Mijn eerste Fred/Hermione fanfic!! echt waar, ik hóú van dat koppel. hopelijk jullie ook! =)
Ik las vandaag een aantal fanfics over hen, maar er zijn er best wel weinig... schande! zijn er zo weinig mensen die hen samen helemaal te gek vinden, nee toch??
Nou ja, in ieder geval.. hopelijk vinden jullie het wat! en ik lees très graag reviews, dat geeft me weer een beetje meer aansporing om door te schrijven.. snap je? =)
Nou, tast toe!
Remember when you held my hand like you'd never let go?
Remember that. Because that's all you can do.
It seems like... we'll never make another memory.
Het zachte geruis van de wind die door de bomen streek maakte dat zij zich op haar gemak voelde, het was lange tijd geleden dat ze zo rustig had kunnen zitten. Genietend van het uitzicht, zonder op haar hoede te moeten zijn voor Voldemort en zijn handlangers.
Het was vier maanden geleden dat ze de duistere tovenaar verslagen hadden, en langzaam maar zeker verdween het gevoel dat Hermelien continu voor alles op haar hoede moest zijn. De rust was wedergekeerd in de toverwereld.
En nu was ze gek genoeg weer hier, op de plek die haar zo geliefd, zo vertrouwd was. De plek die de afgelopen zeven jaar een tweede thuis voor haar was geworden. En voor haar niet alles, maar ook voor Harry, en misschien zelfs voor Ron. Al had hij een gruwelijke hekel aan school. Een heel schooljaar hadden ze geen lessen gevolgd, en nu alles voorbij was en zelfs de school weer helemaal opgeknapt was, want er was nogal een flinke schade aangericht tijdens het laatste, allesbeslissende gevecht. Zag professor Anderling het min of meer als vanzelfsprekend dat zij, net als de andere leerlingen van hun jaar die lange tijd ondergedoken hadden gezeten, het examenjaar over zouden doen.
Harry had het idee om na al die tijd weer terug te gaan naar school, alsof er niets veranderd was, maar vreemd. Hij was echter niet de enige, Ron en zij dachten er precies zo over. Toch hadden zij zich weten over te halen, en zij waren niet de enige leerlingen van hun jaar die zich door Anderling hadden weten over te halen. Sterker nog: een grote hoeveelheid was teruggekomen, om het zevende jaar nog eens over te doen. Hermelien wierp een blik omhoog naar de schemering. De lucht was vermengd van blauw en rood, en het zag ernaar uit dat ze zo naar binnen zou moeten, als ze nog op tijd voor het avondmaal zou willen zijn. Niet dat ze honger had, ze had gek genoeg de laatste maanden nooit echt honger...
Wat nog veel vreemder was, was het hele gebeuren rondom Fred en George. Op de dag van het Grote Gevecht zag het ernaar uit dat de tweeling nooit meer samen zou zijn. Fred werd getroffen en bedolven onder een instortende muur. Hermelien had gedacht dat ze zijn vrolijke grappen nooit meer horen zou, nooit meer zijn fonkelende bruine ogen zou kunnen kijken of zijn scheve lach zou zien. Ze hadden hem al naar de andere gevallenen gebracht, hun hoop was verloren. Ze zag het weer precies voor zich, toen het Grote Gevecht voorbij was, was ze nog naar de gevallenen gegaan om afscheid te nemen.
Met tranen in haar ogen had ze daar gestaan, eerst was ze met tranen in haar ogen Lupos, Tops en de anderen gepasseerd, toen ze bij hem aankwam... Ze had stilletjes naast hem neergeknield, alsof ze bang was hem wakker te maken, en kon haar tranen niet meer in bedwang houden. "Het is zo oneerlijk..." had ze zachtjes gesnikt, terwijl de tranen over haar wangen stroomden en op de grond drupten. Deze heldhaftige mensen hadden dapper gevochten, geen moment hadden ze van hun zij geweken. Was dit hun beloning? In wat voor een wrede wereld leefden zij?
Een van de tranen die over haar wangen rolden was op Fred's hand, die slapjes naast zijn levenloze, gehavende lichaam lag, gedrupt. Ze had net haar tranen weggeveegd toen ze zijn hand zag bewegen, een moment lang had ze zich afgevraagd of ze gek was geworden. Maar toen even later zijn oogleden bewogen wist ze het zeker: Fred was nog in leven!