Living with
Schichtig keek het donkere figuur om zich heen. Het was een gevaarlijke buurt, met name 's avonds.
Ze trok de mantel nog wat verder over haar blonde haren heen, zodat alleen de contouren van haar gezicht zichtbaar waren. Ongeduldig stond ze te wachten op de persoon waarmee ze afgesproken had.
Juist toen ze zich begon af te vragen of hij wel kwam opdagen, sloeg een onbekend figuur de hoek om. Ah eindelijk.
Zijn sluwe manier van lopen verraad dat hij zich alweer met duistere zaakjes bemoeide. En ze vroeg zich af of ze hier wel goed aan deed. Wat moest ze anders? Dit was een buitenkansje! Maar wel illegaal.. En dat knaagde.
Inmiddels naderde het sluwe figuur met rasse schreden en voor dat ze het wist hadden de twee personen iets uitgewisseld. Nu is er geen weg terug.
Het koude staal van een sleutel drukte in haar hand, terwijl het voorwerp in de mannenhand snel in zijn zak verdween. Tevreden wreef hij met zijn handen in elkaar en verdween in het duister.
Zo snel als de man ook weer was verdwenen, verdween ook haar twijfel. Het maakte plaats voor nieuwsgierigheid.
Ze zette zichzelf in beweging en binnen een paar minuten bereikte ze haar bestemming. Grimboudplein 12.
Zoals haar verteld werd tikte ze één keer met haar toverstok op de stenen muur tussen de huizen 11 en 13.
De –ergens- beangstigende stilte in de straat maakte plaats voor het geluid van verschuivende bakstenen, dat alleen zij kon horen.
Het maakte een enorm kabaal en ze vroeg zich af of het geen argwaan wekte.
Toen de bakstenen op de juiste plaats lagen keerde de stilte in de straat weer terug. Vol verbazing keek ze naar het huis was zojuist verschenen was.
Brandend van nieuwsgierigheid tikte ze op de grote houten deur en stak de sleutel in het slot. Voordat ze het wist trok de sleutel zich los en loste als suiker in de koffie, langzaam op.
Krakend ging de deur open en ze stapte om zich heen kijkend, naar binnen. Welkom thuis, Phoebe.