρεπομαι για τον εαυτο μου...''ειπε ενω εγω πασχιζα να συγκeντρωθω καθως οι ενοχες και ταπεινωτικες σκεψεις για τον εαυτο του διαδεχονταν η μια την αλλη χτυπωντας αδιακοπα το μυαλο μου.Ο πονος και ο θυμος με ξεχειλιζαν απο την ψυχη μου αλλα καθως τον κοιταζα επρεπε να παραδεχτω οτι δεν εφταιγε στα αληθεια αυτος.Οταν ειδα τις σκεψεις του,την επιθυμια του να την σκοτωσει την τρελαθηκα,θα παλευα μαζι του μεχρι το τελος για να την υπερασπιστω,θα παλευα με ολους,αλλα οχι,ο Τζασπερ δεν εφταιγε.Ο μοναδικος που εφταιγε ημουν εγω...
Προσπαθουσα να βρω κατι να του πω,αλλα τα λογια δεν εβγαιναν απο το στομα μου.''Εντουαρντ,ειλικρινα λυπαμαι...''ειπε κοιτωντας με και το βλεμμα του φανερωνε ντροπη.''Τζασπερ το ξερω,πηγαινε σπιτι γιατι η Αλις θα τρελαθει απο την αγωνια.''ειπα σιγανα ενω οι σκεψεις της Αλις σφυροκοπουσαν μεσα στο κεφαλι μου.Τοτε ο Τζασπερ εσκυψε το κεφαλι και χαθηκε απο τα ματια μου.Καθισα κατω και ακουμπησα στο ιδιο δεντρο που ηταν πριν κι ο Τζασπερ.Εκλεισα τα ματια και οι σκεψεις αρχισαν να με βασανιζουν,ενα μαρτυριο χωρις σταματημο.Ο μεγαλυτερος μου φοβος ειχε γινει πραγματικοτητα,τιποτα πια δεν θα ηταν το ιδιο...
Η σκεψη οτι παραλιγο να την χασω και μαλιστα απο δικο μου λαθος με χτυπουσε σαν μαχαιρι στην καρδια ξανα και ξανα.Η σκεψη ομως που τρελαινε το μυαλο μου και με πονουσε ως τα βαθη της ψυχης μου ηταν η διαπιστωση που εκανα για ακομα μια φορα,οτι δεν μπορουσα να ελεγξω τον εαυτο μου,οτι κινδυνεψε και απο εμενα τον ιδιο...Τρομος με κατεβαλε στην σκεψη,απεραντη αηδια και μισος για την αθλια υπαρξη μου.Ηταν λαθος να την φερω σημερα εδω,ηταν λαθος να ειναι με την οικογενεια μου,ηταν λαθος να ειναι κοντα μου....
Ηταν λες και με διαπερασε ηλεκτρικο ρευμα,ολα το σωμα αντιδρασε βιαια σε αυτη την σκεψη λες και του στερουσα την πηγη της ζωης.Η αληθεια στεκοταν μπροστα μου σκληρη και αδυσωπητη κι εγω αρνουμουν να την αντιμετωπισω.Το ηξερα απο την αρχη οτι αυτη δεν προοριζοταν για εμενα,μια αγγελικη υπαρξη δεν αξιζει σε εναν καταραμενο,ομως προσπαθησα να την αρπαξω και αυτη ειναι η τιμωρια μου.
Πως ομως μπορεις να αρνηθεις την ιδια σου την ζωη;Η ανασα μου αρχισε να βγαινει ακανονιστα απο το στηθος μου και τα ματια μου εστιασαν στο κενο,ολες οι εικονες που ηρθαν στο μπροστα μου ηταν εκεινη, το προσωπο της οταν κοκκινιζε,τα ματια της οταν κοιταζαν μεσα στα δικα μου,το αγγιγμα της τοσο ζεστο και απαλο πανω στο κρυο μου δερμα,ο ηχος της καρδιας της σε καθε φιλι...
Ηταν σαν ξεριζωνα με τα ιδια μου τα χερια την καρδια μου...
Ξαφνικα ενιωσα τις σκεψεις της Αλις μεσα στο κεφαλι μου να δυναμωνουν,πηρα μερικες βαθιες ανασες και σηκωσα το βλεμμα.Την ειδα να ξεπροβαλλει μεσα απο τα δεντρα με γοργο βημα,το βλεμμα της ηταν ανησυχο.''Ο Καρλαιλ εραψε το τραυμα,αν θελεις μπορεις να δεις την Μπελλα...''ξαφνικα σταματησε και με κοιταξε εκπληκτη.Το βλεμμα της ηταν κενο και ειχε παγωσει εκει που βρισκοταν''Δεν πιστευω να σκοπευεις....''κοντανασανε με τρομαγμενο υφος αλλα πριν προλαβει να συνεχισει την εριξα ενα θυμωμενο βλεμμα.Επειτα σηκωθηκα ορθιος και αρχισα να περπαταω αργα προς το σπιτι.
Ενιωθα σαν να πεθαινα για δευτερη φορα,μονο που ηξερα οτι αυτος ο πονος δεν θα εφευγε ποτε.Χωρις εκεινη ημουν στα αληθεια νεκρος,νεκρος για παντα...