A/N: Dit wordt in principe een collage van 100 One-Shots, die ook op de Forums van Dreuzels punt com staan. Eigenlijk komt het idee daarvandaan, en zet ik het hier neer, zodat jullie het zo makkelijker kunnen zien, et cetera. Dus vandaar! Ik schrijf hierbij eigenlijk wanneer ik zin heb, en heb 100 verschillende woorden waar ik over moet schrijven :).
Begin
Alles heeft een begin. Helaas betekent dat ook dat er vaak een einde aan komt. Maar niet bij ons. Nog niet, ten minste. We gaan maar door. Eerst als vijanden, natuurlijk door mijn toedoen, waar ik me nog steeds stom over voel. Wat hadden we veel gemiste kansen… En waardoor? Mijn arrogantie natuurlijk weer.
Maar dat is allemaal geschiedenis nu, begraven op een plek waar Harry en ik soms nog eens langs komen om over na te denken. Het was allemaal zo hectisch en chaotisch tijdens de oorlog… Uiteindelijk wist ik niet meer wat ik moest. Niks had veel nut meer. Angstig onder Voldemort zijn hoede, maar doodsbang hoe ik verder moest gaan. Was er nog wel een toekomst voor mij na de oorlog? Zou ik in Azkaban terechtkomen voor mijn fouten, mijn blunders en verkeerde beslissingen? Zou er iemand zijn die het zou schelen? Beschimpt door beide zijden, en ik kan ze er niet eens voor haten. Nu niet meer, ten minste.
Maar zoals ik al zei, was dat geschiedenis, want toen ik nog zo jong en angstig was, kwam er een engel uit de lucht vallen. Alhoewel…
De rechtszaken begonnen voor de Dooddoeners, en iedereen die aan dat soort activiteiten deden. Dus natuurlijk werden wij allemaal berecht. Mijn vader heeft het er het slechtst vanaf gebracht. Drie jaar in Azkaban, en tien jaar geforceerde huisarrest. Toen ik dat had gehoord trok ik wit weg, en slikte. Wat zou er met mij gebeuren? Natuurlijk was het mijn verdiende loon, tot op zekere hoogte, maar dat betekende niet dat ik achter tralies wou…
Ik werd als volgende opgeroepen, en ik keek naar mijn moeder. Ze glimlachte daadwerkelijk. Op dat moment vond ik het het raarste wat ik ooit had gezien. Je kon mogelijk in Azkaban belanden, maar mijn moeder glimlachte. Net toen de rechter wou beginnen, vlogen de deuren open, en een buiten adem en bezweette Harry Potter kwam door de deuren gevlogen. Ik weet nog dat ik dacht dat ik nu zeker weten naar Azkaban toe zou gaan, en mijn ouders niet meer zou zien voor een lange, lange tijd. Maar zoiets gebeurde er niet. Hij sprak voor me op, als enige die wilde getuigen, kon getuigen, en ik was verbluft. De jaren van rivaliteit, het gepest, de irritatie, de bedreiging die ik voor hem vormde… Hij was juist degene die het meeste recht had om mij achter slot en grendel te zetten.
Door zijn verhaal, zijn getuigenis, kreeg ik maar twee jaar geforceerde huisarrest. En als het nog niet genoeg was dat hij voor mij getuigde, getuigde hij ook nog eens voor mijn moeder! Blijkbaar had ze zijn leven gered in het Bos, aangezien ze mij wilde vinden. In de maanden dat we gedwongen thuis moesten zitten, wachtend op onze rechtszaak, heb ik haar geen woord erover horen zeggen. Ze kreeg vijf jaar huisarrest, en ik weet nog dat de tranen in mijn ogen sprongen. Het was een nieuwe kans voor ons, een heel nieuw begin. Toen de rechtszaak over was omarmde ik mijn moeder en ze kuste mij op de kroon van mijn hoofd. Ik was zo blij dat ik niet alleen in het huis hoefde te zijn. Het is er erg griezelig, met alle herinneringen die je achtervolgen van wanneer Jeweetwel er leefde. Ik ben nog nooit zo angstig geweest in heel mijn leven.
Net toen mijn moeder me losliet, kwam Harry aangelopen. Ik kon hem wel omhelzen in dankbaarheid. Hij stopte net voor me, en haalde iets uit zijn zak. Hij overhandigde me mijn toverstok, en ik keek hem aan met wijde ogen. Hij glimlachte, en zei, "Hij kwam goed van pas, Malfidus. Zorg dat je hem de volgende keer niet aan iemand anders verliest. Ik dacht dat je het wel fijn zou vinden om je eigen stok terug te krijgen. Ik zie je vast wel weer." En met dat liep hij weg, en ik bleef achter, verbluft tot op het bot. Ik denk dat mijn moeder me letterlijk overeind moest houden, zo wiebelig stond ik op mijn benen. Het was gewoon onrealistisch wat er was gebeurd… We gingen zo snel mogelijk naar huis, en praatte de hele dag over wat er allemaal gebeurd was.
Sommige dingen die Harry zei… Over dat hij in de toren was wanneer Sneep Perkamentus voor mij vermoordde… Ik heb dat nooit geweten. Ik was zo blij dat hij ons een nieuw begin heeft gegund.