Amor omnia vincit

Inleiding:

Als Harry in zijn 7e jaar zit komen er 2 personen. 1 kent hij nog van zijn 5e jaar Luthien Sneep. Ze komt samen met de zoon van Perkamentus. Harry had vroeger een relatie met Luthien en is nooit over haar heen gekomen. Hij wil haar koste wat het kost terug

Notes auteur:

Dit heeft niks te maken met mijn andere verhalen van Luthien Sneep. Dus dit verhaal zegt niks over de anderen. Dus misschien blijven Harry en Luthien wel samen in de anderen. O ja en Sneep en Sirius en Perkamentus leven alle 3 nog en zijn goed. Nou veel plezier met lezen!

Hoofdstuk 1: wie zijn dat!?

Het was het 7e schooljaar. Harry, Ron en Hermelien stonden buiten. Ze zouden zo meteen samen met de helle school. Een demonstratie van schouwers zien, over hoe ze zich het beste tegen Voldemort kunnen verdedigen.

"Welkom bij de demonstratie van-" zei de schouwer die onderbroken werd door geroezemoes van de leerlingen. Harry probeerde te zien wat er was. Toen hij op ze tenen stond zag hij het. Er kwam een jongen aanrijden op een mooi zwart paard.

De jongen galoppeerde heel hard. Hij stopte valk voor waar de leraren stonden. Hij keek om en vloot. Er kwam nog iemand aanrijden. Op een wit paard.

Harry kon het gezicht niet zien van de ruiter omdat het schuilging onder een mantel met kap. Hij kon wel zien dat het een jongen vrouw was. De mantel bedekte haar helle lichaam en de kap haar haar en mond. Alleen haar helder blauwe ogen waren zichtbaar.

De manlijke ruiter stapte af en hielp de jongen vrouw af te stappen.

Harry kwam dichterbij. De jongen was gekleed in een groen gewaad. En de jongen vrouw haar mantel was donkerblauw met gouden borduursels

Harry bekeek de jongen goed. Hij had hazel bruine ogen en donker bruin haar. De jongen was best knap en zag er gespierd uit.

Perkamentus glimlachte breed naar de jongen en de jongen glimlachten breed terug. Ook Anderling had een vreemde glimlach op haar gezicht. "Hallo vader, moeder."zei de jongen. Anderling omhelsde de jongen en de jongen omhelsden haar terug.

"Hoe gaat het Nino?"vroeg Perkamentus aardig. "Goed vader en met jullie?" vroeg de jongen die blijkbaar Nino heten. "Goed schat."zei Anderling. "En wie is de jongen dame die je hebt meegenomen."vroeg Perkamentus. "Hallo grootvader."zei de jongen vrouw. "Zegt u het wel de volgende keer als u een zoon heeft?"vroeg de jongen vrouw.

Harry glimlachten breed toen hij die stem hoorden. Hij wist wie de vrouw was. Hij wist dat Perkamentus haar grootvader niet was maar haar peetvader. Maar toch noemde ze hem zo. Harry was erg blij dat zij er was. Hij had haar in zijn 5e schooljaar ontmoet. Hij was meteen verliefd op haar geweest en zij ook op hem. Maar ze was opeens verdwenen. Perkamentus vertelde hem dat ze veilig was maar niemand het mocht weten. Het waren te privé zaken. Hij wist alleen dat ze ging uitzoeken wie en wat haar moeder nou precies was. Maar meer mocht hij niet weten.

"Sorry Luthien, het was me even ontschoten dat te vertellen."zei Perkamentus die Luthien ook omhelsden.

Sneep keek met open mond naar Luthien. Hij had zijn eigen dochter niet eens herkend! Toen Perkamentus en Luthien elkaar loslieten omhelsden Sneep haar. "Waarom heb je niet verteld dat je naar Zweinstein kwam?"vroeg hij. "Omdat ik het niet wist papa."zei Luthien. Perkamentus glimlachten. "Zullen we maar gaan lunchen? Jullie hebben vast trek."zei hij en hij liep naar 1 grote tafel die buiten stond. De tafel was groot genoeg voor de helle school. Toen Harry dichter bij kwam zag hij dat het de afdelingstafels waren. Die in een vierkant waren gezet. Sneep ging naast Luthien zitten. Nino ging tussen Perkamentus en Anderling zitten en tegen over Luthien. Naast Luthien bleef een plekje vrij en daar ging Harry zitten.

