Een dagboek misschien? Nee, dat is voor losers zonder vrienden om hun problemen tegen te vertellen. DVD-speler? Ach, daar heb ik er vijf van. Zuchtend gooide Daisy het kladblok neer. Zuigend op haar pen stond ze op en liep naar haar houten bureautje toe.
Toen ze nog in het weeshuis zat leek het haar geweldig om geadopteerd te worden, maar als je pleegouders nooit thuis zijn begint het er toch meer op te lijken of je in huis genomen bent om de nieuwe vriendin van de dienstmeid te worden.
Rosa was ook een van haar beste vrienden. Haar echte vrienden dan. Ze had er tenslotte genoeg op school, maar dat zijn slechts schaapjes die haar overal volgens, hun haar als dat van Daisy doen en dezelfde kleding als Daisy dragen.
Yup, wat ben ik toch weer gelukkig populair, dacht ze. Het liefst zat ze in het handwerklokaal de kunst van de toekomst te maken. Meneer de Rooij had gezegd dat ze talent had. En dat ze aan de kunstwedstrijd mee zou moeten doen.
Maar ze had geweigerd. Ze had dan al 'iets te doen'. Eigenlijk wilde ze dolgraag meedoen, maar dan zou ze haar 'vriendinnen' verliezen. En, tja, ze had liever nep vrienden om zich heen dan helemaal geen vrienden.
Anyway, verlanglijstje, cadeaus, verjaardag. Somde ze in gedachten op. Toch kwam ze weer uit op nada. Want ondanks dat haar ouders er nooit waren kreeg Daisy alles wat haar hartje begeerde. Behalve liefde dan, want dat probeerde haar ouders gewoon voor haar te kopen.
Ze keek op haar met roze diamanten bezette horloge. Kwart voor drie. Tijd voor een uurtje squash met haar nepvriendin Aura. Hoewel ze het gedeeltelijk triest vond dat het arme kind haar op een voetstuk plaatste, genoot ze er toch wel een beetje van.
"Fuck, fuckety, fuck, fuck, fuck." Daisy stormde de school binnen en compleet negeerde de 'niet-rennen'-waarschuwing van de decaan die ze bijna omver vloog.
"Ok, ik ben er," zuchte ze terwijl ze de deur achter zich dicht deed. Rustig draaide ze zich om en zag tot haar verbazing dat het niet meneer Adriaanse was die voor de klas stond, maar een vrouw.
"Dat zien we. Daisy van Berkel neem ik aan? Ik wilde net gaan beginnen." Daisy ging geruisloos naast Aura zitten. En fluisterde wat tegen haar 'vriendin'.
"Zoals de meesten van jullie wel weten," begon ze, "is meneer Adriaanse in een bijna fataal auto-ongeluk betrokken geraakt. Hij ligt op de intensive care in het lokale ziekenhuis. Als jullie hem missen of willen steunen kunnen jullie een kaartje naar dit adres sturen." En ze begon het adres op het bord te schrijven. Een aantal kontlikkers begonnen gelijk het adres over te schrijven.
Daisy bekeek haar nieuwe lerares eens goed. Schouderlang, bruin krullend haar. Grote bruine ogen. Slank figuur. Cup C/D. Begin twintig. Designer outfit. Veruit de knapste lerares die ze ooit gehad had. Aan de kwijlende jongens was te zien dat zij niet de enige was die dat vond.
"Ik ben Cordelia Fortuna en ik ben jullie nieuwe Geschiedenis lerares. Want de schoolraad verwacht voorlopig geen herstel van meneer Adriaanse. Zou iemand mij kunnen wijzen waar het leerplan ligt? Want ik ben gister pas gecontacteerd…" Verder kwam ze niet want drie jongens waren al naar de metalen kast voorin de klas geschoten om de blaadjes eruit te halen.
"Fijn dat jullie zo behulpzaam zijn. Ik hoop dat de rest ook zo is," zei ze terwijl ze Daisy opvallend lang aankeek.
"Wat moet dat wijf van me," zei ze tegen Aura en Kathrine, "Ze kijkt me aan of ik haar prooi ben ofzo. En dat heb ik het niet over leeuw/gazelle-prooi als je begrijpt wat ik bedoel."
"Ze lijkt me wel aardig," bracht Kat in, "En niet lesbisch."
Ze zaten met z'n zessen aan hun gebruikelijke tafel in het midden van de kantine. Daisy, Aura, Kathrine, Eva, Jennifer en Fatima. Ze praatte een beetje mee over de nieuwste films en de leukste kledingstukken tot Fatima de nieuwe lerares opbracht.
"Ze is echt enorm wicked. Ik zweer je, als ik een jongen was, was ik met een stijve de klas in komen lopen." De anderen lachte en beaamde dat.
"Heb je die kleding trouwens gezien?" Zei Jennifer vol verbazing. "Dat was facking Gucci en Dolce&Gabbana. Ik moet zo vragen waar ze die kleding vandaan heeft."
"Oh, dus nu gaan we vrienden maken met leraren. Jezus, heb je niets beters te doen," mopperde Daisy.
De anderen keken haar vertwijfeld aan. "Ben je nog steeds boos op Alex? Het is een eikel, vergeet hem. Je kan veel beter dat hem krijgen." Trooste Eva haar.
"Nee, het is meer dan dat. Dat mens geeft me gewoon een raar gevoel," voor de anderen wat konden inbrengen, "wat niets met potheid te maken heeft. Eng-raar. De-haren-op-je-armen-gaan-omhoog-staan-eng."
"Okay, whatever," zei Kathrine, "Hebben jullie trouwens Arnolds broek gezien. Back to the eighties! Saturday night fever."
"Volgens mij bedoel je toch echt Saturday Nicht Fever." En Daisy proestte zowat haar cola light uit over de tafel.
"Daisy! Daisy!" Daisy draaide zich om en zag mevrouw Fortuna op haar afrennen. "Hey, ik weet dat je mij nog niet zo goed kent, maar je moet dit lezen. Ik krijg het maandag wel terug." En weg was ze.
Daisy keep verbouwereerd naar het oude boekwerk dat haar in haar handen geschoven werd. 'Mythen en Sagen van Hollandia'? Wat wil dat mens me vertellen. Ze schoof het boek in haar tas en keek er verder niet naar om. Eerst sporten, dacht ze bij zichzelf.
"Lang, donker en een enorm lekker ding op 4 uur." Fluisterde Eva haar toe. Onopvallend draaide ze haar hoofd naar rechts en ze zag waar Eva al even naar aan het kwijlen was. "Ik ga denk ik maar even rekken," zei ze en ze zwaaide haar handdoek over haar schouder.
"Hey," zei ze tegen de jongen. Initiatief nemen was niet iets waar ze gebrek aan had, "Ik ben Daisy. Jij?"
"David. En mag ik alvast zeggen dat ik hoop dat jij geen vriendje hebt, want je gaat hem vanavond heel erg teleurstellen als je met mij naar het 'Hemeltje' gaat." En hij zette de liefste lach op die Daisy ooit bij een jongen had gezien.
"Afgesproken," Daisy krabbelde wat op een papiertje, "hier heb je m'n telefoonnummer. Ik zie je daar gewoon neem ik aan?" Na een kort praatje liep Daisy weer terug naar Eva.
"Ik denk dat ik Alex binnen drie seconden ga vergeten," zei ze lachend terwijl ze weer op de loopband stapte.
To Be Continued...
