Chapter 1:

Trainen was altijd zwaar. Maar als hij er mee ging bemoeien dan wist ik me geen raad meer. Hij verwachten het meest van mij. De reden is me nog altijd een raadsel. Dan zag ik hem dagen niet, en liet hij mij met rust. Maar soms was hij overal, natuurlijk probeerde ik hem dan te ontwijken. Maar als hij dat dan door had, dan kon je je wel bergen.

Natuurlijk waren er de mensen die dachten dat ze me kenden. Ze dachten dat ik gewoon de sterkste wilden zijn, dat ik me daarom elke keer het zweet in werkte. Waarom ik altijd maar door ging, ook al was het al middernacht. Vrienden noemde ze zich dan, maar de enige waar ik een band mee had is verdwenen. Zomaar uit het niets, de ene dag was ze er en de andere dag was ze van de aardbodem verdwenen. En ow wat klinkt dat stom, maar… Nergens is ze te bekennen, nergens te vinden. Haar huis is verlaten en je kan er niks meer vinden, wat van haar is geweest. Het lijkt wel of ik me haar heb verbeeld, maar ze was zo lang een deel van mijn leven. Met haar kon ik praten, lachen. Zij heeft me van alles geleerd, maar nu…. Weg, verdwenen, helemaal nergens meer te vinden.

Waar ik het gekste van word is dat niemand anders haar mist, niemand weet over wie ik het heb als ik vraag of ze weten waar ze is gebleven. Maar ze was geweldig in wat ze deed, ik heb veel van haar geleerd. Samen hebben we getraind, en dan leek trainen niet zo slecht nog niet. Bij haar kon ik mezelf zijn, en begon ik het plezier er weer van in te zien. Al het harden werken loonde dan, alles deed precies was het moest. Ik hoefde er niet eens meer over na te denken, alles ging van zelf. Maar nu is ze ongeveer 2 jaar weg, en ik loop nog steeds te zoeken… Het is niet meer echt zoeken, maar soms lijkt het of ze er gewoon is. Dan voel ik dat veilige gevoel dat ze in de buurt is, en ik probeer er niet meer over na te denken. Probeer niet meer naar haar te zoeken, maar ze was alles wat ik had. En het is zo lastig om haar te vergeten. En ik lig er avonds er toch nog steeds wakker van, waarom? Waar is ze?

Nu loop ik richting huis, waar er waarschijnlijk weer wat verassingen voor me klaarliggen. Waar ik me vader weer van de grond kan halen omdat hij het bed weer eens niet kon halen. Of misschien heeft hij een betere nacht gehad en is hij niet thuis en ligt hij ergens bij een dame in bed. Dan kan ik de wacht overnemen van onze bezorgde buurvrouw, lief oud vrouwtje maar ow zo naïef. De jongste is 3, het liefste en schattigste jongentje op de wereld. Niks kwaad zit er in hem, tot dat iemand met zijn knuffel ervandoor gaat. Dan kan je zien dat hij door ninja's wordt opgevoed. Het eerste wat er in zijn handbereik ligt vliegt dan door de kamer. En meestal is het een kussen of een schoen, maar laatst was het een bierflesje. Dat er nog lag van vaders zijn nachtelijke drink sessies. Vlak bij zijn 8-jarige broertje knalde het tegen de muur, hij had er nog geen seconde geleden gestaan. Maar gelukkig had ik het kabaal gehoor en was ik ervan wakker geworden. Ik was net op tijd om hem weg te trekken, en hij weet beter dan aan die konijn te zitten. Maar soms wil hij ook de aandacht, soms wil hij gewoon meer….

Dan hebben we nog de 14-jarige meid, daar heb ik mijn handen mee vol. Lastpost zou ik haar niet willen noemen. Als ik weg ben zorgt ze als een moeder voor de jongste 2, maar zodra ik de drempel over ben switch ze weer naar kind. Dat is ook te verwachten, en natuurlijk neem ik haar dit niet kwalijk. Ze zit al twee jaar in dezelfde klas op de shinobi school, en ze is slim zat. Sterk zat, maar ze heeft betere dingen te doen zegt ze. Jongens bijvoorbeeld, ze kan er uren over door gaan. En dan elk jaar als de andere klasgenootjes zijn geslaagd en genin zijn geworden, komt ze terug met en niets zeggend gezicht en schud ze haar hoofd. Over praten doet ze niet, als je erover begint loopt ze weg. En ow wat ben ik slecht in opvoeden, ik heb geen idee wat ik er mee aan moet. En vader wordt er woedend om, maar op de een of andere manier. Krijgt hij haar ook niet zo ver om erover te praten, en ook al is hij bij mij wat los handig. Bij haar is hij anders, de woeden zit in zijn ogen. De woeden die ik zie als ik weer iets verkeerd heb gedaan, en er zitten altijd gevolgen aan.

Wanneer ik binnen loop is het donker in huis, snel check ik de slaapkamers. De jongste 2 delen hun slaapkamer, ze liggen alle twee heerlijk te slapen. De meid ligt nog wat te lezen, zo te zien is het een of ander tijdschrift. Ze verteld me dat vader nog niet is thuisgekomen, wanneer ik terugloop naar de kamer zie ik haar ligt uit gaan. Morgen is het weer een schooldag voor haar, dus hoop ik dat ze niet te weinig slaap krijgt vanavond. Zuchtend loop ik de keuken in, zo te zien heeft vader zich ingedronken voordat hij weg ging naar de kroeg. De flesjes staan netjes op een rijtje bij de prullen bak, zo heeft hij ze niet achtergelaten. Snel doe ik nog de vaat die is blijven staan, en zo te zien moet ik in de morgen nog snel langs de supermarkt. De was komt morgen wel weer, heb gelukkig weer een paar dagen vrij. Snel check ik nog op de kids, de jongens liggen nog vredig te slapen. En de oudste is inmiddels ook in dromenland. Snel loop ik naar mij slaapplaats voor vannacht, het was en vermoeiende dag geweest. Op hoog tempo zijn we teruggekomen van onze missie, de Hokage wilde zo snel mogelijk resultaten zien. Dus zodra we hadden waar we voor gekomen waren zijn we teruggekomen. Snel trok ik de deken over mij vermoeide lichaam, en ook snel was ik ook in dromenland.