New Girl in Town

Chapter 1

I Hate Being the New Girl

Beep, beep, beep, beep, BANG! Een kreun klonk van onder de dekens van een klein tweepersoonsbed en een arm viel slap langs de bedrand. Een hoofd kwam onder de dekens vandaan. Het hoofd van een beeldschoon meisje met lange, bruine krullen die slordig door elkaar zaten omdat ze net wakker was. 'Vervloekte wekker,' gromde ze achterin haar keel.

'Lieverd, word je wakker? Je wilt niet te laat komen op je eerste schooldag!' riep de stem van de moeder van het meisje van beneden.

Het meisje heette Rachel Grey en haar moeder heette Janet Grey. Haar vaders naam was Charles Grey en hij was een politieagent. Haar moeder was een dokter/verpleegster. Ze waren net verhuisd van het zonnige Bordeaux in Frankrijk naar het saaie, regenachtige weer van Forks, Amerika. Rachel haatte het met hart en ziel. Niet omdat ze van de zon hield. Nee! Ze haatte de zon zelfs. Ze hield van kou en regen maar ze was wel al haar vriendinnen kwijtgeraakt en ze was nu weer de nieuwe. Dat was ze om de zoveel jaar en dat was hetgeen dat ze haatte met hart en ziel. Haar ouders verhuisden graag omdat ze nieuwe dingen wouden ontdekken en in plaats dan gewoon een wereldreis te hebben gemaakt voor ze haar hadden geadopteerd, moesten ze nu om de zoveel jaar verhuizen omdat haar ouders nieuwe steden wouden zien. Net als ze weer vriendinnen had gemaakt dan verhuisden ze weer. Maar dit keer zou dat niet gebeuren want ze zou niemand close met haar laten worden. Geen vrienden, geen vriendinnen, geen vriendjes. Niets! Zo dacht ze al sinds ze haar ouders hadden aangekondigd dat ze zouden gaan verhuizen.

'Lieverd!' riep Janet weer.

'Ja!' schreeuwde Rachel. 'Ik ben wakker!'.

'Snel douchen en aankleden. Het ontbijt is al klaar en je wilt echt niet te laat komen op je eerste schooldag!' riep Janet.

'Natuurlijk niet, want dat zou vreselijk zijn,' mompelde Rachel sarcastisch terwijl ze met haar ogen rolde.

Janet en Charles waren niet haar echte ouders. Haar echte ouders waren al voor jaren dood. En aangezien Charles en Janet net als haar waren hadden ze haar in huis genomen. Net als haar waren? Ze waren wat sommige mensen Mutanten noemden. Ze bezaten krachten en konden die gebruiken. Janet bijvoorbeeld kon door vaste voorwerpen lopen als ze zich door op concentreerde en Charles had superreflexen waardoor hij sneller kon schieten met een wapen dan wie dan ook. Daarom was hij bij de politie gaan werken. Er waren niet veel van hun soort voor zover ze wist. Ieder mens had DNA en sommige hadden een fout in hun DNA waardoor ze krachten kregen. Maar er waren er maar weinig die zich zo ontwikkelde. Rachel zelf bezat een groot aantal krachten en sommigen van hen daar was ze bang voor. Als ze de controle kwijt raakte dan kon het goed mis gaan.

'Rachel!' riep Janet weer van beneden.

'Ja, ja. Ik ben al bezig,' riep Rachel terug.

Ze stapte uit bed en liep naar de an-suite die bij haar slaapkamer zat. Ze draaide de douche open en terwijl die langzaam warm werd ging ze door haar kledingkast opzoek naar de juiste kleding. Uiteindelijk koos ze voor een zwarte shirt met "Bite me" erop die lange mouwen en een diepe V-hals had en een lichte skinny spijkerbroek. Ze trok als ondergoed een donkerroze satijnen onderbroek met zwarte kantjes eraan die ook een bijpassende bh had. Daarna trok ze haar pyjama uit en sprong onder de douche. Ze hield van het warme water en ze hield nog meer van lang douchen. Alleen kon dat dit keer niet omdat ze snel moest zijn aangezien Janet haar anders zou vermoorden. Na een snelle douche kleedde ze zich aan, haalde haar schooltas tevoorschijn, een witte rugtas die versierd was met roze bloementjes en blaadjes en een zwarte schouderbanden had. Ze stopte snel haar spullen in de tas en snelde naar beneden. Janet en Charles zaten al aan hun ontbijt dat bestond uit warme, verse broodjes en versgeperste sinaasappelsap.

