Proloog

Het was donker en hij had overal pijn. Nog steeds kon hij het niet geloven: George was Herobrine. Nou ja, dacht hij, half Herobrine. Het was nu al een paar dagen geleden dat hij Will en Josh voor het laatst had gezien. Misschien waren ze er allebei al niet meer. Hij herinnerde zich wel nog dat George nog even terug naar de ingang en uitgang van The Fairground ging, om Will en Josh te doden. Misschien waren ze nu wel allebei dood en werd hij nooit gered. Katie zou zich dan wel afvragen waar ze waren. Maar nu moest hij goed naar het heden kijken. Daar zat hij dan; op een eiland. George was even weg, maar Dave wist niet waarnaartoe. Hij zat vastgebonden in een ruimte onderwater. Hij hoorde voetstappen. Daar kwam George. Gelijk ging Dave rechtop staan en liet niets merken van de pijn. De touwen zaten heel strak. Dave kon zich nog herinneren dat de oude George altijd goede en strakke knopen kon leggen. Even glimlachte Dave bij die gedachte. Maar nu was die tijd voorbij. Nog geen week geleden kregen zeven beste agenten van de geheime dienst in Minecraftia te horen dat hun leider George gedood was door Herobrine. Dave werd aangesteld als nieuwe leider en samen met Josh, Will, Mart, Luke, Jack en Danny kreeg hij de opdracht om Herobrine te verslaan. Het was moeilijker dan ze gedacht hadden. Ze kwamen bij een pretpark aan en ontdekten dat George niet dood was, maar wel gevangen. Dat waren allemaal leugens. George was helemaal niet gevangen. Hij had Mart, Danny, Luke, Jack en misschien wel Josh en Will vermoord. Even keek Dave woedend naar George, die vroeger zijn vriend was geweest. Zijn woede was snel over. Hij snakte naar adem toen er nog iemand de ruimte binnenstapte. De ruimte werd koud, en je merkte gewoon dat de duivel zelf erbinnen stond. Dave wist gelijk al dat de echte Herobrine, die net de ruimte binnenkwam, veel kwaadaardiger was dan George. Herobrine keek Dave even aan. Dave zag de lege, witte ogen zonder pupillen. Herobrine stonk naar demon. Dave dwong zichzelf om door zijn mond te ademen, anders zal hij straks stikken van die vieze lucht. Herobrine zei iets tegen George, wat Dave niet kon verstaan. Ze hadden blijkbaar hun eigen taal. Herobrine pakte zijn strijdbijl. Hij sneed de touwen van Dave door. Dave was even bang dat Herobrine hem wilde vermoorden, maar toen pakte George hem ruw vast en begeleide hem de ruimte uit. Dave kwam in een andere kamer, met heel veel rook. Het werd hem al gelijk duidelijk dat Herobrine en George hier hun magie uitoefende. Dave werd ruw tegen een paal gezet en weer vastgebonden. Hij begreep niet wat er gebeurde. Herobrine en George praatten weer tegen elkaar in hun rare taaltje. Weer kon George iets opvangen over de shards en de Brine. Hij had het woord Brine al zo vaak gehoord dat hij nu wel wist wat het was. Toen Herobrine en George zich even omdraaide haalde hij het papiertje weer uit zijn zak. Een paar uur geleden had hij dat op de grond gevonden. De tafel waar je de shards in moest vernietigen, stond er groot op afgebeeld. Er onder stond het woord "Brine". Het was dus duidelijk dat die tafel de Brine heette. Dave wist niet wat er ging gebeuren, dus hij had een plan. Als Katie of anderen van de geheime dienst hem gingen zoeken en op dit eiland kwamen, zouden ze misschien het briefje vinden. Gelukkig had hij een pen bij zich. Snel schreef hij op de achterkant: 'Help!' Toen liet hij het papiertje vallen. Hij had dat al eerder gedaan. Toen George hem meenam naar het eiland, had Dave opgevangen hoe dat eiland heette. Hij had op het reuzenrad een briefje geprikt, voor als Katie of iemand anders hem zou komen zoeken. Op het briefje had hij geschreven: 'The Retreat.' Meer had hij niet op kunnen schrijven, want George keek zijn kant op.

Hij kwam weer terug bij het heden toen Herobrine naar een ketel liep, die in het midden stond. Hij haalde er vloeistof uit met een lepel en goot dat in een beker. Die beker gaf hij aan George. Dave hield hem nauwlettend in de gaten. George kwam naar Dave toe, met de beker nog steeds in zijn hand. Als ik dat goedje ga drinken ben ik gek, dacht Dave. Helaas voor Dave moest hij het wel drinken. George wilde het in Dave' s mond gieten, maar Dave hield zijn lippen stijf op elkaar. George keek hem met een vernietigende blik aan. 'Drink', klonk zijn angstaanjagend, dreigende stem. 'Nooit! Verrader! Pupillenmisser! Witoog!' schold Dave. Het leek George niet te deren. Hij draaide zijn hoofd naar Herobrine. Die kwam naar George en trok de beker ruw uit zijn hand. Dave was bang dat Herobrine zou proberen hem het spul te laten drinken. Hij wist dat dat zou gebeuren. Herobrine probeerde het spul in Dave' s mond te gieten, maar nog steeds hield Dave zijn lippen stijf op elkaar. 'Drink! Nu!' klonk de stem van Herobrine. Dave sidderde. Herobrine' s stem was nog enger dan die van George. De toon van die woorden liet Dave zijn mond open doen. Gelijk had hij daar spijt van. Het spul smaakte heel erg smerig, maar Dave kon het niet uitspugen. Toen hij het spul had doorgeslikt, kreeg ineens heel erg buikpijn. Hij greep naar zijn maag. Herobrine maakte hem los, maar Dave kon toch nergens heen. Hij viel op de grond en de buikpijn bleef aanhouden. Iedereen die één stap op dit eiland zet, gaat eraan, dacht Dave hatelijk. Hij schrok van zijn eigen gedachten. Langzaam kreeg hij door wat er gebeurde. Nee! Dit mag niet! dacht hij. Hij rende naar een spiegel om te kijken of zijn voorspelling klopte, maar voordat hij de spiegel bereikte, viel hij flauw.

Dit was dus de Proloog van Deel 2. Ik heb dit verhaal eigenlijk meer voor mijzelf geschreven, om later terug te lezen, maar redenen tot verbetering zijn altijd welkom!

Writer's Note: Ik heb zelf alle personen verzonnen (behalve Herobrine, die eigendom is van Minecraft). Dit verhaal is gebaseerd op de Minecraft minigame van The Hive MC: The Herobrine. The Retreat en The Fairground zijn twee mappen in de minigame. Ik bezit dus niets, behalve de personen in dit verhaal.

Ik hoop dat je genoten hebt, en bedankt voor het lezen!