Ik haal voorzichtig mijn vingertjes voor mijn ogen vandaan en zie nog net hoe de oudere tribuut zijn mes uit het met bloed besmeurde hoopje vlees en botten haalt.. Ik sla mijn handen snel weer voor mijn ogen, maar ik weet dat ik het beeld van wat ik net heb gezien nooit zal kunnen vergeten. Ik kruip dicht tegen mijn moeder aan, die haar arm over mijn schouder slaat. Ik kan nu alleen maar denken aan de familie van de twaalfjarige jongen in District 8, die zojuist hebben moeten kijken hoe hun zoon, broer(tje), vriend afgeslacht werd. Die jongen verdiende het niet om daar te zijn en al helemaal niet om zo gruwelijk aan zijn einde te komen.

'Haal je handen maar van je ogen, het is voorbij,' Fluistert mijn moeder in mijn oor. Ik doe wat ze zegt en zie dan mijn vader, met Noah op zijn schoot, glunderend naar de tv kijken. Hij is zo geobsedeerd door de spelen en zit de hele dag aan de buis gekluisterd, bang dat hij een gevecht mist als hij even weggaat. Alle gevechten worden natuurlijk een aantal keer herhaald, maar er gaat niks boven een live gevecht volgens mijn vader.

'Ik kan niet wachten op de dag dat jullie als winnaars uit de arena komen.' Ik kijk geschokt van mijn vader naar mijn moeder.

'Ik wil niet meedoen aan de Hongerspelen,' zeg ik met de tranen in mijn ogen.

'Dat hoeft ook niet jongen. Dat beloof ik je,' zegt ze kalmerend. Ik werp mijn blik weer op mijn vader en zijn glunderende blik is verdwenen en heeft plaats gemaakt voor een norse. Hij tilt mijn broer van zijn schoot , draait hem om en zet hem weer op zijn schoot.

'Ga jij je vader wel trots maken door een winnaar te worden.' Noah knikt enthousiast.

'Ja, papa.' Mijn vader geeft hem een knuffel en drukt een kus op zijn wang.

'Goed zo jongen,' zegt hij terwijl hij mij geen blik meer waardig gunt.

Een traan verlaat mijn oog en valt op de grafsteen van mijn moeder. Mijn moeder, die ik zo ontzettend mis. Ze is al elf jaar geleden overleden, maar er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan haar denk. Ze was echt de beste moeder in de wereld en de enige die het accepteerde dat ik niet aan de Hongerspelen mee wou doen. Mijn vader haat me en ziet me als een mislukkeling, zeker nu dat mijn tweelingbroer vorig jaar de Hongerspelen heeft gewonnen. In mijn vaders ogen is hij een god, in mijn ogen is hij een moordenaar en binnenkort zal ik ook een moordenaar zijn. Het is niet het missen van mijn moeder dat mij aan het huilen maakt. Het is dat ik haar laatste belofte aan mij ga verbreken. Ik ga naar de Hongerspelen en ik ga winnen ook. Ik zal mijn vader laten zien dat ik geen mislukkeling ben.

'Mam, Ik zal voorlopig niet meer langs komen. Het spijt me mam, maar ik ga naar de Hongerspelen. Je hoeft niet bezorgd te zijn. Ik ga toch wel winnen en mocht het zijn dat ik niet win, dan kan ik jou eindelijk weer zien.' Het is misschien raar om tegen een overleden persoon te praten, maar het lucht mij altijd op. Ik kom hier vaak en dan vertel ik van alles aan mijn moeder, zo is ze toch nog een beetje bij mij.

'Ik moet weer gaan. Dag mam.' Ik haal met mijn duimen, de tranen van mijn gezicht. Het is gedaan met huilen, nu moet ik weer de sterke Levi zijn die ik altijd ben. Ik ben de laatste jaren erg hard geworden, dankzij mijn vader en Noah. Daar ben ik ze eigenlijk wel dankbaar voor, anders had ik nooit gedurfd om mee te doen aan de Hongerspelen. Eigenlijk is er niks meer over van de Levi, die huilend tegen zijn moeder zei dat hij niet mee wou doen aan de Hongerspelen. Toen was ik nog een zachtaardige kind, die om alles kon huilen. Nu ben ik een sterke achttien jarige, die eigenlijk nooit meer huilt. Ik laat sowieso niet snel mijn emoties zien.