'Goeie morgen, lieverd. Heb je lekker geslapen?' vroeg Janet poeslief.

Ze kon zelf geen kinderen krijgen dus hadden zij en Charles haar geadopteerd. Ze waren er al pas later achter gekomen dat ze net als hen was en krachten had.

'Zin in je eerste dag?' vroeg Charles vanachter zijn krant.

'Heb ik daar ooit zin in?' mompelde Rachel die aan tafel ging zitten.

'Oh, maak je geen zorgen. Ze zullen vast allemaal van je houden en je zult heel snel nieuwe vrienden maken,' zei Janet met een vrolijke glimlach.

Janet was altijd vrolijk wat Rachel soms wel eens de rillingen gaf.

'Ik wil geen vrienden krijgen aangezien we over een paar jaar toch weer gaan verhuizen,' zei ze.

'Nou…' zei Charles twijfelend terwijl hij zijn krant neerlegde. 'Dat gaan we niet, Rachel'.

'Wat? Wat bedoel je? Waar heb je het over?' vroeg Rachel verbaasd.

'Charles heeft een baan aangeboden als hoofd van het politiebureau hier. Ze zochten al een tijdje iemand aangezien hun vorige politiehoofd, Charlie Swan, naar Arazona is verhuisd om meer tijd met zijn dochter door te brengen,' zei Janet die straalde terwijl ze een hand op Charles hand legde. 'En hij heeft ja gezegd. Is het niet geweldig?'.

Rachel staarde even naar hen beide en kon geen zinnig woord uitbrengen. 'En jullie vertellen me dit nu pas? Waarom?' vroeg ze toen wat nijdig.

'We wouden het een verrassing laten. We zullen hier dus een tijdje blijven,' zei Janet.

Rachel rolde haar ogen en ging met een hand door haar lange, bruine krullen die nog wat nat waren.

'Dus als je hier vrienden maakt dan zullen ze ook altijd je vrienden blijven,' verzekerde Janet haar.

'Dat zullen we nog wel eens zien. Eerst kijken hoe de andere pubers denken en doen en dan zien we wel weer over het voor altijd vrienden zijn,' zei Rachel waarna ze een broodje van de mand pakte en die begon te smeren.

'Waarom ben je toch zo bitter?' vroeg Janet liefjes.

'Janet, laat haar maar. Ze is altijd zo op haar eerste schooldag,' kwam Charles ertussen.

'Bedankt, Charles,' mompelde Rachel.

'Van wat ik heb gezien zijn de mensen hier erg vriendelijk en welkom. Ze ontvangen je met open armen,' glimlachte Janet.

'Ik heb het hier over pubers, Janet. Koppige pubers die zich druk maken met wie ze uitgaan en hoe ze eruit zien. Ik heb het niet over het personeel in een supermarkt, een boekwinkel of in een wegrestaurant,' zei Rachel die daarna verder ging met een volgend broodje.

'Je bent soms echt heel koppig,' zei Janet die nog steeds vrolijk glimlachte.

'Duh! Ik ben een puber en die zijn nou eenmaal koppig,' wierp Rachel de vrouw toe.

Ze schonk zichzelf een glas sinaasappelsap in en dronk die op waarna ze ging staan en haar schooltas over haar schouder gooide. 'Ik zie jullie vanavond wel weer'.

'Dag, liefje. Veel plezier,' glimlachte Janet en ze gaf haar een kus op haar voorhoofd.

'Whatever,' mompelde Rachel die Charles daarna een kus op zijn wang gaf. 'Dag, Zero'.

'Dag, Phoenix,' glimlachte Charles.

