Ik kijk uit het raam, terwijl het bos van district twaalf langzamerhand verdwijnt. Ergens in de verte hoor ik iemand luidruchtig deze kant op lopen. Langzaam komen de voetstappen dichterbij en ik besef dat het Peeta is. Peeta komt naast mij bij het raam staan. Ik blijf uit het raam kijken hopend om nog een blik van district twaalf op te vangen.
Plotseling voel ik zijn hand in de mijne.
Ik kijk verbaasd op terwijl Peeta vraagt "ik wil je iets laten zien. Kom je mee"
Ik kijk in Peeta's blauwe ogen en vraag "Waarnaar toen?"
'Gewoon weg van het raam misschien kan ik je mijn schilderijen laten zien '
'Ja is goed 'zeg ik.
Hij pakt mijn hand en samen lopen we richting de coupe.
Ik heb eigenlijk nog nooit een van zijn schilderijen gezien. Volgens mij laat hij bijna niemand zijn schilderijen zien, zelf niet zijn broers. Onbewust vraag ik mij af wat hij allemaal geschilderd zou hebben. Voor dat ik het weet staan we voor de coupe, die omgetoverd is tot een studio.
Peeta blijft voor de deur stil staan en kijkt mij aan. Weet je het zeker dat je ze wilt zien vraagt hij. Ja zeg ik. Waarom zou hij dat vragen, hij kwam zelf op het idee om zijn schilderijen aan mij te laten zien.
Peeta opent de deur voorzichtig en we stappen samen de coupe in. Het eerste wat ik zie is een schilderij van mij en Peeta in de grot. Ik kijk verder naar het volgende schilderij waarop Cato te zien is die word opgegeten door honden. Er staan bijna wel 30 schilderijen alleen in deze coupe. Peeta heeft alles zo in detail geschilderd dat het net lijkt alsof ik weer terug ben in de arena.
'Hoe heb je alles zo in detail schilderen?' vraag ik
'Dat is niet zo moeilijk, ik herbeleef de arena elke nacht in mijn nachtmerries. '
Ik heb er helemaal nog niet over na gedacht dat Peeta ook nachtmerries zou hebben. Ben ik dan echt zo egoïstisch zoals Haymitch altijd zegt.
'Helpt het om ze te schilderen?' Vraag ik
' Ik geloof dat het helpt maar eerlijk gezegd weet ik het niet ' reageert Peeta
Dan zie ik een schilderij van Reu. Ik blijf ernaar staren. Ik voel de tranen in mijn ogen kom. Reu zo onschuldig in een boom. Voor dat ik het weet stroom de tranen over mijn wangen en zak ik op de voel Peeta's arm om me heen. Hij helpt me stilletje op. Ik begraaf mijn hoofd in zijn , waarom kan ik mezelf niet beheersen denk ik. Het is maar een stom schilderij van Reu.
Ik heb Peeta de laatste tijd compleet genegeerd en nu lig ik als en baby te huilen in zijn armen. Wat is er mis met mij? Ik hoor Peeta kalmerende woorden in mijn oor gefluisterd.
Pas als ik klaar ben met huilen, pakt Peeta mijn hand en leid hij mij langzaam naar mijn kamer toe. Als we bij mij deur zijn, doet Peeta de deur open.
'Probeer maar wat te slapen ' zegt Peeta. Terwijl ik op het bed ga liggen
Net op het moment als hij weg wil lopen vraag ik
' Blijf bij me?'
Hij kijkt om en zegt
' Altijd '