Hi guys!

What, another story? Nah, it's just a one-shot. Anyways, I began this quite a while ago and finished it over the winter holidays. And yeah, it's Dutch. But don't panic, in the other chapter you can find the (almost) exact translation in English. Some Fiyeraba for everyone of you! ;)

The reason why I did this? Well, I happen to have a few friends who'd love to learn Dutch… Yeah, and since I'm from Dutchland, I speak Dutch, most of the time, and I can write in Dutch. :P I still don't get why musicgal3, siarenthander, and Oz know who more, want to learn Dutch. But this one is specially for you!

Maybe because I myself don't like the language very much. It's by far not as beautiful as French, German or English for example. And so I can't guarantee that both stories are beautifully and perfectly written. There will probably be grammar errors on both sides. XD

If you're uncomfortable with a cute couple kissing and implied stuff, nothing too bad I can assure you, then I'd suggest you leave this page. But if you love Fiyeraba, then I'd certainly not leave for a few more minutes.

Enjoy! And yeah, now I'm really going on hiatus. ;)

Disclaimer: I do not own any part of Wicked. I guess that has not changed overnight. :/

Dit ene moment

"Fiyero, ik..."

"Wat?"

"We kunnen toch niet zomaar–"

Maar Elphaba werd onderbroken door twee satijnzachte lippen. Haar hart begon als een wilde te kloppen. Dit gebeurde toch niet echt? Een prins kuste je alleen in sprookjes. En niet te vergeten, alleen meisjes met koninklijk bloed. Nee, niet zij, zij was het niet. Ze rilde.

"Heb je het koud?"

Elphaba schudde haar hoofd en liet zich gewillig door Fiyero vasthouden. Misschien wel te vast, maar wat maakte het uit? Zij hadden samen Glinda bedrogen, althans, zo voelde het. Zij samen. Kon ze nu ook verder gaan? Wat had ze te verliezen? Een ziel had ze niet.

"Kras dit moment in mijn ziel," fluisterde ze, ze schold op zichzelf, ze had geen ziel, terwijl ze een hand door zijn haren streek. "Kus me te vurig, hou me te vast..."

Hij deed zoals ze hem vroeg.

Ze had dit nooit durven dromen. Gekust worden door iemand die zelf perfect was. Door iemand die werkelijk zo veel van haar hield dat hij zijn perfecte leven voor haar had verlaten. Het was alsof de hemel viel, elke kus opnieuw leek het alsof de grond schudde.

Nu zijn we samen. Samen. Dit ene moment.

Hij was zo dichtbij, de man van haar dromen. Ze ademde zijn adem en ondanks het kille, vochtige bos voelde ze hoe warm hij was. Hij zweette helemaal van zijn poging haar simpele wens te vervullen. Ze wist dat wanneer dit voorbij zou gaan, het voor altijd in haar zou vlammen. Dit ene moment.

"Waar denk je aan?"

"Niets, jou, uh, niets."

Hij keek naar haar met andere ogen, een andere blik, Fiyero wist dat zeker. Hoe kon hij haar nu pas zo duidelijk zien? In al haar schoonheid, hoe kon hij zo blind zijn?

Hij kuste haar opnieuw.

En in haar armen had hij geen tekst. Sprakeloos keek hij in haar ogen. Hij dacht terug aan een paar uur geleden, toen hij haar na zoveel jaar eindelijk had gevonden. Net als nu, was hij toen met stomheid geslagen. Alsof hij door haar was betoverd, behekst. Maar hij wist, elke keer weer wanneer hun lippen elkaar vonden, dat dit ware liefde was.

Nu, nu waren ze samen, dit ene moment. En wanneer ze samen op de grond zakte, zwoor Elphaba dat als dit haar lijf was, ze het nooit gekend had. Ze wist dat ze van Fiyero hield, maar de manieren waarop hij haar wilde, waren onbekend voor haar en ze vroeg zich af of hij ooit zo van Glinda gehouden had als hij nu duidelijk van haar hield.

"En als er geen toekomst is," Fiyero ademde tegen haar lippen, "Dan is er vandaag."

"Vandaag," Elphaba fluisterde, "Dat is al wat ik vraag."

Nu waren ze samen, dit ene moment. En voor hun daden hoefden ze geen geloften, geen beloften, ze vroegen zelfs geen happy end. Want ze wisten, hoe hun leven na dit moment ook zou lopen, dat ze voor altijd bij elkaar zouden horen. Als je zou kunnen zien hoe het maanlicht een bed voor hen spreidde, hoe de natuur bleek in te stemmen met de band die ze vormen, zouden zelfs de meest koppige mensen gaan geloven in het lot.

Wanneer alles was gezegd en gedaan en Fiyero Elphaba dicht bij zich in zijn armen hield, wist ze diep in haar hart dat het niet voor altijd zo zou kunnen zijn. Hoe graag ze het ook zou willen. En dus dwong ze zichzelf de herinnering van hem, zijn gezicht, zijn sterke armen om haar heen, zijn geur, vast te houden.

"Dit ene moment," zuchtte ze.

"Ik hou van jou, Elphaba."

"Ik hou ook van jou, Yero." Alleen de laatste lettergreep van zijn naam kwam uit haar mond, want ze was nog steeds een beetje buiten adem.

Fiyero glimlachte wanneer hij haar kuste. "Dat klinkt leuk."

"Yero, ik..." Elphaba durfde hem nauwelijks aan te kijken, want ze was nog steeds bang voor afwijzing.

"Wat, wat is het?" Fiyero vroeg oprecht bezorgd.

"Ik voel me voor het eerst," probeerde ze. En toen ze hem eindelijk in de ogen keek, vond ze het woord, "Echt, Wicked."

Fiyero grinnikte zacht voordat hij haar nogmaals kuste om nog één keer dat moment her te beleven, waarin hij wist dat haar hart voor altijd van hem zou zijn en waarin hij haar kon laten voelen hoeveel hij juist voor altijd van haar zou houden.

Yeah, I guess you could follow this story perfectly, right? Translate every sentence and word. Why don't you give me a short summary in your review? ;)