Rachel werd vaak door hem Phoenix genoemd als nickname net zoals Rachel hem op haar beurt weer Zero noemde. Rachel griste haar autosleutels weg die op het kastje in de gang lagen en trok haar zwarte, leren jas en haar zwarte, enkellaarsjes aan. Daarna opende ze de voordeur en stapte naar buiten. Ze had een zilveren Mini waar ze helemaal gek van was omdat ze altijd al gek op Mini's was geweest. Ze gooide haar tas op de passagiersstoel voorin en stapte achter het stuur waarna ze de sleutel omdraaide. De auto startte en even later reed ze over de wat natte wegen van Forks richting school in een snelheid die boven het limit zat. Ze was gek op te hard rijden. Ze hield van snelheid alleen in Frankrijk waren ze heel streng over de snelheid geweest. Blijkbaar in het saaie stadje van Forks niet want toen ze een politieauto voorbij racete volgde die haar niet eens. 15 minuten later kwam ze aan bij haar nieuwe school en parkeerde ze. Oh, wat had ze een zin om uit te stappen en naar binnen te lopen, zeg! Met een zucht draaide ze de sleutel om en de motor sloeg af. Verschillende ogen waren al op haar gericht aangezien ze in een dure Mini reed, but who cares? De Winter was nog bezig om in de Lente te veranderen wat betekende dat ze nog niet heel veel had gemist maar ze stroomde wel twee periodes later in. Lucky her. Rachel opende de portier van haar auto en stapte uit terwijl ze haar rugzak meetrok en die over één schouder trok. Ze was op tijd, helaas! Ze was zelfs verdomd vroeg, nog erger! Zo'n beetje iedere blik op de hele parkeerplaats was op haar gericht maar ze negeerde de blikken en de starende mensen terwijl ze haar deur dicht gooide, op een knopje drukte waardoor de auto op slot ging en richting de ingang liep. Er werd naar haar gevloten.

'Mooie auto,' complimenteerde een donkere jongen haar die op de bumper van een zwart busje zat.

'Bedankt,' mompelde Rachel en ze liep naar binnen.

Ze werd nog steeds nagestaard maar negeerde nog steeds iedereen. Opeens tikte iemand haar op haar schouder en ging naast haar lopen. Het was een Aziatische jongen met halflang zwart haar. 'Jij bent Rachel Grey, niet waar? Het nieuwe meisje?' vroeg hij. Rachel knikte een keer.

'Hai! Ik ben Eric, de ogen en oren van deze plek. Is er iets dat je nodig hebt? Een gids, een lunchdate, een schouder om op uit te huilen?' vroeg hij.

Rachel keek hem nogal twijfelend aan. Ze vond dat hij iets gays had. Ze zuchtte even diep. 'Nou, ik ben eerder iemand die in stilte rouwt,' zei ze in een poging om van hem af te komen.

'Goede titel voor in de toekomst. Ik kan je op de voorpagina van de schoolkrant in een paar dagen krijgen,' zei Eric die haar nog steeds niet met rust liet.

'Nee, bedankt,' zei Rachel snel. Ze wou niet de aandacht trekken. Dat kon alleen maar verkeerd gaan. 'Ik… Jij… Alsjeblieft, niet…'.

'Wow. Het is okay. Relax. Geen voorpagina,' zei Eric met een glimlach.

'Bedankt,' zei Rachel.

'Nou, waar moet je heen?' vroeg Eric. Er was geen ontkomen meer aan hem.

'Ik moet me melden bij de administratie,' zei ze met een diepe zucht.

'Hey, ik breng je wel. No problem,' lachte Eric.

Rachel glimlachte lichtjes en liet zich de weg door hem wijzen. Dit zou een lange dag worden.

Het uur voordat ze pauze had, had Rachel gym. Iets waar ze tegenop zag. Ze gingen volleyballen, iets waar ze nog meer tegenop zag. Ze zat in het team dat bezig was om over te spelen, iets waar ze nog veel meer tegenop zag. Toen ze een bal naar zich gespeeld kreeg probeerde ze hem terug te slaan waardoor haar concentratie even weg gleed en waardoor haar krachten naar buiten kwamen. De volleybal schoot een hele andere richting op en raakte een jongen met kort, blond haar dat in het veldje naast hen aan het basketballen was.

'Het spijt me,' zei ze snel terwijl ze op hem afliep. 'Ik heb nog tegen hen gezegd dat ze me niet mee moesten laten doen'.

Hij draaide zich naar haar om en ze zag dat hij blauwe ogen had. 'Hey. Geen probleem, joh,' zei hij terwijl hij haar gevaccineerd bestudeerde.

Ze wist meteen dat hij haar de bloed onder nagels vandaan zou halen. 'Jij, uhm, bent Rachel, toch?' vroeg hij.

'Ja, de nieuwe,' zei Rachel.