Ik loop met Maya in haar kinderwagen door de stille straten van District 1, normaal is het altijd druk op de straten. Maar op de dag van de boete is het altijd rustig, iedereen zit thuis te wachten op de boete. Sommige gezinnen zitten vol verlangen te wachten totdat een van de kinderen, zich vrijwillig kunnen stellen. Andere zitten vol angst te wachten, bang dat een van hun kinderen worden gekozen. Al hoeven ze hier in District 1 niet bang te zijn om gekozen te worden, want er zijn altijd vrijwilligers en dit jaar ben ik er één van.

Ik kijk even naar Maya, die nog vredig ligt te slapen. Ik ben echt dol op dit meisje en ik snap niet dat Noah zo slecht met zijn dochter om kan gaan. Iedereen in District 1 denkt dat ik de vader ben van Maya, maar dat is niet zo. Ik ben 'slechts' haar oom al voel ik me ook meer haar vader, dan oom.

'Leviiii!' Ik schrik me kapot en draai me snel om en zie dan Rick staan. Hij stond dus zo achterlijk mijn naam te schreeuwen. Ik werp snel een blik naar achter om te kijken of Maya nog slaapt en gelukkig doet ze dat nog.

'Gast, er ligt hier eentje te slapen.' Ik kijk hem kwaad. Hij glimlacht naar me en geeft me een knuffel en het is heel irritant maar ik kan gewoon niet boos blijven op mijn beste vriend.

'Ik heb je gemist vanochtend. Ik had verwacht dat jullie nog wel een nacht samen wouden doorbrengen, voordat jullie elkaar een paar weken niet zullen zien,' zegt hij terwijl hij even naar Maya kijkt.

'We hebben gisterenmiddag al afscheid genomen,' lieg ik.

'Oh, ik dacht dat jullie nog wel een spannende nacht samen wouden.' Ik rol met mijn ogen en dan lopen we samen de winnaarswijk in.

'Moet jij niet naar huis,' zeg ik als we mijn huis binnenlopen.

'Nee, ik ben al helemaal klaar voor de boete.' Hij ploft neer op de zwart leren bank en gooit zijn voeten op de salontafel. Ik haal Maya uit de kinderwagen en zet haar bij de blonde jongen op schoot.

'Als je toch al helemaal klaar bent, kun je wel even op Maya letten en ik denk dat ze wel een flesje kan gebruiken.' Rick kijkt me verbaasd aan.

'Kan haar vader dat niet doen.' Ik grinnik om zijn opmerking.

'Haar vader ligt waarschijnlijk nog te slapen na een wilde nacht.' Ik loop de woonkamer uit en ren de trap op.

Ik sla een handdoek om mijn middel en loop de badkamer uit. Ik loop richting mijn slaapkamer als de deur van Noah`s kamer opengaat. Twee blonde meisjes komen de kamer uitgelopen met Noah achter hun. Ik herken de meisjes wel vaag van school, maar ik zou niet weten hoe ze heten.

'Hee, broertje,' zegt Noah. De twee meisjes kijken me blozend aan.

'Je ziet er goed uit,' zegt een van de meisjes.

'Zo zijn dit je sletjes van vandaag.' De meisjes kijken me verontwaardigd aan.

'Ik ben geen slet,' zeggen ze tegelijk.

'In zijn ogen wel.' Ik loop langs ze heen en hoor nog net dat mijn broer zegt dat ik mijn bek moet houden en dat ik een klootzak ben. Ik gooi met een klap de deur achter mij dicht.