Luthien en hij hadden het nooit uitgemaakt dus hij nam aan dat ze nog samen waren.

"Ze zullen toch niet de helle tijd kleffe hè?"vroeg Ron aan Hermelien. "Geen idee. Ik denk het wel. Ze hebben elkaar al 2jaar niet gezien. Dus die zullen elkaar wel gemist hebben.

Harry keek het de helle tijd naar Luthien. Maar die keek maar 2 keer terug. Ze praten met haar vader. Harry luisterde niet naar de gespreken tot hij een interessant onderwerp hoorden. "Nino je vertelde dat je een vriendin had en de 1e de beste keer dat je ons zag haar mee te nemen. Had ze geen zin of kon ze niet?"vroeg Anderling. Toen dit onderwerp kwam keek Luthien naar Nino. Harry vroeg zich af waarom. Hij nam maar aan dat het was omdat ze het ook niet wist. "Wie zegt dat ik dat niet gedaan heb dan?"vroeg Nino met een grijns gericht naar Luthien. Perkamentus, Anderling Sneep en Harry keken allemaal naar Luthien die begon te blozen. "Ze zit tegen over me hoor ma."zei Nino. Perkamentus glimlachten, Anderling keek verbaast en Harry en Sneep keken allebei of ze een klap in hun gezicht hadden gehad.

"Maar Luthien hebben jij en Harry dan niet meer?"vroeg Ron blindelings. "Ron-hon!"zei Hermelien geriteerd. "Wat? Het is gewoon een vraag!"zei Ron verdedigend. Hermelien zuchten. "Nou aangezien ik 2 jaar niets meer van hem hoorde. Nam ik aan van niet nee."zei Luthien en ze pakte Nino's hand vast die op tafel lag.

Harry kon zichzelf wel voor ze kop slaan. Hij had niet eens die blik in Luthien's ogen gezien als ze naar hem keek. Hoe kon hij die nou gemist hebben?

hij keek boos naar Nino. Hij had zíjn vriendin ingepikt. Als hij er niet was geweest waren ze nog samen. Harry was woedend. Sneep keek boos naar Nino ook duidelijk niet blij met dit nieuws.

"Dus je bent eindelijk zo verstandig geweest Potter te laten vallen?"vroeg Sneep bot. Luthien zuchten en besloot geen antwoord te geven. Ze keek naar Nino die terug keek.

Nino keek naar het maanlicht dat in Luthien's raven zwarte haar dansten als sterren. Hij kon aan niemand vertellen hoe veel hij van haar hield zo veel was het. Hij betwijfelde of Luthien het wel wist. Maar dat kon hem niet schelen. Zo lang ze maar samen waren vond hij het best en zo lang ze maar wist dat hij van haar hield. Hij aaide Luthien over haar hand. Hij zou haar liever zoenen maar Luthien had hem zo wat gesmeekt het niet te doen waar haar vader bij was. Hij bekeek Luthien goed. Ze was mooi slank en haar ogen waren ook niet mis. Het was alleen onnatuurlijk blauw. Dat was logisch Luthien hoorde niet eens blauwe ogen te hebben maar groene. Luthien was gestorven en was een half-elf. Als een elf of half-elf terug komt uit de dood, worden zijn of haar ogen helder blauw. Hij vond haar ogen prachtig. Hij bekeek haar oren en moest een lach smoren. Hij vond het grappige dat ze zo van die puntige oortjes had. Maar het maakte haar wel compleet.

Harry keek Luthien nu wel recht aan. Het viel hem nu pas op dat ze blauwe ogen had. "Luthien waren je ogen niet groen?"vroeg hij verbaasd. "Ja, dat waren ze. Ik leg later wel uit waarom ze nu blauw zijn. Daar heb ik nu geen zin in."zei Luthien en ze keek weer naar Nino.

Nee, je hebt veel meer zin om naar hém te staren. Dacht Harry jaloers. Hij was druk bezig een plannetje te bedenken om Luthien terug te krijgen

Word vervolgt please reageer!