'Ja, hey. Ik ben Mike,' zei de jongen terwijl hij haar hand schudde. 'Mike Newton'.

Rachel werd misselijk van alle gedachtes die hij nu dacht en voelde dat ze niet lekker werd. Een meisje die ook in haar team had gevolleybald en lang bruin haar had dat in een staart zat voegde zich bij hen. Rachel las meteen in haar gedachtes dat ze jaloers op haar was en dat ze een gigantische crush op Mike had.

'Hey! Ze is best goed, vind je?' vroeg ze lachend aan Mike.

'Ja…' antwoordde Mike afwezig.

'Ik ben Jessica, bye the way,' zei het meisje. 'Hey, jij komt uit Frankrijk, niet?'.

'Ja,' knikte Rachel.

'Horen de meiden die uit Frankrijk komen niet heel dun te zijn?' vroeg Jessica.

'Ja. Misschien is dat wel waarom ze me eruit hebben geschopt,' zei Rachel wat ongemakkelijk. Tot haar ongenoegen begonnen Mike en Jessica te lachen.

'Jij bent goed,' lachte Mike die met zijn vinger naar haar wuifde.

'Dat is zo grappig,' lachte Jessica op een valse toon.

Rachel deed een paar stappen achteruit en zwaaide een keer ongemakkelijk naar Mike waarna ze zich weer bij het volleybalteam voegde. Na gym kleedde Rachel zich om in haar normale kleren en liep richting de cafetaria waar ze te eten haalde. Mike voegde zich tot haar ongenoegen bij zich en leidde haar naar een tafel waar Jessica en Eric ook aanzaten. Hij schoof een stoel voor haar aan de kant en ze ging erop zitten. Ze voelde zich niet op haar gemak in de grote mensenmassa van de cafetaria.

'Hey, Mike. Ik zie dat je mijn home-girl Rachel hebt ontmoet,' zei Eric die glimlachend opkeek toen Rachel ging zitten.

'Jouw home-girl?' vroeg Mike verbaasd.

'Nee, mijn girl,' lachte een donkere jongen die zich bij hen voegde en Rachel een kus op haar wang gaf. Geschokt keek ze naar de jongen die ze niet eens kende maar hij trok de stoel onder Mike's kont vandaan en rende ermee weg. Mike sprong overeind en ging achter hem aan. Rachel zuchtte nijdig en nam een slok van haar flesje water.

'Oh mijn god,' zei Jessica wat ongemakkelijk terwijl ze haar stoel dichterbij die van Rachel schoof. 'Het is helemaal weer als het eerste jaar. Jij als de knappe nieuwe'.

Een nieuw meisje voegde zich bij hen. Ze had een lichtgekleurde huid, lang zwart haar dat in een staart zat en ze droeg een bril. Om haar nek hing een camera. 'Lachen,' glimlachte ze tegen Rachel en ze maakte een foto.

Rachel voelde dat de controle over haar krachten weer langzaam wegvloeide met iedere seconde die ze langer in de cafetaria en bij deze mensen bleef. Het gaf haar een vreselijk gevoel.

'Sorry. Ik had een foto nodig voor de voorpagina,' zei ze.

'De voorpagina is dood, Angela. Breng het niet weer op,' zei Eric die ging staan.

'Sorry, ik…' begon Rachel naar het meisje met de naam Angela.

'Maak je geen zorgen, baby. Ik dek je rug,' zei Eric die haar op haar schouder klopte en toen wegliep. Angela zuchtte.

'Ik gok dat we dan maar weer een artikel over minderjarige die alcohol drinken doen,' zei ze.

'Je kan nog altijd schrijven over eetstoornissen,' opperde Rachel langzaam. Ze had wat medelijden met Angela en haar gedachtes waren verlegen en lief. Misschien was zij nog wel aardig. 'Een advertentie over hoe gevaarlijk het is'.

'Eigenlijk is dat een best wel goed idee,' zei Angela.

'Ja, ze is goed, vind je niet?' vroeg Jessica met een valse lach. Terwijl de twee giechelden en verder plannen besproken keek Rachel op. Buiten voor het raam liepen twee koppels die richting de buitendeur naar de cafetaria liepen en ze lieten de rillingen over haar rug lopen. Hun gedachtes waren gesloten en kalm en toen ze één van de jongens in hun gedachtes betrad voelde ze een vlaag van verschillende emoties over zich heen komen.

