Ryne: GundamWings is niet van mij. Al had ik het nog zo graag gewild.
Ben je ooit eens zo verliefd geweest op iemand dat je hem nooit meer zal vergeten? Dat zijn gezicht in je hoofd gekerfd is? Nou ik wel. Tenminste dat vertellen ze me. Het begon allemaal toen ik wakker werd. Een paar weken geleden. Ik was in de war. En ik lag duidelijk in een ziekenhuis. Er stonden bezorgde mensen om me heen. Maar ik herkende ze niet. Ik herkende ze allemaal niet!
Mijn hoofd bonkte. 'Lucrezia? Kan je ons horen?' klonk een totaal vreemde stem door de leegte. Mijn ogen gingen open, maar het beeld bleef wazig. Er vormde zich een hoofd boven mij. Donkere rusteloze ogen vol bezorgdheid keken mij aan. Lang krullend zwart haar. Rode lippen. Maar ik herkende het gezicht niet. 'Wie bent u?' vroeg ik verward. Mijn stem kraakte. Het bleef stil en geen antwoord werd gegeven. Het gezicht van de vrouw verdween. In de verte hoorde ik snikken. Ik snapte het niet!
Mijn beeld werd steeds scherper. Toen ik weer alles kon zien merkte ik tot mijn schrik dat ik alleen in een ziekenhuis kamer lag. Slangetjes met vloeistof zaten in mijn arm. Aan mijn linkere kant stond een apparaat. Die stootte regelmatig een piepje uit. Toen ik eindelijk een beetje gewend was aan mijn omgeving stapte een man binnen. Het was een dokter. Dat kon je zien aan zijn lange witte jas waar een kaartje op gespeld was. Dokter Collings. 'Hallo, ik ben dokter Collings. Hoe gaat het met je?' vroeg hij op vriendelijke toon. Ja? Hoe ging het eigenlijk met me. Ik voelde me niet verkeerd. 'Het gaat goed. Al ben ik een beetje in de war. Waarom lig ik hier? En wie waren al die mensen?' vroeg ik. 'Je hebt een ongeluk gehad. Een auto ongeluk om precies te zijn. De klap is hard aangekomen en je lag een tijdje in coma. Je bent er goed vanaf gekomen. Mag ik je een paar vragen stellen?' vroeg hij op het einde van zijn uitleg. Een auto ongeluk? Daar kon ik me niks van herinneren. 'Natuurlijk mag u me wat vragen stellen.' zei ik. Waarom ook niet? 'Wat is je naam?' vroeg hij. Zo'n simpele vraag. Ik deed mijn mond open om het antwoord te geven. Maar er kwam niks uit. Wat was mijn naam? Opeens voelde ik een leegte in mijn hoofd. Terwijl ik over mijn naam nadacht, ontdekte ik ook dat ik geen enkel idee had over hoe ik er uitzag. Hoe oud ik was. Of ik vrienden had. Of ik familie had. En ga zomaar door. 'Ik weet het niet.' Stamelde ik in shock. De dokter knikte. Vond hij het dan niet gek? Wat ging er nu met me gebeuren? 'Dat dacht ik al.' Mompelde de dokter. 'Rust nog maar eens lekker uit.' Zei hij en hij verliet de kamer weer. Hoe kon ik nu uitrusten? Een vlaag van paniek ging door mijn lichaam. Ik wist niet wie ik was! Ik wist niet eens wat ik was! Onrustig bleef ik in mijn bed liggen.
Het gepiep van het apparaat irriteerde me. Eigenlijk irriteerde alles me nu. Ik wou maar één ding weten. Wie ik was. Ik was er al achter gekomen dat ik wel degelijk een vrouw ben. Ik was beslist geen kind. Ik had meer een leeftijd rond de 20 of zoiets. Maar dat was dan ook alles wat ik wist. Misschien kon ik toch maar beter rusten. Wat anders moest ik doen? Ik sloot mijn ogen. En dommelde in.
Geluiden maakte me wakker. De geluiden veranderde
in stemmen. Het gemompel veranderde in woorden. De woorden veranderde
in zinnen. 'Echt niks?'
'Ik ben bang van wel.'
'Wat
kunnen we er aan doen?'
'Er is weinig wat u eraan kan doen.
Het moest zichzelf herstellen. Neem haar mee naar huis en bahandel
haar vooral normaal.'
'Ja, oké. Dat zullen we dan maar
doen.'
En stemmen zwegen. Ik voelen dat mijn hand werd opgepakt.
De andere hand was zweterig en heet. Ik deed mijn ogen open. Er
stonden twee mensen in de kamer. Dokter Collings, die weer netjes in
zijn lange witte jas zat stond aan het uiteinde van mijn bed. Ik
draaide mijn hoofd langzaam. Er zat een vrouw naast mijn bed. De
zelfde vrouw die ik al eerder gezien had. Ik herkende haar gezicht
namelijk vaag. Haar hand hielde de mijne stevig vast. 'Wie bent u?'
vroeg ik slaperig. 'Ik ben Jazz. Je zus.' Zei de vrouw.
Ryne: Het is zo'n lekker standaard onderwerp. Iemand die zijn geheugen verliest. Maar ik hoop dat ik het goed uitwerkt heb. Bedankt voor het lezen en er komt een vervolg!