Disclaimer: Dit is een vertaling van de FanFic "Harry Potter and the Methods of Rationality" door Less Wrong.
Harry Potter (tm) is van J.K. Rowling.

Als je na hoofdstuk 10 deze fic nog steeds niet leuk vind, kan je beter stoppen/opgeven.

De snelheid van het verhaal is als seri le fictie, bijvoorbeeld een tv-show die voor een van tevoren bepaald aantal seizoenen doorgaat, de individuele afleveringen apart worden uitgezet, maar met een verhaal dat over de gehele duur opbouwd tot een climax.

Alle wetenschap genoemd in deze fic is echte wetenschap. Vergeet echter niet dat, voor alles dat niet wetenschappelijk is, het oogpunt van de karakters mogelijk niet hetzelfde zijn als die van de autor (Less Wrong). Niet alles dat de hoofdfiguur doet is een les in iets, en advies gegeven door duistere karakters kan onbetrouwbaar zijn of tweesnijdend.

Onder maanlicht glimmert een klein fragment van silver, een fractie van een lijn...

(zwarte gewaden, vallend)

...liters bloed verspilt, iemand schreeuwt een woord.

Elke centimeter van de muur is bedekt door een boekenkast. Elke boekenkast heeft zes planken, bijna tot aan het plafond. Sommige planken staan vol met hardcover boeken: wetenschap, wiskunde, geschiedenis en nog veel meer. Andere planken hebben twee lagen van paperback science fiction, met de tweede laag verhoogt door lege tissue-dozen of iets vergelijkbaars, zodat je de achterste rij kan zien boven de voorste rij. En nog steeds is het niet genoeg. Boeken vullen de oppervlaktes van tafels en stoelen en maken kleine stapels onder de ramen.

Dat is de woonkamer van het huis bewoond door de eminente professor Michael Verres-Evans, en zijn vrouw, mevrouw Petunia Evans-Verres, en hun geadopteerde zoon, Harry James Potter-Evans-Verres.

Er lag een letter op de tafel in de woonkamer, en een ongefrankeerde envelop met geelachtig perkament, geaddresseerd aan [i]Mr. H. Potter[/i] in emerald-groene inkt.

De professor en zijn vrouw waren in een heftig gesprek verwikkeld, al schreeuwden ze niet. De professor vond schreeuwen barbaars.

"Je maakt een grapje," zei Michael tegen Petunia. Zijn stem verraadde echter dat hij bang was dat ze serieus was.

"Mijn zus was een heks," herhaalde Petunia. Ze zag er ge ntimideerd uit, maar hield stand. "Haar man was een tovenaar."

"Dat is absurd!" zei Michael scherp. "Ze waren bij onze bruiloft - ze bezochten ons op Kerstmis -"

"Ik vertelde ze dat jij het niet hoefde te weten," fluisterde Petunia. "Maar het is waar. Ik heb dingen gezien -"

De professor rolde met zijn ogen. "Schat, ik snap dat je niet bekend bend met de skeptische literatuur. Je realiseert je misschien niet hoe makkelijk het is voor een getrainde illusionist om het onmogelijke mogelijk te maken. Herinner je hoe ik Harry heb geleerd lepels te buigen? En als het lijkt dat ze altijd konden raden wat je dacht, dat heet cold reading -"

"Het was niet zoiets als het buigen van lepels -"

"Wat was het dan?"

Petunia beet op haar lip. "Ik kan dat niet zomaar vertellen Je zult denken dat ik -" ze slikte. "Luister. Michael. Ik was niet - altijd zoals ik nu ben -" ze wees naar haarzelf, als om haar lenige vorm aan te duiden. "Lily deed dit. Omdat ik - omdat ik haar erom gesmeekt heb. Ik heb er jaren om gesmeekt. Lily was [i]altijd[/i] al mooier dan mij, en ik... ik was naar tegen haar, vanwege dat, en toen kreeg ze [i]magie[/i], kan je je voorstellen hoe dat voelt? En ik [i]smeekte[/i] haar om wat van die magie te gebruiken op mij zodat ik ook mooi kon zijn, zodat ook al had ik niet haar magie, ik in ieder geval mooi was."

Tranen verzamelden zich in Petunia's ogen.

"En Lily zei altijd nee, en verzon de meest stupide excuses, zoals dat de wereld zou vergaan als ze aardig zou zijn tegen haar zus, of dat een centaur haar had verteld het niet te doen - de meest idiote dingen, en ik haatte haar erom. En toen ik net was afgestudeerd, ging ik uit met die jongen, Vernon Dursley, hij was vet en de enige jongen die met me wou praten op school. En hij zei dat 'ie kinderen wou, en de eerste zoon Dudley zou worden genoemd. En ik dacht bij mezelf, [i]welke ouder noemt zijn kind nou Dudley Dursley?[/i] Het was alsof ik mijn hele toekomst voor me zag uitgerold, en ik kon het niet uitstaan. En toen schreef ik een brief aan mijn zus en vertelde haar dat als ze niet hielp, ik liever gewoon -"

Petunia stopte.