Ik pak een zwart T-shirt uit mijn kast en trek het over mijn hoofd. Ik snap echt niet dat al die meiden zich zo laten gebruiken door Noah. Ik loop naar mijn kingsize bed en pak de zwarte jeans die ik had klaargelegd van het bed en trek hem aan. Ik stap in mijn witte sneakers en bekijk mezelf in de spiegel. Mijn outfit is misschien simpel, maar mijn spieren zijn goed te zien en dat valt altijd wel in de smaak bij de sponsors. Al hoef ik me geen zorgen te maken over sponsors. Ik ben niet arrogant, maar ik weet dat ik er goed uitzie en ik ben ook nog eens de eeneiige tweelingbroer van de winnaar van vorig jaar. De sponsors zullen in de rij staan voor mij. Ik haal nog een hand door mijn bruine haar en loop dan weer naar beneden.

'Zo heb je, je sletjes weer het huis uitgegooid?' vraag ik aan Noah die op de bank zit te ontbijten. Natuurlijk heeft hij weer geen oog voor Maya en zit Rick haar de fles te geven.

'Ik heb ze mijn geweldige lichaam al gegeven. Had ik ze nog meer moeten geven?' Ik kan dan misschien arrogant overkomen, maar hij is echt arrogant.

'Eikel.' Ik krijg een harde klap tegen mijn achterhoofd.

'Heb niet z'n grote bek tegen je broer,' zegt mijn vader kwaad. Ik slik even en kijk met gebalde vuisten naar Rick.

'Zullen we gaan?' Hij staat op en kijkt dan om zich heen, niet wetend waar hij Maya moet laten.

'Geef haar maar aan haar vader of opa.' Hij legt Maya bij Noah op schoot en dan lopen we samen het huis uit.

'Gaat het?' vraagt hij bezorgd. Ik knik.

'Ik snap niet dat je nog bij hun woont. Waarom kom je niet gewoon bij ons wonen?' Snapt hij dat nu echt niet?

'Omdat ze dan gewonnen hebben. Ik laat ze me niet wegjagen en hou er nu maar over op,' zeg ik als we de winnaarswijk uitlopen.

'Ik heb nou al medelijden met het meisje, die naar de Hongerspelen gaat,' Ik kijk hem verbaasd aan. In andere districten kun je medelijden hebben voor de gekozen tributen, maar hier hoeft dat niet.

'Hoezo?' vraag ik hem als we in de rij gaan staan, om ons in te schrijven.

'Nou, ze moet een paar dagen met jouw broer omgaan. En hij zal er vast alles aandoen om haar in zijn bed te krijgen.' Daar heeft hij gelijk in. Noah heeft onderhand elke nacht wel een ander meisje en het verbaasde me ook niks toen twee maanden geleden Maya voor de deur lag en het zou me ook niks verbazen als er binnenkort nog meer baby`s voor de deur liggen. Noah ontkende eerst nog dat hij de vader is van Maya, maar ze heeft dezelfde groene ogen als ons en ze lijkt nu al op ons. Dus het is wel duidelijk dat ze zijn dochter is.

'Hoi Levi.' Zuchtend kijk ik naar Abigail. ze is mijn ex en we zijn al ruim twee jaar uit elkaar, maar toch hoopt ze nog steeds dat wij bij elkaar komen.

'Hoi Abigail,' zeg ik tegen de brunette.

'En ga je vandaag in de voetsporen treden van je broer?' Ze steekt haar hand uit naar de vredebewaker die achter een tafel zit, om haar bloed te laten prikken.

'Nee, ik blijf lekker in District 1.' Lieg ik tegen haar. Het is niet dat zij niet mag weten dat ik wel ga, maar ik wil niet dat Rick het hoort. Als hij het weet, gaat hij zeker te weten mij proberen tegen te houden. En daar heb ik geen zin in.

'Zullen we vanavond dan iets samen gaan doen?' De vredebewaker pakt hardhandig mijn hand vast en prikt in mijn vinger. Hij duwt mijn vinger op het blad voor hem en laat me dan weer los.