'Wie zijn dat?' vroeg ze aarzelend terwijl ze met een hoofdknikje naar de twee stelletjes gebaarde die de cafetaria binnenkwamen. Angela en Jessica keken om en wendden zich daarna tot Rachel.

'De Cullens,' zei Angela met een glimlach die haar tanden liet zien.

'Ze zijn Dr. en Mrs. Cullens pleegkinderen,' zei Jessica op gedempte toon. 'Ze zijn hierheen verhuisd vanuit Alaska een paar jaar geleden'.

'Ze houden zich nogal tot zichzelf,' zei Angela.

'Ja, want ze zijn allemaal samen,' zei Jessica. Het eerste stel was binnengekomen. Een brede, gespierde jongen met kort, donkerbruin haar die in witte kleding rondliep en een heel knap meisje met lang, blond haar met wat slag erin die nogal nette maar tegelijkertijd hippe kleding droeg en er nogal bitchy uitzag.

'En dan echt samen samen,' vulde Jessica zichzelf aan. Het viel Rachel op dat de twee een ongezonde, lijkbleke kleur hadden maar ze liepen verder de cafetaria in, hand in hand. 'Het blonde meisje, dat is Rosalie. En de grote, gespierde jongen is Emmett. Ze hebben echt iets. Ik geloof dat het illegaal is,' zei Jessica.

'Jess, ze zijn niet echt familie,' zei Angela.

'Weet ik maar ze leven samen. Het is vreemd,' zei Jessica.

Rachel keek naar het volgende stel. Een klein meisje dat iets van een elfje weg had en een jongen wiens gedachtes ook bij haar allemaal verschillende emoties had opgewekt. Het meisje had kort bruin haar, een lijkbleke kleur huid en ze droeg een spijkerbroek met daarop een shirtje en een lang, wit vest met korte mouwen. De jongen had kort blond haar en hij droeg een dienblad. Hij had zijn jas nog aan en zijn ogen bleven op het meisje gefocust.

'Het kleine meisje, dat is Alice en ze is nogal vreemd,' zei Jessica. Dat merkte Rachel wel want toen ze langs hen kwamen maakte Alice een pirouette terwijl ze de jongens hand vasthield. 'En zij is samen met Jasper, de blonde die eruit ziet alsof hij in pijn leeft,' zei Jessica.

Rachel wierp hen een blik toe en zag dat Alice vrolijk lachte en zich stevig vasthield aan Jaspers arm die uitdrukkingsloos rondkeek. Ze leken gelukkig. De twee liepen naar een lege tafel aan de andere kant van de cafetaria die niet in de buurt bij andere tafels stond en gingen eraan zitten net als Rosalie en Emmett.

'Dr. Cullen is een adoptievader / matchmaker,' zei Jessica die niet meer naar de vier Cullens durfde te kijken.

'Misschien wil hij mij wel adopteren,' zei Angela dromerig.

Maar Rachels aandacht was op een laatste jongen gevestigd. Hij kwam ook de cafetaria binnen van buiten af en hij was, net als de andere vier Cullens verre van niet lelijk. Hij was iets langer dan haar, had warrig bronskleurig haar dat in een kapsel zat alsof hij net uit bed was gekomen en hij droeg simpele kleding. Hij was redelijk gespierd maar wel anders dan Emmett.

'Wie is hij?' vroeg ze.

'Dat is Edward Cullen,' zei Jessica die licht bloosde. 'Hij is totally gorgeous, maar dat kun je wel zien. Maar blijkbaar is niemand hier goed genoeg voor hem'.

Rachel fronste lichtjes toen ze zijn gedachtes niet kon horen maar zag dat hij licht glimlachte aangezien hij langs hen kwam gelopen toen Jessica dat over hem had gezegd.

'Alsof mij het iets kon schelen,' mompelde Jessica die met haar eten speelde.

Ook de laatste Cullen had een ongezonde, lijkbleke huid waardoor Rachel zich afvroeg om ze alle vijf niet vreselijk ziek waren of op sterven lagen. Edward voegde zich bij de andere vier en ging aan de tafel zitten. Rachel keek naar de tafel en fronste lichtjes. Wat was er met die vijf aan de hand, wat voor geheimen hielden ze en waarom kon ze die Edwards gedachtes niet lezen?

'Ik zou je tijd niet aan hem verspillen,' zei Jessica.