"In ieder geval," zei Petunia, haar stem zwak, "ze stemde eindelijk toe. Ze zei dat het gevaarlijk was, en ik zei dat het me niet meer uitmaakte, en ik dronk een drankje en was ziek for weken, maar toen ik beter werd was mijn huid egaal en werd wat voller in de juiste plekken en... ik was prachtig, mensen waren [i]aardig[/i] tegen me," haar stem brak, "en toen kon ik mijn zus niet langer haten, zeker toen ik leerde wat haar magie haar uiteindelijk bracht -"

"Schat," zei Michael zachtjes, "je werd ziek, je kwam wat aan toen je rustte in bed, en je huid werd er vanzelf beter op. Of je ziekte zorgde ervoor dat je een beter eetgewoonte op nahield -"

"Ze was een heks," herhaalde Petunia. "Ik zag het."

"Petunia," zei Michael. Ergernis kroop in zijn stem. "Je [i]weet[/i] dat het niet waar kan zijn. Moet ik echt uitleggen waarom?"

Petunia wrong haar handen. Ze leek op het punt te staan om in huilen uit te barsten. "Mijn liefde, ik weet dat ik geen argument kan winnen van jou, maar alsjeblieft, je moet me hier op vertrouwen -"

"[i]Pap! Mam![/i]"

De twee stopten en keken naar Harry alsof ze waren vergeten dat er nog een derde persoon aanwezig was in de kamer.

Harry nam een diepe teug adem. "Mam, [i]jouw[/i] ouders hadden geen magie, toch?"

"Nee," zei Petunia, met een verdwaasde blik.

"Dus niemand in je familie wist iets over magie toen Lily haar brief kreeg. Hoe werden [i]zij[/i] er van overtuigd?"

"Ah..." zei Petunia. "Ze stuurden niet gewoon een brief. Ze stuurden een professor van Hogwarts. Hij -" Petunia's ogen schoten naar Michael. "Hij toonde ons wat magie."

"Dan hoeven jullie hier helemaal niet over te praten," zei Harry streng. Hopend tegen beter weten in dat deze keer, alleen deze keer, ze naar hem zouden luisteren. "Als het waar is, dan hoeven we alleen een Hogwarts professor hierheen te laten komen en wat magie te zien, en papa kan toegeven dat het waar is. En als het niet waar is, dan kan mama toegeven dat het niet waar is. Dat is waar de experimentele methode voor is, zodat we niet alles hoeven af te handelen door te bekvechten."

De professor keerde zich tot Harry en keek op hem neer, afwijzen als altijd. "Oh, kom nou, Harry. Echt, [i]magie?[/i] Ik dacht dat [i]jij[/i] wel beter wist, zoon, zelf al ben je nog maar tien. Magie is gewoon het meest onwetenschappelijke dat er is."

Harry keek zuur. Hij werd goed behandelt, waarschijnlijk beter dan hoe andere kinderen door hun genetische vaders worden behandelt. Harry was naar de beste scholen gestuurt - en toen dat niet werkte, werden er priveleraren geregeld. Hij werd altijd aangemoedigd om datgene wat hij interessant vondt te bestuderen, hij kocht elk boek dat zijn aandacht trok, en werd gesponsord in elke wiskundige of wetenschappelijke wedstrijd waar hij aan meedeed. Hij kreeg alles wat hij wou zolang het redelijk was, behalve, misschien, ook maar een klein beetje respect. Van een zelfstandige professor die als docent biochemie bij Oxford werkte kon men amper verwachten dat hij luisterde naar het advies van een jongen. Je zou een beetje interesse tonen, natuurlijk; dat is wat een goede ouder zou doen, en dus, als je jezelf als een goede ouder zag, deed je dat. Maar een tien-jarige jongen [i]serieus[/i] nemen? Belachelijk.

Soms wou Harry wel schreeuwen tegen zijn vader.

