Dit is een one-shot die ik heel wat jaartjes geleden geschreven heb maar de eerste de ik hier post..

Hij is niet zo heel goed en ik ben een beetje laat met posten..

Maar veel lees plezier..

Eenzame kerst

Langzaam dwarrelde er een sneeuwvlokje naar beneden en landde zachtjes op zijn neus. De sneeuw was nat net zoals de tranen die langs zijn wangen naar beneden druppelde.

Nooit had hij de gegeven hoop op een beter leven en de liefde van kerst gevoeld.

Nooit had hij ingezien dat kerst iets bijzonders was tot nu..

Tot deze kerst waarschijnlijk zijn laatste kerst...

Elk moment kon Voldemort zijn dooddoeners bij elkaar roepen en dan zouden ze samen opweg gaan naar Zweinstein.

Maar iets in hem zij dat hij Zweinstein niet zou halen en dat hij voordat ze daar aankwamen zou sterven.

Moederziel alleen

Zonder iemand die om hem gaf en om hem zou rouwen.

Was dit zijn lot?

Zijn einde?

Sterven als een dooddoener die een dienaar was geweest van 1 man,

een verschrikkelijke man die maar 1 pad had?

Het pad van dood en verderf?

Had het anders gekunt?

Had hij als hij geen dooddoener was geweest een gelukkig kerstfeest kunnen vieren met zijn gezin?

Was het ooit anders geweest?

Hij speurde zijn herrinneringen af op zoek naar iets dat op een echte kerst leek.

Niks..

Leeg..

Of toch...?

Er kwam een beeld voor zijn ogen.

Een beeld van een gelukkig jongetje met blond haar die op een stapel kussens onder de kerstboom lag.

Een klein blond jongetje dat blij zijn pakjes open maakte en hem daarna met grote ogen van geluk aankeek.

Opeens herkende hij het blonde jongetje.

Dat was zijn zoon..

Zijn zoon die voor hem was gestorven toen de ordeleden binnenstormden om de daar verblijvende dooddoeners te vermoorden.De ordeleden die ook zijn vrouw hadden vermoord omdat ze een dooddoener was en volgens hun talloze moorden op haar geweten had. Zijn zoon Draco...

Hij kneep zijn ogen dicht om zich nog 1 tel vast te houden aan zijn herrinnering.

De herrinnering aan zijn beste kerst ooit.

Zijn herrinering aan hoop en geluk...

Zijn herrinnering die hem door dit gevecht zou slepen.

Om erna een beter leven op te bouwen.

Hij zou het overleven kostte wat het kost..

The end