'Nee, Abigail. We zijn uit elkaar en ik wil niks meer met je. Accepteer dat nou eens gewoon.' Rick duwt mij aan de kant en gaat voor Abigail staan.

'Wij kunnen we vanavond iets gaan doen.' Abigail kijkt hem afkeurend aan en loopt dan weg.

'Het is niet eerlijk. Jij kunt elk meisje in heel District 1 krijgen, terwijl je al een relatie hebt en ik ben single en ik kan niemand krijgen.' Het is zielig voor hem, maar toch kan ik een grinnik niet onderdrukken. Rick slaat zijn armen over elkaar hen en kijkt me boos aan.

'Awh jochie toch. Er is vast wel ergens een meisje te vinden die wel met jou op date wilt.' Ik sla mijn armen om hem heen. Wat me een stomp in mijn maag oplevert.

'Zo, die verdiende je.' Hij kijkt me lachend aan en hij heeft wel gelijk. Ik klop hem lachend op zijn schouder.

Ik neem samen met Rick plaats in de vak van de achttienjarige jongens, terwijl de burgemeester het podium op komt gelopen. Mijn blik glijd af en ik staar een tijdje naar het groepje mensen die in een rij naast elkaar zitten. Het zijn de helden van District 1, ook wel bekend als winnaars. En uiterst links van de rij zit Noah. Het valt me nog mee dat hij op tijd was. Naast hem zit Kian, de broer van Rick. Kian kijkt naar mij en glimlacht. Ik lach even terug en werp mijn blik op Lilith, die inmiddels de plek van de burgemeester heeft ingenomen. '

'Welkom, lieve mensen van District 1,' zegt de Capitolse vrouw enthousiast. Denkt zij nou zelf dat ze er echt mooi uitziet, met haar paarse haar en de diamanten rond haar ogen. En het lelijkste is nog wel de lange blauwe wimpers. Maar toch zou het me niks verbazen als ze in het bed van Noah beland.

Ik had verwacht dat ik nu wel zenuwachtig zou zijn, maar dat is niet zo. Ik ben volledig kalm. Al zou ik het toch wel fijn vinden als het erop zit.

Ik word uit mijn gedachte gehaald door Lilith die blijkbaar al haar zegje heeft gedaan en nu een papiertje uit de bol van de meisjes heeft getrokken.

'En het meisje dat de eer van District 1 mag hoog houden is...Victoria Lustri!' Lilith schreeuwt het laatste. Een blond meisje, die ik herken als een van de twee sletjes van vanochtend, loopt trots uit het vak van de zeventienjarige meisjes richting het podium. Ze heeft haar kin omhoog en een grote glimlach siert haar gezicht als ze het podium betreed.

'Zijn er vrij...'

'Nee ik ga zelf!' zegt Victoria zelfverzekerd.

'Oké, dan gaan we nu naar de jongens.' Lilith loopt met een sierlijke pas naar de bol van de jongens. Ze laat haar hand door de papiertjes glijden en pakt er uiteindelijk een vast. Ze houd het papiertje interessant omhoog en loopt weer met een sierlijke pas naar de microfoon.

'De jongen die onze winnaar mag opvolgen is...L' Ik laat haar, haar zin niet afmaken en schreeuw dat ik me aan bied.

Rick kijkt me geschokt aan en ik loop met een zelfverzekerde blik naar het podium.

'Wel, wel. Ik hoef jou naam niet te vragen, want als mijn ogen me bedriegen ben jij de broer van de geweldige Noah. Dames en heren onze mannelijke tribuut van het dit jaar is Levi Adams.' Ik kijk met een lach naar de menigte ik laat mijn ogen even afglijden naar Noah en Kian, die mij beide verbaasd aankijken. Ik kijk snel weer naar de menigte.

'Ik weet nu al dat we dit jaar weer gaan winnen. Met deze twee fantastische tributen. Dames en heren geef ze nog een daverend applaus.' Het publiek klapt enthousiast en ik geef Victoria een hand. Ik kijk recht in het gezicht van Victoria en als blikken konden doden, had ik nu morsdood op het podium gelegen.