"Mam," zei Harry. "Als je did argument wil winnen van pap, kijk dan in hoofdstuk twee van het eerste book van de Feynman Lectures on Physics. Er staat een citaat over hoe filosofen zeggen wat er allemaal nodig is voor wetenschap, en dat het fout is, omdat de enige regel voor wetenschap die er is zegt dat er een uiteindelijke scheidslijn is bij observatie - dat je alleen maar om je heen hoeft te kijken en te rapporteren wat je ziet. Um... ik kan zo snel niet bedenken waar iets staat dat het een ideaal is om voor wetenschap dingen te regelen door middel van experimenten in plaats van argument -"

Zijn moeder keek naar hem en lachte. "Dank je, Harry. Maar -" haar hoofd draaide terug en staarde naar haar man. "Ik wil dit argument niet winnen van je vader. Ik wil dat mijn man gewoon, gewoon luistert naar de vrouw die van hem houd, en haar deze ene keer gewoon gelooft -"

Harry sloot zijn ogen. [i]Hopeloos[/i]. Allebei zijn ouders waren hopeloos.

Nu zijn ouders weer in [i]zo'n[/i] argument terecht kwamen, een waarin zijn moeder zijn vader een schuldgevoel probeerde aan te praten, en waar zijn vader probeerde zijn moeder zich dom te laten voelen.

"Ik ga naar mijn kamer," zei Harry. Zijn stem trilde licht. "Probeer er niet te veel over te bekvechten, mam, pap, we weten allemaal wat er uitkomt, of niet?"

"Natuurlijk, Harry," zei zijn vader, en zijn moeder gaf hem een kus, en toen gingen ze verder met bekvechten terwijl Harry de trap opklom naar zijn slaapkamer.

Hij deed de deur achter zich dicht en probeerde te denken.

Het grappige was dat hij het met zijn vader eens had moeten zijn. Niemand had ooit bewijs voor magie gezien, en volgens mam was er een hele magische wereld. Hoe kon iemand zoiets als dat geheim houden? Met magie? Dat leek nogal verdacht als excuus.

Het had een geval kunnen zijn van mam die een grap maakte, loog of gek werd, in oplopende volgorde van ergheid. Als mam zelf de letter gestuurd had, zou dat in ieder geval de missende postzegel verklaren. Een klein beetje gek zijn was veel, veel minder onwaarschijnlijk dan dat het universum echt zo werkte.

Behalve dan dat een klein deel van Harry zo overtuigd was dat magie echt was, en dat was al zo zins hij de brief had gezien.

Harry masseerde zijn voorhoofd, een grimas trekkend. [i]Geloof niet in alles wat je denkt[/i], zei een van zijn boeken.

Maar deze bizare zekerheid... Harry [i]verwachtte[/i] dat een Hogwarts professor zou komen en met een staf wat magie zou doen. Die vreemde zekerheid deed echter geen moeite om zichzelf te beschermen tegen vervalsing - maakte geen smoezen waarom er geen professor zou komen, of waarom de professor alleen lepels zou kunnen buigen.

[i]Waar kom je vandaan, jij bizar voorgevoel?[/i] dacht Harry. [i]Waarom geloof ik wat ik geloof?[/i]

Normaal was Harry heel goed in het beantwoorden van die vraag, maar in dit geval had hij geen enkel [i]idee[/i].

Harry haalde mentaal zijn schouders op. Een metalen plaat op een deur was er om er tegen te duwen, een deurklink om aan te trekken, een iets met een testbare hypothese is er om getest te worden.

Hij naam een stuk gelijnd papier, en begon te schrijven.

[i]Geachte adjunct-directrice[/i]

Harry pauseerde; hij gooide het papier weg en pakte een nieuwe, nog een millimeter graphiet uit zijn mechanische potlood halend. Hier was voorzichtige calligrafie voor nodig.

[i]Geachte adjunct-directrice Minerva McGonagall,

Of wie het ook mag aangaan:

Ik heb recent uw brief van aanvaarding op Hogwarts, geaddresseerd aan Mr. H. Potter, ontvangen. U weet misschien niet dat mijn genetische ouders, James Potter en Lily Potter (voorheen Lily Evans) dood zijn. Ik was geadopteerd door Lily's zus, Petunia Evans-Verres, en haar man, Michael Verres-Evans.

Ik ben zeer ge nterresserd in Hogwarts, onder voorwaarde dat zo'n plaats daadwerkelijk bestaat. Alleen mijn moeder Petunia zegt dat ze iets weet van magie, maar dat ze het zelf niet heeft. Mijn vader is zeer sceptisch. Ikzelf ben nog onbeslist. Ik weet ook niet waar ik de boeken en andere middelen van de boekenlijst kan halen.

Mijn moeder vertelde dat u een afgevaardigde van Hogwarts stuurde naar Lily Potter (toen Lily Evans) om te demonstreren dat magie echt was, en, zo neem ik aan, om Lily te helpen haar schoolmaterialen te verkrijgen. Als u dit ook bij mijn familie kunt doen, zou ik u erg dankbaar zijn.