'Maak je maar geen zorgen. Dat was ik niet van plan,' zei Rachel die weer naar de twee meiden aan de tafel keek. De twee gingen door met kletsen over hoe geweldig Edward was dus wierp ze nog een blik over haar schouder naar de vijf Cullens. Het viel haar toen al pas op dat ze alle vijf Topaaskleurige ogen hadden, haast een goudachtige kleur. Tot haar grote schrik keek ze echter ook recht in een paar van zulke ogen. Edwards ogen. Ze staarden elkaar even aan maar ze kon zijn gedachtes nog steeds niet lezen dus wendde ze haar blik van hem af. Er was iets vreemds aan hen. Ze wreef over haar slapen toen een nieuwe vlaag gedachtes haar hoofd binnenkwamen. Dat was deels een reden waarom ze school zo haatte. Alle gedachtes waren zo rumoerig. Ze drukte haar hand tegen haar voorhoofd en sloot haar ogen.

'Hey, is alles wel in orde?' vroeg Angela bezorgd.

'Ja… Ja, het gaat wel. Ik heb gewoon even wat frisse lucht nodig,' mompelde Rachel die opstond en richting de buitendeur liep.

'Edward en het nieuwe meisje zaten in een boom te k.u.s.s…' hoorde ze Emmett zingen. Maar het klonk niet normaal, alsof hij het aan het zingen was in zijn gedachtes. Daar kwam ze al pas te laat achter.

'Hou je kop dicht, Cullen,' wierp ze hem via zijn gedachtes toe.

'Wat de…' riep Emmett hardop die overeind sprong.

Ze voelde dat hij naar haar staarde maar ze negeerde hem en liep naar buiten. Haar hoofd voelde alsof hij ieder moment uit elkaar kon barsten. Toen ze buiten was en ook heel zeker was dat ze uit het zicht was, liet ze zich op de grond zakken met haar rug tegen de muur en bedekte haar oren met haar handen. Tranen prikten in haar ogen van de pijn die alle gedachtes haar veroorzaakte maar ze stond zichzelf niet toe dat ze huilde. Huilen was een teken van zwakte en ze was niet zwak! Haar mobiel ging af en ze nam op.

'Met Rachel,' zei ze moeizaam.

'Hey, liefje. Hoe gaat het tot nu toe?' vroeg Janets stem vanaf de andere kant van de lijn.

'Vreselijk. Ik heb last van alle drukte en mijn hoofd voelt alsof hij gaat ontploffen,' zei Rachel die haar ogen dicht hield en haar andere hand tegen haar voorhoofd drukte.

'Oh jee. Doe je wel kalm aan. En je weet het, als het niet wil dan bel je en dan kom ik je ophalen,' zei Janet.

'Ja, ik weet het, Janet. Ik hoop dat het wat minder word,' zei Rachel die haar hand tegen haar voorhoofd liet zakken.

Ze opende haar ogen weer en keek rond.

'Heb je al vrienden gemaakt?' vroeg Janet.

'Niet echt. Ze zijn wel aardig en zo en ze proberen ook wel vrienden met me te worden maar dat ik dat niet wil ligt aan mij en niet aan hen,' zei Rachel.

'Je bent bang dat je ze zeer doet met je krachten maar dat is niet iets om je druk over te maken, liefje. Je hebt er prima controle over,' suste Janet.

'Maar wat… Wat als het nou weer eens verkeerd gaat? Wat als hetzelfde gebeurd als toen we net in Frankrijk woonden? Ik wil niet weer al die mensen pijn doen,' zei Rachel bij wie het huilen nader stond.

'Dat gebeurt niet, vertrouw me,' verzekerde Janet.

'Janet, kun je me helpen?' vroeg een mannenstem aan de andere kant van de lijn.

'Ja, een momentje,' zei Janet waarna ze zich tot Rachel wendde. 'Lieverd, ik moet gaan. Hou je haaks, hè? Ik ben al pas laat terug vanavond en Charles ook dus je hebt het rijk even voor je alleen'.

'Okay, tot vanavond,' zei Rachel.

'Dag, liefje,' zei Janet en ze hing op.

Rachel sloot haar mobiel ook en staarde naar de lucht. Ze hoopte dat de laatste lessen snel voorbij zouden gaan zodat ze naar huis kon en deze drukte achter zich kon laten.