Hoogachtend,

Harry James Potter-Evans-Verres.[/i]

Harry voegde hun huidige adres toe, vouwde de brief op en schoof hem in een envelop, welke hij addresseerde aan Hogwarts. Enige bedenkingen bracht hem tot het pakken van een kaars en liet wat was op de achterkant vallen, waar hij, gebruik makend van een zakmes, de letters H.J.P.E.V. in sneed. Als hij dan toch gek werd, dan werd hij gek met stijl.

Toen deed hij zijn kamerdeur open en ging weer naar beneden. Zijn vader zat in de woonkamer lezend in een boek van hogere wiskunde om te laten zien hoe slim hij was; en zijn moeder was in de keuken een van vader's favoriete maaltijden te prepareren om te laten zien hoeveel ze van hem hield. Het leek er niet op dat ze veel met elkaar praatten. Hoe eng hun gebekvecht ook kon zijn. [i]Niet bekvechten[/i] was soms nog erger.

"Mam," zei Harry in de snijdende stilte, "Ik ga een hypothese testen. Hoe stuur ik, volgens jouw theorie, een uil naar Hogwarts?"

Zijn moeder draaide naar hem toe en staarde naar hem, zichtbaar geschokt. "Ik - ik weet het niet, ik denk dat je een magische uil nodig hebt."

Dat had heel verdacht moeten klinken, [i]oh, dus er is geen manier om jouw theorie verder te testen,[/i] maar die vreemde zekerheid in Harry zette hem ertoe zijn nek verder uit te steken.

"Nou, de brief is hier op een manier gekomen," zei Harry, "dus ik hoef alleen maar even buiten met de brief te zwaaien en 'brief voor Hogwarts!' te schreeuwen en kijken of er een uil komt om hem op te halen. Pap, kom je mee om te kijken?"

Zijn vader schudde zijn hoofd lichtjes en bleef lezen. [i]Natuurlijk[/i] dacht Harry bij zichzelf. Magie was een schandelijk iets waar alleen domme mensen in geloofden; als zijn vader zo ver zou gaan om te [i]testen[/i] of de hypothese waar was, of om te [i]kijken[/i] hoe het getest werd, dan zou dat voelen alsof hij zichzelf associeerde met dat soort...

Pas toen Harry uit de achterdeur stapte, in de achtertuin, daagde het bij hem dat als een uil [i]wel[/i] kwam en de brief meenam, hij het lastig kreeg om het uit te leggen aan zijn vader.

[i]Maar - nou - dat kan toch niet[/i]echt[i] gebeuren, toch? Wat ik ook schijn te geloven. Als een uil echt komt en de envelop meeneemt, heb ik grotere problemen dan wat pap denkt.[/i]

Harry nam diep adem, en hield de envelop in de lucht.

Hij slikte.

Luid [i]Brief voor Hogwarts![/i] roepen terwijl je een envelop hoog in de lucht houd in het midden van je eigen achtertuin was... best wel beschamen, nu hij er even over nadacht.

[i]Nee, ik ben beter dan pap. Ik zal de wetenschappelijke methode gebruiken ook al voel ik me er stom onder.[/i]

"Brief -" zei Harry, maar het kwam er meer uit als een fluistering.

Harry staalde zijn wilskracht, en schreeuwde in de open lucht, "[i]Brief voor Hogwarts! Kan ik een uil krijgen?[/i]"

"Harry?" vroeg een onrustige vrouwenstem, een van de buren.

Harry trok zijn hand weg alsof 'ie in brand stond en verstopte de envelop achter zijn rug alsof het drugsgeld was. Zijn hele gezicht was rood van schaamte.

Het gezicht van een oud vrouwtje keek boven het hek uit. Mvr. Figg, de af-en-toe babysitter. "Wat ben je aan het doen, Harry?"

"Niets," zei Harry in een perplexde stem. "Gewoon - een heel domme theorie uittesten -"

"Heb je je brief van aanvaarding voor Hogwarts gekregen?"

Harry bleef staan als bevroren.

"Ja," zeiden Harry's lippen een klein moment later. "Ik kreeg een brief van Hogwarts. Ze zeiden dat ze mijn uil uiterlijk 31 juli ontvangen wouden hebben, maar -"

"Maar je [i]hebt[/i] geen uil. Arme lieverd! Ik kan me niet voorstellen [i]wat[/i] ze hebben moeten denken, gewoon de standaardbrief versturen."

Een verwrinkelde arm stak over het hek, en een wachtende hand opende zich. Harry gaf de brief amper denkend af.

"Laat het maar aan mij over, lieverd," ze Mvr. Figg, "en in een momentje of twee heb ik iemand hier."

En toen verdween haar gezicht weer achter het hek.

Er was een lange stilte in de achtertuin.

Toen zei een jongensstem, zacht en kalm, "Wat."